جهان و آينده ويروس كرونا
ترجمه سامان توکلی
دانشمندان پیشبینی میکنند که کروناویروس در ماهها و سالهای پیشرو همراهمان خواهد بود. ویروس دارد پخش میشود و به آهستگی میسوزاند؛ محدودیتهای رفتوآمد متناوب بخشی از زندگی طبیعی شده است. واکسن تأییدشده به مدت شش ماه ایمنی ایجاد میکند اما بستن قراردادهای بینالمللی توزیع آن را کند کرده است. سناریوهایی شبیه به این تصوری است از اینکه چگونه همهگیری جهانی کووید ۱۹ میتواند ادامه پیدا کند. اپیدمولوژیستها، در سراسر دنیا، تصاویری کوتاه و بلندمدت میسازند تا بتوانند برای آنچه پیش میآید آماده شوند و شاید بتوانند گسترش و اثرات ویروس SARS-CoV-2 را که عامل ایجاد بیماری کووید ۱۹ است، متوقف کنند. اگرچه بین کسانی که مدلهای مختلف را پیشنهاد کردهاند، اختلافنظرهایی وجود دارد اما همه درباره دو چیز اتفاقنظر دارند: کووید ۱۹ آمده است که بماند و آینده به عوامل ناشناخته مختلفی بستگی دارد، آیا افراد نسبت به ویروس ایمنی پایدار پیدا میکنند، آیا تغییر فصل و مهمتر از آن تصمیمات دولتها و افراد بر گسترش این ویروس اثر دارد؟ یکی از مدلپردازان متخصص عفونی میگوید «بسیاری جاها ممنوعیتها را برداشتهاند، خیلی جاها هنوز محدودیتها باقی است. ما واقعا نمیدانیم چه چیزی قرار است اتفاق بیفتد». بسیاری کشورها دارند ممنوعیتها را برمیدارند و این باعث شده برخی مردم تصور کنند که همهگیری پایان یافته است، اما چنین نیست و این ویروس هنوز تا مدتها با ما خواهد بود. اگر ایمنی به ویروس کمتر از یک سال ادامه داشته باشد، مشابه بقیه کروناویروسها، ممکن است موجهای سالانه ابتلا تا سال ۲۰۲۵ و حتی بعد آن هم ادامه داشته باشد. در اینجا میپردازیم به آنچه دانشمندان درباره ماهها و سالهای آینده میگویند.
در آینده نزدیک چه اتفاقی خواهد افتاد؟
همهگیری همه جا یکجور پیش نخواهد رفت. کشورهای مانند چین و نیوزلند و اوگاندا تعداد کمی موارد بیماری دارند - بعد از برقراری محدودیتهایی به مدتهای مختلف- و در حال برداشتن محدودیتها بوده اما همزمان مراقب افزایش موارد نیز هستند. در جاهایی مانند ایالات متحده و برزیل، موارد به دنبال رفع سریع محدودیتها توسط دولت یا برقرارنشدن آنها در کل کشور بیماری رو به افزایش است. کشورهای گروه دوم مدلپردازان را بسیار نگران کردهاند. آفریقای جنوبی که درحالحاضر رتبه پنجم ابتلا به کووید ۱۹ را در دنیا دارد، پیشبینی میکنند که این کشور میتواند منتظر پیک دیگری در ماههای آگوست یا سپتامبر باشد؛ با حدود یک میلیون ابتلای فعال و در مجموع ۱۳ میلیون موارد ابتلای علامتدار تا اوایل نوامبر. جولیت پالیام میگوید که «همین حالا هم در بعضی جاها ظرفیتها پر شده است و من فکر میکنم حتی بهترین سناریوی قابل تصور هم نمیتواند چیز خوبی باشد». تصویر مربوط به سینمایی در چین است که از قواعد جدید ماسکزدن و فاصلهگذاری اجتماعی پیروی میکند؛ اما خبر خوبی با وجود کاهش محدودیتها وجود دارد؛ شواهد اولیه نشان میدهند که رفتارهای فردی تغییر میکند،
مثلا دستشستن و ماسکزدن، به دنبال محدودیتهای شدید ادامه پیدا میکنند که به توقف [چرخه] عفونت کمک میکند. در گزارش ماه ژوئن تیمی از کالج امپریال لندن آمده است که با شروع بازگشایی در ۵۳ کشور، موج شدیدی آنطورکه پیشبینی میشد، اتفاق نیفتاده است. میزان تأثیر رفتار افراد شامل دستشستن، ماسکزدن و فاصلهگذاری اجتماعی دستکم گرفته شده است. این رفتارها با آنچه قبلا بود، خیلی متفاوت شدهاند. محققان در مناطقی که ویروس خیلی زیاد است، تأثیر این رفتارها را مطالعه کردهاند. در بررسیای در دانشگاهی در سائوپائولوی برزیل، مدلهای متعددی از فاصلهگذاری اجتماعی -مداوم یا متناوب- با کاهش مرحله به مرحله در محدودیتها همراه با مداخلات رفتاری شامل دستشستن و ماسکزدن را بررسی کردهاند. نتایج نشان داد که چنانچه 50 تا 65 درصد از مردم در جامعه محتاط باشند، کمکردن اقدامات فاصلهگذاری اجتماعی هر ۸۰ روز به جلوگیری از ایجاد پیک مجدد بیماری در دو سال آینده کمک میشود. لازم است فرهنگمان را درباره اینکه با دیگران چگونه تعامل کنیم، تغییر دهیم. خبر خوب این است که حتی بدون انجام تست و واکسن، رفتارها میتوانند تغییر قابلتوجه در
انتقال بیماری ایجاد کنند. خورخه وِلاسکو هرناندز، مدلپرداز بیماریهای عفونی از دانشگاه مکزیک و همکاران او، مبادله بین ممنوعیت رفتوآمد و محافظت شخصی را بررسی کردند. مشاهدات آنان نشان داد که اگر ۷۰ درصد جمعیت مکزیکو اقدامات فردی شامل شستن دستها و ماسکزدن را به دنبال محدودیتهای انتخابی که در اواخر مارس شروع شد، انجام داده بودند، شیوع در کشور بعد از پیک بیماری در ماه مِی و ژوئن کم میشد. با برداشتن محدودیتها توسط دولت موارد مرگ ثابت ماند. آنان دو تعطیلی عمومی درست قبل از برداشتن محدودیتها توسط دولت را عامل انتشار وسیع بیماری میدانند. فاصلهگذاری اجتماعی ممکن است سالها بهطور متناوب برای سرکوب پیک COVID-19 لازم باشد. در کشورهایی که کووید ۱۹ در حال کاهش است، پژوهشگران معتقدند بهترین رویکرد پایش دقیق با انجام تست و جداسازی موارد جدید و ردگیری تماسهاست. مشابه آنچه در هنگکنگ در جریان است. وو دراینباره میگوید «در حال تجربه، مشاهده و تطابق تدریجی هستیم». او انتظار دارد که این راهبرد از بازگشت شدید موج بیماری جلوگیری کند؛ مگر افزایش رفتوآمدهای هوایی باعث ورود موارد زیادی از بیماری به کشور شود. اما دقیقا
چه میزان ردگیری تماسها و جداسازی لازم است تا به شکل مؤثری از طغیان بیماری جلوگیری کند؟ در تحلیلی که کارگروه کووید ۱۹ در مرکز مدلسازی ریاضی بیماریهای عفونی انجام دادند، شیوع مواردی با سرایتپذیری متفاوت را شبیهسازی کردند که در شروع ۵، ۲۰ یا ۴۰ مورد بیماری وجود داشت. این گروه نتیجه گرفتند که ردگیری تماسها باید سریع و وسیع باشند - ردگیری ۸۰ درصد از تماسها در چند روز- تا بتوان طغیان بیماری را کنترل کرد. این گروه درحالحاضر مشغول بررسی اثربخشی ردگیری دیجیتال تماسها بوده و اینکه چه مدت میتوان افرادی را که در معرض قرار گرفتهاند، قرنطینه کرد. پیداکردن تعادل بین راهبردی که در عمل برای افراد قابل تحمل باشد و راهبردی که بتواند طغیان بیماری را کنترل کند، مهم است.
دانشمندان پیشبینی میکنند که کروناویروس در ماهها و سالهای پیشرو همراهمان خواهد بود. ویروس دارد پخش میشود و به آهستگی میسوزاند؛ محدودیتهای رفتوآمد متناوب بخشی از زندگی طبیعی شده است. واکسن تأییدشده به مدت شش ماه ایمنی ایجاد میکند اما بستن قراردادهای بینالمللی توزیع آن را کند کرده است. سناریوهایی شبیه به این تصوری است از اینکه چگونه همهگیری جهانی کووید ۱۹ میتواند ادامه پیدا کند. اپیدمولوژیستها، در سراسر دنیا، تصاویری کوتاه و بلندمدت میسازند تا بتوانند برای آنچه پیش میآید آماده شوند و شاید بتوانند گسترش و اثرات ویروس SARS-CoV-2 را که عامل ایجاد بیماری کووید ۱۹ است، متوقف کنند. اگرچه بین کسانی که مدلهای مختلف را پیشنهاد کردهاند، اختلافنظرهایی وجود دارد اما همه درباره دو چیز اتفاقنظر دارند: کووید ۱۹ آمده است که بماند و آینده به عوامل ناشناخته مختلفی بستگی دارد، آیا افراد نسبت به ویروس ایمنی پایدار پیدا میکنند، آیا تغییر فصل و مهمتر از آن تصمیمات دولتها و افراد بر گسترش این ویروس اثر دارد؟ یکی از مدلپردازان متخصص عفونی میگوید «بسیاری جاها ممنوعیتها را برداشتهاند، خیلی جاها هنوز محدودیتها باقی است. ما واقعا نمیدانیم چه چیزی قرار است اتفاق بیفتد». بسیاری کشورها دارند ممنوعیتها را برمیدارند و این باعث شده برخی مردم تصور کنند که همهگیری پایان یافته است، اما چنین نیست و این ویروس هنوز تا مدتها با ما خواهد بود. اگر ایمنی به ویروس کمتر از یک سال ادامه داشته باشد، مشابه بقیه کروناویروسها، ممکن است موجهای سالانه ابتلا تا سال ۲۰۲۵ و حتی بعد آن هم ادامه داشته باشد. در اینجا میپردازیم به آنچه دانشمندان درباره ماهها و سالهای آینده میگویند.
در آینده نزدیک چه اتفاقی خواهد افتاد؟
همهگیری همه جا یکجور پیش نخواهد رفت. کشورهای مانند چین و نیوزلند و اوگاندا تعداد کمی موارد بیماری دارند - بعد از برقراری محدودیتهایی به مدتهای مختلف- و در حال برداشتن محدودیتها بوده اما همزمان مراقب افزایش موارد نیز هستند. در جاهایی مانند ایالات متحده و برزیل، موارد به دنبال رفع سریع محدودیتها توسط دولت یا برقرارنشدن آنها در کل کشور بیماری رو به افزایش است. کشورهای گروه دوم مدلپردازان را بسیار نگران کردهاند. آفریقای جنوبی که درحالحاضر رتبه پنجم ابتلا به کووید ۱۹ را در دنیا دارد، پیشبینی میکنند که این کشور میتواند منتظر پیک دیگری در ماههای آگوست یا سپتامبر باشد؛ با حدود یک میلیون ابتلای فعال و در مجموع ۱۳ میلیون موارد ابتلای علامتدار تا اوایل نوامبر. جولیت پالیام میگوید که «همین حالا هم در بعضی جاها ظرفیتها پر شده است و من فکر میکنم حتی بهترین سناریوی قابل تصور هم نمیتواند چیز خوبی باشد». تصویر مربوط به سینمایی در چین است که از قواعد جدید ماسکزدن و فاصلهگذاری اجتماعی پیروی میکند؛ اما خبر خوبی با وجود کاهش محدودیتها وجود دارد؛ شواهد اولیه نشان میدهند که رفتارهای فردی تغییر میکند،
مثلا دستشستن و ماسکزدن، به دنبال محدودیتهای شدید ادامه پیدا میکنند که به توقف [چرخه] عفونت کمک میکند. در گزارش ماه ژوئن تیمی از کالج امپریال لندن آمده است که با شروع بازگشایی در ۵۳ کشور، موج شدیدی آنطورکه پیشبینی میشد، اتفاق نیفتاده است. میزان تأثیر رفتار افراد شامل دستشستن، ماسکزدن و فاصلهگذاری اجتماعی دستکم گرفته شده است. این رفتارها با آنچه قبلا بود، خیلی متفاوت شدهاند. محققان در مناطقی که ویروس خیلی زیاد است، تأثیر این رفتارها را مطالعه کردهاند. در بررسیای در دانشگاهی در سائوپائولوی برزیل، مدلهای متعددی از فاصلهگذاری اجتماعی -مداوم یا متناوب- با کاهش مرحله به مرحله در محدودیتها همراه با مداخلات رفتاری شامل دستشستن و ماسکزدن را بررسی کردهاند. نتایج نشان داد که چنانچه 50 تا 65 درصد از مردم در جامعه محتاط باشند، کمکردن اقدامات فاصلهگذاری اجتماعی هر ۸۰ روز به جلوگیری از ایجاد پیک مجدد بیماری در دو سال آینده کمک میشود. لازم است فرهنگمان را درباره اینکه با دیگران چگونه تعامل کنیم، تغییر دهیم. خبر خوب این است که حتی بدون انجام تست و واکسن، رفتارها میتوانند تغییر قابلتوجه در
انتقال بیماری ایجاد کنند. خورخه وِلاسکو هرناندز، مدلپرداز بیماریهای عفونی از دانشگاه مکزیک و همکاران او، مبادله بین ممنوعیت رفتوآمد و محافظت شخصی را بررسی کردند. مشاهدات آنان نشان داد که اگر ۷۰ درصد جمعیت مکزیکو اقدامات فردی شامل شستن دستها و ماسکزدن را به دنبال محدودیتهای انتخابی که در اواخر مارس شروع شد، انجام داده بودند، شیوع در کشور بعد از پیک بیماری در ماه مِی و ژوئن کم میشد. با برداشتن محدودیتها توسط دولت موارد مرگ ثابت ماند. آنان دو تعطیلی عمومی درست قبل از برداشتن محدودیتها توسط دولت را عامل انتشار وسیع بیماری میدانند. فاصلهگذاری اجتماعی ممکن است سالها بهطور متناوب برای سرکوب پیک COVID-19 لازم باشد. در کشورهایی که کووید ۱۹ در حال کاهش است، پژوهشگران معتقدند بهترین رویکرد پایش دقیق با انجام تست و جداسازی موارد جدید و ردگیری تماسهاست. مشابه آنچه در هنگکنگ در جریان است. وو دراینباره میگوید «در حال تجربه، مشاهده و تطابق تدریجی هستیم». او انتظار دارد که این راهبرد از بازگشت شدید موج بیماری جلوگیری کند؛ مگر افزایش رفتوآمدهای هوایی باعث ورود موارد زیادی از بیماری به کشور شود. اما دقیقا
چه میزان ردگیری تماسها و جداسازی لازم است تا به شکل مؤثری از طغیان بیماری جلوگیری کند؟ در تحلیلی که کارگروه کووید ۱۹ در مرکز مدلسازی ریاضی بیماریهای عفونی انجام دادند، شیوع مواردی با سرایتپذیری متفاوت را شبیهسازی کردند که در شروع ۵، ۲۰ یا ۴۰ مورد بیماری وجود داشت. این گروه نتیجه گرفتند که ردگیری تماسها باید سریع و وسیع باشند - ردگیری ۸۰ درصد از تماسها در چند روز- تا بتوان طغیان بیماری را کنترل کرد. این گروه درحالحاضر مشغول بررسی اثربخشی ردگیری دیجیتال تماسها بوده و اینکه چه مدت میتوان افرادی را که در معرض قرار گرفتهاند، قرنطینه کرد. پیداکردن تعادل بین راهبردی که در عمل برای افراد قابل تحمل باشد و راهبردی که بتواند طغیان بیماری را کنترل کند، مهم است.