پیروزی قاطع بوریس جانسون در انتخابات سراسری بریتانیا
رأي قاطع به استراتژی خروج
روز پنجشنبه یک پیروزی فراتر از انتظار برای محافظهکاران بریتانیا رقم خورد. هرچه زمان سپری میشد، مناطق سرخ به آبی تغییر رنگ میداد و چهرههای آشنای احزاب رقیب یکییکی کرسی خود در مجلس عوام را از دست میدادند. بوریس جانسون با قمار بزرگ بر سر اینکه میتواند حمایت شهرها و مناطقی را جلب کند که رأیدادن به محافظهکاران را گناه بزرگی میدانستند، توانست جایگاه نخستوزیری خود را مستحکمتر کند و پیروزی بزرگی به دست آورد.حزب محافظهکار بزرگترین پیروزی حدود چهار دهه اخیر را کسب کرد و با تصاحب 66 کرسی بيشتر تعداد نمایندگان خود در مجلس عوام را به 364 نفر رساند تا اکثریت را در این مجلس 650 نفره در دست بگیرد. در آن سو هم حزب کارگر به رهبری جرمی کوربین در جایگاه مهمترین حزب رقیب دولت، 42 کرسی از دست داد و با 203 کرسی بدترین نتیجه 84 سال اخیر این حزب را رقم زد.حزب ملیگرای اسکاتلند هم تعداد کرسیهای خود را به 48 رساند تا موقعیت بهتری برای استقلال از بریتانیا داشته باشد. لیبرالدموکراتها هم پس از حزب کارگر بازنده دیگر انتخابات بودند و 10 کرسی از جمله کرسی جو سویینسون، رهبر حزب در پارلمان را واگذار کردند تا در مجلس آینده
فقط 11 کرسی داشته باشند.
چراغ سبز به برگزیت
این انتخابات در واقع رفراندومی برای برگزیت بود و رأی قاطع به جانسون و حزب محافظهکار، مسیر دولت بریتانیا برای خروج از اتحادیه اروپا در پایان ژانویه 2020 را هموارتر کرد.
به این ترتیب تأثیر پیروزی محافظهکاران، خیلی زود نمایان میشود و اتفاق همچنان عجیب خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا رقم خواهد خورد. شاید بحث بر سر چگونگی رابطه طولانیمدت بریتانیا و اتحادیه اروپا سالهای طولانی ادامه داشته باشد، اما چیزی که روشن است این است که پس از حدود چهار دهه، بریتانیا دیگر بخشی از این بلوک نخواهد بود و اولین گام برگزیت - حتی در حد شعار و روی کاغذ- عملی میشود؛ بااینحال تا 31 ژانویه کم و بیش چالشهایی در مسیر برگزیت وجود خواهد داشت. فراتر از موضوع برگزیت، این پیروزی توانایی انجام اصلاحات داخلی را هم به جانسون خواهد داد و قدرت مقاومت دولت محافظهکار او برای ایستادگی در برابر مخالفتها را افزایش میدهد. با شکست احزاب رقیب، بوریس جانسون که از جولای 2019 جانشین ترزا می بهعنوان رهبر حزب محافظهکار شده، بهزودی با رقبایی متفاوت و چهرههایی جدید روبهرو میشود.
کوربین عامل شکست حزب کارگر
شکست حزب کارگر به رهبری جرمی کوربین بهاندازه پیروزی قاطع محافظهکاران، باعث شگفتی شد. اظهارات کوربین پس از شکست حزبش در انتخابات حاکی از این بود که دوران چهارساله رهبری او در حزب کارگر به روزهای پایانی خود رسیده و این حزب برای احیای مجدد و کسب توان رقابت با دولت محافظهکار با تنشهای داخلی متعددی روبهرو خواهد شد.«کیت پروکتور»، تحلیلگر سیاسی گاردین، با اشاره به شکست حزب کارگر در مناطقی که بهطور سنتی متعلق به این حزب بود، مهمترین دلایل شکست کوربین و حزب کارگر را «محبوبیتنداشتن کوربین، مانیفست مبهم و موضع نامشخص و منفعل حزب در قبال برگزیت» میداند و مینویسد: «چهرههای شاخص حزب محافظهکار تا آخرین ساعات به تمجید از کوربین میپرداختند اما با پایان شمارش آرا نظرها تغییر کرد و محبوبیتنداشتن کوربین بهعنوان مهمترین عامل شکست حزب کارگر برشمرده شد. کمپین انتخاباتی کوربین در حالی آغاز شد که او کمترین میزان محبوبیت رهبر یک حزب رقیب از سالهای پایانی دهه 70 میلادی را داشت. حمایت او از جنبش جمهوریخواه ایرلند در سالهای گذشته و سپس موضعگیریهای ضد یهودی کوربین در سالهای اخیر وجهه او نزد رأیدهندگان سنتی حزب
کارگر را زیر سؤال برده بود. این اقدامات شخصی کوربین تاوان سنگینی برای حزب کارگر داشت».
مانیفست حزب کارگر که بهتازگی با عنوان «زمان تغییر واقعی فرارسیده است» هم از دیگر نقاط ضعف برشمرده میشود. پروکتور مینویسد: «این مانیفست بسیار طولانی و بسیار جزئی است. از مراقبت رایگان از سالمندان تا شهریه رایگان دانشگاهها و کاهش سن رأیگیری به 16 سال و پرداخت پول به زنان معترض به نابرابری حقوق بازنشستگی در این مانیفست مورد اشاره قرار گرفته بود. موضوعاتی متعدد که مردم و نمایندگان حزب را گیج کرده بود. حزب میخواست درباره هر موضوعی در جامعه اظهارنظر کند. ایده پهنای باند رایگان از جمله موضوعاتی بود که حمایت افکار عمومی را با خود همراه نکرد و بسیاری آن را اقدامی تجملاتی میدانستند. این مانیفست در واقع برنامهای 10ساله است، نه برنامهای برای یک دولت».
«ایان لاوری»، سیاستمدار ارشد حزب کارگر که از سال 2010 نماینده این حزب در پارلمان بریتانیا بود، موضوع برگزیت را هم در شکست حزب کارگر مؤثر میداند و میگوید: «رهبری حزب کارگر قصد داشت در صورت پیروزی در انتخابات، در مدت سه ماه مذاکراتی با اتحادیه اروپا درباره سیاست جدید درمورد برگزیت انجام دهد و در شش ماه هم رفراندومی دیگر برگزار کند. این اقدام حزب کارگر نادیدهگرفتن خواسته مردم تلقی میشد، چراکه مردم یک بار نظر خود را اعلام کرده بودند و این رویکرد به معنی نادیدهگرفتن دموکراسی و بیاعتنایی به خواست 17.4 میلیون بریتانیایی بود که پیش از این از برگزیت حمایت کرده بودند».
چشماندازی همچنان مبهم
با وجود پیروزی قاطع جانسون در انتخابات هنوز هم چشمانداز آینده بهویژه پس از خروج از اتحادیه اروپا برای نخستوزیر و مردم بریتانیا چندان روشن نیست. «لورا کوئنزبرگ»، سردبیر سیاسی بیبیسی، درباره وضعیت پیشروی بریتانیا خوشبینی زیادی ندارد و مینویسد: «با وجود این پیروزی قاطع که در دهههای اخیر بیسابقه بوده، هنوز هیچ چشمانداز روشن و واضحی از چالشهای پیشرو و آنچه در انتظار بریتانیا است، نمایان نیست. هنوز اختلافهای زیادی بین شهرهای مختلف، بین انگلیس و اسکاتلند و میان نسلهای مختلف سیاسی در بریتانیا وجود دارد. مردم در انتخابات به جانسون قدرت و سرمایه زیادی بخشیدند اما بسیار مهم است که ببینیم جانسون این سرمایه را چگونه هزینه میکند».
روز پنجشنبه یک پیروزی فراتر از انتظار برای محافظهکاران بریتانیا رقم خورد. هرچه زمان سپری میشد، مناطق سرخ به آبی تغییر رنگ میداد و چهرههای آشنای احزاب رقیب یکییکی کرسی خود در مجلس عوام را از دست میدادند. بوریس جانسون با قمار بزرگ بر سر اینکه میتواند حمایت شهرها و مناطقی را جلب کند که رأیدادن به محافظهکاران را گناه بزرگی میدانستند، توانست جایگاه نخستوزیری خود را مستحکمتر کند و پیروزی بزرگی به دست آورد.حزب محافظهکار بزرگترین پیروزی حدود چهار دهه اخیر را کسب کرد و با تصاحب 66 کرسی بيشتر تعداد نمایندگان خود در مجلس عوام را به 364 نفر رساند تا اکثریت را در این مجلس 650 نفره در دست بگیرد. در آن سو هم حزب کارگر به رهبری جرمی کوربین در جایگاه مهمترین حزب رقیب دولت، 42 کرسی از دست داد و با 203 کرسی بدترین نتیجه 84 سال اخیر این حزب را رقم زد.حزب ملیگرای اسکاتلند هم تعداد کرسیهای خود را به 48 رساند تا موقعیت بهتری برای استقلال از بریتانیا داشته باشد. لیبرالدموکراتها هم پس از حزب کارگر بازنده دیگر انتخابات بودند و 10 کرسی از جمله کرسی جو سویینسون، رهبر حزب در پارلمان را واگذار کردند تا در مجلس آینده
فقط 11 کرسی داشته باشند.
چراغ سبز به برگزیت
این انتخابات در واقع رفراندومی برای برگزیت بود و رأی قاطع به جانسون و حزب محافظهکار، مسیر دولت بریتانیا برای خروج از اتحادیه اروپا در پایان ژانویه 2020 را هموارتر کرد.
به این ترتیب تأثیر پیروزی محافظهکاران، خیلی زود نمایان میشود و اتفاق همچنان عجیب خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا رقم خواهد خورد. شاید بحث بر سر چگونگی رابطه طولانیمدت بریتانیا و اتحادیه اروپا سالهای طولانی ادامه داشته باشد، اما چیزی که روشن است این است که پس از حدود چهار دهه، بریتانیا دیگر بخشی از این بلوک نخواهد بود و اولین گام برگزیت - حتی در حد شعار و روی کاغذ- عملی میشود؛ بااینحال تا 31 ژانویه کم و بیش چالشهایی در مسیر برگزیت وجود خواهد داشت. فراتر از موضوع برگزیت، این پیروزی توانایی انجام اصلاحات داخلی را هم به جانسون خواهد داد و قدرت مقاومت دولت محافظهکار او برای ایستادگی در برابر مخالفتها را افزایش میدهد. با شکست احزاب رقیب، بوریس جانسون که از جولای 2019 جانشین ترزا می بهعنوان رهبر حزب محافظهکار شده، بهزودی با رقبایی متفاوت و چهرههایی جدید روبهرو میشود.
کوربین عامل شکست حزب کارگر
شکست حزب کارگر به رهبری جرمی کوربین بهاندازه پیروزی قاطع محافظهکاران، باعث شگفتی شد. اظهارات کوربین پس از شکست حزبش در انتخابات حاکی از این بود که دوران چهارساله رهبری او در حزب کارگر به روزهای پایانی خود رسیده و این حزب برای احیای مجدد و کسب توان رقابت با دولت محافظهکار با تنشهای داخلی متعددی روبهرو خواهد شد.«کیت پروکتور»، تحلیلگر سیاسی گاردین، با اشاره به شکست حزب کارگر در مناطقی که بهطور سنتی متعلق به این حزب بود، مهمترین دلایل شکست کوربین و حزب کارگر را «محبوبیتنداشتن کوربین، مانیفست مبهم و موضع نامشخص و منفعل حزب در قبال برگزیت» میداند و مینویسد: «چهرههای شاخص حزب محافظهکار تا آخرین ساعات به تمجید از کوربین میپرداختند اما با پایان شمارش آرا نظرها تغییر کرد و محبوبیتنداشتن کوربین بهعنوان مهمترین عامل شکست حزب کارگر برشمرده شد. کمپین انتخاباتی کوربین در حالی آغاز شد که او کمترین میزان محبوبیت رهبر یک حزب رقیب از سالهای پایانی دهه 70 میلادی را داشت. حمایت او از جنبش جمهوریخواه ایرلند در سالهای گذشته و سپس موضعگیریهای ضد یهودی کوربین در سالهای اخیر وجهه او نزد رأیدهندگان سنتی حزب
کارگر را زیر سؤال برده بود. این اقدامات شخصی کوربین تاوان سنگینی برای حزب کارگر داشت».
مانیفست حزب کارگر که بهتازگی با عنوان «زمان تغییر واقعی فرارسیده است» هم از دیگر نقاط ضعف برشمرده میشود. پروکتور مینویسد: «این مانیفست بسیار طولانی و بسیار جزئی است. از مراقبت رایگان از سالمندان تا شهریه رایگان دانشگاهها و کاهش سن رأیگیری به 16 سال و پرداخت پول به زنان معترض به نابرابری حقوق بازنشستگی در این مانیفست مورد اشاره قرار گرفته بود. موضوعاتی متعدد که مردم و نمایندگان حزب را گیج کرده بود. حزب میخواست درباره هر موضوعی در جامعه اظهارنظر کند. ایده پهنای باند رایگان از جمله موضوعاتی بود که حمایت افکار عمومی را با خود همراه نکرد و بسیاری آن را اقدامی تجملاتی میدانستند. این مانیفست در واقع برنامهای 10ساله است، نه برنامهای برای یک دولت».
«ایان لاوری»، سیاستمدار ارشد حزب کارگر که از سال 2010 نماینده این حزب در پارلمان بریتانیا بود، موضوع برگزیت را هم در شکست حزب کارگر مؤثر میداند و میگوید: «رهبری حزب کارگر قصد داشت در صورت پیروزی در انتخابات، در مدت سه ماه مذاکراتی با اتحادیه اروپا درباره سیاست جدید درمورد برگزیت انجام دهد و در شش ماه هم رفراندومی دیگر برگزار کند. این اقدام حزب کارگر نادیدهگرفتن خواسته مردم تلقی میشد، چراکه مردم یک بار نظر خود را اعلام کرده بودند و این رویکرد به معنی نادیدهگرفتن دموکراسی و بیاعتنایی به خواست 17.4 میلیون بریتانیایی بود که پیش از این از برگزیت حمایت کرده بودند».
چشماندازی همچنان مبهم
با وجود پیروزی قاطع جانسون در انتخابات هنوز هم چشمانداز آینده بهویژه پس از خروج از اتحادیه اروپا برای نخستوزیر و مردم بریتانیا چندان روشن نیست. «لورا کوئنزبرگ»، سردبیر سیاسی بیبیسی، درباره وضعیت پیشروی بریتانیا خوشبینی زیادی ندارد و مینویسد: «با وجود این پیروزی قاطع که در دهههای اخیر بیسابقه بوده، هنوز هیچ چشمانداز روشن و واضحی از چالشهای پیشرو و آنچه در انتظار بریتانیا است، نمایان نیست. هنوز اختلافهای زیادی بین شهرهای مختلف، بین انگلیس و اسکاتلند و میان نسلهای مختلف سیاسی در بریتانیا وجود دارد. مردم در انتخابات به جانسون قدرت و سرمایه زیادی بخشیدند اما بسیار مهم است که ببینیم جانسون این سرمایه را چگونه هزینه میکند».