|

سمیرا اصغری، از پناهندگی در ایران تا اقامت در لوزان

صدوسی‌وسومین نشست کمیته بین‌المللی المپیک که در حاشیه رقابت‌های المپیک جوانان برگزار شد، یک چهره ویژه داشت: سمیرا اصغری. دختر 24 ساله افغان یکی از 9 عضو جدیدی بود که به عضویت کمیته بین‌المللی المپیک درآمد؛ همین حالا هم رکورد را شکسته: او جوان‌ترین عضو کمیته بین‌المللی المپیک است. «این زن جوان تلاش و فعالیت بسیار زیادی در راه ارتقای ورزش زنان در افغانستان داشته است. عضویت او پیغام به کشورهایی است که در راه ارتقای ورزش موانع زیادی پیش‌رو دارند». این صحبت‌ها، بخشی از جملاتی بود که توماس باخ، رئیس کمیته بین‌المللی المپیک (IOC)، در وصف سمیرا اصغری به زبان آورد. سمیرا که خودش یکی از بسکتبالیست‌های افغانستان است، در حالی به عضویت کمیته بین‌المللی درآمده که پیش از این عضوی از کمیته ملی المپیک افغانستان و شورای المپیک آسیا بود.
پناهندگی به ایران
سمیرا متولد 1994 است و در کشوری به دنیا آمده که جنگ و اختلافات درونی فرصت‌های زیادی را از آن گرفته. طالبان که قدرت را به دست گرفتند کاری کردند که بسیاری از افغان‌ها به کشورهای دیگر پناهنده شوند. سمیرا درحالی‌که بسیار کوچک بود به همراه بستگانش به ایران پناه برد تا از ترکش جنگ و اختلافاتش در امان باشد. در ایران او فرصتی برای شکوفایی استعدادهای ورزشی‌اش به دست آورد: ابتدا روی به هنرهای رزمی آورد و به لطف دانش پدرش فنون کنگ‌فو را کمی آموخت. بعد در تماس با برادر و عموهایش توانست به سراغ رشته ژیمناستیک برود. قبل از اینکه پرتاب‌های سه‌امتیازی در بسکتبال را به‌خوبی فرابگیرد، درون دروازه فوتبال ایستاد و شوت رقبا را مهار کرد. در 9 سالگی اما او کاملا مجذوب رشته بسکتبال شد و دیگر تمام‌وقت خودش را معطوف به این رشته کرد. تلاش‌هایش در بسکتبال اما به نتیجه نشست و به عضویت تیم جوانان بسکتبال کشورش درآمد. او که کاپیتان تیم بود می‌گفت باید از پس مسئولیت‌هایی که داریم بربیاییم: «خیلی‌وقت‌ها امکانات تمرینی و وسایل مورد نیاز را نداشتیم، ولی به لطف کمیته ملی المپیک و فدراسیون بسکتبال افغانستان توانستیم در چند تورنمنت مختلف شرکت کنیم. آنجا تمام تلاشمان را کردیم تا مایه افتخار کشورمان باشیم».
سمبل آزادی زنان
درست است که سال 2001 طالبان سقوط کرد و افغانستان بخشی از مشکلاتش حل شد، ولی ورزش برای زنان در کشوری مثل افغانستان به این راحتی‌ها پذیرفته نشده و نمی‌شود. مبارزه سمیرا درست از همین‌جا شروع شد؛ او تلاش کرد این تفکرات در مورد زنان را از بین ببرد و مسیر را برای زنان افغان که می‌خواهند ورزش کنند هموار کند. «وقتی به‌طور جدی شروع کردم که یک ورزشکار باشم، چالش‌های فرهنگی زیادی داشتیم. مردم منطقه ما در افغانستان از اینکه بخواهم ورزش کنم ممانعت می‌کردند، ولی خانواده‌ام از من حمایت کردند و گفتند به کارم در این مسیر ادامه دهم». سمیرا که مدرک علوم سیاسی و ارتباطات بین‌الملل دارد، نه‌تنها ورزشکار متعهدی است، بلکه تصمیم گرفته در راه هدفی که برای زنان افغانستان دارد بجنگد. او در کشوری که تبعیض زیادی بین زنان و مردان است به سمبل آزادی برای زنان تبدیل شده. در این راه مسیری هم که طی کرده خیلی سریع و درخشان بوده است؛ از عضویت در کمیته ملی المپيك افغانستان و شورای المپیک آسیا تا عضویت در کمیسیون ورزشکاران المپیکی. «من برای آینده و برای همه ورزشکاران دنیا کار می‌کنم، به‌ویژه آنهایی که به کمک بیشتری نیاز دارند؛ کشورهایی مثل افغانستان».
پشتکارش حالا حمایت توماس باخ را هم در پی داشته است: «او کارش برای ورزش زنان در افغانستان را فوق‌العاده انجام داده؛ همه می‌دانیم به دلایل مختلف، انجام چنین پروژه‌هایی در این کشور چندان ساده نیست». سمیرا که روزی از جنگ فرار می‌کرد و پناهندگی در پیش می‌گرفت، حالا باید سفرهایش به لوزان، محل استقرار کمیته بین‌المللی المپیک را چندین‌برابر کند.

صدوسی‌وسومین نشست کمیته بین‌المللی المپیک که در حاشیه رقابت‌های المپیک جوانان برگزار شد، یک چهره ویژه داشت: سمیرا اصغری. دختر 24 ساله افغان یکی از 9 عضو جدیدی بود که به عضویت کمیته بین‌المللی المپیک درآمد؛ همین حالا هم رکورد را شکسته: او جوان‌ترین عضو کمیته بین‌المللی المپیک است. «این زن جوان تلاش و فعالیت بسیار زیادی در راه ارتقای ورزش زنان در افغانستان داشته است. عضویت او پیغام به کشورهایی است که در راه ارتقای ورزش موانع زیادی پیش‌رو دارند». این صحبت‌ها، بخشی از جملاتی بود که توماس باخ، رئیس کمیته بین‌المللی المپیک (IOC)، در وصف سمیرا اصغری به زبان آورد. سمیرا که خودش یکی از بسکتبالیست‌های افغانستان است، در حالی به عضویت کمیته بین‌المللی درآمده که پیش از این عضوی از کمیته ملی المپیک افغانستان و شورای المپیک آسیا بود.
پناهندگی به ایران
سمیرا متولد 1994 است و در کشوری به دنیا آمده که جنگ و اختلافات درونی فرصت‌های زیادی را از آن گرفته. طالبان که قدرت را به دست گرفتند کاری کردند که بسیاری از افغان‌ها به کشورهای دیگر پناهنده شوند. سمیرا درحالی‌که بسیار کوچک بود به همراه بستگانش به ایران پناه برد تا از ترکش جنگ و اختلافاتش در امان باشد. در ایران او فرصتی برای شکوفایی استعدادهای ورزشی‌اش به دست آورد: ابتدا روی به هنرهای رزمی آورد و به لطف دانش پدرش فنون کنگ‌فو را کمی آموخت. بعد در تماس با برادر و عموهایش توانست به سراغ رشته ژیمناستیک برود. قبل از اینکه پرتاب‌های سه‌امتیازی در بسکتبال را به‌خوبی فرابگیرد، درون دروازه فوتبال ایستاد و شوت رقبا را مهار کرد. در 9 سالگی اما او کاملا مجذوب رشته بسکتبال شد و دیگر تمام‌وقت خودش را معطوف به این رشته کرد. تلاش‌هایش در بسکتبال اما به نتیجه نشست و به عضویت تیم جوانان بسکتبال کشورش درآمد. او که کاپیتان تیم بود می‌گفت باید از پس مسئولیت‌هایی که داریم بربیاییم: «خیلی‌وقت‌ها امکانات تمرینی و وسایل مورد نیاز را نداشتیم، ولی به لطف کمیته ملی المپیک و فدراسیون بسکتبال افغانستان توانستیم در چند تورنمنت مختلف شرکت کنیم. آنجا تمام تلاشمان را کردیم تا مایه افتخار کشورمان باشیم».
سمبل آزادی زنان
درست است که سال 2001 طالبان سقوط کرد و افغانستان بخشی از مشکلاتش حل شد، ولی ورزش برای زنان در کشوری مثل افغانستان به این راحتی‌ها پذیرفته نشده و نمی‌شود. مبارزه سمیرا درست از همین‌جا شروع شد؛ او تلاش کرد این تفکرات در مورد زنان را از بین ببرد و مسیر را برای زنان افغان که می‌خواهند ورزش کنند هموار کند. «وقتی به‌طور جدی شروع کردم که یک ورزشکار باشم، چالش‌های فرهنگی زیادی داشتیم. مردم منطقه ما در افغانستان از اینکه بخواهم ورزش کنم ممانعت می‌کردند، ولی خانواده‌ام از من حمایت کردند و گفتند به کارم در این مسیر ادامه دهم». سمیرا که مدرک علوم سیاسی و ارتباطات بین‌الملل دارد، نه‌تنها ورزشکار متعهدی است، بلکه تصمیم گرفته در راه هدفی که برای زنان افغانستان دارد بجنگد. او در کشوری که تبعیض زیادی بین زنان و مردان است به سمبل آزادی برای زنان تبدیل شده. در این راه مسیری هم که طی کرده خیلی سریع و درخشان بوده است؛ از عضویت در کمیته ملی المپيك افغانستان و شورای المپیک آسیا تا عضویت در کمیسیون ورزشکاران المپیکی. «من برای آینده و برای همه ورزشکاران دنیا کار می‌کنم، به‌ویژه آنهایی که به کمک بیشتری نیاز دارند؛ کشورهایی مثل افغانستان».
پشتکارش حالا حمایت توماس باخ را هم در پی داشته است: «او کارش برای ورزش زنان در افغانستان را فوق‌العاده انجام داده؛ همه می‌دانیم به دلایل مختلف، انجام چنین پروژه‌هایی در این کشور چندان ساده نیست». سمیرا که روزی از جنگ فرار می‌کرد و پناهندگی در پیش می‌گرفت، حالا باید سفرهایش به لوزان، محل استقرار کمیته بین‌المللی المپیک را چندین‌برابر کند.

 

اخبار مرتبط سایر رسانه ها