نگاهی به حضور پیام دهکردی در تئاتر
ممتاز در بازیگری و مستعد در کارگردانی
رضا آشفته: پیام دهکردی سال‌هاست که در تئاتر در مقام بازیگر، کارگردان و حتی دبیر جشنواره امید مطرح است؛ البته یک دوره هم دبیر جشنواره کودک‌ونوجوان در همدان بوده که از آن تجربه به خوبی یاد نمی‌کند. پیام دهکردی اما بیشتر از کارگردانی در بازیگری مطرح است و این، هم به لحاظ کمی و هم به لحاظ کیفی همچنان مورد توجه کارشناسان و منتقدان تئاتر است و از او در مقام یک بازیگر ممتاز تئاتری یاد می‌شود. این ممتازبودن همچنان در بیان و میزان و کیفیت صدایش مثال‌زدنی است؛ هرچند که به‌لحاظ انعطاف بدنی بشود با شک‌وتردید درباره‌اش گفت. صدایش عالی است، چون از برد و دامنه وسیعی برخوردار است و می‌تواند آن را در مدار خلاقه‌ای قرار دهد، اما بدن او به‌لحاظ اضافه‌وزن گویای آن بدن منعطف و بسیار نرم و نقش‌پذیر چند سال پیشش نیست. پیام دهکردی همچنان با صدایش تماشاگر تئاتر را که از نزدیک شاهد این صدای زنده و پویاست، سحر می‌کند، اما بدنش دیگر نمی‌تواند خلاق باشد، مگر اینکه اضافه‌وزن جزئی از نقش باشد، چنانچه در ارائه نقش آبلوموف که همین امسال در تالار ناظرزاده‌کرمانی بازی کرد، توانست القاگر یک نقش ویژه باشد. اگر من‌بعد هم چنین فیزیکی در تئاتر لازم باشد که در آن تنبلی و کسالت یک عنصر وجودی برای نقش باشد، باز هم این بدن بهترین حالت ممکن را در تئاتر ایجاد خواهد کرد، اما می‌دانیم که در تئاتر بدن را می‌شود با حس و حالت و کمی اضافات فیزیکی مثل شکم‌بند، چاق و تپل نشان داد، اما به‌هرروی بازیگران تئاتر همیشه با بدن‌های نرم و منعطف حضور مؤثری در صحنه داشته‌اند. او چندبار تجربه کارگردانی داشته که در این تجربه‌ها هم کمابیش دارد موفقیت خود را نشان می‌دهد، اما این خود هنوز با ممتاز و برجسته‌بودن در زمینه کارگردانی در تئاتر فاصله دارد. به‌هرروی، کارگردانی هم از دغدغه‌های اوست و شاید هم روزی به آن آستانه قابل پذیرش پا بنهد، چون او در تئاتر تحلیل‌های اجتماعی را بیشتر از هر چیزی مورد توجه قرار می‌دهد و از آن‌سو نیز توان و شناخت دقیقش از بازیگری می‌تواند مواجهه بهتری با بازیگران را رقم بزند، بنابراین استعداد و توش‌وتوانش را دارد، اما اگر بخواهد در کارگردانی به آن برجسته‌بودنی که در بازیگری دارد، دست یابد، حتما سلسله‌مراتبی را باید بگذراند؛ مثل هر کارگردانی که در هنر و حرفه‌اش چنین می‌شود. به‌هرروی می‌دانیم که او هنرمندی جدی است و بی‌گدار به آب نمی‌زند و شاید چنین چشم‌اندازی را پیش‌رویش دارد که در کارگردانی نیز کم از بازیگری‌اش نخواهد آورد. و همین... .
رضا آشفته: پیام دهکردی سال‌هاست که در تئاتر در مقام بازیگر، کارگردان و حتی دبیر جشنواره امید مطرح است؛ البته یک دوره هم دبیر جشنواره کودک‌ونوجوان در همدان بوده که از آن تجربه به خوبی یاد نمی‌کند. پیام دهکردی اما بیشتر از کارگردانی در بازیگری مطرح است و این، هم به لحاظ کمی و هم به لحاظ کیفی همچنان مورد توجه کارشناسان و منتقدان تئاتر است و از او در مقام یک بازیگر ممتاز تئاتری یاد می‌شود. این ممتازبودن همچنان در بیان و میزان و کیفیت صدایش مثال‌زدنی است؛ هرچند که به‌لحاظ انعطاف بدنی بشود با شک‌وتردید درباره‌اش گفت. صدایش عالی است، چون از برد و دامنه وسیعی برخوردار است و می‌تواند آن را در مدار خلاقه‌ای قرار دهد، اما بدن او به‌لحاظ اضافه‌وزن گویای آن بدن منعطف و بسیار نرم و نقش‌پذیر چند سال پیشش نیست. پیام دهکردی همچنان با صدایش تماشاگر تئاتر را که از نزدیک شاهد این صدای زنده و پویاست، سحر می‌کند، اما بدنش دیگر نمی‌تواند خلاق باشد، مگر اینکه اضافه‌وزن جزئی از نقش باشد، چنانچه در ارائه نقش آبلوموف که همین امسال در تالار ناظرزاده‌کرمانی بازی کرد، توانست القاگر یک نقش ویژه باشد. اگر من‌بعد هم چنین فیزیکی در تئاتر لازم باشد که در آن تنبلی و کسالت یک عنصر وجودی برای نقش باشد، باز هم این بدن بهترین حالت ممکن را در تئاتر ایجاد خواهد کرد، اما می‌دانیم که در تئاتر بدن را می‌شود با حس و حالت و کمی اضافات فیزیکی مثل شکم‌بند، چاق و تپل نشان داد، اما به‌هرروی بازیگران تئاتر همیشه با بدن‌های نرم و منعطف حضور مؤثری در صحنه داشته‌اند. او چندبار تجربه کارگردانی داشته که در این تجربه‌ها هم کمابیش دارد موفقیت خود را نشان می‌دهد، اما این خود هنوز با ممتاز و برجسته‌بودن در زمینه کارگردانی در تئاتر فاصله دارد. به‌هرروی، کارگردانی هم از دغدغه‌های اوست و شاید هم روزی به آن آستانه قابل پذیرش پا بنهد، چون او در تئاتر تحلیل‌های اجتماعی را بیشتر از هر چیزی مورد توجه قرار می‌دهد و از آن‌سو نیز توان و شناخت دقیقش از بازیگری می‌تواند مواجهه بهتری با بازیگران را رقم بزند، بنابراین استعداد و توش‌وتوانش را دارد، اما اگر بخواهد در کارگردانی به آن برجسته‌بودنی که در بازیگری دارد، دست یابد، حتما سلسله‌مراتبی را باید بگذراند؛ مثل هر کارگردانی که در هنر و حرفه‌اش چنین می‌شود. به‌هرروی می‌دانیم که او هنرمندی جدی است و بی‌گدار به آب نمی‌زند و شاید چنین چشم‌اندازی را پیش‌رویش دارد که در کارگردانی نیز کم از بازیگری‌اش نخواهد آورد. و همین... .