و هنوز به طارمی‌ بدوبیراه می‌گوییم...

مهدی طارمی، مهاجم ملی‌پوش ایرانی، این روزها یکی از بهترین بازیکنان حاضر در لیگ پرتغال است؛ ستاره بوشهری که روزی از او به اسم «پسر کی‌روش» نام می‌بردند، بالاخره توصیه‌های پدر معنوی‌اش را گوش کرد و به‌جای‌ ماندن در فوتبال قطر راهی پرتغال شد تا برای ریو آوه بازی کند؛ وقتی قرار است در پرتغال بازی کنی، به غیر از پوشیدن پیراهن تیم‌های پورتو، بنفیکا و لیسبون انگار دیگر قرار است در تیم‌های دسته‌ چندم اروپایی به میدان بروی، ولی برای مهدی طارمی همین بازی‌کردن در تیم‌های دسته‌ چندم اروپایی یک فرصت بی‌نظیر است؛ مهدی در یک بازی برای ریو آوه هت‌تریک کرده و زهرش در گلزنی را نشان داده؛ آن بازی برابر آوس، یکی از تیم‌های نه‌چندان مطرح لیگ پرتغال بود، ولی این کار دوم طارمی، ارزشمندتر به نظر می‌رسد؛ او در تقابل دو شب پیش تیمش با اسپورتینگ لیسبون سه‌بار برای ریو آوه پنالتی
گرفت(!) تا تیمش مقابل رقیب مطرح پرتغالی به برد ارزشمند 3 بر 2 برسد. طارمی حالا دوتا هت‌تریک به‌یادماندنی دارد؛ یکی در بازکردن دروازه رقبا و دیگری در گرفتن پنالتی.
می‌شود هنوز هم درباره‌اش بحث کرد؛ مثلا اینکه لیگ پرتغال هنوز هم فاصله تقریبا زیادی با لیگ‌های مطرح اروپایی دارد، ولی برای مهدی طارمی شاید طلوعی برای روزهای آفتابی آینده باشد. مهدی هنوز هم می‌تواند همان بازیکن گل‌نزن ایرانی باشد، ولی برای رؤیای اروپایی‌اش، نشان داده اهل تسلیم‌شدن نیست؛ قطر و پیشنهاد خوب مالی و چندمیلیون‌دلاری‌اش (به گواه سرمربی ریو آوه) را رد کرده و به پرتغال رفته تا در ورودی فوتبال اروپا قرار بگیرد. شاید فروغ طارمی و عطشش برای گشایش دروازه رقبا در فوتبال پرتغال مثل همین دو بازی اخیرش نباشد، ولی او هنوز یک اصل را برای بزرگ‌ترشدن فراموش نکرده: از هر چندتا موقعیت یکی را گل کن!
او در فوتبال و زمانی که برای تیم شهرش در رقابت‌های لیگ یک بازی می‌کرد توسط علی دایی کشف شد؛ حضورش در پرسپولیس خیلی سریع نوید تولد یک ستاره گلزن را می‌داد. طولی نکشید که توانایی‌هایش در گلزنی را ثابت کرد و دو فصل را با عنوان آقای‌گلی به پایان رساند. جوانی و کم‌تجربگی‌اش را وارد رفتار حرفه‌ای‌اش کرد و بعضا حرکاتی انجام داد که نشان می‌داد برای اسیر جوشدن مستعد است. با وجود اینکه یکی، دو فصل بیشتر از حضورش در پرسپولیس نمی‌گذشت، خودش را «بزرگ» پرسپولیس معرفی کرد و جنجال زیادی به راه انداخت. تشکیل دارودسته در تیم هم از دیگر کارهای عجیب این مهاجم نه‌چندان خوش‌صدای(!) بوشهری بود، ولی در تمامی این حواشی که در تیم مطرح تهرانی داشت باز هم گلزنی و البته هدردادن موقعیت‌ها را فراموش نکرد؛ درست مثل همان جوزدگی‌اش! او در روزهایی که داشت تبدیل به یکی از بهترین گلزنان تاریخ باشگاه پرسپولیس در لیگ برتر می‌شد، به‌ناگاه فیلش یاد ترکیه کرد و هم پرسپولیس را وارد بحران کرد، هم خودش را؛ بازگشتش هم درد زیادی دوا نکرد و با وجود شم بالایش در ایجاد موقعیت برای گلزنی خودش، خیلی زود خاطرات خوشی را که با قرمزها رقم زده بود تبدیل به یک تلخ‌نامه تیره کرد؛ مهدی از پرسپولیس رفت، ولی اثر ماندگارش در این تیم نه گلزنی، نه دو فصل آقای‌گلی‌اش، بلکه گل‌هایی بود که برای این تیم نزد! مهدی طارمی تبدیل به یک اثر(!) و یک برند برای گل‌نزنی شد؛ در کوچه و بازار هرکسی هر موقعیت در هر تورنمنتی را از دست می‌دهد می‌گویند ‌ای مهدی طارمی... .
عصر گلزنی‌اش در ایران فقط مربوط به بازی‌های باشگاهی نشد. او در تیم ملی هم حسابی درخشید و اوج آن را می‌توان در دیدارهای انتخابی جام جهانی دانست؛ جایی که تقریبا یک‌تنه با گل‌های سه‌امتیازی حساسی که در سه دیدار پایانی وارد دروازه رقبا کرد، بلیت تیم ملی برای پرواز به روسیه را اوکی کرد. گلزنی‌های او اما خیلی زود از یاد رفت و هروقت صحبت از جام جهانی می‌شود، همه به یاد آن موقعیتی می‌افتند که طارمی در دیدار برابر پرتغال به هدر داد! انگار قرار است برای همیشه در فوتبال ایران به مهدی طارمی بدوبیراه گفته شود، ولی همواره این اصل که با وجود موقعیت‌هایی که به هدر می‌داد و می‌دهد، یکی از بهترین مهاجمان ایرانی است فراموش می‌شود.
رفتنش از پرسپولیس خیلی زود اثرش را گذاشت؛ اگرچه علی علیپور جورش را کشید، ولی خلق موقعیت‌های پایین و تعداد گل‌های کمتر پرسپولیس در مقایسه با زمان حضور طارمی در این تیم نشان می‌داد حضور او تأثیر زیادی در بازی و سبک بازی پرسپولیس داشت؛ شاید همان آمار و ارقام بود که برانکو را بر آن داشت تا هرطور شده این بازیکن بوشهری را دوباره به تهران بکشاند و پیراهن سرخ را به تنش کند. طارمی اما راهی پرتغال شد تا پیراهن ریو آوه را به تن کند و عمر مربیگری برانکو هم در پرسپولیس به انتها رسید. حالا طارمی این روزها برای ریو آوه گل می‌زند، پنالتی می‌گیرد و موقعیت هدر می‌دهد، ولی در ایران هنوز هم از مهدی طارمی بد گفته می‌شود و بیش از گل‌هایی که زده، او را با نام یک مهاجم گل‌نزن مورد خطاب قرار می‌دهند. به راستی اگر طارمی قرار بود همه موقعیت‌هایش را گل کند در چه تیمی و در چه سطحی از فوتبال دنیا بازی می‌کرد؟ پاسخش را می‌توان با توجه به پاسخ دیگو سیمئونه درباره اینکه چه تفاوتی بین مهاجمان اتلتیکو و مهاجمان بارسا و رئال وجود دارد، جست. سیمئونه می‌گوید: «تفاوت مهاجمان تیم ما با بارسا و رئال مادرید این است که آنها از هر دو موقعیت یکی را گل می‌کنند و بازیکنان من از هر چهار موقعیت یکی». در اسپانیا اما کسی از مهاجمان اتلتیکو بدگویی نمی‌کند... .

مهدی طارمی، مهاجم ملی‌پوش ایرانی، این روزها یکی از بهترین بازیکنان حاضر در لیگ پرتغال است؛ ستاره بوشهری که روزی از او به اسم «پسر کی‌روش» نام می‌بردند، بالاخره توصیه‌های پدر معنوی‌اش را گوش کرد و به‌جای‌ ماندن در فوتبال قطر راهی پرتغال شد تا برای ریو آوه بازی کند؛ وقتی قرار است در پرتغال بازی کنی، به غیر از پوشیدن پیراهن تیم‌های پورتو، بنفیکا و لیسبون انگار دیگر قرار است در تیم‌های دسته‌ چندم اروپایی به میدان بروی، ولی برای مهدی طارمی همین بازی‌کردن در تیم‌های دسته‌ چندم اروپایی یک فرصت بی‌نظیر است؛ مهدی در یک بازی برای ریو آوه هت‌تریک کرده و زهرش در گلزنی را نشان داده؛ آن بازی برابر آوس، یکی از تیم‌های نه‌چندان مطرح لیگ پرتغال بود، ولی این کار دوم طارمی، ارزشمندتر به نظر می‌رسد؛ او در تقابل دو شب پیش تیمش با اسپورتینگ لیسبون سه‌بار برای ریو آوه پنالتی
گرفت(!) تا تیمش مقابل رقیب مطرح پرتغالی به برد ارزشمند 3 بر 2 برسد. طارمی حالا دوتا هت‌تریک به‌یادماندنی دارد؛ یکی در بازکردن دروازه رقبا و دیگری در گرفتن پنالتی.
می‌شود هنوز هم درباره‌اش بحث کرد؛ مثلا اینکه لیگ پرتغال هنوز هم فاصله تقریبا زیادی با لیگ‌های مطرح اروپایی دارد، ولی برای مهدی طارمی شاید طلوعی برای روزهای آفتابی آینده باشد. مهدی هنوز هم می‌تواند همان بازیکن گل‌نزن ایرانی باشد، ولی برای رؤیای اروپایی‌اش، نشان داده اهل تسلیم‌شدن نیست؛ قطر و پیشنهاد خوب مالی و چندمیلیون‌دلاری‌اش (به گواه سرمربی ریو آوه) را رد کرده و به پرتغال رفته تا در ورودی فوتبال اروپا قرار بگیرد. شاید فروغ طارمی و عطشش برای گشایش دروازه رقبا در فوتبال پرتغال مثل همین دو بازی اخیرش نباشد، ولی او هنوز یک اصل را برای بزرگ‌ترشدن فراموش نکرده: از هر چندتا موقعیت یکی را گل کن!
او در فوتبال و زمانی که برای تیم شهرش در رقابت‌های لیگ یک بازی می‌کرد توسط علی دایی کشف شد؛ حضورش در پرسپولیس خیلی سریع نوید تولد یک ستاره گلزن را می‌داد. طولی نکشید که توانایی‌هایش در گلزنی را ثابت کرد و دو فصل را با عنوان آقای‌گلی به پایان رساند. جوانی و کم‌تجربگی‌اش را وارد رفتار حرفه‌ای‌اش کرد و بعضا حرکاتی انجام داد که نشان می‌داد برای اسیر جوشدن مستعد است. با وجود اینکه یکی، دو فصل بیشتر از حضورش در پرسپولیس نمی‌گذشت، خودش را «بزرگ» پرسپولیس معرفی کرد و جنجال زیادی به راه انداخت. تشکیل دارودسته در تیم هم از دیگر کارهای عجیب این مهاجم نه‌چندان خوش‌صدای(!) بوشهری بود، ولی در تمامی این حواشی که در تیم مطرح تهرانی داشت باز هم گلزنی و البته هدردادن موقعیت‌ها را فراموش نکرد؛ درست مثل همان جوزدگی‌اش! او در روزهایی که داشت تبدیل به یکی از بهترین گلزنان تاریخ باشگاه پرسپولیس در لیگ برتر می‌شد، به‌ناگاه فیلش یاد ترکیه کرد و هم پرسپولیس را وارد بحران کرد، هم خودش را؛ بازگشتش هم درد زیادی دوا نکرد و با وجود شم بالایش در ایجاد موقعیت برای گلزنی خودش، خیلی زود خاطرات خوشی را که با قرمزها رقم زده بود تبدیل به یک تلخ‌نامه تیره کرد؛ مهدی از پرسپولیس رفت، ولی اثر ماندگارش در این تیم نه گلزنی، نه دو فصل آقای‌گلی‌اش، بلکه گل‌هایی بود که برای این تیم نزد! مهدی طارمی تبدیل به یک اثر(!) و یک برند برای گل‌نزنی شد؛ در کوچه و بازار هرکسی هر موقعیت در هر تورنمنتی را از دست می‌دهد می‌گویند ‌ای مهدی طارمی... .
عصر گلزنی‌اش در ایران فقط مربوط به بازی‌های باشگاهی نشد. او در تیم ملی هم حسابی درخشید و اوج آن را می‌توان در دیدارهای انتخابی جام جهانی دانست؛ جایی که تقریبا یک‌تنه با گل‌های سه‌امتیازی حساسی که در سه دیدار پایانی وارد دروازه رقبا کرد، بلیت تیم ملی برای پرواز به روسیه را اوکی کرد. گلزنی‌های او اما خیلی زود از یاد رفت و هروقت صحبت از جام جهانی می‌شود، همه به یاد آن موقعیتی می‌افتند که طارمی در دیدار برابر پرتغال به هدر داد! انگار قرار است برای همیشه در فوتبال ایران به مهدی طارمی بدوبیراه گفته شود، ولی همواره این اصل که با وجود موقعیت‌هایی که به هدر می‌داد و می‌دهد، یکی از بهترین مهاجمان ایرانی است فراموش می‌شود.
رفتنش از پرسپولیس خیلی زود اثرش را گذاشت؛ اگرچه علی علیپور جورش را کشید، ولی خلق موقعیت‌های پایین و تعداد گل‌های کمتر پرسپولیس در مقایسه با زمان حضور طارمی در این تیم نشان می‌داد حضور او تأثیر زیادی در بازی و سبک بازی پرسپولیس داشت؛ شاید همان آمار و ارقام بود که برانکو را بر آن داشت تا هرطور شده این بازیکن بوشهری را دوباره به تهران بکشاند و پیراهن سرخ را به تنش کند. طارمی اما راهی پرتغال شد تا پیراهن ریو آوه را به تن کند و عمر مربیگری برانکو هم در پرسپولیس به انتها رسید. حالا طارمی این روزها برای ریو آوه گل می‌زند، پنالتی می‌گیرد و موقعیت هدر می‌دهد، ولی در ایران هنوز هم از مهدی طارمی بد گفته می‌شود و بیش از گل‌هایی که زده، او را با نام یک مهاجم گل‌نزن مورد خطاب قرار می‌دهند. به راستی اگر طارمی قرار بود همه موقعیت‌هایش را گل کند در چه تیمی و در چه سطحی از فوتبال دنیا بازی می‌کرد؟ پاسخش را می‌توان با توجه به پاسخ دیگو سیمئونه درباره اینکه چه تفاوتی بین مهاجمان اتلتیکو و مهاجمان بارسا و رئال وجود دارد، جست. سیمئونه می‌گوید: «تفاوت مهاجمان تیم ما با بارسا و رئال مادرید این است که آنها از هر دو موقعیت یکی را گل می‌کنند و بازیکنان من از هر چهار موقعیت یکی». در اسپانیا اما کسی از مهاجمان اتلتیکو بدگویی نمی‌کند... .