نگاهی به 3 فیلم نهایی ایرانی برای معرفی به آکادمی اسکار
بهناز شیربانی: انتخاب فیلم ایرانی برای معرفی به آکادمی اسکار سال‌هاست که به محل بحث بسیاری از اهالی سینما تبدیل شده. پروسه انتخاب فیلم از میان تولیدات پرتعداد سینمای ایران، اعضایی که دست به انتخاب می‌زنند و در نهایت انتخاب گزینه نهایی توسط این گروه به‌عنوان فیلمی که بتواند تا حد زیادی نماینده شایسته سینمای ایران در آکادمی اسکار باشد، معمولا حواشی بسیاری را به همراه دارد، اما امسال برخلاف سال‌های گذشته در مدت‌زمانی کوتاه‌تر، اعضای هیئت انتخاب فیلم ایرانی که با میزبانی بنیاد سینمایی فارابی در تعامل مستقیم با خانه سینما و سازمان سینمایی و امور سمعی و بصری، سازماندهی شد و افرادی مانند آتوسا قلمفرسایی (طراح صحنه و لباس) و محمد آلادپوش (فیلم‌بردار)، امین تارخ (بازیگر)، فرهاد توحیدی (فیلم‌نامه‌نویس)، رامین حیدری‌فاروقی (مستندساز)، محمدمهدی عسگرپور (کارگردان) و قاسم قلی‌پور (تهیه‌کننده) و رائد فریدزاده (معاون بین‌الملل بنیاد سینمایی فارابی) در این گروه حضور داشتند، برخلاف سال‌های گذشته که از میان 10 گزینه به مرور به سه و در نهایت به گزینه اصلی می‌رسیدند، امسال در مدت مشخص‌تری سه فیلم نهایی ایرانی
برای معرفی به آکادمی اسکار را رسانه‌ای کردند.
خروجی هیئت انتخاب فیلم ایرانی برای معرفی به آکادمی اسکار، پس از بازخوانی مقررات و بررسی فهرست تمام فیلم‌های اکران‌شده و حتی حاضر در نوبت اکران شامل بر ۱۱۰ عنوان و بازبینی برخی از عناوین مورد بررسی، به فهرست کوتاه سه فیلم، «بدون تاریخ، بدون امضا» به کارگردانی وحید جلیلوند، «تنگه ابوقریب» به کارگردانی بهرام توکلی و «شماره 17 سهیلا» به کارگردانی محمود غفاری رسیدند. مقررات فرهنگستان که در سال جاری در شکل بیان مفاد - به‌ویژه در زمینه نحوه انتخاب فهرست کوتاه و نامزدها- تغییراتی قابل‌توجه داشته است، احراز شرایط ذیل را برای فیلم‌های حاضر در رقابت اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان ضروری دانسته است
تولید در خارج از ایالات متحده با دیالوگ‌هایی اساسا به زبانی غیرانگلیسی
امکان معرفی پویانمایی یا مستند بلند
نخستین اکران عمومی در کشور مبدأ در فاصله زمانی یک سال گذشته به مدت یک هفته متوالی به قصد منفعت مالی تهیه‌کننده و صاحب سالن سینما (بنا بر مدارکی که می‌بایست به فرهنگستان تحویل شود، این نمایش متوالی می‌بایست در حداقل یک سالن سینمای ثابت اتفاق افتاده باشد)
برخورداری از شرایط اکران و تبلیغ بر مبنای عرف پذیرفته در صنعت سینما
عدم پخش عمومی پیش از آغاز اکران سینمایی به هر صورتی (به‌جز نمایش‌های غیرانتفاعی فرهنگی)
ارائه گواهی کشور معرفی‌کننده مبنی‌بر حضور اتباع و یا مقیمان کشور معرفی‌کننده در مقام عوامل خلاق تولید و مؤلف فیلم
عدم ضرورت نمایش عمومی فیلم معرفی‌شده در ایالات متحده
«شماره 17 سهیلا»
انتخاب فیلم «شماره ۱۷ سهیلا» به کارگردانی محمود غفاری شاید برای بسیاری غافلگیر‌کننده بود؛ فیلمی که در اکران عمومی نیز کمتر مورد توجه قرار گرفت و در فرصت محدود حضور روی پرده آن‌طور که باید دیده نشد. این فیلم روایت‌کننده داستان دختری میان‌سال است که زمان ازدواج او به تأخیر افتاده و با توجه به مشکل ژنتیکی‌ای که دارد، در تلاش است که هرچه سریع‌تر ازدواج کند تا بچه‌دار شود. انتخاب این فیلم در میان سه فیلم نهایی ایرانی برای معرفی به آکادمی اسکار اتفاق جالب‌توجهی است، اما به نظر می‌رسد با توجه به اینکه این فیلم در جشنواره‌های خارجی و داخلی توفیق چندانی نداشته است، می‌تواند گزینه مناسبی برای معرفی به آکادمی اسکار باشد؟
«تنگه ابوقریب»
از زمان ساخته‌شدن فیلم تا نمایش در جشنواره فیلم فجر و این روزها که فیلم در حال نمایش عمومی است، نظرات متفاوتی درباره فیلم مطرح شده. حضور بهرام توکلی، کارگردان این فیلم سینمایی، در حوزه سینمای جنگ و ساخت فیلمی که بخشی از تاریخ معاصر ایران و جنگ را به تصویر کشیده است و البته بازگوکردن تاریخی که تا به امروز کمتر از آن حرفی به میان آمده، یکی از نقاط قوتی است که بسیاری از سینمایی‌نویسان و اهالی سینما بر آن تأکید می‌کنند.
به‌گفته بسیاری از اهالی سینما، این فیلم با رعایت استانداردهایی در ساخت، خاصه به‌لحاظ تکنیکی در به‌تصویرکشیدن موقعیت جنگ، پیشرفت چشمگیری در سینمای جنگ محسوب می‌شود. از سوی دیگر پرداخت بخشی از تاریخ جنگ با استناد به مستنداتی که از آن برهه زمانی وجود دارد و بازی بازیگرانش نیز بخش دیگری از مورد توجه قرارگرفتن این فیلم نزد مخاطب عام و خاص سینمای ایران است. مصطفی جلالی‌فخر، سینمایی‌نویس، در بخشی از یادداشتش درباره این فیلم سینمایی آورده است: «اشتباه است که فکر کنیم کوبش فیلم صرفا به دلیل کیفیت تکنیکی جلوه‌های ویژه و فیلم‌برداری و صداگذاری است. این درست که تمام این اجزا توانستند استانداردهای جدیدی در سینمای ایران ایجاد کنند، اما باورپذیری فیلم به آدم‌ها و موقعیت‌های آن است و اتفاقا به‌نفع فیلم است که روایت کلاسیک ندارد و اوج و فرودی در کار نیست. اوج اثر فراتر از داستان و در جایی رقم می‌خورد که آدم‌های هم‌طراز این کارزار، برای حفظ تنگه/ وطن/ آرمان به شکل فجیعی به خاک‌وخون کشیده می‌شوند. تماشای فیلم، یک توصیه لازم است». «تنگه ابوقریب» یکی از سه فیلم درنظرگرفته‌شده برای معرفی به آکادمی اسکار است و باید دید در نهایت
می‌تواند گزینه نهایی هیئت انتخاب باشد یا خیر؟
«بدون تاریخ، بدون امضا»
مصادف‌شدن نمایش این فیلم سینمایی با روزهای پایانی سال 96 و اعتراض عوامل این فیلم به زمان نامناسب اکران فیلمشان و بعد حضور متعدد در جشنواره‌های داخلی و دیده‌شدن این فیلم باعث شد در ماه‌های ابتدایی سال 97 اخبار متفاوتی از حضور جشنواره‌ای این فیلم در داخل و خارج کشور رسانه‌ای شود و در نهایت هفته گذشته بود که این فیلم در آکادمی سینماسینما آخرین جوایزش را نیز کسب کرد تا در زمره فیلم‌هایی دسته‌بندی شود که شایستگی حضور در میان سه فیلم ایرانی نهایی معرفی‌شده به آکادمی اسکار را داشته باشد. ورایتی در یادداشتی درباره فیلم «بدون تاریخ، بدون امضا» نوشت: «این فیلم که از ساخته قبلی کارگردانش، وحید جلیلوند ساختار دقیق‌تر و حساب‌شده‌تری دارد، به اکتشاف در پاسخ به پرسش‌هایی در مورد گناهکاربودن و مسئولیت‌پذیربودن در میان دسته‌ای از مردم می‌پردازد که همیشه در لبه قانون زندگی می‌کنند.
یک نقش‌آفرینی تمام‌عیار از نوید محمدزاده که در فیلم «ناهید» هم توانست در جشنواره فیلم فجر جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل را کسب کند، در فیلم «بدون تاریخ، بدون امضا» دیده می‌شود و هسته احساسی فیلم را شکل می‌دهد». فرصت کوتاهی تا معرفی فیلم نهایی برای معرفی به آکادمی اسکار باقی است و باید دید امسال قرعه به نام کدام‌یک از این سه فیلم خواهد افتاد؟
بهناز شیربانی: انتخاب فیلم ایرانی برای معرفی به آکادمی اسکار سال‌هاست که به محل بحث بسیاری از اهالی سینما تبدیل شده. پروسه انتخاب فیلم از میان تولیدات پرتعداد سینمای ایران، اعضایی که دست به انتخاب می‌زنند و در نهایت انتخاب گزینه نهایی توسط این گروه به‌عنوان فیلمی که بتواند تا حد زیادی نماینده شایسته سینمای ایران در آکادمی اسکار باشد، معمولا حواشی بسیاری را به همراه دارد، اما امسال برخلاف سال‌های گذشته در مدت‌زمانی کوتاه‌تر، اعضای هیئت انتخاب فیلم ایرانی که با میزبانی بنیاد سینمایی فارابی در تعامل مستقیم با خانه سینما و سازمان سینمایی و امور سمعی و بصری، سازماندهی شد و افرادی مانند آتوسا قلمفرسایی (طراح صحنه و لباس) و محمد آلادپوش (فیلم‌بردار)، امین تارخ (بازیگر)، فرهاد توحیدی (فیلم‌نامه‌نویس)، رامین حیدری‌فاروقی (مستندساز)، محمدمهدی عسگرپور (کارگردان) و قاسم قلی‌پور (تهیه‌کننده) و رائد فریدزاده (معاون بین‌الملل بنیاد سینمایی فارابی) در این گروه حضور داشتند، برخلاف سال‌های گذشته که از میان 10 گزینه به مرور به سه و در نهایت به گزینه اصلی می‌رسیدند، امسال در مدت مشخص‌تری سه فیلم نهایی ایرانی
برای معرفی به آکادمی اسکار را رسانه‌ای کردند.
خروجی هیئت انتخاب فیلم ایرانی برای معرفی به آکادمی اسکار، پس از بازخوانی مقررات و بررسی فهرست تمام فیلم‌های اکران‌شده و حتی حاضر در نوبت اکران شامل بر ۱۱۰ عنوان و بازبینی برخی از عناوین مورد بررسی، به فهرست کوتاه سه فیلم، «بدون تاریخ، بدون امضا» به کارگردانی وحید جلیلوند، «تنگه ابوقریب» به کارگردانی بهرام توکلی و «شماره 17 سهیلا» به کارگردانی محمود غفاری رسیدند. مقررات فرهنگستان که در سال جاری در شکل بیان مفاد - به‌ویژه در زمینه نحوه انتخاب فهرست کوتاه و نامزدها- تغییراتی قابل‌توجه داشته است، احراز شرایط ذیل را برای فیلم‌های حاضر در رقابت اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان ضروری دانسته است
تولید در خارج از ایالات متحده با دیالوگ‌هایی اساسا به زبانی غیرانگلیسی
امکان معرفی پویانمایی یا مستند بلند
نخستین اکران عمومی در کشور مبدأ در فاصله زمانی یک سال گذشته به مدت یک هفته متوالی به قصد منفعت مالی تهیه‌کننده و صاحب سالن سینما (بنا بر مدارکی که می‌بایست به فرهنگستان تحویل شود، این نمایش متوالی می‌بایست در حداقل یک سالن سینمای ثابت اتفاق افتاده باشد)
برخورداری از شرایط اکران و تبلیغ بر مبنای عرف پذیرفته در صنعت سینما
عدم پخش عمومی پیش از آغاز اکران سینمایی به هر صورتی (به‌جز نمایش‌های غیرانتفاعی فرهنگی)
ارائه گواهی کشور معرفی‌کننده مبنی‌بر حضور اتباع و یا مقیمان کشور معرفی‌کننده در مقام عوامل خلاق تولید و مؤلف فیلم
عدم ضرورت نمایش عمومی فیلم معرفی‌شده در ایالات متحده
«شماره 17 سهیلا»
انتخاب فیلم «شماره ۱۷ سهیلا» به کارگردانی محمود غفاری شاید برای بسیاری غافلگیر‌کننده بود؛ فیلمی که در اکران عمومی نیز کمتر مورد توجه قرار گرفت و در فرصت محدود حضور روی پرده آن‌طور که باید دیده نشد. این فیلم روایت‌کننده داستان دختری میان‌سال است که زمان ازدواج او به تأخیر افتاده و با توجه به مشکل ژنتیکی‌ای که دارد، در تلاش است که هرچه سریع‌تر ازدواج کند تا بچه‌دار شود. انتخاب این فیلم در میان سه فیلم نهایی ایرانی برای معرفی به آکادمی اسکار اتفاق جالب‌توجهی است، اما به نظر می‌رسد با توجه به اینکه این فیلم در جشنواره‌های خارجی و داخلی توفیق چندانی نداشته است، می‌تواند گزینه مناسبی برای معرفی به آکادمی اسکار باشد؟
«تنگه ابوقریب»
از زمان ساخته‌شدن فیلم تا نمایش در جشنواره فیلم فجر و این روزها که فیلم در حال نمایش عمومی است، نظرات متفاوتی درباره فیلم مطرح شده. حضور بهرام توکلی، کارگردان این فیلم سینمایی، در حوزه سینمای جنگ و ساخت فیلمی که بخشی از تاریخ معاصر ایران و جنگ را به تصویر کشیده است و البته بازگوکردن تاریخی که تا به امروز کمتر از آن حرفی به میان آمده، یکی از نقاط قوتی است که بسیاری از سینمایی‌نویسان و اهالی سینما بر آن تأکید می‌کنند.
به‌گفته بسیاری از اهالی سینما، این فیلم با رعایت استانداردهایی در ساخت، خاصه به‌لحاظ تکنیکی در به‌تصویرکشیدن موقعیت جنگ، پیشرفت چشمگیری در سینمای جنگ محسوب می‌شود. از سوی دیگر پرداخت بخشی از تاریخ جنگ با استناد به مستنداتی که از آن برهه زمانی وجود دارد و بازی بازیگرانش نیز بخش دیگری از مورد توجه قرارگرفتن این فیلم نزد مخاطب عام و خاص سینمای ایران است. مصطفی جلالی‌فخر، سینمایی‌نویس، در بخشی از یادداشتش درباره این فیلم سینمایی آورده است: «اشتباه است که فکر کنیم کوبش فیلم صرفا به دلیل کیفیت تکنیکی جلوه‌های ویژه و فیلم‌برداری و صداگذاری است. این درست که تمام این اجزا توانستند استانداردهای جدیدی در سینمای ایران ایجاد کنند، اما باورپذیری فیلم به آدم‌ها و موقعیت‌های آن است و اتفاقا به‌نفع فیلم است که روایت کلاسیک ندارد و اوج و فرودی در کار نیست. اوج اثر فراتر از داستان و در جایی رقم می‌خورد که آدم‌های هم‌طراز این کارزار، برای حفظ تنگه/ وطن/ آرمان به شکل فجیعی به خاک‌وخون کشیده می‌شوند. تماشای فیلم، یک توصیه لازم است». «تنگه ابوقریب» یکی از سه فیلم درنظرگرفته‌شده برای معرفی به آکادمی اسکار است و باید دید در نهایت
می‌تواند گزینه نهایی هیئت انتخاب باشد یا خیر؟
«بدون تاریخ، بدون امضا»
مصادف‌شدن نمایش این فیلم سینمایی با روزهای پایانی سال 96 و اعتراض عوامل این فیلم به زمان نامناسب اکران فیلمشان و بعد حضور متعدد در جشنواره‌های داخلی و دیده‌شدن این فیلم باعث شد در ماه‌های ابتدایی سال 97 اخبار متفاوتی از حضور جشنواره‌ای این فیلم در داخل و خارج کشور رسانه‌ای شود و در نهایت هفته گذشته بود که این فیلم در آکادمی سینماسینما آخرین جوایزش را نیز کسب کرد تا در زمره فیلم‌هایی دسته‌بندی شود که شایستگی حضور در میان سه فیلم ایرانی نهایی معرفی‌شده به آکادمی اسکار را داشته باشد. ورایتی در یادداشتی درباره فیلم «بدون تاریخ، بدون امضا» نوشت: «این فیلم که از ساخته قبلی کارگردانش، وحید جلیلوند ساختار دقیق‌تر و حساب‌شده‌تری دارد، به اکتشاف در پاسخ به پرسش‌هایی در مورد گناهکاربودن و مسئولیت‌پذیربودن در میان دسته‌ای از مردم می‌پردازد که همیشه در لبه قانون زندگی می‌کنند.
یک نقش‌آفرینی تمام‌عیار از نوید محمدزاده که در فیلم «ناهید» هم توانست در جشنواره فیلم فجر جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل را کسب کند، در فیلم «بدون تاریخ، بدون امضا» دیده می‌شود و هسته احساسی فیلم را شکل می‌دهد». فرصت کوتاهی تا معرفی فیلم نهایی برای معرفی به آکادمی اسکار باقی است و باید دید امسال قرعه به نام کدام‌یک از این سه فیلم خواهد افتاد؟