تئاتردرمانی معلولان

سوم دسامبر یا دوازدهم آذر، روز جهانی معلولان است. از سال 1992 که با رأی مجمع عمومی سازمان ملل این روز رسمی شد، بنا بر این بود که شرایطی مهیا شود تا معلولان امکان پیوستن به همه امور هنری، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و... را پیدا کنند و شعاری هم برایش در نظر گرفته شد با عنوان «امکان دسترسی برای همه». برای رسیدن به این شعار اول باید شرایط را برای این قشر آسیب‌پذیر آماده کرد که امکانات شهری و اجرای قوانین مناسب نقشی مهم دراین‌باره دارند. در کنار اینها تئاتردرمانی هم می‌تواند باشد. سال‌هاست کارگاه‌های تئاتردرمانی معلولان را برگزار می‌کنم که روی بسیاری از آنان تأثیرگذار بوده و البته تأثیرگذار روی خودم.
تئاتردرمانی تأثیری انکارنشدنی بر اجتماعی‌شدن و منزوی‌نبودن معلولان دارد؛ روندی که هم به سود شخص دارای معلولیت و هم به سود جامعه است. در کارگاه‌های تئاتردرمانی بخشی مورد نظر است که بسیاری از معلولان به دلیل وضعیت جسمانی یا ذهنی، با جامعه یا خانواده دچار چالش شده‌اند. ارتباط مستمر و اعتماد، بین تئاتردرمانگر و شخص دارای معلولیت اولین گام است. متأسفانه در کشور ما تئاتردرمانی معلولان مورد توجه قرار نمی‌گیرد و ارگان‌هایی که متولی اصلی معلولان هستند، فقط به برگزاری جشنواره تئاتردرمانی معلولان رضایت داده‌اند که خود این اسم‌گذاری یعنی فاصله‌گذاری و انزوا. ما یک تئاتر بیشتر نداریم و کسی که استعداد و عشق این کار را دارد فرقی نمی‌کند معلولیت داشته باشد یا نه. استیون هاوکینگ یک فیزیک‌دان مهم و تأثیرگذار است، ما نمی‌توانیم او را از دیگران جدا کنیم و بگوییم فیزیک معلولان! بسیاری از معلولان دچار انزوا و سرخوردگی هستند. کارگاه‌های تئاتردرمانی می‌توانند بسیاری از اشخاص دارای معلولیت را از انزوا خارج کرده و آنها را به اجتماع و فعالیت اجتماعی موردنظر خودشان بازگردانند. در این رهگذر اگر شخص گرایش و استعداد کار در تئاتر را داشت در این رشته فعالیت می‌کند. بدون‌شک تئاتردرمانی تنها راه‌حل نیست، اما راهی است تأثیرگذار.

سوم دسامبر یا دوازدهم آذر، روز جهانی معلولان است. از سال 1992 که با رأی مجمع عمومی سازمان ملل این روز رسمی شد، بنا بر این بود که شرایطی مهیا شود تا معلولان امکان پیوستن به همه امور هنری، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و... را پیدا کنند و شعاری هم برایش در نظر گرفته شد با عنوان «امکان دسترسی برای همه». برای رسیدن به این شعار اول باید شرایط را برای این قشر آسیب‌پذیر آماده کرد که امکانات شهری و اجرای قوانین مناسب نقشی مهم دراین‌باره دارند. در کنار اینها تئاتردرمانی هم می‌تواند باشد. سال‌هاست کارگاه‌های تئاتردرمانی معلولان را برگزار می‌کنم که روی بسیاری از آنان تأثیرگذار بوده و البته تأثیرگذار روی خودم.
تئاتردرمانی تأثیری انکارنشدنی بر اجتماعی‌شدن و منزوی‌نبودن معلولان دارد؛ روندی که هم به سود شخص دارای معلولیت و هم به سود جامعه است. در کارگاه‌های تئاتردرمانی بخشی مورد نظر است که بسیاری از معلولان به دلیل وضعیت جسمانی یا ذهنی، با جامعه یا خانواده دچار چالش شده‌اند. ارتباط مستمر و اعتماد، بین تئاتردرمانگر و شخص دارای معلولیت اولین گام است. متأسفانه در کشور ما تئاتردرمانی معلولان مورد توجه قرار نمی‌گیرد و ارگان‌هایی که متولی اصلی معلولان هستند، فقط به برگزاری جشنواره تئاتردرمانی معلولان رضایت داده‌اند که خود این اسم‌گذاری یعنی فاصله‌گذاری و انزوا. ما یک تئاتر بیشتر نداریم و کسی که استعداد و عشق این کار را دارد فرقی نمی‌کند معلولیت داشته باشد یا نه. استیون هاوکینگ یک فیزیک‌دان مهم و تأثیرگذار است، ما نمی‌توانیم او را از دیگران جدا کنیم و بگوییم فیزیک معلولان! بسیاری از معلولان دچار انزوا و سرخوردگی هستند. کارگاه‌های تئاتردرمانی می‌توانند بسیاری از اشخاص دارای معلولیت را از انزوا خارج کرده و آنها را به اجتماع و فعالیت اجتماعی موردنظر خودشان بازگردانند. در این رهگذر اگر شخص گرایش و استعداد کار در تئاتر را داشت در این رشته فعالیت می‌کند. بدون‌شک تئاتردرمانی تنها راه‌حل نیست، اما راهی است تأثیرگذار.