درددلهای دختر باد
فرزانه فصیحی: المپیک رؤیای روز و شب من است
فرزانه فصیحی، معروف به دختر باد ایران، این روزها خیلی کسل و بیحوصله است. آنقدر کسل که حتی صدایش از پشت تلفن هم این موضوع را نشان میدهد. او در حالی با کسب ورودی رقابتهای دوومیدانی داخل سالن قهرمانی جهان، رؤیای دویدن در این رویداد بزرگ را در سر میپروراند که با آمدن کرونا همه برنامههایش به هم ریخت. فرزانه که اولین زن لژیونر دوومیدانی ایران هم به حساب میآید، با شیوع این ویروس مرگبار در سراسر دنیا، حضور در باشگاه پارتیزان صربستان را هم از دست داده است. گفتوگوی «شرق» را با رکورددار دوِ 60 متر بانوان میخوانید.
خانم فصیحی این روزها تمریناتتان را انجام میدهید؟
بله، مجبورم تمرین کنم، چارهای ندارم. اگر تمرین را کنار بگذارم، آمادگی بدنیام را از دست میدهم؛ اما آنطور که دلم میخواهد، نیست. من اینجا مربی ندارم و خودم تنها هستم. برنامه تمرینی از مربیام در صربستان میگیرم و در سطح متوسطی کار را جلو میبرم. وقتی مربی بالای سرت نباشد، وضعیتت بلاتکلیف است و از ورزش حرفهای فاصله میگیری. من اینجا باید خودم تنها همه کارهایم را انجام بدهم؛ اما وقتی مربی بالای سرت است، 10 نفر کنارت هستند و همه کارهایت را انجام میدهند.
نمیتوانید دوباره به صربستان برگردید که دستکم آنجا تمرینات را انجام بدهید؟
نه، متأسفانه. من آنجا داشتم تمریناتم را انجام میدادم و برای باشگاه پارتیزان بازی میکردم. به تهران آمدم تا به همراه تیم ملی به مسابقات آسیایی و جهانی اعزام شوم که از شانس بد من کرونا آمد و همه مسابقات تعطیل شد. به دنبال آن پروازها هم تعطیل شد. محدودیتها در صربستان هم خیلی شدید اعمال میشود. پرواز ورودی اصلا ندارند؛ اگر هم باشد، خیلی کم است و قیمت بالایی دارد. برای یک مسیر رفت دستکم 20، 30 میلیون باید پول بلیت بدهی.
مسابقات دوومیدانی در صربستان برگزار میشود؟
با اینکه آنجا شرایط کرونا خیلی بد نیست؛ اما همه مسابقات تعطیل است. من حتی میخواستم برای فصل جدید با یک باشگاه دیگر قرارداد ببندم که با این اتفاق کنسل شد.
چرا برای لیگ داخلی قراردادی نبستید؟
با سپاهان قرارداد بستم؛ اما بعید میدانم با این شرایطی که کشور با آن مواجه است، مسابقات برگزار شود. درست است که مسابقات دوومیدانی در فضای باز برگزار میشود؛ اما ورزشکاران آن از سراسر کشور به تهران میآیند و اسکاندادن آنها در این اوضاع کار خطرناکی است. همین چند وقت پیش هم قرار بود یک دوره مسابقات با عنوان لیگ طلایی برگزار شود که آن را هم برگزار نکردند.
با لغو مسابقات جهانی و آسیایی طبیعتا الان باید هدف اصلیتان گرفتن سهمیه المپیک باشد؟
بله، البته اگر المپیکی برگزار شود. المپیک رؤیای هر روز و شب من است. رشته من سرعتی است و اگر بخواهم در فضای باز بدوم، باید در صد یا 200 متر سهمیه المپیک را بگیرم. من واقعا شرایط خوبی در رقابتهای داخل سالن داشتم و رکوردی که در 60 متر زدم و ثبت جهانی شد، میتوانست در دوهای صد و 200 متر هم تکرار شود.
پس امیدوار هستید که سهمیه المپیک را بگیرید؟
انشاءالله. من همانطور که طلسم گرفتن ورودی مسابقات داخل سالن جهان را در مواد میدانی شکستم، تلاشم را میکنم که برای رسیدن به المپیک توکیو هم این سدها را بشکنم. رکوردزدن در رشتههای میدانی واقعا خیلی سخت و متفاوت از دیگر مواد دوومیدانی است. هیچکس فکرش را نمیکرد که من در دوِ 60 متر بتوانم در یک مدتزمان کوتاه دو بار رکورد ایران را بزنم و از همه مهمتر اینکه ورودی رقابتهای جهانی را به دست آوردم. همه میگفتند این کار نشدنی است؛ اما شد. امیدوارم که این اتفاق در المپیک هم برایم بیفتد.
فرزانه فصیحی، معروف به دختر باد ایران، این روزها خیلی کسل و بیحوصله است. آنقدر کسل که حتی صدایش از پشت تلفن هم این موضوع را نشان میدهد. او در حالی با کسب ورودی رقابتهای دوومیدانی داخل سالن قهرمانی جهان، رؤیای دویدن در این رویداد بزرگ را در سر میپروراند که با آمدن کرونا همه برنامههایش به هم ریخت. فرزانه که اولین زن لژیونر دوومیدانی ایران هم به حساب میآید، با شیوع این ویروس مرگبار در سراسر دنیا، حضور در باشگاه پارتیزان صربستان را هم از دست داده است. گفتوگوی «شرق» را با رکورددار دوِ 60 متر بانوان میخوانید.
خانم فصیحی این روزها تمریناتتان را انجام میدهید؟
بله، مجبورم تمرین کنم، چارهای ندارم. اگر تمرین را کنار بگذارم، آمادگی بدنیام را از دست میدهم؛ اما آنطور که دلم میخواهد، نیست. من اینجا مربی ندارم و خودم تنها هستم. برنامه تمرینی از مربیام در صربستان میگیرم و در سطح متوسطی کار را جلو میبرم. وقتی مربی بالای سرت نباشد، وضعیتت بلاتکلیف است و از ورزش حرفهای فاصله میگیری. من اینجا باید خودم تنها همه کارهایم را انجام بدهم؛ اما وقتی مربی بالای سرت است، 10 نفر کنارت هستند و همه کارهایت را انجام میدهند.
نمیتوانید دوباره به صربستان برگردید که دستکم آنجا تمرینات را انجام بدهید؟
نه، متأسفانه. من آنجا داشتم تمریناتم را انجام میدادم و برای باشگاه پارتیزان بازی میکردم. به تهران آمدم تا به همراه تیم ملی به مسابقات آسیایی و جهانی اعزام شوم که از شانس بد من کرونا آمد و همه مسابقات تعطیل شد. به دنبال آن پروازها هم تعطیل شد. محدودیتها در صربستان هم خیلی شدید اعمال میشود. پرواز ورودی اصلا ندارند؛ اگر هم باشد، خیلی کم است و قیمت بالایی دارد. برای یک مسیر رفت دستکم 20، 30 میلیون باید پول بلیت بدهی.
مسابقات دوومیدانی در صربستان برگزار میشود؟
با اینکه آنجا شرایط کرونا خیلی بد نیست؛ اما همه مسابقات تعطیل است. من حتی میخواستم برای فصل جدید با یک باشگاه دیگر قرارداد ببندم که با این اتفاق کنسل شد.
چرا برای لیگ داخلی قراردادی نبستید؟
با سپاهان قرارداد بستم؛ اما بعید میدانم با این شرایطی که کشور با آن مواجه است، مسابقات برگزار شود. درست است که مسابقات دوومیدانی در فضای باز برگزار میشود؛ اما ورزشکاران آن از سراسر کشور به تهران میآیند و اسکاندادن آنها در این اوضاع کار خطرناکی است. همین چند وقت پیش هم قرار بود یک دوره مسابقات با عنوان لیگ طلایی برگزار شود که آن را هم برگزار نکردند.
با لغو مسابقات جهانی و آسیایی طبیعتا الان باید هدف اصلیتان گرفتن سهمیه المپیک باشد؟
بله، البته اگر المپیکی برگزار شود. المپیک رؤیای هر روز و شب من است. رشته من سرعتی است و اگر بخواهم در فضای باز بدوم، باید در صد یا 200 متر سهمیه المپیک را بگیرم. من واقعا شرایط خوبی در رقابتهای داخل سالن داشتم و رکوردی که در 60 متر زدم و ثبت جهانی شد، میتوانست در دوهای صد و 200 متر هم تکرار شود.
پس امیدوار هستید که سهمیه المپیک را بگیرید؟
انشاءالله. من همانطور که طلسم گرفتن ورودی مسابقات داخل سالن جهان را در مواد میدانی شکستم، تلاشم را میکنم که برای رسیدن به المپیک توکیو هم این سدها را بشکنم. رکوردزدن در رشتههای میدانی واقعا خیلی سخت و متفاوت از دیگر مواد دوومیدانی است. هیچکس فکرش را نمیکرد که من در دوِ 60 متر بتوانم در یک مدتزمان کوتاه دو بار رکورد ایران را بزنم و از همه مهمتر اینکه ورودی رقابتهای جهانی را به دست آوردم. همه میگفتند این کار نشدنی است؛ اما شد. امیدوارم که این اتفاق در المپیک هم برایم بیفتد.