آینه
دنیای اقتصاد
پرهیز از وعده
علی رضاییان: ... هر چند سخنوران بسیاری، در نقد دولت گوی سبقت را از هم می‌ربایند به دلیل محدودیت‌های عجیبی که امروز اقتصاد ایران با آن دست به گریبان است، کسی راهکاری عملیاتی و جامع در آستین ندارد. هر چند می‌توان محورهای مختلفی از اصلاحات را پیش کشید اما این اصلاحات نیز با هزینه‌های کوتاه‌مدت و ثمره‌های بلندمدت، مورد توجه قرار نمی‌گیرد؛ به خصوص آنکه امروز جامعه نشان داده، کاسه صبر اقتصادی‌اش ظرفیت بیشتری ندارد. از این رو، دولت در جبهه‌ای قرار گرفته که تلنباری از ناکارآمدی‌های گذشته را میراث برده، درآمدش به شکل چشمگیری کاهش یافته و باید به شهروندانی خدمت برساند که زیر بار فشار معیشتی آینده مطلوبی برای خود نمی‌بینند. راه نجات موقتی در این کارزار ای بسا، وعده‌دادن است و کمک‌های نقدی که با توجه به شرایط بودجه‌ای دولت می‌توان گمان برد که دیر یا زود، بر منابع بانک مرکزی فشار می‌آورد و نتیجه جز تورمی بیشتر در شرایط تورم‌خیز فعلی نیست... در حالی که افزایش قیمت بنزین می‌توانست بخشی از ناترازی بودجه را جبران کند، اما اقدام دولت برای اختصاص بسته حمایتی در حالی که هنوز میزان هزینه‌کرد در این بخش مشخص نیست، عملا این
کارکرد را از آن گرفته است. ضمن آنکه فراموش نکنیم بزرگ‌ترین مشکل یارانه‌های نقدی دولت آقای احمدی‌نژاد آن بود که درآمد حاصل از افزایش قیمت حامل‌های انرژی کفاف هزینه‌های تعریف‌شده از آن را نمی‌داد و موجب تورم شد. این خطر اکنون نیز حس می‌شود. تنها طریقی که می‌تواند تورمی معنادار از قبل افزایش قیمت بنزین باشد آن است که هزینه بسته حمایت معیشتی از درآمد حاصله بیشتر باشد.
کیهان
خانه‌تکانی در راه است /تغییر از «خانه ملت» آغاز می‌شود
محمد ایمانی: افراطیون می‌گویند در انتخابات ناچار شدیم از روحانی حمایت کنیم و او گزینه ما نبود. اما نمی‌گویند چگونه از مرحوم هاشمی، عالیجناب سرخپوش قتل‌های زنجیره‌ای ساختند و در انتخابات مجلس ششم نابودش کردند؛ سپس سال 84 و 92 مدعی حمایت از او شدند؟ نمی‌گویند چرا سال 92 از عارف و سال 96 از جهانگیری حمایت نکردند؟ این طیف زمانی، آقای لاریجانی را اصولگرای معتدل نامیدند و وعده حمایت از او در انتخابات 1400 را دادند... احساس ناامیدی در میان این طیف موج می‌زند و با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشته‌اند... پدرخوانده‌های افراطیون مدعی اصلاح‌طلبی، به کسانی می‌مانند که با چک‌های بی‌محل، پشت سر هم تا می‌توانسته‌اند خرید کرده‌اند. وقتی هم سررسید چک قبلی رسیده، با وعده جدید، استمهال کرده و چک‌هایی با تاریخ‌های دورتر دست فروشندگان داده‌اند... اما آیا آنها دست روی دست می‌گذارند تا مردم در انتخاباتی که عبرت‌اندوزی و آرامش و عقلانیت بر آن حاکم است، انتخاب کنند؟ به شهادت عملکرد این جماعت در دو دهه اخیر، قطعا نه! در همین روند، برخی اعضای مسلوب‌الاختیار فراکسیون امید مأمور شده‌اند ضمن نامزدی انتخابات، جنجال افراطیون مجلس ششم در
آستانه انتخابات مجلس هفتم (ادعای استعفا و خروج از حاکمیت و نامه‌‌پراکنی‌ها برای ایجاد تشنج) را تکرار کنند. وسوسه‌کردن دولت یا نمایندگان همسو به رفتارهای رادیکال و تولید مسئله و مزاحمت برای مردم و نظام، رویکردی است که لاجرم با نقشه دشمنان تلاقی می‌کند و آنها را در موقعیت معارض نظام و امنیت ملی می‌نشاند.
جمهوری اسلامی
بازگشت به قانون اساسی
درحال حاضر به ظواهر قانون اساسی جمهوری اسلامی عمل می‌شود ولی بسیاری از دستورالعمل‌های محتوايی آن معطل مانده‌اند. ما انتخابات ریاست‌جمهوری انجام می‌دهیم ولی در تأیید صلاحیت داوطلبان این مسئولیت مهم سلیقه‌ای عمل می‌کنیم و نتیجه این می‌شود که فردی همچون رئیس‌جمهور دولت‌های نهم و دهم زمام اجرائی کشور را به دست می‌گیرد و کشور را سال‌ها به عقب برمی‌گرداند. ما انتخابات مجلس شورای اسلامی برگزار می‌کنیم ولی آن‌قدر محدودیت ایجاد می‌کنیم که حتی افراد روحانی مبارزه‌کرده، سرشناس، متدین و خدوم، با عنوان شرم‌آور عدم التزام عملی به اسلام، امکان قراردادن خود در معرض آراي مردم را نمی‌یابند. نتیجه این می‌شود که مجلس شورای اسلامی به جای اینکه در رأس امور باشد در هیچ نقطه‌ای از امور قرار ندارد، رانت‌خواری در آن عادی می‌شود، استیضاح و نظارت به شوخی تبدیل می‌شوند و کار به جايی می‌رسد که خود نمایندگان می‌گویند چون افراد واجد صلاحیت نتوانستند از فیلتر احراز صلاحیت عبور کنند، ما که می‌دانیم شایسته این جایگاه نیستیم به مجلس راه یافته‌ایم.
دخالت‌های غیرقانونی در امور مختلف توسط افراد و نهادها و قوای سه‌گانه که قانون اساسی برای هرکدام از آنها وظایف و حقوقی مشخص کرده، بیداد می‌کند. مفاسدی که اکنون همه از آن می‌نالند، از همین دخالت‌ها ناشی می‌شود.
دنیای اقتصاد
پرهیز از وعده
علی رضاییان: ... هر چند سخنوران بسیاری، در نقد دولت گوی سبقت را از هم می‌ربایند به دلیل محدودیت‌های عجیبی که امروز اقتصاد ایران با آن دست به گریبان است، کسی راهکاری عملیاتی و جامع در آستین ندارد. هر چند می‌توان محورهای مختلفی از اصلاحات را پیش کشید اما این اصلاحات نیز با هزینه‌های کوتاه‌مدت و ثمره‌های بلندمدت، مورد توجه قرار نمی‌گیرد؛ به خصوص آنکه امروز جامعه نشان داده، کاسه صبر اقتصادی‌اش ظرفیت بیشتری ندارد. از این رو، دولت در جبهه‌ای قرار گرفته که تلنباری از ناکارآمدی‌های گذشته را میراث برده، درآمدش به شکل چشمگیری کاهش یافته و باید به شهروندانی خدمت برساند که زیر بار فشار معیشتی آینده مطلوبی برای خود نمی‌بینند. راه نجات موقتی در این کارزار ای بسا، وعده‌دادن است و کمک‌های نقدی که با توجه به شرایط بودجه‌ای دولت می‌توان گمان برد که دیر یا زود، بر منابع بانک مرکزی فشار می‌آورد و نتیجه جز تورمی بیشتر در شرایط تورم‌خیز فعلی نیست... در حالی که افزایش قیمت بنزین می‌توانست بخشی از ناترازی بودجه را جبران کند، اما اقدام دولت برای اختصاص بسته حمایتی در حالی که هنوز میزان هزینه‌کرد در این بخش مشخص نیست، عملا این
کارکرد را از آن گرفته است. ضمن آنکه فراموش نکنیم بزرگ‌ترین مشکل یارانه‌های نقدی دولت آقای احمدی‌نژاد آن بود که درآمد حاصل از افزایش قیمت حامل‌های انرژی کفاف هزینه‌های تعریف‌شده از آن را نمی‌داد و موجب تورم شد. این خطر اکنون نیز حس می‌شود. تنها طریقی که می‌تواند تورمی معنادار از قبل افزایش قیمت بنزین باشد آن است که هزینه بسته حمایت معیشتی از درآمد حاصله بیشتر باشد.
کیهان
خانه‌تکانی در راه است /تغییر از «خانه ملت» آغاز می‌شود
محمد ایمانی: افراطیون می‌گویند در انتخابات ناچار شدیم از روحانی حمایت کنیم و او گزینه ما نبود. اما نمی‌گویند چگونه از مرحوم هاشمی، عالیجناب سرخپوش قتل‌های زنجیره‌ای ساختند و در انتخابات مجلس ششم نابودش کردند؛ سپس سال 84 و 92 مدعی حمایت از او شدند؟ نمی‌گویند چرا سال 92 از عارف و سال 96 از جهانگیری حمایت نکردند؟ این طیف زمانی، آقای لاریجانی را اصولگرای معتدل نامیدند و وعده حمایت از او در انتخابات 1400 را دادند... احساس ناامیدی در میان این طیف موج می‌زند و با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشته‌اند... پدرخوانده‌های افراطیون مدعی اصلاح‌طلبی، به کسانی می‌مانند که با چک‌های بی‌محل، پشت سر هم تا می‌توانسته‌اند خرید کرده‌اند. وقتی هم سررسید چک قبلی رسیده، با وعده جدید، استمهال کرده و چک‌هایی با تاریخ‌های دورتر دست فروشندگان داده‌اند... اما آیا آنها دست روی دست می‌گذارند تا مردم در انتخاباتی که عبرت‌اندوزی و آرامش و عقلانیت بر آن حاکم است، انتخاب کنند؟ به شهادت عملکرد این جماعت در دو دهه اخیر، قطعا نه! در همین روند، برخی اعضای مسلوب‌الاختیار فراکسیون امید مأمور شده‌اند ضمن نامزدی انتخابات، جنجال افراطیون مجلس ششم در
آستانه انتخابات مجلس هفتم (ادعای استعفا و خروج از حاکمیت و نامه‌‌پراکنی‌ها برای ایجاد تشنج) را تکرار کنند. وسوسه‌کردن دولت یا نمایندگان همسو به رفتارهای رادیکال و تولید مسئله و مزاحمت برای مردم و نظام، رویکردی است که لاجرم با نقشه دشمنان تلاقی می‌کند و آنها را در موقعیت معارض نظام و امنیت ملی می‌نشاند.
جمهوری اسلامی
بازگشت به قانون اساسی
درحال حاضر به ظواهر قانون اساسی جمهوری اسلامی عمل می‌شود ولی بسیاری از دستورالعمل‌های محتوايی آن معطل مانده‌اند. ما انتخابات ریاست‌جمهوری انجام می‌دهیم ولی در تأیید صلاحیت داوطلبان این مسئولیت مهم سلیقه‌ای عمل می‌کنیم و نتیجه این می‌شود که فردی همچون رئیس‌جمهور دولت‌های نهم و دهم زمام اجرائی کشور را به دست می‌گیرد و کشور را سال‌ها به عقب برمی‌گرداند. ما انتخابات مجلس شورای اسلامی برگزار می‌کنیم ولی آن‌قدر محدودیت ایجاد می‌کنیم که حتی افراد روحانی مبارزه‌کرده، سرشناس، متدین و خدوم، با عنوان شرم‌آور عدم التزام عملی به اسلام، امکان قراردادن خود در معرض آراي مردم را نمی‌یابند. نتیجه این می‌شود که مجلس شورای اسلامی به جای اینکه در رأس امور باشد در هیچ نقطه‌ای از امور قرار ندارد، رانت‌خواری در آن عادی می‌شود، استیضاح و نظارت به شوخی تبدیل می‌شوند و کار به جايی می‌رسد که خود نمایندگان می‌گویند چون افراد واجد صلاحیت نتوانستند از فیلتر احراز صلاحیت عبور کنند، ما که می‌دانیم شایسته این جایگاه نیستیم به مجلس راه یافته‌ایم.
دخالت‌های غیرقانونی در امور مختلف توسط افراد و نهادها و قوای سه‌گانه که قانون اساسی برای هرکدام از آنها وظایف و حقوقی مشخص کرده، بیداد می‌کند. مفاسدی که اکنون همه از آن می‌نالند، از همین دخالت‌ها ناشی می‌شود.