|

گفت‌و‌گو با حسن رحیمی، قهرمان آزادکاری که دوباره به کشتی برگشت

من مریض کشتی‌ام

حسن رحیمی، قهرمان کشتی آزاد جهان، بعد از دو سال دوری از میادین، در رقابت‌های جام باشگاه‌های جهان روی تشک آمد. بازگشت او اما مصادف شده با غیبت رسول خادم در تیم ملی و فدراسیون کشتی؛ غیبتی که به‌شدت دارنده مدال برنز المپیک 2016 ریو را تحت‌تأثیر قرار داده است. رحیمی آن‌قدر از نبود مرد همه‌کاره کشتی ایران ناراحت و دلسرد است که بیشتر از اینکه درباره حضور دوباره‌اش در مسابقات صحبت کند، از خادم حرف می‌زند. او می‌گوید در این شرایط دیگر کشتی‌گرفتن برایش معنایی ندارد. دارنده یک مدال نقره و دو برنز جهان به زعم بسیاری از اهالی فن، بازگشت فوق‌العاده‌ای داشته است. او که در ترکیب تیم بیمه رازی بود، یک کشتی را مقابل کشتی‌گیر مجارستانی برگزار کرد و توانست با همان زیرگیری‌های معروف خود حریف را از پای دربیاورد و 10 بر صفر برنده باشد. کشتی دیگر او هم مقابل نماینده ترکیه بود که او را هم ضربه‌فنی کرد. گفت‌وگوی «شرق» را با عضو تیم ملی کشتی آزاد می‌خوانید.

آقای رحیمی از بازگشت دوباره‌تان به تشک کشتی بگویید. کشتی‌گرفتن بعد از دو سال برایتان چطور بود؟
در این دو سالی که از مسابقات دور بودم، واقعا دلم برای کشتی‌گرفتن تنگ شده بود. کشتی عشق من است و من مریض این کار هستم. البته خیلی هم دور بودم. جسته‌گریخته به تمرینات می‌رفتم و مدت کوتاهی هم به‌عنوان مربی در کنار آقای خادم بودم، اما بعد از عمل جراحی که روی زانویم انجام دادم و به بهبودی نسبی رسیدم، دلم خواست خودم را محک بزنم. از طرفی جایزه نقدی مسابقات هم خالی از لطف نبود و قلقلکم داد تا روی تشک بیایم. در کل هم چون سطح رقابت‌ها متوسط بود، کشتی‌های سبکی گرفتم و کشتی با حریف مجارستانی که ضربه‌اش کردم، هیجانی بود. البته این را هم بگویم که بعد از این‌همه دوری، کشتی‌گرفتن مقابل تماشاگران خیلی سخت است. گیج بودم و حال‌وروز خوبی نداشتم، به‌خصوص اینکه رفتن رسول خادم از فدراسیون کشتی هم تأثیر بدی در روحیه‌ام گذاشته است. بعد از رفتن آقای خادم همه‌چیز برایم بی‌ارزش شده. انگار چیزی را گم کرده‌ام. من به عشق این آدم بود که روی تشک می‌آمدم.
یعنی الان با این شرایطی که از اوضاع روحی‌تان توصیف می‌کنید، دوست ندارید به تیم ملی برگردید؟
واقعا نمی‌دانم باید چه تصمیمی بگیرم. زانویم که هنوز اذیتم می‌کند. کسانی که پایشان جراحی شده می‌فهمند من چه می‌گویم. دیگر مثل سابق نمی‌توانی زانویت را زمین بزنی و دائم این ترس را داری که مبادا اتفاقی بیفتد. از طرفی کارهای عقب‌افتاده زیادی دارم. درسم نیمه‌تمام مانده. باید به فکر آینده‌ام باشم. ما که کاری جز کشتی‌گرفتن نکردیم. شغلی نداشتیم. مدام در اردو بودیم، اما مهم‌ترین دلیلی که الان نمی‌توانم درباره برگشتنم حرفی بزنم، نبود آقای خادم است. این آدم این‌قدر دوست‌داشتنی است که دوست داری به‌خاطرش سرت را در شیشه هم فرو کنی. اگر او بود، الان مطمئنا برمی‌گشتم. فکر کنم دینم را به مردم ادا کرده‌ام. اگر سرحال شدم، ان‌شاءالله برمی‌گردم.
فکر می‌کنید مسئولان ورزش باید رسول خادم را حفظ می‌کردند؟
رسول خادم را کسی حذف نکرد. او خودش رفت، چون دیگر تحمل شرایط موجود را نداشت.
اما نتایجی که ما در دو سال اخیر در مسابقات جهانی گرفتیم واقعا ضعیف بود.
بله، این حرف شما را قبول دارم، اما بروید ببینید برای چه این نتایج به دست آمد؟ مشکلات چه بود؟ ارزنی از رسول خادم به من نرسیده، جز اینکه مربی‌ام بوده. او به کشتی ایران نمره اضافه کرد. متأسفانه کشتی از داخل ضربه می‌خورد؛ کسانی که آمدند و او را تخریب کردند. کار از گلایه گذشته. امیدوارم شرایط برای این جوانانی که الان روی کار هستند بهتر شود.
پس با این اوصاف به المپیک 2020 توکیو هم فکر نمی‌کنید؟
نه، فعلا برنامه خاصی ندارم، چون اصلا شرایط وزنی‌ام هم مشخص نیست. من برای همین مسابقات یک وزن بالاتر آمدم در 61 کیلو کشتی گرفتم. برای المپیک یا باید در 57 کشتی بگیرم یا 65. الان وزنم 61 است. باید ببینم چطور می‌شود. اگر توانستم وزن کم کنم، به 57 می‌آیم. اگر زورش را هم داشتم، خودم را به 65 می‌رسانم، ولی واقعیت این است که دیگر چیزی برای نمانده است. به‌خاطر وزن‌کم‌کردن‌های زیاد معده و کلیه‌ام درد می‌کند. کبدم چرب است. کشتی ورزش سنگینی است. حرفه‌ای‌کارکردن در آن تاوان دارد. من تا زمانی که حسن رحیمی قبل نباشم روی تشک نمی‌آیم.
غلامرضا محمدی جای رسول خادم را در تیم ملی آزاد گرفته. در مورد حضور او چه نظری داری. به‌خصوص اینکه شما و چند نفر دیگر از ملی‌پوشان سابق را هم به اردو دعوت کرده است.
آقای محمدی مربی بسیار خوبی است. انعطاف‌پذیر است و بااخلاق. من با او کار کرده‌ام و مشکلی با ایشان ندارم. مشکل، خودم هستم که بعد از رفتن آقای خادم ناراحت و سرخورده شده‌ام. البته فکر نمی‌کنم این کشتی‌گیران بخواهند کشتی بگیرند، اما این کار غلامرضا محمدی کار بسیار خوبی بود، چراکه حضور امثال مهدی تقوی و رضا یزدانی که قهرمانان جهان هستند می‌تواند انگیزه زیادی به کشتی‌گیران جوان بدهد.
آقای رحیمی هیچ‌کسی تا به الان نتوانسته جای شما را در تیم ملی بگیرد. حتی حالا که در تیم نیستید. مشکل کار کجاست؟
ببینید، شرایط در سبک‌وزن با سایر اوزان واقعا متفاوت است. کشتی‌گرفتن در این وزن خیلی سخت است. شاید سال‌ها طول بکشد تا یک نفر بیاید و جای حسن رحیمی را بگیرد. من زمانی هم که بودم هیچ باختی به حریفانم در اردوها نمی‌دادم. من تمام فکروذکرم کشتی بود. خیلی‌ها نمی‌توانند این مسیر را بروند. البته این به این معنا نیست که کسانی که الان در تیم ملی هستند زحمت نمی‌کشند، نه. شاید بار فنی‌شان پایین است یا مشکلات دیگری از لحاظ روانی یا مالی دارند. هیچ لذتی برای من بالاتر از این نیست که در آینده یک سبک‌وزن خوب به تیم ملی اضافه شود. جوان‌ترها باید خیلی بیشتر از اینها تلاش کنند تا به موفقیت برسند.

حسن رحیمی، قهرمان کشتی آزاد جهان، بعد از دو سال دوری از میادین، در رقابت‌های جام باشگاه‌های جهان روی تشک آمد. بازگشت او اما مصادف شده با غیبت رسول خادم در تیم ملی و فدراسیون کشتی؛ غیبتی که به‌شدت دارنده مدال برنز المپیک 2016 ریو را تحت‌تأثیر قرار داده است. رحیمی آن‌قدر از نبود مرد همه‌کاره کشتی ایران ناراحت و دلسرد است که بیشتر از اینکه درباره حضور دوباره‌اش در مسابقات صحبت کند، از خادم حرف می‌زند. او می‌گوید در این شرایط دیگر کشتی‌گرفتن برایش معنایی ندارد. دارنده یک مدال نقره و دو برنز جهان به زعم بسیاری از اهالی فن، بازگشت فوق‌العاده‌ای داشته است. او که در ترکیب تیم بیمه رازی بود، یک کشتی را مقابل کشتی‌گیر مجارستانی برگزار کرد و توانست با همان زیرگیری‌های معروف خود حریف را از پای دربیاورد و 10 بر صفر برنده باشد. کشتی دیگر او هم مقابل نماینده ترکیه بود که او را هم ضربه‌فنی کرد. گفت‌وگوی «شرق» را با عضو تیم ملی کشتی آزاد می‌خوانید.

آقای رحیمی از بازگشت دوباره‌تان به تشک کشتی بگویید. کشتی‌گرفتن بعد از دو سال برایتان چطور بود؟
در این دو سالی که از مسابقات دور بودم، واقعا دلم برای کشتی‌گرفتن تنگ شده بود. کشتی عشق من است و من مریض این کار هستم. البته خیلی هم دور بودم. جسته‌گریخته به تمرینات می‌رفتم و مدت کوتاهی هم به‌عنوان مربی در کنار آقای خادم بودم، اما بعد از عمل جراحی که روی زانویم انجام دادم و به بهبودی نسبی رسیدم، دلم خواست خودم را محک بزنم. از طرفی جایزه نقدی مسابقات هم خالی از لطف نبود و قلقلکم داد تا روی تشک بیایم. در کل هم چون سطح رقابت‌ها متوسط بود، کشتی‌های سبکی گرفتم و کشتی با حریف مجارستانی که ضربه‌اش کردم، هیجانی بود. البته این را هم بگویم که بعد از این‌همه دوری، کشتی‌گرفتن مقابل تماشاگران خیلی سخت است. گیج بودم و حال‌وروز خوبی نداشتم، به‌خصوص اینکه رفتن رسول خادم از فدراسیون کشتی هم تأثیر بدی در روحیه‌ام گذاشته است. بعد از رفتن آقای خادم همه‌چیز برایم بی‌ارزش شده. انگار چیزی را گم کرده‌ام. من به عشق این آدم بود که روی تشک می‌آمدم.
یعنی الان با این شرایطی که از اوضاع روحی‌تان توصیف می‌کنید، دوست ندارید به تیم ملی برگردید؟
واقعا نمی‌دانم باید چه تصمیمی بگیرم. زانویم که هنوز اذیتم می‌کند. کسانی که پایشان جراحی شده می‌فهمند من چه می‌گویم. دیگر مثل سابق نمی‌توانی زانویت را زمین بزنی و دائم این ترس را داری که مبادا اتفاقی بیفتد. از طرفی کارهای عقب‌افتاده زیادی دارم. درسم نیمه‌تمام مانده. باید به فکر آینده‌ام باشم. ما که کاری جز کشتی‌گرفتن نکردیم. شغلی نداشتیم. مدام در اردو بودیم، اما مهم‌ترین دلیلی که الان نمی‌توانم درباره برگشتنم حرفی بزنم، نبود آقای خادم است. این آدم این‌قدر دوست‌داشتنی است که دوست داری به‌خاطرش سرت را در شیشه هم فرو کنی. اگر او بود، الان مطمئنا برمی‌گشتم. فکر کنم دینم را به مردم ادا کرده‌ام. اگر سرحال شدم، ان‌شاءالله برمی‌گردم.
فکر می‌کنید مسئولان ورزش باید رسول خادم را حفظ می‌کردند؟
رسول خادم را کسی حذف نکرد. او خودش رفت، چون دیگر تحمل شرایط موجود را نداشت.
اما نتایجی که ما در دو سال اخیر در مسابقات جهانی گرفتیم واقعا ضعیف بود.
بله، این حرف شما را قبول دارم، اما بروید ببینید برای چه این نتایج به دست آمد؟ مشکلات چه بود؟ ارزنی از رسول خادم به من نرسیده، جز اینکه مربی‌ام بوده. او به کشتی ایران نمره اضافه کرد. متأسفانه کشتی از داخل ضربه می‌خورد؛ کسانی که آمدند و او را تخریب کردند. کار از گلایه گذشته. امیدوارم شرایط برای این جوانانی که الان روی کار هستند بهتر شود.
پس با این اوصاف به المپیک 2020 توکیو هم فکر نمی‌کنید؟
نه، فعلا برنامه خاصی ندارم، چون اصلا شرایط وزنی‌ام هم مشخص نیست. من برای همین مسابقات یک وزن بالاتر آمدم در 61 کیلو کشتی گرفتم. برای المپیک یا باید در 57 کشتی بگیرم یا 65. الان وزنم 61 است. باید ببینم چطور می‌شود. اگر توانستم وزن کم کنم، به 57 می‌آیم. اگر زورش را هم داشتم، خودم را به 65 می‌رسانم، ولی واقعیت این است که دیگر چیزی برای نمانده است. به‌خاطر وزن‌کم‌کردن‌های زیاد معده و کلیه‌ام درد می‌کند. کبدم چرب است. کشتی ورزش سنگینی است. حرفه‌ای‌کارکردن در آن تاوان دارد. من تا زمانی که حسن رحیمی قبل نباشم روی تشک نمی‌آیم.
غلامرضا محمدی جای رسول خادم را در تیم ملی آزاد گرفته. در مورد حضور او چه نظری داری. به‌خصوص اینکه شما و چند نفر دیگر از ملی‌پوشان سابق را هم به اردو دعوت کرده است.
آقای محمدی مربی بسیار خوبی است. انعطاف‌پذیر است و بااخلاق. من با او کار کرده‌ام و مشکلی با ایشان ندارم. مشکل، خودم هستم که بعد از رفتن آقای خادم ناراحت و سرخورده شده‌ام. البته فکر نمی‌کنم این کشتی‌گیران بخواهند کشتی بگیرند، اما این کار غلامرضا محمدی کار بسیار خوبی بود، چراکه حضور امثال مهدی تقوی و رضا یزدانی که قهرمانان جهان هستند می‌تواند انگیزه زیادی به کشتی‌گیران جوان بدهد.
آقای رحیمی هیچ‌کسی تا به الان نتوانسته جای شما را در تیم ملی بگیرد. حتی حالا که در تیم نیستید. مشکل کار کجاست؟
ببینید، شرایط در سبک‌وزن با سایر اوزان واقعا متفاوت است. کشتی‌گرفتن در این وزن خیلی سخت است. شاید سال‌ها طول بکشد تا یک نفر بیاید و جای حسن رحیمی را بگیرد. من زمانی هم که بودم هیچ باختی به حریفانم در اردوها نمی‌دادم. من تمام فکروذکرم کشتی بود. خیلی‌ها نمی‌توانند این مسیر را بروند. البته این به این معنا نیست که کسانی که الان در تیم ملی هستند زحمت نمی‌کشند، نه. شاید بار فنی‌شان پایین است یا مشکلات دیگری از لحاظ روانی یا مالی دارند. هیچ لذتی برای من بالاتر از این نیست که در آینده یک سبک‌وزن خوب به تیم ملی اضافه شود. جوان‌ترها باید خیلی بیشتر از اینها تلاش کنند تا به موفقیت برسند.

 

اخبار مرتبط سایر رسانه ها