افشین نوروزی، کاپیتان تیم ملی پینگ‌پنگ، از صعود تاریخی ایران می‌گوید
هیچ‌وقت چنین تیم یکدستی نداشته‌ایم
سارا گودرزی: صعود به دسته اول جهان، مهم‌ترین اتفاق ممکن برای پینگ‌پنگ ایران بود که در جریان رقابت‌های قهرمانی جهان 2018 سوئد افتاد. بی‌شک یکی از مؤثرترین بازیکنان در ثبت این صعود تاریخی افشین نوروزی است. بازیکن پیش‌کسوت و باسابقه‌ای که تاکنون در 12 دوره این رویداد بزرگ حضور داشته است. کاپیتان تیم ملی پینگ‌پنگ در چهار بازی مهم برای این تیم به میدان رفت که در هر دیدار یک برنده سربلند بود. کارشناسان معتقدند مهم‌ترین پیروزی ایران در مسابقات جهانی، برد نوروزی مقابل حریف اوکراین در بازی سرنوشت‌ساز با این تیم برای صعود به دسته یک جهان بوده است. در ادامه گفت‌وگوی «شرق» را با این پینگ‌پنگ باز المپیکی می‌خوانید.
از مسابقات جهانی سوئد بگویید. چطور شد که توانستید این نتیجه تاریخی را بگیرید؟
فکر می‌کنم همدلی و انگیزه‌ای که بین من و نیما و نوشاد عالمیان بود، باعث شد این کار بزرگ را انجام دهیم. من تاکنون در 12 دوره مسابقات جهانی شرکت کرده بودم. هیچ‌وقت تا به الان چنین تیم یکدستی نداشته‌ایم. جدای از اتحادی که بین ما بود، فاکتورهای دیگر را هم داشتیم. اینکه هر سه نفرمان المپیکی بودیم. جوان بودیم و مهم‌تر از همه اینکه در عین جوانی از تجربه خوبی هم برخوردار بودیم. قرارگرفتن در جمع 24 تیم اول دنیا در تمام این سال‌ها آن‌قدر برای ما سخت بود که به یک آرزو تبدیل شده بود.
به اعتقاد همه شما به‌عنوان باتجربه‌ترین فرد و کاپیتان تیم، نقش زیادی در صعود ایران به دسته یک داشتید. خودتان فکر می‌کنید سهمتان از این اتفاق مهم چقدر بود؟
من در این یک‌سال‌ونیم اخیر تمرینات خیلی خوبی را پشت‌سر گذاشتم و در مسابقه داخلی هم که برگزار شد، جزء سه نفر اول کشور بودم. مطمئن بودم که به‌عنوان کاپیتان تیم می‌توانم مثمرثمر باشم و از نظر روانی هم فشارهایی را که روی نوشاد و نیما است کم کنم. پیش‌بینی‌ام هم این بود که در بازی‌های مهم و حساس در ارنج باشم، اما برخلاف تصور من در بازی‌های ابتدایی آقای لطف‌الله نسبی از من استفاده نکردند. پورتوریکو، قزاقستان و آمریکا، سه دیداری بودند که من در آن نبودم و امین احمدیان برای تیم در کنار نوشاد و نیما بازی کرد. او دو بازی اولش را برد، اما مقابل آمریکا باخت. تا اینکه رسیدیم به دیدار با اسپانیا. دیداری که واقعا برایمان سرنوشت‌ساز بود. اگر مقابل این تیم می‌باختیم نه‌تنها صعود نمی‌کردیم، بلکه نسبت به دوره‌های گذشته هم نتیجه بدتری می‌گرفتیم و در گروهمان چهارم می‌شدیم. روز مسابقه آقای لطف‌الله نسبی به من گفتند در ارنج هستم و باید بازی کنم. سه مسابقه گذشته بود و من هنوز در جریان حال‌وهوای سالن مسابقات قرار نگرفته بودم. همین موضوع قدری کار را برایم سخت می‌کرد، اما چون آمادگی خوبی داشتیم، سعی کردم خودم را با شرایط وفق دهم. در
بازی با اسپانیا با حریفی روبه‌رو شدم که خیلی بدقلق بود و سبک خودش را داشت. اصلا در ایران کسی را نداریم که مثل او بازی کند. او یک ماه پیش در مجارستان نیما را شکست داده بود، اما خدا را شکر توانستم او را در بازی نزدیک و سخت 3 بر 2 ببرم. شاید اگر من می‌باختم نتیجه این دیدار عوض می‌شد، چراکه اسپانیا تیم قدرتمندی است و می‌توانست ما را ببرد. بعد از آن با لوکزامبورگ بازی کردیم که اینجا را هم بردم و در گروهمان قهرمان شدیم و وارد مرحله حذفی شدیم. برای صعود به مرحله نیمه‌نهایی با هلند بازی کردیم که اینجا هم حریفم را شکست دادم. بازی با اوکراین، بازی مرگ و زندگی بود. باخت به این تیم همه زحمات ما را بر باد می‌داد و حکم فینال برایمان داشت. دانمارک از شانس‌‌های صعود به دسته یک بود که در مرحله گروهی و نیمه‌نهایی به اوکراین خورده بود و از این تیم شکست خورده بود. بازی اول با اوکراین را نوشاد برد. بازی بعد نیما بود که باخت. بازی سوم من بودم که نتیجه آن خیلی اثرگذار بود. اگر می‌باختم کار برای تیم خیلی دشوار می‌شد. برعکس اگر هم می‌بردم تیم جلو می‌افتاد. دو گیم اول را باخته بودم و شرایطم سخت شده بود. اینجا بود که باید از تجربه
چندین ساله‌ام استفاده می‌کردم و هرچه داشتم رو می‌کردم تا پیروز میدان شوم. دو گیم بعدی را برنده شدم و کار به گیم پنجم کشید تا اینکه در نهایت در گیم آخر هم من بهتر بودم و نتیجه 3 بر 2 شد. از نظر کارشناسان پینگ‌پنگ، بردی که من در لحظه آخر مقابل اوکراین به دست آوردم مهم‌ترین برد تیم بود. با پیروزی من شرایط آن‌قدر برای نوشاد فرق کرد که با روحیه مضاعف پشت میز رفت تا بازی آخر مقابل اوکراین را انجام دهد. او باید مقابل یک بازیکن چینی‌الاصل قرار می‌گرفت که رنکینگ 28 دنیا را داشت. خدا را شکر نوشاد هم این بازی را برد تا این صعود تاریخی را رقم بزنیم.
امکانات پینگ‌پنگ ما اصلا قابل مقایسه با رقبای جهانی‌اش نیست. تدارکات شما برای حضور در این مسابقات چطور بود؟
همین‌طور که می‌گویید، امکانات ما خیلی ضعیف‌تر از رقبایمان بود. ایتالیا، اسپانیا، آمریکا، اسلواکی و دانمارک همه‌تیم‌هایی بودند که مثل ما در دسته دو مسابقه می‌دانند اما آنها در چه شرایطی تمرین ما در چه شرایطی. همین دانمارک یک بازیکن دارد که سومی جهان را دارد. ما هر سه بازیکن به هم کمک کردیم که به این نتیجه رسیديم وگرنه امکانات نقشی نداشت. اروپایی‌ها بدون مرز با هم رقابت می‌کنند. در سال 20 مسابقه پوروتور جهانی برگزار می‌شود که آنها بدون هیچ محدودیتی در همه شرکت می‌کنند اما ما در سال در یکی، دو تای آنها شرکت می‌کنیم. بااین‌حال با همین امکانات محدود ثابت کردیم که مستعد هستیم و می‌توانیم.
از الان به‌بعد که تنیس ایران وارد دسته یک جهان شده باید چه مسیری را ادامه دهد؟
در این دو سال اخیر که کادر مدیریتی فدراسیون تغییر کرده اتفاقات خوبی در پینگ‌پنگ ایران به وجود آمده است. مسئولان این فدراسیون از رئیس گرفته تا نفرات پایین‌تر همه از جنس خود پینگ‌پنگ هستند و کاملا بر همه مسائل اشراف دارند. اما برای بهترشدن قطعا نیاز به برنامه‌های تازه‌ای داریم. تیم ملی نیاز به پوست‌اندازی دارد. امکانات باید ارتقا پیدا کند. تا دو سال آینده که مسابقات جهانی دوباره برگزار می‌شود طوری برنامه‌ریزی کنیم که بتوانیم جایگاهمان را در این دسته تثبیت کنیم. کادرفنی باید تقویت شود. به نظرم باید از مربیان خوب شرق آسیا که در پینگ‌پنگ صاحب سبک هستند در کنار آقای لطف‌الله نسبی استفاده کنیم تا تمرینات بهتری داشته باشیم. لیگ پویایی داشته باشیم. زودتر آن را برگزار کنیم تا بچه‌ها از این آمادگی‌ای که دارند دور نشوند. و مهم‌تر اینکه در پوروتور جهانی شرکت کنیم. این‌طور نباشد که بیاییم مثل گذشته مسابقات را دسته‌بندی کنیم و بگوییم مثلا چون فلان تیم قدرتمند است، نمی‌توانیم با آن مسابقه دهیم. الان ما جزء 24 تای اول دنیا هستیم و همه قدرت‌ها باید برایمان رقیب باشند.
چیزی تا بازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا نمانده. فکر می‌کنید بتوانید در این بازی‌ها هم تاریخ‌سازی کنید؟
من پیش از مسابقات جهانی سوئد، اعتقادم این بود که به دسته یک صعود می‌کنیم. همه به من می‌گفتند چرا این پیش‌بینی را می‌کنی. الان هم درباره بازی‌های آسیایی می‌گویم اگر ما بتوانیم در بازی‌های آسیایی تا مرحله یک‌هشتم بالا بیاییم و به تیمی مثل چین نخوریم، می‌توانیم به مدال برنز هم فکر کنیم. در این دوره از بازی‌ها کره‌شمالی و جنوبی با هم ادغام شده‌اند و یکی از رقبای ما کم شده. ان‌شاءالله بشود. درست است مسابقه‌دادن در پینگ‌پنگ آسیا یعنی مسابقه در جهان و رقابت سخت است. اما هیچ‌چیز در ورزش قابل پیش‌بینی نیست. باید آن روز، روزت باشد.
فکر می‌کنید تا دو سال آینده در ترکیب تیم ملی باشید که تجربه بازی‌کردن در مسابقات دسته یک را کسب کنید؟
ان‌شاءالله که باشم. بستگی به شرایط دارد. من تمام تلاشم را می‌کنم و تمریناتم را انجام می‌دهم. تا زمانی که این توانایی را داشته باشم که در انتخابی شرکت کنم، می‌مانم. هر زمان که جوان‌ترها آمدند و ما را شکست دادند، آن‌وقت می‌روم.
سارا گودرزی: صعود به دسته اول جهان، مهم‌ترین اتفاق ممکن برای پینگ‌پنگ ایران بود که در جریان رقابت‌های قهرمانی جهان 2018 سوئد افتاد. بی‌شک یکی از مؤثرترین بازیکنان در ثبت این صعود تاریخی افشین نوروزی است. بازیکن پیش‌کسوت و باسابقه‌ای که تاکنون در 12 دوره این رویداد بزرگ حضور داشته است. کاپیتان تیم ملی پینگ‌پنگ در چهار بازی مهم برای این تیم به میدان رفت که در هر دیدار یک برنده سربلند بود. کارشناسان معتقدند مهم‌ترین پیروزی ایران در مسابقات جهانی، برد نوروزی مقابل حریف اوکراین در بازی سرنوشت‌ساز با این تیم برای صعود به دسته یک جهان بوده است. در ادامه گفت‌وگوی «شرق» را با این پینگ‌پنگ باز المپیکی می‌خوانید.
از مسابقات جهانی سوئد بگویید. چطور شد که توانستید این نتیجه تاریخی را بگیرید؟
فکر می‌کنم همدلی و انگیزه‌ای که بین من و نیما و نوشاد عالمیان بود، باعث شد این کار بزرگ را انجام دهیم. من تاکنون در 12 دوره مسابقات جهانی شرکت کرده بودم. هیچ‌وقت تا به الان چنین تیم یکدستی نداشته‌ایم. جدای از اتحادی که بین ما بود، فاکتورهای دیگر را هم داشتیم. اینکه هر سه نفرمان المپیکی بودیم. جوان بودیم و مهم‌تر از همه اینکه در عین جوانی از تجربه خوبی هم برخوردار بودیم. قرارگرفتن در جمع 24 تیم اول دنیا در تمام این سال‌ها آن‌قدر برای ما سخت بود که به یک آرزو تبدیل شده بود.
به اعتقاد همه شما به‌عنوان باتجربه‌ترین فرد و کاپیتان تیم، نقش زیادی در صعود ایران به دسته یک داشتید. خودتان فکر می‌کنید سهمتان از این اتفاق مهم چقدر بود؟
من در این یک‌سال‌ونیم اخیر تمرینات خیلی خوبی را پشت‌سر گذاشتم و در مسابقه داخلی هم که برگزار شد، جزء سه نفر اول کشور بودم. مطمئن بودم که به‌عنوان کاپیتان تیم می‌توانم مثمرثمر باشم و از نظر روانی هم فشارهایی را که روی نوشاد و نیما است کم کنم. پیش‌بینی‌ام هم این بود که در بازی‌های مهم و حساس در ارنج باشم، اما برخلاف تصور من در بازی‌های ابتدایی آقای لطف‌الله نسبی از من استفاده نکردند. پورتوریکو، قزاقستان و آمریکا، سه دیداری بودند که من در آن نبودم و امین احمدیان برای تیم در کنار نوشاد و نیما بازی کرد. او دو بازی اولش را برد، اما مقابل آمریکا باخت. تا اینکه رسیدیم به دیدار با اسپانیا. دیداری که واقعا برایمان سرنوشت‌ساز بود. اگر مقابل این تیم می‌باختیم نه‌تنها صعود نمی‌کردیم، بلکه نسبت به دوره‌های گذشته هم نتیجه بدتری می‌گرفتیم و در گروهمان چهارم می‌شدیم. روز مسابقه آقای لطف‌الله نسبی به من گفتند در ارنج هستم و باید بازی کنم. سه مسابقه گذشته بود و من هنوز در جریان حال‌وهوای سالن مسابقات قرار نگرفته بودم. همین موضوع قدری کار را برایم سخت می‌کرد، اما چون آمادگی خوبی داشتیم، سعی کردم خودم را با شرایط وفق دهم. در
بازی با اسپانیا با حریفی روبه‌رو شدم که خیلی بدقلق بود و سبک خودش را داشت. اصلا در ایران کسی را نداریم که مثل او بازی کند. او یک ماه پیش در مجارستان نیما را شکست داده بود، اما خدا را شکر توانستم او را در بازی نزدیک و سخت 3 بر 2 ببرم. شاید اگر من می‌باختم نتیجه این دیدار عوض می‌شد، چراکه اسپانیا تیم قدرتمندی است و می‌توانست ما را ببرد. بعد از آن با لوکزامبورگ بازی کردیم که اینجا را هم بردم و در گروهمان قهرمان شدیم و وارد مرحله حذفی شدیم. برای صعود به مرحله نیمه‌نهایی با هلند بازی کردیم که اینجا هم حریفم را شکست دادم. بازی با اوکراین، بازی مرگ و زندگی بود. باخت به این تیم همه زحمات ما را بر باد می‌داد و حکم فینال برایمان داشت. دانمارک از شانس‌‌های صعود به دسته یک بود که در مرحله گروهی و نیمه‌نهایی به اوکراین خورده بود و از این تیم شکست خورده بود. بازی اول با اوکراین را نوشاد برد. بازی بعد نیما بود که باخت. بازی سوم من بودم که نتیجه آن خیلی اثرگذار بود. اگر می‌باختم کار برای تیم خیلی دشوار می‌شد. برعکس اگر هم می‌بردم تیم جلو می‌افتاد. دو گیم اول را باخته بودم و شرایطم سخت شده بود. اینجا بود که باید از تجربه
چندین ساله‌ام استفاده می‌کردم و هرچه داشتم رو می‌کردم تا پیروز میدان شوم. دو گیم بعدی را برنده شدم و کار به گیم پنجم کشید تا اینکه در نهایت در گیم آخر هم من بهتر بودم و نتیجه 3 بر 2 شد. از نظر کارشناسان پینگ‌پنگ، بردی که من در لحظه آخر مقابل اوکراین به دست آوردم مهم‌ترین برد تیم بود. با پیروزی من شرایط آن‌قدر برای نوشاد فرق کرد که با روحیه مضاعف پشت میز رفت تا بازی آخر مقابل اوکراین را انجام دهد. او باید مقابل یک بازیکن چینی‌الاصل قرار می‌گرفت که رنکینگ 28 دنیا را داشت. خدا را شکر نوشاد هم این بازی را برد تا این صعود تاریخی را رقم بزنیم.
امکانات پینگ‌پنگ ما اصلا قابل مقایسه با رقبای جهانی‌اش نیست. تدارکات شما برای حضور در این مسابقات چطور بود؟
همین‌طور که می‌گویید، امکانات ما خیلی ضعیف‌تر از رقبایمان بود. ایتالیا، اسپانیا، آمریکا، اسلواکی و دانمارک همه‌تیم‌هایی بودند که مثل ما در دسته دو مسابقه می‌دانند اما آنها در چه شرایطی تمرین ما در چه شرایطی. همین دانمارک یک بازیکن دارد که سومی جهان را دارد. ما هر سه بازیکن به هم کمک کردیم که به این نتیجه رسیديم وگرنه امکانات نقشی نداشت. اروپایی‌ها بدون مرز با هم رقابت می‌کنند. در سال 20 مسابقه پوروتور جهانی برگزار می‌شود که آنها بدون هیچ محدودیتی در همه شرکت می‌کنند اما ما در سال در یکی، دو تای آنها شرکت می‌کنیم. بااین‌حال با همین امکانات محدود ثابت کردیم که مستعد هستیم و می‌توانیم.
از الان به‌بعد که تنیس ایران وارد دسته یک جهان شده باید چه مسیری را ادامه دهد؟
در این دو سال اخیر که کادر مدیریتی فدراسیون تغییر کرده اتفاقات خوبی در پینگ‌پنگ ایران به وجود آمده است. مسئولان این فدراسیون از رئیس گرفته تا نفرات پایین‌تر همه از جنس خود پینگ‌پنگ هستند و کاملا بر همه مسائل اشراف دارند. اما برای بهترشدن قطعا نیاز به برنامه‌های تازه‌ای داریم. تیم ملی نیاز به پوست‌اندازی دارد. امکانات باید ارتقا پیدا کند. تا دو سال آینده که مسابقات جهانی دوباره برگزار می‌شود طوری برنامه‌ریزی کنیم که بتوانیم جایگاهمان را در این دسته تثبیت کنیم. کادرفنی باید تقویت شود. به نظرم باید از مربیان خوب شرق آسیا که در پینگ‌پنگ صاحب سبک هستند در کنار آقای لطف‌الله نسبی استفاده کنیم تا تمرینات بهتری داشته باشیم. لیگ پویایی داشته باشیم. زودتر آن را برگزار کنیم تا بچه‌ها از این آمادگی‌ای که دارند دور نشوند. و مهم‌تر اینکه در پوروتور جهانی شرکت کنیم. این‌طور نباشد که بیاییم مثل گذشته مسابقات را دسته‌بندی کنیم و بگوییم مثلا چون فلان تیم قدرتمند است، نمی‌توانیم با آن مسابقه دهیم. الان ما جزء 24 تای اول دنیا هستیم و همه قدرت‌ها باید برایمان رقیب باشند.
چیزی تا بازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا نمانده. فکر می‌کنید بتوانید در این بازی‌ها هم تاریخ‌سازی کنید؟
من پیش از مسابقات جهانی سوئد، اعتقادم این بود که به دسته یک صعود می‌کنیم. همه به من می‌گفتند چرا این پیش‌بینی را می‌کنی. الان هم درباره بازی‌های آسیایی می‌گویم اگر ما بتوانیم در بازی‌های آسیایی تا مرحله یک‌هشتم بالا بیاییم و به تیمی مثل چین نخوریم، می‌توانیم به مدال برنز هم فکر کنیم. در این دوره از بازی‌ها کره‌شمالی و جنوبی با هم ادغام شده‌اند و یکی از رقبای ما کم شده. ان‌شاءالله بشود. درست است مسابقه‌دادن در پینگ‌پنگ آسیا یعنی مسابقه در جهان و رقابت سخت است. اما هیچ‌چیز در ورزش قابل پیش‌بینی نیست. باید آن روز، روزت باشد.
فکر می‌کنید تا دو سال آینده در ترکیب تیم ملی باشید که تجربه بازی‌کردن در مسابقات دسته یک را کسب کنید؟
ان‌شاءالله که باشم. بستگی به شرایط دارد. من تمام تلاشم را می‌کنم و تمریناتم را انجام می‌دهم. تا زمانی که این توانایی را داشته باشم که در انتخابی شرکت کنم، می‌مانم. هر زمان که جوان‌ترها آمدند و ما را شکست دادند، آن‌وقت می‌روم.