تلاشی بیهوده در ملتهب نمودن فضا
آبستن از جمله فیلم های جشنواره چهل و سوم است که با تکنیک سکانس پلان قصد دارد فضایی متفاوت از فیلمسازی متداول را برای مخاطب به ارمغان بیاورد .
حمیدرضا کاظمی پور
آبستن از جمله فیلم های جشنواره چهل و سوم است که با تکنیک سکانس پلان قصد دارد فضایی متفاوت از فیلمسازی متداول را برای مخاطب به ارمغان بیاورد .
فیلم به روایت چهار جوان می پردازد که هر کدام به دلیل بحرانی در زندگی گرد هم جمع آمده اند تا در یک منطقه مرزی در شمال ایران توسط یک آدم پران، از کشور خارج شوند اما این تمام ماجرا نیست و در یک سوم انتهایی فیلم مشخص می سود که هر کدام از انها برای خروج از کشور مقدار زیادی مواد مخدر را بلعیده اند تا به کمک پول حاصل از آن بتوانند زخم های خود را درمان کنند ، زخم هایی که نویسنده گان فیلمنامه تلاش دارند با تکنیک قطره چکانی به مخاطب خود تزریق کنند و در خلال تنش های کاراکترها در مسیر روایت فیلم از آن رمزگشایی کنند .
آبستن آنطور که از اسمش پیداست قرار است آبستن حوادث ملتهبی در فیلم باشد که دوربین روی دست و بدون کات نیز بر شدت این التهاب می افزاید اما آنچه مسلم است فیلم آن چنان که انتظار می رود نمی تواند اثری خاص و بدیع را خلق کند .
بازی های اغراق آمیز ، تنش های بدون زیر ساخت لازم ، میزانسن های چکشی و رفت و آمدهای پی در پی و بی منطق بیش از انچه به التهاب و تعلیق ماجرا بپردازد مخاطب را آزار می دهد و بعد از گذشت لحظاتی از فیلم حتی همان ریتم و ضرباهنگ چکشی فیلم نیز برای مخاطب مونوتون و خسته کننده می شود .
فیلم تلاشی بیهوده در ملتهب نمودن فضا دارد و با جار و جنجال و فریادهای مداوم بازیگران میخواهد بر عمق بحران بیافزاید که اتفاقا نتیجه عکس می دهد و بسیاری از رمز گشایی های داستان در بین هیاهوهای بازیگران مدفون می شود .
چیزی که شاید برادران تنابنده به شدت از آن غافل شده اند خلا سکوت و لحظاتی برای تامل بیشتر مخاطب بر ماجراست و این نکته بزرگترین آسیب را بر آبستن به عنوان یک اثر سینمایی وارد کرده است .
آبستن در لوکیشن محدود خود در ایجاد فضاسازی های درخشان نیز ناکام است و اگر چه برادران تنابنده تلاش کرده اند تا با میزانسن های پر رفت و آمد فیلم را از ایستایی نجات دهند اما چندان موفق نیستند و فیلم در بسیاری از لحظات حرکتی رو به جلو در خدمت روایت اثر ندارد .
ابستن اگر چه تلاش کرده است تا بعد از فیلم « ماهی و گربه » ساخته شهرام مکری به عنوان یکی دیگر از پلان سکانس های ماندگار تاریخ سینمای ایران مطرح شود اما با فاصله ای معنادار از آن قرار می گیرد و نمی تواند مخاطب خود را سر حال آورد هر چند برای ثبت لحظات فیلم بار بزرگی بر دوش بازیگران و عوامل فیلم به دلیل کات ندادن بوده است .
اگر چه فیلم آبستن تمامی تلاش خود را به کار بسته است تا اثری متفاوت و غیر معمول را به سینمای ایران ارائه دهد اما زایشی در این مسیر شکل نمیگیرد.
*عضو انجمن منتقدین خانه سینما
