نگاهی به 3 اجرای موسیقی
نه به غول
نسیم قاضی‌زاده
تابستان فصل کنسرت‌هاست؛ چه در ایران، چه در کشورهای دیگر. در هفته‌ای که گذشت، تالارهای موسیقی در تهران میزبان کنسرت‌های متعددی بودند که سه اجرای متفاوت‌تر را از میان آنها انتخاب کرده و به مرورشان پرداخته‌ام؛ سه اجرائی که بارقه‌های امید را در این روزهای وانفسای موسیقی روشن می‌کنند، چراکه مخاطبانی راستین، پیگیر و جدی دارند که فضای غالب موسیقی آنها را تحت‌تأثیر قرار نداده و باعث نشده که به موسیقی‌های کمتر دردسترس، بی‌توجه بمانند. همه سردمداران این موسیقی‌ها؛ از موسیقی کرال گرفته تا بداهه تا محلی ممنون از مخاطبانی‌اند که اجازه نداده‌اند غولِ موسیقی‌های یک‌بارمصرف قورتشان بدهد و همچنان دودستی صندلی‌هایشان را چسبیده و گوش‌هایشان را گرفته‌اند تا موسیقی نازل در آن کمتر رخنه کند.
1- گروه کر تنال: در روزهای گذشته گروه کر تنال طی دو شب در تالار رودکی به اجرای برنامه پرداخت. میلاد عمرانلو که سابقه‌ای روشن و قوی در رهبری گروه‌های کر دارد، رهبری این گروه را عهده‌دار است. او سال‌هاست که با گروه آوازی تهران، نه‌تنها در ایران که روی صحنه‌های جهانی خوش درخشیده است. گروه کر تنال سابقه‌ای پنج‌ساله دارد و صرفا به اجرای قطعات کرال و کلاسیک می‌پردازد، حال آنکه گروه آوازی تهران که در میان عموم موسیقی‌دوستان شهره شده است، قطعات آکاپلا را به صحنه می‌برد؛ قطعاتی که خوانندگان آن صدای سازهای مختلف را هم با استفاده از دهان تولید می‌کنند. نکته جالب درباره اجرای گروه کر تنال استقبال مخاطبان از اجرای آن بود؛ اینکه در وانفسای موسیقی‌های سخیف که دیگر به سختی می‌توان نام حتی پاپ را هم روی آنها گذاشت، مخاطبانی ترجیح داده‌اند که شب‌های بلند تابستانشان را به نیوشیدن موسیقی کرال بگذرانند. گروه تنال هم که متشکل از 25 خواننده در چهار صدا بود، به خوبی از پس اجرای قطعاتی بسیار دشوار و نفس‌گیر برآمد، به‌ویژه اینکه در این اجرا، خانم یانیا کناپیچ از کشور کرواسی به‌عنوان پیانیست و رهبر میهمان گروه را همراهی می‌کرد.
سختی کار گروه علاوه‌بر اجرای قطعات دشوار، زبان ناآشنای کروات هم بود که خوانندگان توانستند به خوبی از عهده آن بربیایند. به نظر می‌آید میلاد عمرانلو که هفته گذشته نیز کارمینا بورانا را به همراه ارکستر پایتخت به صحنه برد، باید لقب پدر گروه‌های کر ایران را به خود اختصاص دهد، هرچند برای این لقب بسیار جوان است؛ جوانی زبده و پرتلاش.
2- پیمان یزدانیان، رضا عسگرزاده و حسام اینانلو: این سه هنرمند بارهاوبارها روی صحنه‌های مختلف به اجرا پرداخته‌اند، تنها تفاوتی که اجرای اخیرشان در سالن خلیج‌فارس فرهنگ‌سرای نیاوران داشت، این بود که این سه نفر برای اولین‌بار کنار هم نشستند و ساز زدند. فضای اجرای این سه نوازنده و آهنگ‌ساز که با سازهای پیانو، دودوک و کمانچه روی صحنه رفتند، همچنان‌که پیش از این اعلام کرده بودند فضای بداهه‌نوازی بود. سالن فرهنگ‌سرای نیاوران، سال‌هاست که میزبان مخاطبانی است که به کارهای تجربی و خلاقانه‌ای از این دست بها می‌دهند. در اجرای اخیر هم علاوه‌بر سازهای آکوستیک، از اصوات الکترونیک هم استفاده شده بود که به جذابیت‌های آن می‌افزود. مانند بسیاری از بداهه‌نوازی‌های محوریت اجرای قطعات، قطعاتی از موسیقی‌های آشنا بود که روایت‌های متعدد حول آن شکل می‌گرفت. این برنامه طی دو شب در دو هفته اجرا شد.
3- محسن میرزاده: خواننده خوب خراسانی، محسن میرزاده، هفته گذشته در تالار وحدت به صحنه رفت. او در این اجرا که با استقبال بسیار خوب مخاطبان مواجه شده بود، علاوه‌بر اجرای آثار محلی، با دعوت از استادان مختلف توانست شبی متفاوت را رقم بزند. او از پیرعلی شاکری و محمدعلی قربانی دعوت کرد تا روی صحنه و در کنار او به اجرای قطعات بپردازند تا هم ادای دینی به آنها کرده باشد و هم مخاطبان با آنها آشنایی بیشتری پیدا کنند. میرزاده در این اجراها قطعاتی از موسیقی شیروان، فاروج و قوچان را به صحنه برد و در بخش‌هایی دیگر از گروه‌های موسیقی تربت‌جام استفاده کرد تا هم به اجرای رقص محلی بپردازند و هم قطعاتی را بخوانند. خراسان که طیفی رنگارنگ از موسیقی‌های مختلف را دارد، به موسیقی بخشی‌هایش شهره است. در این اجرا هم علاوه‌بر اجرای قطعات معروف، مانند «دختر قوچانی»، موسیقی‌های کمتر شنیده شده‌ای از آنها اجرا شد. همچنین به صورت خاص ساز «قوشمه» معرفی شد. استقبال مخاطبان از این اجرا که در زمره اجراهای موسیقی نواحی و مناطق ایران است، خبر بسیار خوبی برای موسیقی می‌تواند باشد.
تابستان فصل کنسرت‌هاست؛ چه در ایران، چه در کشورهای دیگر. در هفته‌ای که گذشت، تالارهای موسیقی در تهران میزبان کنسرت‌های متعددی بودند که سه اجرای متفاوت‌تر را از میان آنها انتخاب کرده و به مرورشان پرداخته‌ام؛ سه اجرائی که بارقه‌های امید را در این روزهای وانفسای موسیقی روشن می‌کنند، چراکه مخاطبانی راستین، پیگیر و جدی دارند که فضای غالب موسیقی آنها را تحت‌تأثیر قرار نداده و باعث نشده که به موسیقی‌های کمتر دردسترس، بی‌توجه بمانند. همه سردمداران این موسیقی‌ها؛ از موسیقی کرال گرفته تا بداهه تا محلی ممنون از مخاطبانی‌اند که اجازه نداده‌اند غولِ موسیقی‌های یک‌بارمصرف قورتشان بدهد و همچنان دودستی صندلی‌هایشان را چسبیده و گوش‌هایشان را گرفته‌اند تا موسیقی نازل در آن کمتر رخنه کند.
1- گروه کر تنال: در روزهای گذشته گروه کر تنال طی دو شب در تالار رودکی به اجرای برنامه پرداخت. میلاد عمرانلو که سابقه‌ای روشن و قوی در رهبری گروه‌های کر دارد، رهبری این گروه را عهده‌دار است. او سال‌هاست که با گروه آوازی تهران، نه‌تنها در ایران که روی صحنه‌های جهانی خوش درخشیده است. گروه کر تنال سابقه‌ای پنج‌ساله دارد و صرفا به اجرای قطعات کرال و کلاسیک می‌پردازد، حال آنکه گروه آوازی تهران که در میان عموم موسیقی‌دوستان شهره شده است، قطعات آکاپلا را به صحنه می‌برد؛ قطعاتی که خوانندگان آن صدای سازهای مختلف را هم با استفاده از دهان تولید می‌کنند. نکته جالب درباره اجرای گروه کر تنال استقبال مخاطبان از اجرای آن بود؛ اینکه در وانفسای موسیقی‌های سخیف که دیگر به سختی می‌توان نام حتی پاپ را هم روی آنها گذاشت، مخاطبانی ترجیح داده‌اند که شب‌های بلند تابستانشان را به نیوشیدن موسیقی کرال بگذرانند. گروه تنال هم که متشکل از 25 خواننده در چهار صدا بود، به خوبی از پس اجرای قطعاتی بسیار دشوار و نفس‌گیر برآمد، به‌ویژه اینکه در این اجرا، خانم یانیا کناپیچ از کشور کرواسی به‌عنوان پیانیست و رهبر میهمان گروه را همراهی می‌کرد.
سختی کار گروه علاوه‌بر اجرای قطعات دشوار، زبان ناآشنای کروات هم بود که خوانندگان توانستند به خوبی از عهده آن بربیایند. به نظر می‌آید میلاد عمرانلو که هفته گذشته نیز کارمینا بورانا را به همراه ارکستر پایتخت به صحنه برد، باید لقب پدر گروه‌های کر ایران را به خود اختصاص دهد، هرچند برای این لقب بسیار جوان است؛ جوانی زبده و پرتلاش.
2- پیمان یزدانیان، رضا عسگرزاده و حسام اینانلو: این سه هنرمند بارهاوبارها روی صحنه‌های مختلف به اجرا پرداخته‌اند، تنها تفاوتی که اجرای اخیرشان در سالن خلیج‌فارس فرهنگ‌سرای نیاوران داشت، این بود که این سه نفر برای اولین‌بار کنار هم نشستند و ساز زدند. فضای اجرای این سه نوازنده و آهنگ‌ساز که با سازهای پیانو، دودوک و کمانچه روی صحنه رفتند، همچنان‌که پیش از این اعلام کرده بودند فضای بداهه‌نوازی بود. سالن فرهنگ‌سرای نیاوران، سال‌هاست که میزبان مخاطبانی است که به کارهای تجربی و خلاقانه‌ای از این دست بها می‌دهند. در اجرای اخیر هم علاوه‌بر سازهای آکوستیک، از اصوات الکترونیک هم استفاده شده بود که به جذابیت‌های آن می‌افزود. مانند بسیاری از بداهه‌نوازی‌های محوریت اجرای قطعات، قطعاتی از موسیقی‌های آشنا بود که روایت‌های متعدد حول آن شکل می‌گرفت. این برنامه طی دو شب در دو هفته اجرا شد.
3- محسن میرزاده: خواننده خوب خراسانی، محسن میرزاده، هفته گذشته در تالار وحدت به صحنه رفت. او در این اجرا که با استقبال بسیار خوب مخاطبان مواجه شده بود، علاوه‌بر اجرای آثار محلی، با دعوت از استادان مختلف توانست شبی متفاوت را رقم بزند. او از پیرعلی شاکری و محمدعلی قربانی دعوت کرد تا روی صحنه و در کنار او به اجرای قطعات بپردازند تا هم ادای دینی به آنها کرده باشد و هم مخاطبان با آنها آشنایی بیشتری پیدا کنند. میرزاده در این اجراها قطعاتی از موسیقی شیروان، فاروج و قوچان را به صحنه برد و در بخش‌هایی دیگر از گروه‌های موسیقی تربت‌جام استفاده کرد تا هم به اجرای رقص محلی بپردازند و هم قطعاتی را بخوانند. خراسان که طیفی رنگارنگ از موسیقی‌های مختلف را دارد، به موسیقی بخشی‌هایش شهره است. در این اجرا هم علاوه‌بر اجرای قطعات معروف، مانند «دختر قوچانی»، موسیقی‌های کمتر شنیده شده‌ای از آنها اجرا شد. همچنین به صورت خاص ساز «قوشمه» معرفی شد. استقبال مخاطبان از این اجرا که در زمره اجراهای موسیقی نواحی و مناطق ایران است، خبر بسیار خوبی برای موسیقی می‌تواند باشد.