|

علم زیر ضربات سیاست

ترجمه: عبدالله مصطفایی

روزی که دونالد ترامپ وارد دفتر ریاست‌جمهوری شد، فضای محزونی بر اصلی‌ترین مرکز تحقیقاتی سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا (EPA) در شهر دورهام ایالت کارولینای شمالی حاکم بود. زمانی که محققان این سازمان به محل کار خود وارد شدند، مشاهده كردند که تصاویر باراک اوباما و رئیس قبلی این سازمان از دیوارها به پایین کشیده می‌شود. البته نگرانی محققان نیز بی‌دلیل نبود، چون ترامپ در کمپین‌های انتخاباتی خود چندین‌بار این سازمان را تهدید کرده و گام‌هایی نیز در مسیر این تهدیدات برداشته و هفته‌ها قبل از آنکه وارد کاخ سفید شود، اسکات پروئت را نامزد ریاست این سازمان کرده بود. سابقه شغلی پروئت گویای تلاش‌های مختلف او برای جلوگیری از اجرای قوانین مصوب‌شده در سازمان حفاظت محیط زیست بود. زمانی که ترامپ در بیستم ژانویه 2017 برای ریاست‌جمهوری سوگند یاد کرد، تعداد زیادی از دانشمندان سازمان حفاظت محیط زیست سر خود را پایین افکنده بودند. آنها نگران بودند که کدام طرف زودتر شلیک خواهد کرد و به یکدیگر تذکر می‌دادند که مراقب نوشته‌های خود در ایمیل‌ها باشند، چون از این واهمه داشتند که کادر جدید ارتباطات آنان برای یافتن نقطه‌نظرات پرسنل را پایش و کنترل كند. هرچند در اين بين کاستا زیاد نگران نبود، چون او پس از 32 سال کار در این سازمان اصطلاحا به یک گرگ باران‌دیده تبدیل شده بود که توفان‌های سیاسی زیادی را از سر گذرانده است. ازاین‌رو درخصوص دیدگاه‌های پروئت و ترامپ هيچ‌گاه دچار بی‌خوابی نشده بود. در روز جشن مراسم ریاست‌جمهوری نیز او ابتدا از روی کامپیوتر خود سخنرانی ترامپ را شنید و به کارهای روزانه خود بازگشت. کاستا که زمانی ریاست برنامه تحقیقات هوا، تغییر اقلیم و انرژی را در این سازمان برعهده داشت، می‌گوید: «ترس‌ها و پیش‌بینی‌های زیادی وجود داشت، ولی من تصور می‌کردم که از میان آنها عبور خواهیم کرد». باوجوداین در 18 ماه بعد نگرانی‌های کاستا درخصوص تأثير کابینه ترامپ بر فعالیت‌های این سازمان شدیدا افزایش یافت. گروه حاکمه چون از قدرت این سازمان آگاه بودند نسبت به دیگر سازمان‌های علمی، حملات بیشتری را متوجه سازمان حفاظت محیط‌زیست کردند. شخص رئیس‌جمهور بودجه این سازمان را به یک‌سوم کاهش داد و تیم پروئت تلاش كرد تا نقش علم را در تعیین مقررات زیست‌محیطی تضعیف كند. او مشارکت محققان ارشد این سازمان در نشست‌های مشاوره‌ای این سازمان را منع كرد و به‌جای آنها از دانشمندانی استفاده كرد که با صنایع مهربان‌تر بودند. همه اینها باعث شد که قدرت شرکت‌ها برای تأثيرگذاری در قوانین حاکم بر مواد شیمیایی و آلاینده‌ها بیشتر شود، اما باید دید نظر بیش از هزار دانشمندی که در EPA کار می‌کنند به چه صورت است؟ برای این کار نشریه «نيچر» در یک‌و‌نیم سال گذشته بیش از ده‌ها مصاحبه با کارمندان سابق و کنونی این سازمان انجام داد. این مصاحبه‌ها نشان می‌دهند که برای تعداد زیادی از دانشمندان این سازمان، امور روزانه اندکی تغییر داشته است و آنها به بررسی‌های خود در تمامی زمینه‌ها؛ از بوم‌شناسی گرفته تا سم‌شناسی و از هیدرولوژی تا کیفیت هوا ادامه می‌دهند و این تلاشی است تا از مبنا قرارگرفتن بنیان‌های علمی در مقررات و قوانین بهداشتی و محیط‌زیستی حمایت كنند. البته آنچه روحیه پژوهشگران این سازمان را خراب کرده است، نوعي عدم اطمینان بی‌پایان درخصوص همه جوانب کار آنان و خصومت ظریف مسئولان کابینه ترامپ است. داستان رسانه‌ها در مورد کاهش بودجه سازمان و نیز اخراج نیروها و تلاش برای تضعیف قوانین و مقررات محیط‌زیستی و بهداشتی بر وخامت اوضاع افزوده است. در چنین شرایطی ریاست سازمان، پروئت، از سوی رسانه‌ها متهم به ریخت‌وپاش بودجه‌های دولتی و استفاده از پست خود برای فراهم‌آوردن یک شغل لوکس برای همسر خود و دیگر تخلف‌های اخلاقی احتمالی شد. با اینکه پروئت تمامی این موارد را رد می‌کرد، ولی چند روز قبل؛ یعنی در پنجم جولای 2018 از سمت خود استعفا داد. آنچه اکثر محققان این سازمان با آن مشکل دارند این است که دولت ترامپ در یک تلاش مستمر و بی‌سابقه دنبال ازبین‌بردن مسیرهای علمی توسط این سازمان است. این محققان اظهار كرده‌اند که عمدتا توسط مدیران ارشد سازمان نادیده انگاشته می‌شوند. با وجود استعفای پروئت، هنوز تعداد کمی از آنها خوش‌بین هستند که در انتخاب فرد جدید، استراتژی‌های ترامپ تغییر کند. درحال‌حاضر نیز صحبت از ریاست اندرو ویلر است که گفته مي‌شود يك دلال سياسي براي صنایع زغال‌سنگ بوده است. ترامپ در توييت‌های خود گفته است: «ویلر با دستور کار بزرگ و پایدار در EPA ادامه خواهد داد». بسیاری از پژوهشگران معتقدند که این روند می‌تواند با تضعیف قوانین، فرایندهای علمی را نابود کرده و نتيجه آنكه هرساله ده‌ها هزار نفر را در معرض خطرات بالقوه آلودگی‌ها و مواد شیمیایی خطرناک قرار دهد. این آشفتگی همه را تحت‌تأثير قرار داده است. اکثر آنها با آنکه سر خود را پایین انداخته‌اند، ولی امیدوارند که بالاخره علم به یک نحوی پیروز شود. بسیاری از آنها در گفتار خود از کلمات «تغییر اقلیم» و «گرمایش جهانی» استفاده نمی‌کنند تا توجه‌ها را به خود جلب نکنند. برخی بازنشستگی خود را به تأخیر افکنده‌اند تا سازمان برپا بماند و برخی نیز سازمان را ترک کرده‌اند. خانم بنت مدیر سياست علمی در بخش PEER در ناحیه ایستون شمالی در ایالت ماساچوست است. او می‌گوید: «ترس‌ها، نگرانی‌ها و اضطراب‌های زیادی وجود دارد و کارکنان نمی‌دانند که چه باید بکنند. این برخلاف چیزی است که تاکنون دیده‌ایم». بخش تحت مدیریت او وظیفه یافتن خطاکاران دولتی را در حوزه محیط زیست بر عهده دارد. کاستا این وضعیت را بسیار مخرب می‌بیند. با اینکه او سعی می‌کرد به کار خودش مشغول باشد، ولی رفته‌رفته خلق‌و‌خوی او بدتر و اصطلاحا فلسفی‌تر شد و در نهایت دریافت که باید سازمان را ترک كند. او درباره مدیران ارشد خود می‌گوید: «آنها خود را مصون دانسته و با نوعي پاسخ‌گونبودن به پيش مي‌روند. این موضوع فقط تأسف‌آور و ترسناک است».
100 روز آغازین
کاستا در سال 1985 به‌عنوان یک متخصص سم‌شناس پس از آموزش‌های لازم به سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا پیوست تا بر اثرات فیزیولوژیک آلاینده‌ها متمرکز شود. ورود او هم‌عصر با دوره ریاست‌جمهوری ریگان بود. ریاست بر عهده گورساچ بود که یک رئیس به‌شدت محافظه‌كار شبيه پروئت بود و در نتيجه بودجه‌ها كاهش يافته و قدرت سازمان در حفاظت از محیط زیست نیز رو به تنزل نهاده بود. این تجارب به کاستا کمک کرد تا دوره آغازین ریاست‌جمهوری ترامپ را پشت سر بگذارد، ولی کاستا می‌دید که شرایط نامطلوب قبلی مجددا در حال تکرارشدن است. کاستا در مصاحبه‌های خود با نشریه نیچر یادآور شده بود که «سازمان متبوع او از هر فردی بزرگ‌تر است». البته او در ابتدا خواسته بود این مصاحبه ضبط نشود، چون اجازه مصاحبه با رسانه‌ها را نداشت، ولی بعدا موافقت كرد كه تمامی مصاحبه‌ها ضبط شوند. در آن دوره رسانه‌ها داستان‌هایی را درباره حاکمیت سانسور و نیز کاهش بودجه سازمان منتشر می‌کردند. او اظهار کرد که بسیاری از این داستان‌ها احتمالا صحیح هستند، ولی ضمنا گفته بود ممکن است این نوع داستان‌ها به نحو غیرقابل‌کنترلی زیاد شوند و شایعاتی را نیز در خود داشته باشند. او می‌گوید: «هنگام نبود اطلاعات صحیح، مردم شروع به خلق افسانه می‌کنند». در این دوره محققان جوان‌تر نزد او می‌آمدند تا بپرسند آیا بايد به‌دنبال شغلی جدید باشند یا خیر؟ و پاسخ او نیز ساده بود: «نترسید، این دوره نيز سپري خواهد شد». کابینه ترامپ خیلی زود مکنونات قلبی خودش را نشان داد. در 16 مارس 2017 بودجه سازمان را با 31 درصد کاهش به 8.2 میلیارد دلار رساندند و از بین 15 هزار ردیف شغلي در سازمان، سه‌هزارو 200 ردیف را حذف کردند. سنگین‌ترین ضربه از نظر بودجه به اداره‌ای وارد شد که کاستا و هزارو صد محقق دیگر در آن مشغول فعالیت بودند؛ یعنی اداره تحقیق و توسعه (ORD). این اداره اصلی‌ترین بازوی علمی سازمان محسوب می‌شد و به‌نوعی کمک کرده بود تا در سراسر آمریکا زیرساخت‌هاي فنی برای قوانین مدرن زیست‌محیطی ایجاد شود. پیشنهاد دولت ترامپ، بودجه این اداره را تقریبا نصف کرد و از 483 میلیون دلار به 250 میلیون دلار رساند و این وضعیت خفه‌کننده‌ای برای محققان آن بود. خانم میلز يك زیست‌شناس در EPA است که در ایالت رودآیلند کار می‌کند و نماینده اتحادیه کارکنان نیز هست. او در آن زمان به نشریه نیچر گفت: «هرچند مدیریت در تمامی سطوح در تلاش برای مطمئن‌کردن پرسنل بود، ولی وقتی نگرانی وجود دارد، شما نمی‌توانید کمکی بکنید. این افراد کسانی هستند که در اختیار اداره خدمات عمومی قرار می‌گیرند و احساس می‌کنند که با آنها مانند دشمن رفتار شده است». هرچند او و دیگران می‌دانستند که چنین کاهش برنامه‌ریزی‌شده‌ای ممکن است هیچ‌گاه رخ ندهد، چون کنگره آمریکا دارای اختیار بر بودجه است و غالبا درخواست‌های بودجه‌ای رئیس‌جمهور را تغییر می‌دهد. قانون‌گذاران ازجمله بسیاری از جمهوری‌خواهان مهم نسبت به پیشنهاد نخست دولت ترامپ به‌شدت مشکوک بودند. براین‌اساس کنگره که در دست جمهوری‌خواهان بود، در 30 آوریل با نادیده‌گرفتن درخواست‌های دولت در زمینه سازمان حفاظت محیط‌زیست، بودجه آنان را برای باقی‌مانده سال مالی 2017 فقط به میزان یک درصد کاهش داد. این برای بسیاری از محققان سازمان یک پیروزی به شمار مي‌رفت، اما رفتار کاستا تغییر کرده بود. زمانی که او و دو نفر دیگر از محققان EPA در یک نشست علمی با یک عکاس خبری روبه‌رو شدند، صورت خود را با دستانشان پوشاندند و به او گفتند نمی‌خواهند بعد از این نشست با سؤال‌های مدیریت سیاسی سازمان مواجه شوند. کاستا به یکی از متقاضیان شغل در سازمان که مدرک پسادکتری داشت، گفته بود بهتر است برای شغل در جای دیگری اقدام کند، چون فکر می‌کند فرصت‌های شغلی این سازمان نامحتمل است که در چند سال آینده فعال شوند. او می‌دانست که مدیران ارشد سازمان از محققان جوان خواسته‌اند کلمه «تغییر اقلیم» را از سندها حذف كنند. کاستا می‌گوید: «چنین موضوعی می‌تواند همه نوع موجی را به سازمان بفرستد». در همان زمان‌ها کاستا استراتژی خود را تغییر داد؛ او تلاش كرد برنامه تحقیقاتی هوا، اقلیم و انرژی را گسترش دهد و بر مدار موضوعات علمی نگه دارد و از تیم خود محافظت کند و تاجایی‌که امکان دارد از مواجهه با مسئولان رده‌بالای سازمان بپرهیزد. هنگام حضور در جلسات علمی و در گزارش‌ها تلاش می‌كرد درباره موضوعاتی مانند سلامت عمومی و نیز دود حاصل از آتش‌سوزی جنگل‌ها به‌جای موضوع آلاینده‌های صنعتی هوا صحبت کند. هرچند برنامه تحت مدیریت او در گذشته بیشتر بر صنایع متمرکز بود. او این تغییر را یک چرخش مثبت برای حفظ برنامه خود بدون محدودکردن مباني علمی می‌دانست. هرچند او آگاه است که تغییر اقلیم، کیفیت هوا و سلامت عمومی همه به یکدیگر مربوط می‌شوند. او در این زمینه می‌گوید: «من نمی‌خواستم بنشینم و منتظر باشم تا محدودیت‌های اعمال‌شده بر سازمان رفع شوند، بلکه می‌خواستم قبل از آنها فضا را در دست بگیرم، چون آنها افراد ناآگاهی بودند».
شکاف بیشتر می‌شود )تابستان 2017(
تمام این مدت پروئت مشغول ملغی‌کردن قوانین زیست‌محیطی تصویب‌شده در دوره اوباما و به‌ویژه قوانینی بود که خودش در دادگاه‌های ایالت اوکلاهاما براي تصویب‌نشدن آنها تلاش کرده بود. در 28 مارس ترامپ به پروئت اجازه داد تا قوانین مربوط به انتشار گازهای گلخانه‌ای از نیروگاه‌های موجود را لغو کند. روز بعد نيز پروئت ممنوعیت استفاده از یک آفت‌کش قوی به نام کلرپیریفوس را لغو کرد؛ هرچند دانشمندان سازمان برآورد کرده بودند که تأثيراتی منفی بر رشد مغز کودکان خواهد داشت. آنچه دانشمندان از این‌گونه رفتار دولت جدید فهمیدند، این نبود که دولت ترامپ و دولت اوباما با دو گرایش سیاسی مختلف در دو مسیر متضاد گام برمی‌دارند، بلکه این بود كه گذشته از تعلقات سیاسی، دولت قبلی حداقل احترامی برای نظرات پژوهشگران قائل بوده است. با روی کار آمدن ترامپ همه چیز تغییر کرده بود. پروئت و تیم او که باید آنها را سیاست‌مدار بنامیم، به‌ندرت با دانشمندان سازمان مشورت می‌کردند. در بسیاری از موارد سؤالات محققان بی‌پاسخ می‌ماند و اساسا، عدم مشاوره با افراد خبره در سازمان بود كه به دوره کاری پروئت را در این سازمان پایان داد. ضمنا تیم پروئت با نادیده‌گرفتن دانشمندان و یافته‌های آنان، خطر تضعیف قدرت سازمان را در پرونده‌هایی که ایالت‌ها و گروه‌های محیطی‌زیستی علیه سازمان اقامه می‌کردند، موجب شدند. یکی از پژوهشگران ارشد سازمان می‌گوید: «این سیاستمداران آزادانه با پرسنل صحبت نمی‌کردند بلكه آنها هر کاری که می‌خواستند انجام می‌دادند و سپس موضوع را به اطلاع ما می‌رساندند». این محقق و تقریبا همه محققانی که در مصاحبه‌ها شرکت کرده‌اند، خواستار آن بودند که ناشناس باشند؛ چون فاقد اجازه مصاحبه با رسانه‌ها بودند. یکی دیگر از کارشناسان ارشد سازمان می‌گوید: پرسنل در تلاش برای مواجه‌شدن با این واقعیت جدید، سعی كردند که مشترکاتی با رهبری سازمان بیابند و دریافتند که نباید دور و بر موضوع «تغییر اقلیم» بروند و اصطلاحا این عبارت به «راز مگوی سازمان» بدل شد. یکی از مدیران میانی سازمان گفت: «هفته‌هایی بود که افراد سعی می‌کردند شرایط را نرمال نشان دهند ولی ناگهان یک افتضاح جدید رخ می‌داد و برای یکي، دو روز احساس می‌کردید که در داخل مه قرار دارید». هرچند محققان به کار خود مشغول بودند ولی بسیاری از آنان احساس می‌کردند که تلاش‌هایشان اهمیتی برای رهبری سازمان ندارد. در اداره تحقیق و توسعه
رد‌ و‌ بدل کردن مطالب بین کارشناسان و مدیریت ارشد فقط از طریق یک واسطه به نام آقاي ریچارد یامادا انجام می‌شد. او معاون این اداره بود و تمایل داشت که ایده‌ها را منتقل کند ولی بسیاری از محققان معتقدند که او اغلب در مسائل فني و علمی سرگردان می‌شده است. البته شایان ذكر است كه سازمان حفاظت از محیط زیست آمریکا تقاضای نشریه نیچر برای مصاحبه با یامادا را نپذیرفته است و به اتهامات ذکرشده در این مقاله نیز پاسخی نداده است. شکاف بین دانشمندان و رهبری سازمان در اواخر جولای 2017 نمایان شد و آن زمانی بود که در خبرها ذکر شد که تیم پروئت در حال تهیه فهرستی از اسامی افراد شکاک درباره تغییر اقلیم است. بسیاری تصور می‌کنند که EPA از آن جهت به دنبال این فهرست بوده است که درباره اعتبار موضوعات مرتبط با تغییر اقلیم تشکیک کند یا اینکه کاندیداهایی برای پست‌های مشاور در این مبحث بيابد. این در حالی بود که سازمان در همان دوره در حال بررسی وضعیت کنونی تغییر اقلیم بود. این خبر باعث بروز نگرانی‌هایی در داخل و بیرون سازمان شد؛ چون چهار ماه پیش از آن رهبری سازمان موضوع تغییر اقلیم را زیر سؤال برده بود و احتمالا با تهیه این فهرست می‌خواست تعهد سیاسی خود را كامل كند. نهایتا تیم رهبری سازمان اجازه داد که پروژه بررسی وضعیت کنونی تغییر اقلیم به پیش رود. کاستا و دیگران در این تصمیم نقش داشتند. کاستا گفته بود: «آنها قدرت داشتند تا این بررسی را انجام دهند یا متوقف کنند ولی با وجود تمام سخنان بیان‌شده، این کار از طریق یک روند نرمال انجام شد». برای کاستا واضح بود که در بسیاری از موارد، رهبری سازمان احاطه‌ای به عملکرد محققان ندارد و اهمیتی نيز به آن نمی‌دهد؛ مگر آنکه با تعهد ترامپ درباره ابطال مقررات مرتبط با صنایع در تضاد قرار بگیرد و آن وقت است که این رهبری سياسي وارد عمل می‌شود.
افزایش تنش‌ها )پاییز 2017(
در 31 اکتبر پروئت یک بمب خبري را در جامعه علمی آمریکا منفجر کرد. او گفت محققاني که از کمک‌های مالی EPA برای تحقیقات استفاده می‌کنند، نمی‌توانند در کمیته‌های مشورتی علمی (SAB) یا کمیته‌های مجزای مرتبط با قوانین آلودگی هوا حضور یابند. اساسا این کمیته‌ها مرور مبانی علمی اکثر قوانین EPA را بر عهده دارند. این تصمیم باعث شد که دانشمندان بزرگی از پروسه تصویب قوانین زیست‌محیطی کنار گذاشته شوند. پروئت اقدام خود را با یک اتهام عجیب و غریب توجیه کرد. او گفت که کمک‌های ارائه‌شده از سوی این سازمان می‌تواند باعث شود که مشاوره‌های ارائه‌شده از سوی آنان متعصبانه باشد. دانشمندان از این سخن شوکه شده بودند زیرا این سیاست در سایر آژانس‌های علمی مانند مؤسسه ملی بهداشت اجرا نمی‌شد و از سوی دیگر، محققان مرتبط با صنعت نیز با چنین محدودیتی مواجه نبودند. این تعجب‌ها پایانی نداشت و پروئت محدودیت‌های بیشتری برای اعضای این کمیته‌های مشاوری اعمال کرد تا پژوهشگران بیشتری را از این کمیته‌ها دور کرده و در عوض می‌توانست سریعا افراد جایگزین مورد نظر خود را انتخاب كند. نتیجه آن شد که 18 نفر از 44 عضو این کمیته مشورتی علمی تعیین‌شده از سوی پروئت هستند. البته تا پایان ماه سپتامبر تیم ترامپ تقریبا دوسوم از اعضای این کمیته را انتخاب خواهد کرد. زابرا تا ماه فوریه که بازنشسته خواهد شد، مسئولیت اداره فعالیت‌های این کمیته در EPA را بر عهده دارد. بسیاری از این هراس دارند که علایق وسیع این کمیته؛ از مواد شیمیایی گرفته تا انرژی و تولید صنعتی، شدیدا کاهش یابد يا وجه‌المصالحه قرار گیرد. به احتمال زیاد پروئت، میشل هانیکات را برای ریاست کمیته فوق در نظر داشته است. او یک سم‌شناس است که در کمیسیون کیفیت محیط زیست ایالت تگزاس در شهر آستین مشغول به کار است و شدیدا با سخت‌گیرانه‌ترشدن استانداردهای کیفیت هوا مخالف است. او به نشریه نیچر گفت که امیدوار است به ریاست این کمیته مشورتی علمي انتخاب شود. در ادامه، پروئت تونی کاکس را نیز به عضويت کمیته مشورتی علوم هوای پاک (CASAC) منصوب کرد. او یک مشاور دوستدار صنایع است که مطالعات علمی ارتباط بین مرگ انسان و آلودگی هوا را زیر سؤال برده بود. این كميته وظیفه بررسی مطالعات علمی، پیش از به‌روزكردن استانداردهای کیفیت هوا را برعهده دارد. تا هنگام این انتصابات کاستا نیز از این حملات وارده بر مطالعات علمی خسته شده بود، ولی با تغییر برنامه‌های خود می‌توانست کورسویی از امید را ببیند. او می‌گوید به مدت طولانی برای انجام تحقیقات درخصوص آتش‌سوزی‌ها، لابی كرده است، چراکه بخش بزرگی از انتشار آلودگی ذرات معلق به دلیل این آتش‌سوزی‌هاست که در کشور رخ می‌دهد. البته سازمان در گذشته چندین دهه را به بررسی آلودگی ناشی از صنایع اختصاص داده بود. با اینکه ترامپ و پروئت در رأس امور قرار داشتند، ولی کاستا دریافته بود که زمان برای پیشبرد برنامه خود درخصوص تمرکز بر موضوع آتش‌سوزی‌ها مناسب است. در اوایل ماه دسامبر بخش مقررات کیفیت هوا که خواهان اصلی برنامه تحقیقات در زمینه هواست، به‌طور غیررسمی از این ایده تحقیقاتی کاستا پشتیبانی كرد. باوجوداين در چنین شرایطی که نوعی پیروزی برای وی محسوب می‌شد، کاستا به جمع‌بندي رسيد که سن 69 سالگی زمان خوبی برای ترک سازمان است. او در این زمینه گفته است: «مطمئنا من نمی‌خواستم که از شرایط سوءاستفاده كنم». او با پنج فرزند و پنج نوه و یک ماشین چمن‌زنی مدرن و تعهد درونی به ادامه فعالیت‌های علمی به اندازه کافی می‌توانست خودش را در بیرون از سازمان نیز مشغول کند. او می‌افزاید: «من فکر نمی‌کردم که در فضای موجود سازمان بتوانم خوب عمل کنم». در روز پنجم ژانویه؛ یعنی دو هفته قبل از آنکه ترامپ سالگرد ورود خود به کاخ سفید را جشن بگیرد، کاستا برای آخرین‌بار وارد محل کار خود در سازمان حفاظت محیط زیست شد و همکارانش برای او یک جشن بازنشستگی گرفتند و در پایان این روز او چند کارتن از وسایل شخصی خود را درون خودروی خود نهاد و به سوی منزل حرکت کرد.
استعفای پروئت )بهار 2018(
طی ماه‌های بعدی شایعات بیشتری درخصوص تخلف‌های اخلاقی پروئت در سازمان انتشار یافت. تحقیقات، جلسات کنگره و گمانه‌زنی‌های بی‌پایان، همه این سؤال را در ذهن متبادر مي‌كرد که این مدیر دغل‌باز تا چه مدت می‌تواند به لطف رفاقت با رئیس‌جمهور در رأس کار باقی بماند. البته پروئت شش ماه دیگر نیز باقی ماند و یک بمب دیگر را در برنامه‌های علمی سازمان منفجر كرد. در 24 آوریل او اعلام کرد که سازمان حق ندارد از هیچ مطالعه‌ای در تصویب قوانین خود بهره ببرد، مگر آنکه آن داده‌ها و روش‌های مطالعاتی را در دسترس عموم قرار دهد. هرچند او نام این کار را شفافیت نهاد، ولی دانشمندان و دیگر کارشناسان فورا به مبارزه با آن برخاستند. این دانشمندان معتقد بودند که این موضوع، حریم خصوصی سوابق پزشکی را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد، چون مطالعات اپیدمولوژیک بر پایه اطلاعات بیماران است و بايد هویت این بیماران حفظ می‌شد. این پیشنهاد پروئت نهایتا باعث می‌شد که بسیاری از مطالعات که مبنای تصویب قوانین در سازمان حفاظت محیط زیست بودند، کنار گذاشته شوند. این عمل به آن معنی بود که تلاش شود تا سازمان نتواند مقررات و قوانین مهم و مفید بهداشتی و زیست‌محیطی وضع كند. یک تجزیه‌وتحلیل که در آوریل در این خصوص انجام شد، نشان می‌داد که اگر سیاست پروئت از دو دهه پیش در سازمان مورد پیروی قرار می‌گرفت، خبری از قوانین کنونی نبود که توانسته‌اند سالانه از 50 هزار مورد مرگ ناشی از آلودگی هوا جلوگیری كنند. زمانی که این اخبار منتشر شد، کاستا به‌قدری ناراحت شد که یک متن (بعد از بازنشستگی خود) به نشریه نیچر ارسال کرد و در آن متذکر شد: «این قانون همانند یک بمب دست‌ساز است که برای نابودی توانایی سازمان برای انجام امور محوله طراحی و ساخته شده است و پروئت یک دغل‌باز و حیله‌گر است». فردای روزی که این قانون تصویب شد، پوستری از پروئت در حال امضای قانون در ورودی اصلی ساختمان بخش ORD در واشنگتن نصب شده بود که بر موضوع شفافیت در علم تأكيد داشت. برای بسیاری از محققان این عمل نیز یکی دیگر از توهین‌ها و دهن‌كجي‌ها بود. یکی از محققان سازمان در این خصوص گفت: «معنی این پوستر آن بود که ما شما را دستگیر کرده‌ایم و شما هیچ کاری نمی‌توانید بکنید. من نيز در جواب می‌خواهم به این رؤسا اطمینان دهم که ما نیز فهمیده‌ایم که یک کلانتر جدید وارد این شهر شده است». البته کاستا از تصمیم خود پشیمان نیست، چون تابستان خود را در یک ناحیه دورافتاده در ساحل رودآیلند سپری کرد و این محلی بود که اوقات جوانی خود را در آن گذرانده بود، اما احتمالا او نیز نمی‌دانست که چگونه این داستان به پایان خواهد رسید، چون او در اواخر ماه گفته بود که «شايد ديگر آن نور در انتهای تونل وجود نداشته باشد». زمانی که در پنجم جولای خبر استعفای پروئت انتشار یافت، او در گاراژ منزلش بود. همسرش از خانه به طرف او دوید تا خبر را به او بگوید و موبایل او نیز پر از متن‌هایی بود که دوستان، خانواده و همکاران سابقش در سازمان برای او ارسال می‌کردند. او آرام شده بود، ولی تعجب نکرد. او زمانی که به گذشته فکر می‌کند اميدوار است که رفقاي آقاي ترامپ همانند پيشينيان خود در اوایل دهه 1990، نتوانند خیلی سریع علم و عالم را از این سازمان دور کنند. به نظر می‌رسد کاستا دوباره تهییج شده است تا اصطلاحا زغال‌ها را تا زمان تغییر بادهاي سیاسی، گداخته نگه‌ دارد و تیم ترامپ را بیرون بیندازد. او می‌گوید: «گاهی فکر می‌کنم که آنها شبيه ملخ‌ها هستند که می‌آیند و مزارع را خراب می‌کنند، ولي نهايتا می‌روند».
Nature, 19Jul. 2018

روزی که دونالد ترامپ وارد دفتر ریاست‌جمهوری شد، فضای محزونی بر اصلی‌ترین مرکز تحقیقاتی سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا (EPA) در شهر دورهام ایالت کارولینای شمالی حاکم بود. زمانی که محققان این سازمان به محل کار خود وارد شدند، مشاهده كردند که تصاویر باراک اوباما و رئیس قبلی این سازمان از دیوارها به پایین کشیده می‌شود. البته نگرانی محققان نیز بی‌دلیل نبود، چون ترامپ در کمپین‌های انتخاباتی خود چندین‌بار این سازمان را تهدید کرده و گام‌هایی نیز در مسیر این تهدیدات برداشته و هفته‌ها قبل از آنکه وارد کاخ سفید شود، اسکات پروئت را نامزد ریاست این سازمان کرده بود. سابقه شغلی پروئت گویای تلاش‌های مختلف او برای جلوگیری از اجرای قوانین مصوب‌شده در سازمان حفاظت محیط زیست بود. زمانی که ترامپ در بیستم ژانویه 2017 برای ریاست‌جمهوری سوگند یاد کرد، تعداد زیادی از دانشمندان سازمان حفاظت محیط زیست سر خود را پایین افکنده بودند. آنها نگران بودند که کدام طرف زودتر شلیک خواهد کرد و به یکدیگر تذکر می‌دادند که مراقب نوشته‌های خود در ایمیل‌ها باشند، چون از این واهمه داشتند که کادر جدید ارتباطات آنان برای یافتن نقطه‌نظرات پرسنل را پایش و کنترل كند. هرچند در اين بين کاستا زیاد نگران نبود، چون او پس از 32 سال کار در این سازمان اصطلاحا به یک گرگ باران‌دیده تبدیل شده بود که توفان‌های سیاسی زیادی را از سر گذرانده است. ازاین‌رو درخصوص دیدگاه‌های پروئت و ترامپ هيچ‌گاه دچار بی‌خوابی نشده بود. در روز جشن مراسم ریاست‌جمهوری نیز او ابتدا از روی کامپیوتر خود سخنرانی ترامپ را شنید و به کارهای روزانه خود بازگشت. کاستا که زمانی ریاست برنامه تحقیقات هوا، تغییر اقلیم و انرژی را در این سازمان برعهده داشت، می‌گوید: «ترس‌ها و پیش‌بینی‌های زیادی وجود داشت، ولی من تصور می‌کردم که از میان آنها عبور خواهیم کرد». باوجوداین در 18 ماه بعد نگرانی‌های کاستا درخصوص تأثير کابینه ترامپ بر فعالیت‌های این سازمان شدیدا افزایش یافت. گروه حاکمه چون از قدرت این سازمان آگاه بودند نسبت به دیگر سازمان‌های علمی، حملات بیشتری را متوجه سازمان حفاظت محیط‌زیست کردند. شخص رئیس‌جمهور بودجه این سازمان را به یک‌سوم کاهش داد و تیم پروئت تلاش كرد تا نقش علم را در تعیین مقررات زیست‌محیطی تضعیف كند. او مشارکت محققان ارشد این سازمان در نشست‌های مشاوره‌ای این سازمان را منع كرد و به‌جای آنها از دانشمندانی استفاده كرد که با صنایع مهربان‌تر بودند. همه اینها باعث شد که قدرت شرکت‌ها برای تأثيرگذاری در قوانین حاکم بر مواد شیمیایی و آلاینده‌ها بیشتر شود، اما باید دید نظر بیش از هزار دانشمندی که در EPA کار می‌کنند به چه صورت است؟ برای این کار نشریه «نيچر» در یک‌و‌نیم سال گذشته بیش از ده‌ها مصاحبه با کارمندان سابق و کنونی این سازمان انجام داد. این مصاحبه‌ها نشان می‌دهند که برای تعداد زیادی از دانشمندان این سازمان، امور روزانه اندکی تغییر داشته است و آنها به بررسی‌های خود در تمامی زمینه‌ها؛ از بوم‌شناسی گرفته تا سم‌شناسی و از هیدرولوژی تا کیفیت هوا ادامه می‌دهند و این تلاشی است تا از مبنا قرارگرفتن بنیان‌های علمی در مقررات و قوانین بهداشتی و محیط‌زیستی حمایت كنند. البته آنچه روحیه پژوهشگران این سازمان را خراب کرده است، نوعي عدم اطمینان بی‌پایان درخصوص همه جوانب کار آنان و خصومت ظریف مسئولان کابینه ترامپ است. داستان رسانه‌ها در مورد کاهش بودجه سازمان و نیز اخراج نیروها و تلاش برای تضعیف قوانین و مقررات محیط‌زیستی و بهداشتی بر وخامت اوضاع افزوده است. در چنین شرایطی ریاست سازمان، پروئت، از سوی رسانه‌ها متهم به ریخت‌وپاش بودجه‌های دولتی و استفاده از پست خود برای فراهم‌آوردن یک شغل لوکس برای همسر خود و دیگر تخلف‌های اخلاقی احتمالی شد. با اینکه پروئت تمامی این موارد را رد می‌کرد، ولی چند روز قبل؛ یعنی در پنجم جولای 2018 از سمت خود استعفا داد. آنچه اکثر محققان این سازمان با آن مشکل دارند این است که دولت ترامپ در یک تلاش مستمر و بی‌سابقه دنبال ازبین‌بردن مسیرهای علمی توسط این سازمان است. این محققان اظهار كرده‌اند که عمدتا توسط مدیران ارشد سازمان نادیده انگاشته می‌شوند. با وجود استعفای پروئت، هنوز تعداد کمی از آنها خوش‌بین هستند که در انتخاب فرد جدید، استراتژی‌های ترامپ تغییر کند. درحال‌حاضر نیز صحبت از ریاست اندرو ویلر است که گفته مي‌شود يك دلال سياسي براي صنایع زغال‌سنگ بوده است. ترامپ در توييت‌های خود گفته است: «ویلر با دستور کار بزرگ و پایدار در EPA ادامه خواهد داد». بسیاری از پژوهشگران معتقدند که این روند می‌تواند با تضعیف قوانین، فرایندهای علمی را نابود کرده و نتيجه آنكه هرساله ده‌ها هزار نفر را در معرض خطرات بالقوه آلودگی‌ها و مواد شیمیایی خطرناک قرار دهد. این آشفتگی همه را تحت‌تأثير قرار داده است. اکثر آنها با آنکه سر خود را پایین انداخته‌اند، ولی امیدوارند که بالاخره علم به یک نحوی پیروز شود. بسیاری از آنها در گفتار خود از کلمات «تغییر اقلیم» و «گرمایش جهانی» استفاده نمی‌کنند تا توجه‌ها را به خود جلب نکنند. برخی بازنشستگی خود را به تأخیر افکنده‌اند تا سازمان برپا بماند و برخی نیز سازمان را ترک کرده‌اند. خانم بنت مدیر سياست علمی در بخش PEER در ناحیه ایستون شمالی در ایالت ماساچوست است. او می‌گوید: «ترس‌ها، نگرانی‌ها و اضطراب‌های زیادی وجود دارد و کارکنان نمی‌دانند که چه باید بکنند. این برخلاف چیزی است که تاکنون دیده‌ایم». بخش تحت مدیریت او وظیفه یافتن خطاکاران دولتی را در حوزه محیط زیست بر عهده دارد. کاستا این وضعیت را بسیار مخرب می‌بیند. با اینکه او سعی می‌کرد به کار خودش مشغول باشد، ولی رفته‌رفته خلق‌و‌خوی او بدتر و اصطلاحا فلسفی‌تر شد و در نهایت دریافت که باید سازمان را ترک كند. او درباره مدیران ارشد خود می‌گوید: «آنها خود را مصون دانسته و با نوعي پاسخ‌گونبودن به پيش مي‌روند. این موضوع فقط تأسف‌آور و ترسناک است».
100 روز آغازین
کاستا در سال 1985 به‌عنوان یک متخصص سم‌شناس پس از آموزش‌های لازم به سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا پیوست تا بر اثرات فیزیولوژیک آلاینده‌ها متمرکز شود. ورود او هم‌عصر با دوره ریاست‌جمهوری ریگان بود. ریاست بر عهده گورساچ بود که یک رئیس به‌شدت محافظه‌كار شبيه پروئت بود و در نتيجه بودجه‌ها كاهش يافته و قدرت سازمان در حفاظت از محیط زیست نیز رو به تنزل نهاده بود. این تجارب به کاستا کمک کرد تا دوره آغازین ریاست‌جمهوری ترامپ را پشت سر بگذارد، ولی کاستا می‌دید که شرایط نامطلوب قبلی مجددا در حال تکرارشدن است. کاستا در مصاحبه‌های خود با نشریه نیچر یادآور شده بود که «سازمان متبوع او از هر فردی بزرگ‌تر است». البته او در ابتدا خواسته بود این مصاحبه ضبط نشود، چون اجازه مصاحبه با رسانه‌ها را نداشت، ولی بعدا موافقت كرد كه تمامی مصاحبه‌ها ضبط شوند. در آن دوره رسانه‌ها داستان‌هایی را درباره حاکمیت سانسور و نیز کاهش بودجه سازمان منتشر می‌کردند. او اظهار کرد که بسیاری از این داستان‌ها احتمالا صحیح هستند، ولی ضمنا گفته بود ممکن است این نوع داستان‌ها به نحو غیرقابل‌کنترلی زیاد شوند و شایعاتی را نیز در خود داشته باشند. او می‌گوید: «هنگام نبود اطلاعات صحیح، مردم شروع به خلق افسانه می‌کنند». در این دوره محققان جوان‌تر نزد او می‌آمدند تا بپرسند آیا بايد به‌دنبال شغلی جدید باشند یا خیر؟ و پاسخ او نیز ساده بود: «نترسید، این دوره نيز سپري خواهد شد». کابینه ترامپ خیلی زود مکنونات قلبی خودش را نشان داد. در 16 مارس 2017 بودجه سازمان را با 31 درصد کاهش به 8.2 میلیارد دلار رساندند و از بین 15 هزار ردیف شغلي در سازمان، سه‌هزارو 200 ردیف را حذف کردند. سنگین‌ترین ضربه از نظر بودجه به اداره‌ای وارد شد که کاستا و هزارو صد محقق دیگر در آن مشغول فعالیت بودند؛ یعنی اداره تحقیق و توسعه (ORD). این اداره اصلی‌ترین بازوی علمی سازمان محسوب می‌شد و به‌نوعی کمک کرده بود تا در سراسر آمریکا زیرساخت‌هاي فنی برای قوانین مدرن زیست‌محیطی ایجاد شود. پیشنهاد دولت ترامپ، بودجه این اداره را تقریبا نصف کرد و از 483 میلیون دلار به 250 میلیون دلار رساند و این وضعیت خفه‌کننده‌ای برای محققان آن بود. خانم میلز يك زیست‌شناس در EPA است که در ایالت رودآیلند کار می‌کند و نماینده اتحادیه کارکنان نیز هست. او در آن زمان به نشریه نیچر گفت: «هرچند مدیریت در تمامی سطوح در تلاش برای مطمئن‌کردن پرسنل بود، ولی وقتی نگرانی وجود دارد، شما نمی‌توانید کمکی بکنید. این افراد کسانی هستند که در اختیار اداره خدمات عمومی قرار می‌گیرند و احساس می‌کنند که با آنها مانند دشمن رفتار شده است». هرچند او و دیگران می‌دانستند که چنین کاهش برنامه‌ریزی‌شده‌ای ممکن است هیچ‌گاه رخ ندهد، چون کنگره آمریکا دارای اختیار بر بودجه است و غالبا درخواست‌های بودجه‌ای رئیس‌جمهور را تغییر می‌دهد. قانون‌گذاران ازجمله بسیاری از جمهوری‌خواهان مهم نسبت به پیشنهاد نخست دولت ترامپ به‌شدت مشکوک بودند. براین‌اساس کنگره که در دست جمهوری‌خواهان بود، در 30 آوریل با نادیده‌گرفتن درخواست‌های دولت در زمینه سازمان حفاظت محیط‌زیست، بودجه آنان را برای باقی‌مانده سال مالی 2017 فقط به میزان یک درصد کاهش داد. این برای بسیاری از محققان سازمان یک پیروزی به شمار مي‌رفت، اما رفتار کاستا تغییر کرده بود. زمانی که او و دو نفر دیگر از محققان EPA در یک نشست علمی با یک عکاس خبری روبه‌رو شدند، صورت خود را با دستانشان پوشاندند و به او گفتند نمی‌خواهند بعد از این نشست با سؤال‌های مدیریت سیاسی سازمان مواجه شوند. کاستا به یکی از متقاضیان شغل در سازمان که مدرک پسادکتری داشت، گفته بود بهتر است برای شغل در جای دیگری اقدام کند، چون فکر می‌کند فرصت‌های شغلی این سازمان نامحتمل است که در چند سال آینده فعال شوند. او می‌دانست که مدیران ارشد سازمان از محققان جوان خواسته‌اند کلمه «تغییر اقلیم» را از سندها حذف كنند. کاستا می‌گوید: «چنین موضوعی می‌تواند همه نوع موجی را به سازمان بفرستد». در همان زمان‌ها کاستا استراتژی خود را تغییر داد؛ او تلاش كرد برنامه تحقیقاتی هوا، اقلیم و انرژی را گسترش دهد و بر مدار موضوعات علمی نگه دارد و از تیم خود محافظت کند و تاجایی‌که امکان دارد از مواجهه با مسئولان رده‌بالای سازمان بپرهیزد. هنگام حضور در جلسات علمی و در گزارش‌ها تلاش می‌كرد درباره موضوعاتی مانند سلامت عمومی و نیز دود حاصل از آتش‌سوزی جنگل‌ها به‌جای موضوع آلاینده‌های صنعتی هوا صحبت کند. هرچند برنامه تحت مدیریت او در گذشته بیشتر بر صنایع متمرکز بود. او این تغییر را یک چرخش مثبت برای حفظ برنامه خود بدون محدودکردن مباني علمی می‌دانست. هرچند او آگاه است که تغییر اقلیم، کیفیت هوا و سلامت عمومی همه به یکدیگر مربوط می‌شوند. او در این زمینه می‌گوید: «من نمی‌خواستم بنشینم و منتظر باشم تا محدودیت‌های اعمال‌شده بر سازمان رفع شوند، بلکه می‌خواستم قبل از آنها فضا را در دست بگیرم، چون آنها افراد ناآگاهی بودند».
شکاف بیشتر می‌شود )تابستان 2017(
تمام این مدت پروئت مشغول ملغی‌کردن قوانین زیست‌محیطی تصویب‌شده در دوره اوباما و به‌ویژه قوانینی بود که خودش در دادگاه‌های ایالت اوکلاهاما براي تصویب‌نشدن آنها تلاش کرده بود. در 28 مارس ترامپ به پروئت اجازه داد تا قوانین مربوط به انتشار گازهای گلخانه‌ای از نیروگاه‌های موجود را لغو کند. روز بعد نيز پروئت ممنوعیت استفاده از یک آفت‌کش قوی به نام کلرپیریفوس را لغو کرد؛ هرچند دانشمندان سازمان برآورد کرده بودند که تأثيراتی منفی بر رشد مغز کودکان خواهد داشت. آنچه دانشمندان از این‌گونه رفتار دولت جدید فهمیدند، این نبود که دولت ترامپ و دولت اوباما با دو گرایش سیاسی مختلف در دو مسیر متضاد گام برمی‌دارند، بلکه این بود كه گذشته از تعلقات سیاسی، دولت قبلی حداقل احترامی برای نظرات پژوهشگران قائل بوده است. با روی کار آمدن ترامپ همه چیز تغییر کرده بود. پروئت و تیم او که باید آنها را سیاست‌مدار بنامیم، به‌ندرت با دانشمندان سازمان مشورت می‌کردند. در بسیاری از موارد سؤالات محققان بی‌پاسخ می‌ماند و اساسا، عدم مشاوره با افراد خبره در سازمان بود كه به دوره کاری پروئت را در این سازمان پایان داد. ضمنا تیم پروئت با نادیده‌گرفتن دانشمندان و یافته‌های آنان، خطر تضعیف قدرت سازمان را در پرونده‌هایی که ایالت‌ها و گروه‌های محیطی‌زیستی علیه سازمان اقامه می‌کردند، موجب شدند. یکی از پژوهشگران ارشد سازمان می‌گوید: «این سیاستمداران آزادانه با پرسنل صحبت نمی‌کردند بلكه آنها هر کاری که می‌خواستند انجام می‌دادند و سپس موضوع را به اطلاع ما می‌رساندند». این محقق و تقریبا همه محققانی که در مصاحبه‌ها شرکت کرده‌اند، خواستار آن بودند که ناشناس باشند؛ چون فاقد اجازه مصاحبه با رسانه‌ها بودند. یکی دیگر از کارشناسان ارشد سازمان می‌گوید: پرسنل در تلاش برای مواجه‌شدن با این واقعیت جدید، سعی كردند که مشترکاتی با رهبری سازمان بیابند و دریافتند که نباید دور و بر موضوع «تغییر اقلیم» بروند و اصطلاحا این عبارت به «راز مگوی سازمان» بدل شد. یکی از مدیران میانی سازمان گفت: «هفته‌هایی بود که افراد سعی می‌کردند شرایط را نرمال نشان دهند ولی ناگهان یک افتضاح جدید رخ می‌داد و برای یکي، دو روز احساس می‌کردید که در داخل مه قرار دارید». هرچند محققان به کار خود مشغول بودند ولی بسیاری از آنان احساس می‌کردند که تلاش‌هایشان اهمیتی برای رهبری سازمان ندارد. در اداره تحقیق و توسعه
رد‌ و‌ بدل کردن مطالب بین کارشناسان و مدیریت ارشد فقط از طریق یک واسطه به نام آقاي ریچارد یامادا انجام می‌شد. او معاون این اداره بود و تمایل داشت که ایده‌ها را منتقل کند ولی بسیاری از محققان معتقدند که او اغلب در مسائل فني و علمی سرگردان می‌شده است. البته شایان ذكر است كه سازمان حفاظت از محیط زیست آمریکا تقاضای نشریه نیچر برای مصاحبه با یامادا را نپذیرفته است و به اتهامات ذکرشده در این مقاله نیز پاسخی نداده است. شکاف بین دانشمندان و رهبری سازمان در اواخر جولای 2017 نمایان شد و آن زمانی بود که در خبرها ذکر شد که تیم پروئت در حال تهیه فهرستی از اسامی افراد شکاک درباره تغییر اقلیم است. بسیاری تصور می‌کنند که EPA از آن جهت به دنبال این فهرست بوده است که درباره اعتبار موضوعات مرتبط با تغییر اقلیم تشکیک کند یا اینکه کاندیداهایی برای پست‌های مشاور در این مبحث بيابد. این در حالی بود که سازمان در همان دوره در حال بررسی وضعیت کنونی تغییر اقلیم بود. این خبر باعث بروز نگرانی‌هایی در داخل و بیرون سازمان شد؛ چون چهار ماه پیش از آن رهبری سازمان موضوع تغییر اقلیم را زیر سؤال برده بود و احتمالا با تهیه این فهرست می‌خواست تعهد سیاسی خود را كامل كند. نهایتا تیم رهبری سازمان اجازه داد که پروژه بررسی وضعیت کنونی تغییر اقلیم به پیش رود. کاستا و دیگران در این تصمیم نقش داشتند. کاستا گفته بود: «آنها قدرت داشتند تا این بررسی را انجام دهند یا متوقف کنند ولی با وجود تمام سخنان بیان‌شده، این کار از طریق یک روند نرمال انجام شد». برای کاستا واضح بود که در بسیاری از موارد، رهبری سازمان احاطه‌ای به عملکرد محققان ندارد و اهمیتی نيز به آن نمی‌دهد؛ مگر آنکه با تعهد ترامپ درباره ابطال مقررات مرتبط با صنایع در تضاد قرار بگیرد و آن وقت است که این رهبری سياسي وارد عمل می‌شود.
افزایش تنش‌ها )پاییز 2017(
در 31 اکتبر پروئت یک بمب خبري را در جامعه علمی آمریکا منفجر کرد. او گفت محققاني که از کمک‌های مالی EPA برای تحقیقات استفاده می‌کنند، نمی‌توانند در کمیته‌های مشورتی علمی (SAB) یا کمیته‌های مجزای مرتبط با قوانین آلودگی هوا حضور یابند. اساسا این کمیته‌ها مرور مبانی علمی اکثر قوانین EPA را بر عهده دارند. این تصمیم باعث شد که دانشمندان بزرگی از پروسه تصویب قوانین زیست‌محیطی کنار گذاشته شوند. پروئت اقدام خود را با یک اتهام عجیب و غریب توجیه کرد. او گفت که کمک‌های ارائه‌شده از سوی این سازمان می‌تواند باعث شود که مشاوره‌های ارائه‌شده از سوی آنان متعصبانه باشد. دانشمندان از این سخن شوکه شده بودند زیرا این سیاست در سایر آژانس‌های علمی مانند مؤسسه ملی بهداشت اجرا نمی‌شد و از سوی دیگر، محققان مرتبط با صنعت نیز با چنین محدودیتی مواجه نبودند. این تعجب‌ها پایانی نداشت و پروئت محدودیت‌های بیشتری برای اعضای این کمیته‌های مشاوری اعمال کرد تا پژوهشگران بیشتری را از این کمیته‌ها دور کرده و در عوض می‌توانست سریعا افراد جایگزین مورد نظر خود را انتخاب كند. نتیجه آن شد که 18 نفر از 44 عضو این کمیته مشورتی علمی تعیین‌شده از سوی پروئت هستند. البته تا پایان ماه سپتامبر تیم ترامپ تقریبا دوسوم از اعضای این کمیته را انتخاب خواهد کرد. زابرا تا ماه فوریه که بازنشسته خواهد شد، مسئولیت اداره فعالیت‌های این کمیته در EPA را بر عهده دارد. بسیاری از این هراس دارند که علایق وسیع این کمیته؛ از مواد شیمیایی گرفته تا انرژی و تولید صنعتی، شدیدا کاهش یابد يا وجه‌المصالحه قرار گیرد. به احتمال زیاد پروئت، میشل هانیکات را برای ریاست کمیته فوق در نظر داشته است. او یک سم‌شناس است که در کمیسیون کیفیت محیط زیست ایالت تگزاس در شهر آستین مشغول به کار است و شدیدا با سخت‌گیرانه‌ترشدن استانداردهای کیفیت هوا مخالف است. او به نشریه نیچر گفت که امیدوار است به ریاست این کمیته مشورتی علمي انتخاب شود. در ادامه، پروئت تونی کاکس را نیز به عضويت کمیته مشورتی علوم هوای پاک (CASAC) منصوب کرد. او یک مشاور دوستدار صنایع است که مطالعات علمی ارتباط بین مرگ انسان و آلودگی هوا را زیر سؤال برده بود. این كميته وظیفه بررسی مطالعات علمی، پیش از به‌روزكردن استانداردهای کیفیت هوا را برعهده دارد. تا هنگام این انتصابات کاستا نیز از این حملات وارده بر مطالعات علمی خسته شده بود، ولی با تغییر برنامه‌های خود می‌توانست کورسویی از امید را ببیند. او می‌گوید به مدت طولانی برای انجام تحقیقات درخصوص آتش‌سوزی‌ها، لابی كرده است، چراکه بخش بزرگی از انتشار آلودگی ذرات معلق به دلیل این آتش‌سوزی‌هاست که در کشور رخ می‌دهد. البته سازمان در گذشته چندین دهه را به بررسی آلودگی ناشی از صنایع اختصاص داده بود. با اینکه ترامپ و پروئت در رأس امور قرار داشتند، ولی کاستا دریافته بود که زمان برای پیشبرد برنامه خود درخصوص تمرکز بر موضوع آتش‌سوزی‌ها مناسب است. در اوایل ماه دسامبر بخش مقررات کیفیت هوا که خواهان اصلی برنامه تحقیقات در زمینه هواست، به‌طور غیررسمی از این ایده تحقیقاتی کاستا پشتیبانی كرد. باوجوداين در چنین شرایطی که نوعی پیروزی برای وی محسوب می‌شد، کاستا به جمع‌بندي رسيد که سن 69 سالگی زمان خوبی برای ترک سازمان است. او در این زمینه گفته است: «مطمئنا من نمی‌خواستم که از شرایط سوءاستفاده كنم». او با پنج فرزند و پنج نوه و یک ماشین چمن‌زنی مدرن و تعهد درونی به ادامه فعالیت‌های علمی به اندازه کافی می‌توانست خودش را در بیرون از سازمان نیز مشغول کند. او می‌افزاید: «من فکر نمی‌کردم که در فضای موجود سازمان بتوانم خوب عمل کنم». در روز پنجم ژانویه؛ یعنی دو هفته قبل از آنکه ترامپ سالگرد ورود خود به کاخ سفید را جشن بگیرد، کاستا برای آخرین‌بار وارد محل کار خود در سازمان حفاظت محیط زیست شد و همکارانش برای او یک جشن بازنشستگی گرفتند و در پایان این روز او چند کارتن از وسایل شخصی خود را درون خودروی خود نهاد و به سوی منزل حرکت کرد.
استعفای پروئت )بهار 2018(
طی ماه‌های بعدی شایعات بیشتری درخصوص تخلف‌های اخلاقی پروئت در سازمان انتشار یافت. تحقیقات، جلسات کنگره و گمانه‌زنی‌های بی‌پایان، همه این سؤال را در ذهن متبادر مي‌كرد که این مدیر دغل‌باز تا چه مدت می‌تواند به لطف رفاقت با رئیس‌جمهور در رأس کار باقی بماند. البته پروئت شش ماه دیگر نیز باقی ماند و یک بمب دیگر را در برنامه‌های علمی سازمان منفجر كرد. در 24 آوریل او اعلام کرد که سازمان حق ندارد از هیچ مطالعه‌ای در تصویب قوانین خود بهره ببرد، مگر آنکه آن داده‌ها و روش‌های مطالعاتی را در دسترس عموم قرار دهد. هرچند او نام این کار را شفافیت نهاد، ولی دانشمندان و دیگر کارشناسان فورا به مبارزه با آن برخاستند. این دانشمندان معتقد بودند که این موضوع، حریم خصوصی سوابق پزشکی را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد، چون مطالعات اپیدمولوژیک بر پایه اطلاعات بیماران است و بايد هویت این بیماران حفظ می‌شد. این پیشنهاد پروئت نهایتا باعث می‌شد که بسیاری از مطالعات که مبنای تصویب قوانین در سازمان حفاظت محیط زیست بودند، کنار گذاشته شوند. این عمل به آن معنی بود که تلاش شود تا سازمان نتواند مقررات و قوانین مهم و مفید بهداشتی و زیست‌محیطی وضع كند. یک تجزیه‌وتحلیل که در آوریل در این خصوص انجام شد، نشان می‌داد که اگر سیاست پروئت از دو دهه پیش در سازمان مورد پیروی قرار می‌گرفت، خبری از قوانین کنونی نبود که توانسته‌اند سالانه از 50 هزار مورد مرگ ناشی از آلودگی هوا جلوگیری كنند. زمانی که این اخبار منتشر شد، کاستا به‌قدری ناراحت شد که یک متن (بعد از بازنشستگی خود) به نشریه نیچر ارسال کرد و در آن متذکر شد: «این قانون همانند یک بمب دست‌ساز است که برای نابودی توانایی سازمان برای انجام امور محوله طراحی و ساخته شده است و پروئت یک دغل‌باز و حیله‌گر است». فردای روزی که این قانون تصویب شد، پوستری از پروئت در حال امضای قانون در ورودی اصلی ساختمان بخش ORD در واشنگتن نصب شده بود که بر موضوع شفافیت در علم تأكيد داشت. برای بسیاری از محققان این عمل نیز یکی دیگر از توهین‌ها و دهن‌كجي‌ها بود. یکی از محققان سازمان در این خصوص گفت: «معنی این پوستر آن بود که ما شما را دستگیر کرده‌ایم و شما هیچ کاری نمی‌توانید بکنید. من نيز در جواب می‌خواهم به این رؤسا اطمینان دهم که ما نیز فهمیده‌ایم که یک کلانتر جدید وارد این شهر شده است». البته کاستا از تصمیم خود پشیمان نیست، چون تابستان خود را در یک ناحیه دورافتاده در ساحل رودآیلند سپری کرد و این محلی بود که اوقات جوانی خود را در آن گذرانده بود، اما احتمالا او نیز نمی‌دانست که چگونه این داستان به پایان خواهد رسید، چون او در اواخر ماه گفته بود که «شايد ديگر آن نور در انتهای تونل وجود نداشته باشد». زمانی که در پنجم جولای خبر استعفای پروئت انتشار یافت، او در گاراژ منزلش بود. همسرش از خانه به طرف او دوید تا خبر را به او بگوید و موبایل او نیز پر از متن‌هایی بود که دوستان، خانواده و همکاران سابقش در سازمان برای او ارسال می‌کردند. او آرام شده بود، ولی تعجب نکرد. او زمانی که به گذشته فکر می‌کند اميدوار است که رفقاي آقاي ترامپ همانند پيشينيان خود در اوایل دهه 1990، نتوانند خیلی سریع علم و عالم را از این سازمان دور کنند. به نظر می‌رسد کاستا دوباره تهییج شده است تا اصطلاحا زغال‌ها را تا زمان تغییر بادهاي سیاسی، گداخته نگه‌ دارد و تیم ترامپ را بیرون بیندازد. او می‌گوید: «گاهی فکر می‌کنم که آنها شبيه ملخ‌ها هستند که می‌آیند و مزارع را خراب می‌کنند، ولي نهايتا می‌روند».
Nature, 19Jul. 2018

 

اخبار مرتبط سایر رسانه ها