عذاب وجدان استفاده از آب
در این روزها که وضعیت آب و برق دچار مشکلات عدیده شده است و در این روزگار که در گوشه کشور بزرگمان خبری درباره دعواهایی بر سر آب می‌شود، مردم خود بار دیگر به میدان آمده‌اند تا تجربیات خود از صرفه‌جویی را دوباره با یکدیگر در میان بگذارند. سه، چهار سال پیش بود که جنبشی در بین مردم راه افتاد و هرکس از صرفه‌جویی‌های کوچکی که انجام می‌داد به دیگران اطلاع می‌داد.
اما اکنون روزگار بدبینی است. الان گاه پیش می‌آید که تذکر یا بیان نکته‌ای با واکنش‌های منفی و عصبی و حتی دادوبیداد همراه می‌شود. خبرهای راست یا ناراستی که درباره صادرات آب به کشورهای همسایه منتشر می‌شوند، دلالت بر این موضوع دارد و در سخنان مردم به آن اشاره می‌شود. برخی هستند که وقتی خیلی ساده از آنان خواسته می‌شود برای شستن ماشین یا پیاده‌رو از آب لوله‌کشی استفاده نکنند یا به کارواش مراجعه کنند جواب می‌دهند، پولش را می‌دهم یا اینکه من استفاده نکنم که صرف دیگران شود، خب صادرات آب را قطع کنند.
عده‌ای البته یادآوری می‌کنند: «درست مصرف‌کردن آب حتی اگر کنار رودخانه راین و اقیانوس آرام باشیم هیچ‌وقت به ضرر کسی نیست و پشیمونی هم ندارد» و همچنین وضعیت روستاهای دورافتاده سیستان‌وبلوچستان را یادآوری می‌کنند.
برخی هم در پاسخ «آب نداریما» راحت می‌گویند «می‌دونم» و به ادامه کار خودشان؛ مثلا تمیزکردن آشغال‌های جلوی مغازه با فشار آب مشغول می‌شوند.
در این میان کاوه مدنی، از فعالان محیط زیست، در شبکه‌های اجتماعی فعال است و نکته‌های متنوعی را یادآوری می‌کند.
اما اکنون بسیاری از افراد درگیر عذاب وجدان هستند. عذاب وجدان استفاده از آبی که اگر مسئولان برای نحوه استفاده از آن برنامه‌ریزی می‌کردند شاید این اتفاق‌ها نمی‌افتاد. شاید اکنون بهترین شیوه همین افزایش آگاهی در کنار بالابردن اعتماد به
مسئولان است.
هنگامی که مردم بر این باورند که مسئولان غیردلسوز بر مسند کار هستند، نکته‌های مسئولان را نمی‌شنوند و مردم در برابر کمپین‌ها و فعالیت‌های آنها بی‌تفاوت هستند.
در این روزها که وضعیت آب و برق دچار مشکلات عدیده شده است و در این روزگار که در گوشه کشور بزرگمان خبری درباره دعواهایی بر سر آب می‌شود، مردم خود بار دیگر به میدان آمده‌اند تا تجربیات خود از صرفه‌جویی را دوباره با یکدیگر در میان بگذارند. سه، چهار سال پیش بود که جنبشی در بین مردم راه افتاد و هرکس از صرفه‌جویی‌های کوچکی که انجام می‌داد به دیگران اطلاع می‌داد.
اما اکنون روزگار بدبینی است. الان گاه پیش می‌آید که تذکر یا بیان نکته‌ای با واکنش‌های منفی و عصبی و حتی دادوبیداد همراه می‌شود. خبرهای راست یا ناراستی که درباره صادرات آب به کشورهای همسایه منتشر می‌شوند، دلالت بر این موضوع دارد و در سخنان مردم به آن اشاره می‌شود. برخی هستند که وقتی خیلی ساده از آنان خواسته می‌شود برای شستن ماشین یا پیاده‌رو از آب لوله‌کشی استفاده نکنند یا به کارواش مراجعه کنند جواب می‌دهند، پولش را می‌دهم یا اینکه من استفاده نکنم که صرف دیگران شود، خب صادرات آب را قطع کنند.
عده‌ای البته یادآوری می‌کنند: «درست مصرف‌کردن آب حتی اگر کنار رودخانه راین و اقیانوس آرام باشیم هیچ‌وقت به ضرر کسی نیست و پشیمونی هم ندارد» و همچنین وضعیت روستاهای دورافتاده سیستان‌وبلوچستان را یادآوری می‌کنند.
برخی هم در پاسخ «آب نداریما» راحت می‌گویند «می‌دونم» و به ادامه کار خودشان؛ مثلا تمیزکردن آشغال‌های جلوی مغازه با فشار آب مشغول می‌شوند.
در این میان کاوه مدنی، از فعالان محیط زیست، در شبکه‌های اجتماعی فعال است و نکته‌های متنوعی را یادآوری می‌کند.
اما اکنون بسیاری از افراد درگیر عذاب وجدان هستند. عذاب وجدان استفاده از آبی که اگر مسئولان برای نحوه استفاده از آن برنامه‌ریزی می‌کردند شاید این اتفاق‌ها نمی‌افتاد. شاید اکنون بهترین شیوه همین افزایش آگاهی در کنار بالابردن اعتماد به
مسئولان است.
هنگامی که مردم بر این باورند که مسئولان غیردلسوز بر مسند کار هستند، نکته‌های مسئولان را نمی‌شنوند و مردم در برابر کمپین‌ها و فعالیت‌های آنها بی‌تفاوت هستند.