نظام اولویتبندی پروژهها
برنامه شهرداری تهران در حوزه زیرساختهای شهری شامل حملونقل، ترافیک، عمران و بهسازی چیست و آیا این برنامهها توان حل مسائل شهر تهران را دارند؟ بیتردید نخستین مسئله تشخیصدادهشده در نظرسنجیها و مسئلهشناسیهای انجامشده از نقطهنظر شهروندان تهرانی، ترافیک و آلودگی هواست. تهران در حدی از این مقوله در رنج است که محسن رنانی در سالهای گذشته آن را بهعنوان سیاهچاله توصیف کرده و شهروندان نیز هر روز با آن دستوپنجه نرم میکنند. موضوع ترافیک و آلودگی هوا به زعم بسیاری از کارشناسان این حوزه از این جهت پراهمیت است که تاکنون سیاستهای مربوط به این حوزه سمت عرضه را نشانه رفته و از کنترل سمت تقاضا خبری نبوده است. این در واقع به این معناست که تاکنون سیاست حملونقل شهرداری تهران به سمت پاسخدهی به شهروندان بوده و بخش بزرگی از فعالیت خود را معطوف اتوبانسازی و... کرده است درحالیکه کنترل تقاضا برای مدیریت حملونقل در شهر را هدفگذاری نکرده است. خودروسازان انحصارگر ماشین تولید کردهاند و شهرداری اتوبان و راههای شهری ایجاد کرده و شهروندان هم استفاده کردهاند. وضعیت بهتر از آنچه هرروز میبینیم، نیست. حالا اما این رویکرد همچنان ادامه دارد یا شهرداری تهران در دو سال گذشته تلاش کرده تا رویکرد خود را به سمت مدیریت تقاضا سوق دهد؟ تا چه اندازه در این مسیر موفق بوده و با چه ابزارهایی تلاش برای تفوق کنترل تقاضا بر عرضه را در دستور کار قرار داده است؟ در بعد دیگر اولویت پروژههای عمرانی شهرداری چیست و آیا نظام اولویتبندی پروژههای عمرانی سرانجام یافته است؟
برنامه شهرداری تهران در حوزه زیرساختهای شهری شامل حملونقل، ترافیک، عمران و بهسازی چیست و آیا این برنامهها توان حل مسائل شهر تهران را دارند؟ بیتردید نخستین مسئله تشخیصدادهشده در نظرسنجیها و مسئلهشناسیهای انجامشده از نقطهنظر شهروندان تهرانی، ترافیک و آلودگی هواست. تهران در حدی از این مقوله در رنج است که محسن رنانی در سالهای گذشته آن را بهعنوان سیاهچاله توصیف کرده و شهروندان نیز هر روز با آن دستوپنجه نرم میکنند. موضوع ترافیک و آلودگی هوا به زعم بسیاری از کارشناسان این حوزه از این جهت پراهمیت است که تاکنون سیاستهای مربوط به این حوزه سمت عرضه را نشانه رفته و از کنترل سمت تقاضا خبری نبوده است. این در واقع به این معناست که تاکنون سیاست حملونقل شهرداری تهران به سمت پاسخدهی به شهروندان بوده و بخش بزرگی از فعالیت خود را معطوف اتوبانسازی و... کرده است درحالیکه کنترل تقاضا برای مدیریت حملونقل در شهر را هدفگذاری نکرده است. خودروسازان انحصارگر ماشین تولید کردهاند و شهرداری اتوبان و راههای شهری ایجاد کرده و شهروندان هم استفاده کردهاند. وضعیت بهتر از آنچه هرروز میبینیم، نیست. حالا اما این رویکرد همچنان ادامه دارد یا شهرداری تهران در دو سال گذشته تلاش کرده تا رویکرد خود را به سمت مدیریت تقاضا سوق دهد؟ تا چه اندازه در این مسیر موفق بوده و با چه ابزارهایی تلاش برای تفوق کنترل تقاضا بر عرضه را در دستور کار قرار داده است؟ در بعد دیگر اولویت پروژههای عمرانی شهرداری چیست و آیا نظام اولویتبندی پروژههای عمرانی سرانجام یافته است؟