|

دریانوردان سانچی در شوک رفتار چینی‌ها

شرق: چهار ماه زمان برای بررسی اولیه علت اصلی وقوع حادثه سانچی، هرچند ماحصلی مملو از کنکاش‌های همه‌جانبه درباره این حادثه بود و از بُعد فنی به بسیاری از پرسش‌ها پاسخ داد، اما اختلاف‌نظر درباره علت اصلی حادثه بین چین و هنگ‌کنگ در یک جبهه و ایران و پاناما و بنگلادش از سویی دیگر، دو سناریوی متفاوت را پیش‌روی مخاطب قرار می‌دهد. ایران و کشورهای همسو، کشتی چینی را مقصر می‌دانند و در مقابل چین و هنگ‌کنگ هم، خدمه سانچی را مقصر برمی‌شمرند. طبق تحلیل و بررسی‌ یافته‌های سانحه که تمام کشورهای ذی‌نفع روی آن توافق دارند، هر دو کشتی نتوانستند مطابق با قانون ۵ کنوانسیون جلوگیری از تصادم در دریا با موضوع الزام دیده‌بانی کامل از طریق دیدن، شنیدن و تمامی ابزارهای در اختیار نسبت به خطر تصادف آگاهی لازم را به دست بیاورند و هر دو کشتی نتوانستند مطابق با قانون ۷ جلوگیری از تصادف در دریا ارزیابی صحیح از خطر تصادم به دست آورند. با اینکه پیرو صحبت‌های رئیس هیئت ایرانی رسیدگی به سانحه، در همان لحظات ابتدایی برخورد این دو کشتی با یکدیگر، انفجار گسترده‌ای شکل می‌گیرد و مرگ سرنشینان حتی اگر بر اثر آتش نباشد، بر اثر گازهای سمی حتمی است، این پرسش ذهن را با خود درگیر می‌کند که پیکری که نخستین‌بار با لباس ضدحریق در دریا یافت شد و پس از شناسایی به یکی از سرنشینان ایرانی نسبت داده شد، کجای این معادله قرار می‌گیرد؟ این هم البته محلی از ابهام است که در قالب سناریوهای جداگانه‌ای مسئولان بررسی از پنج کشور به آن می‌پردازند و «شرق» به آن اشاره خواهد کرد، اما این اختلاف نظر و اظهارات جانبی در حادثه، این پرسش را مطرح می‌کند که آیا بسیاری از اهالی این حرفه (نه لزوما مردم عامه) این توضیحات را خواهند پذیرفت؟ از دیگر سو، پرسش دیگر در ابعاد بزرگ‌تری مطرح می‌شود که آیا بررسی این موضوع صرفا در همین ابعاد فنی خلاصه می‌شود، یا درباره شیوه رسیدگی به حادثه از سوی کشورهای دو طرف، بررسی‌های دقیق‌تری (به‌دور از جانب‌داری) در آینده صورت خواهد گرفت؟
‌سناریوی ایرانی
براساس گزارش ارائه‌شده از سوی نادر پسنده، مدیرکل دریایی سازمان بنادر و دریانوردی و رئیس هیئت ایرانی رسیدگی به سانحه، علت اصلی حادثه که مورد توافق طرف ایرانی، پاناما و بنگلادش است، اشتباه محاسباتی افسران فله‌بر کریستال و تغییر مسیر به سمت راست که ۱۵دقیقه قبل از سانحه آغاز شده بود، باعث تصادف با نفت‌کش سانچی شد. این در حالی است که اگر کشتی فله‌بر چینی تغییر مسیر نمی‌داد، باعث ایجاد موقعیت خطر تصادف نمی‌شد و این حادثه تلخ ۱۵دی سال گذشته رخ نمی‌داد و ۳۰ نفر از خدمه نفت‌کش ایرانی، جان خود را از دست نمی‌دادند.
‌سناریوی چینی
رئیس هیئت ایرانی رسیدگی به سانحه با اشاره به آنچه از سوی چین و هنگ‌کنگ به‌عنوان علت اصلی حادثه بیان شده، گفت: طبق نظریه چین و هنگ‌کنگ این سانحه در آب‌های آزاد در شرایط دید مطلوب حدود ۱۰ مایل بین تانکر سانچی و کشتی کریستال رخ داده است. مطابق با قانون ۱۵ کنوانسیون جلوگیری از تصادم در دریا این دو کشتی در مسیر تقاطع قرار داشتند و تانکر سانچی به‌عنوان کشتی راه‌دهنده باید از مسیر کشتی کریستال خارج می‌شده است و کشتی کریستال به‌عنوان کشتی راه‌گیرنده باید سرعت و مسیر خود را حفظ می‌کرد و سانچی مطابق با قانون ۱۵ اقدام نکرده است. بااین‌حال حتی در این گزارش هم تأکید می‌شود که مطابق با قانون ۱۷ قانون جلوگیری از تصادم در دریا کشتی کریستال هم اقدام مناسب برای جلوگیری از تصادم به عمل نیاورده است. طبق نظریه چین و هنگ‌کنگ افسر ناوبر سانچی انتظار داشته که کشتی‌های کوچک از مسیر کشتی سانچی خارج شوند، حتی اگر حق تقدم با آنها باشد.
‌نقطه کور پیکر ایرانی در سناریوها
پیش از آنکه به جزئیات این گزارش بپردازیم، به نکته مبهم در این گزارش اشاره می‌کنیم. آنچه در ابتدای گزارش هم به آن اشاره شد. اگر در همان لحظه برخورد، سانچی در آتش غوطه‌ور شد، آن پیکر ایرانی که در آب پیدا شد و لباس ضدحریق پوشیده بود، کجای کار بود؟
پسنده در پاسخ به این پرسش «شرق» می‌گوید: همان روز اولی که برای سانحه عازم شدم، زمانی ‌که شناور چینی پیکر اول را آورد، ما برای تحویل رفتیم. به‌لحاظ شناسایی مجبور بودیم که جسد را ببینیم. جسد سالم بود و سوختگی مختصری روی صورت داشت. برای ما هم این سؤال پیش آمد که کی لباس پوشید و اگر پوشید چرا فوت کرد؟ بررسی کردیم. سناریویی که برای این جسد توسط کارشناسان تأیید شد، این بود که در جعبه VDR کاپیتان به موتورخانه اعلام می‌کند که پمپ‌ها را بزنید. یک نفر در موتورخانه بوده؛ مرحوم آروی (روغن‌کار) هم در آنجا بوده و کسی است که چند دقیقه‌ای می‌توانسته دوام بیاورد. او در موتورخانه متوجه می‌شود که شرایط روی عرشه نامساعد است.
در موتورخانه هنوز فرصت برای لباس‌پوشیدن و دستگاه‌های تنفسی هم وجود داشته. خود را به‌سختی به عرشه می‌رساند، اما با آن دستگاه نمی‌توانسته به آب بپرد. بعد از پریدن به آب، پیکر خفه شده بود، نه در آب، بلکه در گاز سمی. این سناریویی است که کارشناسان هم آن را تأیید می‌کنند.
‌۱۵ دقیقه قبل از وقوع سانحه، در پل فرماندهی 2کشتی چه گذشت؟
پسنده در این نشست به لحظات آخر پیش از حادثه اشاره می‌کند که در اینجا به خلاصه آن اشاره می‌شود: حدود 25 دقیقه قبل از وقوع سانحه، دو کشتی باعث نگرانی در بین سرنشینان کشتی سانچی می‌شوند؛ کشتی ماهیگیران و کشتی کریستال. در ساعت 19:36 افراد روی کشتی ماهیگیری نزدیک به کشتی سانچی توسط بیسیم، افسران سانچی را صدا می‌زنند، اما از آنجایی که لهجه بسیار بد و نامفهومی دارند متوجه پیام آنها نمی‌شوند و کشتی ماهیگیری می‌خواهد این موضوع را انتقال دهد که از سمت چپ همدیگر عبور کنند. در این لحظه علامت کشتی ماهیگیری و کشتی کریستال روی رادار به رنگ قرمز؛ یعنی علامت هشدار دیده می‌شود و پس از دریافت این آلارم، صدا خاموش می‌شود.
صحبت‌های این مقام مسئول، مخاطب را به یاد کلیپ «اشتباه می‌کنی کاپیتان» مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست‌جمهوری می‌اندازد؛ زمانی‌ که کلام طرفین و عدم انتقال درست مفهوم آلارم، منجر به حوادث هوایی می‌شود. گویا این مفهوم قابل تعمیم به تمامی حوادث است. افسر سوم سانچی به دیده‌بان می‌گوید به این هشدار پاسخ ندهید (این یک عرف در عرصه دریانوردی است و قانون این است که اگر پیام نامفهوم باشد آن را پاسخ ندهند).
‌سانچی در میان 2خطر
در ساعت 19:42 افسر سوم سانچی می‌گوید در این شرایط اگر ما بخواهیم اقدامی انجام دهیم وضعیت بدتر می‌شود. در این شرایط افسر اول و سوم کشتی کریستال در حال تعویض شیفت هستند، افسر سوم کشتی سانچی می‌گوید آنها کشتی کوچک‌تری دارند و برای تغییر مسیر آنها باید اقدام کنند. بنابراین در آن لحظه، سانچی موقعیت خطر را درک می‌کند، اما نتوانسته است کاری را انجام دهد، چراکه در سمت راست خود کشتی ماهیگیری را دارد و نمی‌تواند به آن سمت کشتی را هدایت کند و از سویی توجه داشته باشیم که تغییر مسیر کشتی بزرگی مانند سانچی 15 الی 20 دقیقه زمان می‌برد. در این لحظه خطرناک، تعویض شیفت را در کریستال داریم و ناوبری به افسر سوم واگذار می‌شود. در ساعت 19:46 افسر اول کریستال پل فرماندهی را ترک می‌کند. این در حالی است که ترک پل فرماندهی و واگذاری شیفت باید 15 دقیقه زمان ببرد، چراکه باید اطلاعات ردوبدل شود، اما بلافاصله افسر سوم مسئولیت ناوبری کشتی کریستال را برعهده می‌گیرد.
‌تعجب خدمه سانچی از رفتار کریستال
در ساعت 19:46 دقیقا چهار دقیقه قبل از وقوع سانحه، ملوان دیده‌بان سانچی خطر تصادف با کریستال در فاصله 1.6 مایلی را تشخیص می‌دهد. بنابراین علامت پنج فلش به سمت کریستال زده می‌شود. در این لحظه ملوان می‌پرسد کشتی عبور کرد؟ کمی به سمت راست؟ افسر پاسخ می‌دهد به سمت راست چرا؟ این مکالمه ضبط‌شده در وی‌دی‌آر نشان می‌دهد که خدمه سانچی از اقدامات کشتی کریستال در تعجب هستند. در ساعت 19:47 افسر اول سانچی می‌پرسد که آن یک کشتی کوچک است؟ درسته؟ ملوان دیده‌بان می‌گوید خیر آن یک کشتی بزرگ است. افسر سوم سانچی می‌گوید پس چرا این‌طور اقدام می‌کند؟ در این لحظه افسر سوم و دیده‌بان کریستال به‌تازگی مسئولیت ناوبری را برعهده گرفته و هنوز متوجه تصادف با سانچی نشده‌اند. در ساعت 19:48 افسر سوم سانچی با اتاق کاپیتان تماس می‌گیرد و می‌گوید یک کشتی در سمت راست با فاصله عبور صفر داریم و فاصله بسیار کم‌است و این کشتی یک کشتی بزرگ است. در این لحظه در کریستال، افسر سوم و دیده‌بان متوجه سانچی نبودند. در ساعت 19:49 طبق اطلاعات و صدایی که در وی‌دی‌آر ضبط شده است، افسر سوم سانچی می‌گوید چرا این کشتی (کشتی کریستال) هیچ کاری نمی‌کند و می‌گوید که رو به چپ، سکان تمام به چپ، سکان تمام به راست، تمام به راست. در این لحظه در زمان 30 ثانیه کاپیتان خود را به پل فرماندهی می‌رساند. در ساعت 19:51 تصادف رخ می‌دهد. کاپیتان سانچی در این لحظه دستور می‌دهد سیستم اعلام اضطرار فعال شود. عرشه کشتی سانچی بلافاصله بعد از تصادف منفجر شده و آتش می‌گیرد.
‌دستور ترک کشتی
کاپیتان دستور می‌دهد که پمپ حریق را روشن کنند. در این لحظه صدای کاپیتان را داریم که می‌گوید آتش، آتش، هیچ کاری نمی‌توان کرد. در این لحظه در کشتی کریستال کاپیتان به پل فرماندهی آمده و دستور ترک کشتی را می‌دهد. در ساعت 19:52 انفجارات پی‌درپی و توسعه حریق در پل فرماندهی و ساختمان کشتی و حتی دریا را دربر می‌گیرد. گاز سمی ناشی از اشتعال میعانات گازی اطراف کشتی را فراگرفته و دمای کشتی در این شرایط به 700 درجه رسیده است.
‌لحظه پایان حیات در سانچی
طبق گفته پسنده، در دقیقه پایانی که صدای خدمه در وی‌دی‌آر ضبط شده است، سیستم هشدار از کار می‌افتد، آتش تمام سانچی را گرفته است. موتور و ژنراتور اصلی سانچی از کار می‌افتند، چراکه هیچ اکسیژنی وجود نداشته تا موتور کار کند.
کلیپی که این مقام مسئول از 15 دقیقه پایانی روی رادار نشان می‌دهد، نفس را در سینه حبس می‌کند؛ لحظاتی که تصادف و مرگ پیش‌روست، اما این دیگر، فیلم نیست که پس از دیدنش، با خیال راحت نفس عمیق بکشیم و بگوییم: تمام شد.

شرق: چهار ماه زمان برای بررسی اولیه علت اصلی وقوع حادثه سانچی، هرچند ماحصلی مملو از کنکاش‌های همه‌جانبه درباره این حادثه بود و از بُعد فنی به بسیاری از پرسش‌ها پاسخ داد، اما اختلاف‌نظر درباره علت اصلی حادثه بین چین و هنگ‌کنگ در یک جبهه و ایران و پاناما و بنگلادش از سویی دیگر، دو سناریوی متفاوت را پیش‌روی مخاطب قرار می‌دهد. ایران و کشورهای همسو، کشتی چینی را مقصر می‌دانند و در مقابل چین و هنگ‌کنگ هم، خدمه سانچی را مقصر برمی‌شمرند. طبق تحلیل و بررسی‌ یافته‌های سانحه که تمام کشورهای ذی‌نفع روی آن توافق دارند، هر دو کشتی نتوانستند مطابق با قانون ۵ کنوانسیون جلوگیری از تصادم در دریا با موضوع الزام دیده‌بانی کامل از طریق دیدن، شنیدن و تمامی ابزارهای در اختیار نسبت به خطر تصادف آگاهی لازم را به دست بیاورند و هر دو کشتی نتوانستند مطابق با قانون ۷ جلوگیری از تصادف در دریا ارزیابی صحیح از خطر تصادم به دست آورند. با اینکه پیرو صحبت‌های رئیس هیئت ایرانی رسیدگی به سانحه، در همان لحظات ابتدایی برخورد این دو کشتی با یکدیگر، انفجار گسترده‌ای شکل می‌گیرد و مرگ سرنشینان حتی اگر بر اثر آتش نباشد، بر اثر گازهای سمی حتمی است، این پرسش ذهن را با خود درگیر می‌کند که پیکری که نخستین‌بار با لباس ضدحریق در دریا یافت شد و پس از شناسایی به یکی از سرنشینان ایرانی نسبت داده شد، کجای این معادله قرار می‌گیرد؟ این هم البته محلی از ابهام است که در قالب سناریوهای جداگانه‌ای مسئولان بررسی از پنج کشور به آن می‌پردازند و «شرق» به آن اشاره خواهد کرد، اما این اختلاف نظر و اظهارات جانبی در حادثه، این پرسش را مطرح می‌کند که آیا بسیاری از اهالی این حرفه (نه لزوما مردم عامه) این توضیحات را خواهند پذیرفت؟ از دیگر سو، پرسش دیگر در ابعاد بزرگ‌تری مطرح می‌شود که آیا بررسی این موضوع صرفا در همین ابعاد فنی خلاصه می‌شود، یا درباره شیوه رسیدگی به حادثه از سوی کشورهای دو طرف، بررسی‌های دقیق‌تری (به‌دور از جانب‌داری) در آینده صورت خواهد گرفت؟
‌سناریوی ایرانی
براساس گزارش ارائه‌شده از سوی نادر پسنده، مدیرکل دریایی سازمان بنادر و دریانوردی و رئیس هیئت ایرانی رسیدگی به سانحه، علت اصلی حادثه که مورد توافق طرف ایرانی، پاناما و بنگلادش است، اشتباه محاسباتی افسران فله‌بر کریستال و تغییر مسیر به سمت راست که ۱۵دقیقه قبل از سانحه آغاز شده بود، باعث تصادف با نفت‌کش سانچی شد. این در حالی است که اگر کشتی فله‌بر چینی تغییر مسیر نمی‌داد، باعث ایجاد موقعیت خطر تصادف نمی‌شد و این حادثه تلخ ۱۵دی سال گذشته رخ نمی‌داد و ۳۰ نفر از خدمه نفت‌کش ایرانی، جان خود را از دست نمی‌دادند.
‌سناریوی چینی
رئیس هیئت ایرانی رسیدگی به سانحه با اشاره به آنچه از سوی چین و هنگ‌کنگ به‌عنوان علت اصلی حادثه بیان شده، گفت: طبق نظریه چین و هنگ‌کنگ این سانحه در آب‌های آزاد در شرایط دید مطلوب حدود ۱۰ مایل بین تانکر سانچی و کشتی کریستال رخ داده است. مطابق با قانون ۱۵ کنوانسیون جلوگیری از تصادم در دریا این دو کشتی در مسیر تقاطع قرار داشتند و تانکر سانچی به‌عنوان کشتی راه‌دهنده باید از مسیر کشتی کریستال خارج می‌شده است و کشتی کریستال به‌عنوان کشتی راه‌گیرنده باید سرعت و مسیر خود را حفظ می‌کرد و سانچی مطابق با قانون ۱۵ اقدام نکرده است. بااین‌حال حتی در این گزارش هم تأکید می‌شود که مطابق با قانون ۱۷ قانون جلوگیری از تصادم در دریا کشتی کریستال هم اقدام مناسب برای جلوگیری از تصادم به عمل نیاورده است. طبق نظریه چین و هنگ‌کنگ افسر ناوبر سانچی انتظار داشته که کشتی‌های کوچک از مسیر کشتی سانچی خارج شوند، حتی اگر حق تقدم با آنها باشد.
‌نقطه کور پیکر ایرانی در سناریوها
پیش از آنکه به جزئیات این گزارش بپردازیم، به نکته مبهم در این گزارش اشاره می‌کنیم. آنچه در ابتدای گزارش هم به آن اشاره شد. اگر در همان لحظه برخورد، سانچی در آتش غوطه‌ور شد، آن پیکر ایرانی که در آب پیدا شد و لباس ضدحریق پوشیده بود، کجای کار بود؟
پسنده در پاسخ به این پرسش «شرق» می‌گوید: همان روز اولی که برای سانحه عازم شدم، زمانی ‌که شناور چینی پیکر اول را آورد، ما برای تحویل رفتیم. به‌لحاظ شناسایی مجبور بودیم که جسد را ببینیم. جسد سالم بود و سوختگی مختصری روی صورت داشت. برای ما هم این سؤال پیش آمد که کی لباس پوشید و اگر پوشید چرا فوت کرد؟ بررسی کردیم. سناریویی که برای این جسد توسط کارشناسان تأیید شد، این بود که در جعبه VDR کاپیتان به موتورخانه اعلام می‌کند که پمپ‌ها را بزنید. یک نفر در موتورخانه بوده؛ مرحوم آروی (روغن‌کار) هم در آنجا بوده و کسی است که چند دقیقه‌ای می‌توانسته دوام بیاورد. او در موتورخانه متوجه می‌شود که شرایط روی عرشه نامساعد است.
در موتورخانه هنوز فرصت برای لباس‌پوشیدن و دستگاه‌های تنفسی هم وجود داشته. خود را به‌سختی به عرشه می‌رساند، اما با آن دستگاه نمی‌توانسته به آب بپرد. بعد از پریدن به آب، پیکر خفه شده بود، نه در آب، بلکه در گاز سمی. این سناریویی است که کارشناسان هم آن را تأیید می‌کنند.
‌۱۵ دقیقه قبل از وقوع سانحه، در پل فرماندهی 2کشتی چه گذشت؟
پسنده در این نشست به لحظات آخر پیش از حادثه اشاره می‌کند که در اینجا به خلاصه آن اشاره می‌شود: حدود 25 دقیقه قبل از وقوع سانحه، دو کشتی باعث نگرانی در بین سرنشینان کشتی سانچی می‌شوند؛ کشتی ماهیگیران و کشتی کریستال. در ساعت 19:36 افراد روی کشتی ماهیگیری نزدیک به کشتی سانچی توسط بیسیم، افسران سانچی را صدا می‌زنند، اما از آنجایی که لهجه بسیار بد و نامفهومی دارند متوجه پیام آنها نمی‌شوند و کشتی ماهیگیری می‌خواهد این موضوع را انتقال دهد که از سمت چپ همدیگر عبور کنند. در این لحظه علامت کشتی ماهیگیری و کشتی کریستال روی رادار به رنگ قرمز؛ یعنی علامت هشدار دیده می‌شود و پس از دریافت این آلارم، صدا خاموش می‌شود.
صحبت‌های این مقام مسئول، مخاطب را به یاد کلیپ «اشتباه می‌کنی کاپیتان» مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست‌جمهوری می‌اندازد؛ زمانی‌ که کلام طرفین و عدم انتقال درست مفهوم آلارم، منجر به حوادث هوایی می‌شود. گویا این مفهوم قابل تعمیم به تمامی حوادث است. افسر سوم سانچی به دیده‌بان می‌گوید به این هشدار پاسخ ندهید (این یک عرف در عرصه دریانوردی است و قانون این است که اگر پیام نامفهوم باشد آن را پاسخ ندهند).
‌سانچی در میان 2خطر
در ساعت 19:42 افسر سوم سانچی می‌گوید در این شرایط اگر ما بخواهیم اقدامی انجام دهیم وضعیت بدتر می‌شود. در این شرایط افسر اول و سوم کشتی کریستال در حال تعویض شیفت هستند، افسر سوم کشتی سانچی می‌گوید آنها کشتی کوچک‌تری دارند و برای تغییر مسیر آنها باید اقدام کنند. بنابراین در آن لحظه، سانچی موقعیت خطر را درک می‌کند، اما نتوانسته است کاری را انجام دهد، چراکه در سمت راست خود کشتی ماهیگیری را دارد و نمی‌تواند به آن سمت کشتی را هدایت کند و از سویی توجه داشته باشیم که تغییر مسیر کشتی بزرگی مانند سانچی 15 الی 20 دقیقه زمان می‌برد. در این لحظه خطرناک، تعویض شیفت را در کریستال داریم و ناوبری به افسر سوم واگذار می‌شود. در ساعت 19:46 افسر اول کریستال پل فرماندهی را ترک می‌کند. این در حالی است که ترک پل فرماندهی و واگذاری شیفت باید 15 دقیقه زمان ببرد، چراکه باید اطلاعات ردوبدل شود، اما بلافاصله افسر سوم مسئولیت ناوبری کشتی کریستال را برعهده می‌گیرد.
‌تعجب خدمه سانچی از رفتار کریستال
در ساعت 19:46 دقیقا چهار دقیقه قبل از وقوع سانحه، ملوان دیده‌بان سانچی خطر تصادف با کریستال در فاصله 1.6 مایلی را تشخیص می‌دهد. بنابراین علامت پنج فلش به سمت کریستال زده می‌شود. در این لحظه ملوان می‌پرسد کشتی عبور کرد؟ کمی به سمت راست؟ افسر پاسخ می‌دهد به سمت راست چرا؟ این مکالمه ضبط‌شده در وی‌دی‌آر نشان می‌دهد که خدمه سانچی از اقدامات کشتی کریستال در تعجب هستند. در ساعت 19:47 افسر اول سانچی می‌پرسد که آن یک کشتی کوچک است؟ درسته؟ ملوان دیده‌بان می‌گوید خیر آن یک کشتی بزرگ است. افسر سوم سانچی می‌گوید پس چرا این‌طور اقدام می‌کند؟ در این لحظه افسر سوم و دیده‌بان کریستال به‌تازگی مسئولیت ناوبری را برعهده گرفته و هنوز متوجه تصادف با سانچی نشده‌اند. در ساعت 19:48 افسر سوم سانچی با اتاق کاپیتان تماس می‌گیرد و می‌گوید یک کشتی در سمت راست با فاصله عبور صفر داریم و فاصله بسیار کم‌است و این کشتی یک کشتی بزرگ است. در این لحظه در کریستال، افسر سوم و دیده‌بان متوجه سانچی نبودند. در ساعت 19:49 طبق اطلاعات و صدایی که در وی‌دی‌آر ضبط شده است، افسر سوم سانچی می‌گوید چرا این کشتی (کشتی کریستال) هیچ کاری نمی‌کند و می‌گوید که رو به چپ، سکان تمام به چپ، سکان تمام به راست، تمام به راست. در این لحظه در زمان 30 ثانیه کاپیتان خود را به پل فرماندهی می‌رساند. در ساعت 19:51 تصادف رخ می‌دهد. کاپیتان سانچی در این لحظه دستور می‌دهد سیستم اعلام اضطرار فعال شود. عرشه کشتی سانچی بلافاصله بعد از تصادف منفجر شده و آتش می‌گیرد.
‌دستور ترک کشتی
کاپیتان دستور می‌دهد که پمپ حریق را روشن کنند. در این لحظه صدای کاپیتان را داریم که می‌گوید آتش، آتش، هیچ کاری نمی‌توان کرد. در این لحظه در کشتی کریستال کاپیتان به پل فرماندهی آمده و دستور ترک کشتی را می‌دهد. در ساعت 19:52 انفجارات پی‌درپی و توسعه حریق در پل فرماندهی و ساختمان کشتی و حتی دریا را دربر می‌گیرد. گاز سمی ناشی از اشتعال میعانات گازی اطراف کشتی را فراگرفته و دمای کشتی در این شرایط به 700 درجه رسیده است.
‌لحظه پایان حیات در سانچی
طبق گفته پسنده، در دقیقه پایانی که صدای خدمه در وی‌دی‌آر ضبط شده است، سیستم هشدار از کار می‌افتد، آتش تمام سانچی را گرفته است. موتور و ژنراتور اصلی سانچی از کار می‌افتند، چراکه هیچ اکسیژنی وجود نداشته تا موتور کار کند.
کلیپی که این مقام مسئول از 15 دقیقه پایانی روی رادار نشان می‌دهد، نفس را در سینه حبس می‌کند؛ لحظاتی که تصادف و مرگ پیش‌روست، اما این دیگر، فیلم نیست که پس از دیدنش، با خیال راحت نفس عمیق بکشیم و بگوییم: تمام شد.

 

اخبار مرتبط سایر رسانه ها