فرهنگ قدرشناسی نداريم؟
آرش زاهد . پزشك
اخیرا تصویری از یک همکار جراح زنان در حال اسکراب (شستشوی دست‌ها قبل از عمل) در بیمارستان منطقه محروم بجستان در فضای مجازی باز‌نشر شده که در آن پزشک مذکور درحالی‌که خود برانول در دست دارد و این‌طور که پیداست خود حال‌و‌روز خوشی ندارد، برای عمل اورژانسی بیمار دیگری آماده می‌شود.
فارغ از چند‌وچون دقیق این ماجرا، این رویداد انگیزه‌ای شد تا تأمل در مطلب زیر را با شما در میان بگذارم. مروری در خاطرات برای همه ما روشن می‌کند که ایرانیان معاصر در هر جایگاه و موقعیتی که باشند؛ چه فرا‌دست باشند و چه فرودست، جملگی برای تقبیح نادرستی‌ها، کژی‌ها و کاستی‌ها آمادگی کامل دارند، حال آنکه اصولا التفاتی به تشویق و تمجید از درستکاری‌ها، ازخودگذشتگی‌ها و بزرگواری‌ها آن‌طور که باید‌و‌شاید نداریم.
از رسانه‌های کمتر مهربان با جامعه پزشکی که بگذریم، آیا سزاوار نبود وزیر بهداشت و درمان یا رئیس سازمان نظام پزشکی که هر یک به نحوی تولیت این حرفه را برعهده دارند، به نحوی شایسته و درخور از این پزشک ایثارگر و خدوم قدردانی می‌کردند؟ بی‌گمان آن همکار عالی‌قدر و وظیفه‌شناس صاحب چنان روح بزرگی است که محتاج ستایش و تمجید نیست، اما آنچه مورد‌نظر است، ترویج فرهنگ نوع‌دوستی، انسانیت و بزرگ‌منشی است که در جامعه ما روز‌به‌روز کمیاب‌تر می‌شود. اجازه دهید با یادآوری سخنان رئیس‌جمهور جسارت را بیشتر کنم و از جناب ایشان بپرسم که آیا به نظر شما اگر ماجرایی که در‌این‌باره شنیده‌ایم صحت داشته باشد، این زن سزاوار دریافت نشان ایثار نیست؟
امیدوارم ایشان که مسئولیت و اختیار اعطای چنین نشان‌هایی را دارند یا کسانی که بر انجام این امور تأثیرگذار‌ند نیز در این باور فرهنگ‌ساز با نگارنده و احتمالا بسیاری دیگر از هم‌وطنان هم‌نظر باشند.
اخیرا تصویری از یک همکار جراح زنان در حال اسکراب (شستشوی دست‌ها قبل از عمل) در بیمارستان منطقه محروم بجستان در فضای مجازی باز‌نشر شده که در آن پزشک مذکور درحالی‌که خود برانول در دست دارد و این‌طور که پیداست خود حال‌و‌روز خوشی ندارد، برای عمل اورژانسی بیمار دیگری آماده می‌شود.
فارغ از چند‌وچون دقیق این ماجرا، این رویداد انگیزه‌ای شد تا تأمل در مطلب زیر را با شما در میان بگذارم. مروری در خاطرات برای همه ما روشن می‌کند که ایرانیان معاصر در هر جایگاه و موقعیتی که باشند؛ چه فرا‌دست باشند و چه فرودست، جملگی برای تقبیح نادرستی‌ها، کژی‌ها و کاستی‌ها آمادگی کامل دارند، حال آنکه اصولا التفاتی به تشویق و تمجید از درستکاری‌ها، ازخودگذشتگی‌ها و بزرگواری‌ها آن‌طور که باید‌و‌شاید نداریم.
از رسانه‌های کمتر مهربان با جامعه پزشکی که بگذریم، آیا سزاوار نبود وزیر بهداشت و درمان یا رئیس سازمان نظام پزشکی که هر یک به نحوی تولیت این حرفه را برعهده دارند، به نحوی شایسته و درخور از این پزشک ایثارگر و خدوم قدردانی می‌کردند؟ بی‌گمان آن همکار عالی‌قدر و وظیفه‌شناس صاحب چنان روح بزرگی است که محتاج ستایش و تمجید نیست، اما آنچه مورد‌نظر است، ترویج فرهنگ نوع‌دوستی، انسانیت و بزرگ‌منشی است که در جامعه ما روز‌به‌روز کمیاب‌تر می‌شود. اجازه دهید با یادآوری سخنان رئیس‌جمهور جسارت را بیشتر کنم و از جناب ایشان بپرسم که آیا به نظر شما اگر ماجرایی که در‌این‌باره شنیده‌ایم صحت داشته باشد، این زن سزاوار دریافت نشان ایثار نیست؟
امیدوارم ایشان که مسئولیت و اختیار اعطای چنین نشان‌هایی را دارند یا کسانی که بر انجام این امور تأثیرگذار‌ند نیز در این باور فرهنگ‌ساز با نگارنده و احتمالا بسیاری دیگر از هم‌وطنان هم‌نظر باشند.