رتبه‌بندی ارتش‌ها
شاخص Global Firepower یک رتبه‌بندی از ارتش‌های 136 کشور جهان بر اساس بیش از 55 متغیر است که در سایتی به همین نام منتشر میشود. بر اساس این رتبه‌بندی، قدرتمندترین ارتش‌های جهان بر اساس عواملی از جمله تعداد پرسنل فعال، منابع و تجهیزات تعیین می‌شوند. در فهرست سال 2018 قدرت‌های نظامی جهان که قرار است چشم‌انداز جامعی در این زمینه ارائه بدهد و با ایالات متحده در مرتبه اول و روسیه در جایگاه دوم آغاز و به کشور بوتان در جایگاه 136 ختم میشود، ایران در رده سیزدهم قرار دارد.
در مقدمه رتبه‌بندی کلی امسال در این سایت، روش کار به این شرح توضیح داده شده است:
رتبه‌بندی نهایی Global Firepower مبتنی است بر بیش از 55 عامل فردی برای تعیین شاخص قدرت نظامی کشورها به‌منظور تعیین شاخص قدرت (PwrIndx) که هرچه کمتر باشد، قدرت نظامی کشور بیشتر است. فرمول منحصربه‌فرد ما امکان می‌دهد تا کشورهای کوچک‌تر اما دارای فناوری پیشرفته‌تر با کشورهای بزرگ‌تر و کمترتوسعه‌یافته رقابت کنند. برخی از ویژگی‌هایی که در رتبه‌بندی نهایی منظور می‌شوند، عبارت‌اند از:
- رتبه‌بندی صرفا بر تعداد کل سلاح‌های موجود در هر کشور تکیه نمی‌کند (هرچند که این یکی از عوامل است)، بلکه بیشتر بر تنوع سلاح در ارقام مجموع توجه دارد تا قدرت شلیکی که هر کشور در اختیار دارد، بهتر نمایان شود. به‌عنوان‌مثال، صد ابزار جمع‌آوری مین نمی‌تواند معادل ارزش استراتژیکی/ تاکتیکی 10 ناو هواپیمابر باشد.
ذخایر هسته‌ای در این رتبه‌بندی به حساب نمی‌آیند، اما برای قدرت‌های هسته‌ای شناخته‌شده یا مشکوک به داشتن قدرت هسته‌ای امتیاز بیشتری در نظر گرفته میشود.
- وضعیت اقتصادی و اجتماعی کشورها از لحاظ قرارگرفتن در جهان اول، جهان دوم یا جهان سوم در نظر گرفته شده است.
- عوامل جغرافیایی، انعطاف‌پذیری لجستیک، منابع طبیعی و صنعت محلی در رتبه‌بندی نهایی مؤثرند.
- نیروی انسانی موجود یک عامل مهم و کلیدی است؛ کشورهایی که جمعیت بالایی دارند، به دلیل وجود پرسنل بیشتر برای حمایت از جنگ و صنعت، از رتبه بالاتری برخوردار می‌شوند.
- کشورهایی که دسترسی به آب‌های آزاد ندارند، به علت فقدان نیروی دریایی، از امتیازشان کم نمی‌شود، اما نبود نیروهای دریایی خودبه‌خود به‌علت کاهش تنوع در دارایی‌های موجود عاملی کاهش‌دهنده است. به‌عنوان‌مثال، صد قایق گشتی همان مزیتی را ندارد که چهار ناوچه دارای موشک هدایت‌شونده و دو زیردریایی هسته‌ای تهاجمی ایجاد می‌کنند.
- متحدان ناتو به دلیل اینکه از جنبه نظری امکان اشتراک منابع در صورت ورود یکی از اعضای آن به جنگ را دارند، امتیاز بیشتری را دریافت می‌کنند.
- ثبات و قدرت مالی عاملی مؤثر است، زیرا منابع مالی یکی از عوامل مهم در اداره یک عملیات جنگی هستند.
- رهبری سیاسی/ نظامی فعلی یک کشور در نظر گرفته نمی‌شود، زیرا این مورد ممکن است بسیار ذهنیت‌گرا باشد و لزوما بر عملکرد افراد در میدان جنگ تأثیر نمی‌گذارد. در سال 2018، 136 کشور در پایگاه داده GFP وجود دارند و کشورهای ایرلند، مونته‌نگرو و لیبریا امسال به فهرست افزوده شده‌اند.
15 کشور برتر این رتبه‌بندی به‌ترتیب عبارت‌اند از:
1- ایالات متحده آمریکا با شاخص 0.0818 2- روسیه 0.0841 3- چین 0.0852 4- هند 0.1417 5- فرانسه 0.1869 6- بریتانیا 0.1917 7- کره جنوبی 0,2001 8- ژاپن 0.2107 9- ترکیه 0.2216 10- آلمان 0.2461
11- ایتالیا 0.2565 12- مصر 0.2751 13- ایران 0.3131 14- برزیل 0.3198 15- اندونزی 0.3266
شاخص Global Firepower یک رتبه‌بندی از ارتش‌های 136 کشور جهان بر اساس بیش از 55 متغیر است که در سایتی به همین نام منتشر میشود. بر اساس این رتبه‌بندی، قدرتمندترین ارتش‌های جهان بر اساس عواملی از جمله تعداد پرسنل فعال، منابع و تجهیزات تعیین می‌شوند. در فهرست سال 2018 قدرت‌های نظامی جهان که قرار است چشم‌انداز جامعی در این زمینه ارائه بدهد و با ایالات متحده در مرتبه اول و روسیه در جایگاه دوم آغاز و به کشور بوتان در جایگاه 136 ختم میشود، ایران در رده سیزدهم قرار دارد.
در مقدمه رتبه‌بندی کلی امسال در این سایت، روش کار به این شرح توضیح داده شده است:
رتبه‌بندی نهایی Global Firepower مبتنی است بر بیش از 55 عامل فردی برای تعیین شاخص قدرت نظامی کشورها به‌منظور تعیین شاخص قدرت (PwrIndx) که هرچه کمتر باشد، قدرت نظامی کشور بیشتر است. فرمول منحصربه‌فرد ما امکان می‌دهد تا کشورهای کوچک‌تر اما دارای فناوری پیشرفته‌تر با کشورهای بزرگ‌تر و کمترتوسعه‌یافته رقابت کنند. برخی از ویژگی‌هایی که در رتبه‌بندی نهایی منظور می‌شوند، عبارت‌اند از:
- رتبه‌بندی صرفا بر تعداد کل سلاح‌های موجود در هر کشور تکیه نمی‌کند (هرچند که این یکی از عوامل است)، بلکه بیشتر بر تنوع سلاح در ارقام مجموع توجه دارد تا قدرت شلیکی که هر کشور در اختیار دارد، بهتر نمایان شود. به‌عنوان‌مثال، صد ابزار جمع‌آوری مین نمی‌تواند معادل ارزش استراتژیکی/ تاکتیکی 10 ناو هواپیمابر باشد.
ذخایر هسته‌ای در این رتبه‌بندی به حساب نمی‌آیند، اما برای قدرت‌های هسته‌ای شناخته‌شده یا مشکوک به داشتن قدرت هسته‌ای امتیاز بیشتری در نظر گرفته میشود.
- وضعیت اقتصادی و اجتماعی کشورها از لحاظ قرارگرفتن در جهان اول، جهان دوم یا جهان سوم در نظر گرفته شده است.
- عوامل جغرافیایی، انعطاف‌پذیری لجستیک، منابع طبیعی و صنعت محلی در رتبه‌بندی نهایی مؤثرند.
- نیروی انسانی موجود یک عامل مهم و کلیدی است؛ کشورهایی که جمعیت بالایی دارند، به دلیل وجود پرسنل بیشتر برای حمایت از جنگ و صنعت، از رتبه بالاتری برخوردار می‌شوند.
- کشورهایی که دسترسی به آب‌های آزاد ندارند، به علت فقدان نیروی دریایی، از امتیازشان کم نمی‌شود، اما نبود نیروهای دریایی خودبه‌خود به‌علت کاهش تنوع در دارایی‌های موجود عاملی کاهش‌دهنده است. به‌عنوان‌مثال، صد قایق گشتی همان مزیتی را ندارد که چهار ناوچه دارای موشک هدایت‌شونده و دو زیردریایی هسته‌ای تهاجمی ایجاد می‌کنند.
- متحدان ناتو به دلیل اینکه از جنبه نظری امکان اشتراک منابع در صورت ورود یکی از اعضای آن به جنگ را دارند، امتیاز بیشتری را دریافت می‌کنند.
- ثبات و قدرت مالی عاملی مؤثر است، زیرا منابع مالی یکی از عوامل مهم در اداره یک عملیات جنگی هستند.
- رهبری سیاسی/ نظامی فعلی یک کشور در نظر گرفته نمی‌شود، زیرا این مورد ممکن است بسیار ذهنیت‌گرا باشد و لزوما بر عملکرد افراد در میدان جنگ تأثیر نمی‌گذارد. در سال 2018، 136 کشور در پایگاه داده GFP وجود دارند و کشورهای ایرلند، مونته‌نگرو و لیبریا امسال به فهرست افزوده شده‌اند.
15 کشور برتر این رتبه‌بندی به‌ترتیب عبارت‌اند از:
1- ایالات متحده آمریکا با شاخص 0.0818 2- روسیه 0.0841 3- چین 0.0852 4- هند 0.1417 5- فرانسه 0.1869 6- بریتانیا 0.1917 7- کره جنوبی 0,2001 8- ژاپن 0.2107 9- ترکیه 0.2216 10- آلمان 0.2461
11- ایتالیا 0.2565 12- مصر 0.2751 13- ایران 0.3131 14- برزیل 0.3198 15- اندونزی 0.3266