|

نمایش تجربه پناهندگان در بی‌ینال ونیز

نمایشگاهی این روزها به موازات بی‌ینال (دوسالانه) ونیز آغاز به کار کرده است با هدف آنکه پناهندگان و پناه‌جویان را در کانون این بحث قرار دهد که آیا هنر باید برای تغییردادن جامعه تلاش کند؟
راتکو در لامپدوسا آثار هنرمنداني را به نمایش گذاشته است که در سطح بين‌المللي تحسین شده‌اند؛ هنرمندانی مانند آي وي‌وي و ريچارد موس و همچنین پنج هنرمند در حال ظهور از سوريه، ايران، عراق، ساحل‌عاج و سومالي.
روز جمعه (20 اردیبهشت) بیش از صد نفر در افتتاحیه این نمایشگاه که به موازات دوسالانه ونیز برگزار می‌شود، شرکت کردند. موضوع این دوسالانه که بزرگ‌ترین جشنواره هنری جهان محسوب می‌شود، عبارت است از «شاید در زمانه جذابی زندگی کنید» و هدف آن برانگیختن واکنش نسبت به مسائل اجتماعی است و در این میان به بحران پناهندگان اروپا توجه ویژه‌ شده است. از نزدیک به 70 میلیون آواره در سراسر جهان که اکثریت آنان در کشورهای در حال توسعه ساکن شده‌اند و از این میان از سال 2014 میلادی تاکنون دو میلیون نفر در اروپا از پناهندگی برخوردار شده‌اند که با واکنش‌هایی متفاوت هم برخورد کرده‌‌اند؛ از استقبال گرم تا محدودکردن راه عبور از مرزها.
فرانچسکا جوبیلی، برگزارکننده این نمایشگاه، می‌گوید: «مسئله‌ای که این نمایشگاه مطرح می‌کند، این است که اگر فرصتی در اختیار پناه‌جویان و مهاجرانی قرار ندهیم که به جهان اول وارد می‌شوند، شاید ما «راتکو» قرن 21 را از دست بدهیم».
مارک راتکو در سال 1913 از کشوری که اکنون لتونی نام دارد، به ایالات متحده مهاجرت کرد تا از آزار و پیگرد بگریزد. او پس از آن به یکی از هنرمندان برجسته قرن بیستم تبدیل شد. جزیره کوچک لامپدوسا، بین سیسیل و تونس، از مرکز مهم پذیرش پناه‌جویان بوده و اکنون نمادی برای بحران پناهندگان است.
هنرمندان در حال ظهور که کارشان نمایش داده می‌شود، به شیوه‌های متفاوت به جایگاه خود در مقام پناهنده واکنش نشان داده‌اند. مجید آدین از ایران که در لندن زندگی می‌کند، ویدئویی کارتونی از خانواده‌ای را که به سفری خطرناک در بر و بحر دست زده‌اند، به نمایش گذاشته است. محمد کیتا که از ساحل‌عاج فرار کرده، عکس صحنه‌هایی از خیابانی را که خانه جدید او در ایتالیا است نمایش داده. رشا دیب، هنرمند سوری که در حال حاضر در جنوب آلمان زندگی می‌کند، جنگ داخلی در کشور زادگاهش را به جای تجربه‌اش به عنوان پناه‌جو انگیزه‌ای برای تراشیدن مجسمه‌های انتزاعی قرار داده است. او می‌گوید: «جنگ مشکل بزرگ من است و بنابراین جنگ پیام بزرگ من است، نه پناهندگان. اگر مردم پناهنده می‌شوند، به دلیل جنگ است. اگر جنگی وجود نداشته باشد، پناهنده‌ای وجود ندارد. من هم مجبور نمی‌شدم کشورم را ترک کنم چرا؟ می‌توانستم زندگی خوبی داشته باشم، همه چیز برای من خوب بود. چرا؟».
اقامت یک‌ماهه دیب، آدین، کیتا و بنار سردار صدیق، یک عکاس از منطقه کردستان عراق در این نمایشگاه در دوسالانه ونیز از سوی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد تأمین می‌‌شود. پنجمین هنرمندی که اثرش نمایش داده می‌شود، حسن یار، تصویرگر از سومالی است که در اردوگاهی در کنیا زندگی می‌کند ولی نتوانست مدارک سفر را فراهم کند.
به گفته جوبیلی، «راتکو» در لامپدوسا تنها نمایشگاهی است که به طور خاص بر مسائل پناهندگان تمرکز دارد اما تنها نمایشگاهی نیست که به این موضوع اشاره دارد. در آرسنال، فضای نمایشگاهی اصلی شهر، قایقی که در ماه آوریل 2015 در مدیترانه غرق شد و حدود 800 پناهنده و مهاجر در آن کشته شدند، نمایش داده می‌شود. دولت ایتالیا این کشتی را در اختیار هنرمند سوئیسی-ایسلندی کریستوف بوچل و همکارانش قرار داده و آنها نیز آن را به عنوان نمادی برای زمانه ما به بی‌ینال آورده‌اند. این اثر که «قایق ما» نام دارد و البته جسدی در آن نیست، آرامگاه آن افراد است که اکنون به یادبودی هنری تبدیل شده است. هنردوستان در روز جمعه در اطراف کشتی غرق‌شده در آفتاب گرد هم آمدند. بعضی از آنها ظاهرا به وحشت آنچه اتفاق افتاده است، توجه چندانی نداشتند.
کارلوتا سامی، سخنگوی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد، درباره این نمایشگاه می‌گوید: «من جان به‌در بردگان این قایق را دیدم. فقط 24 نفر بودند همه جوان و همه پسر با چشم‌های خیره. این ماجرا هنگام سپیده‌دم در آوریل 2015 در بندر کاتانیا اتفاق افتاد. من بعدا وقتی این قایق هیولایی را دیدم که با 800 جسد از آب بیرون آمد. لحظه غم‌انگیزی بود که همیشه در ذهن من باقی خواهد ماند».
*منبع: سایت کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد

نمایشگاهی این روزها به موازات بی‌ینال (دوسالانه) ونیز آغاز به کار کرده است با هدف آنکه پناهندگان و پناه‌جویان را در کانون این بحث قرار دهد که آیا هنر باید برای تغییردادن جامعه تلاش کند؟
راتکو در لامپدوسا آثار هنرمنداني را به نمایش گذاشته است که در سطح بين‌المللي تحسین شده‌اند؛ هنرمندانی مانند آي وي‌وي و ريچارد موس و همچنین پنج هنرمند در حال ظهور از سوريه، ايران، عراق، ساحل‌عاج و سومالي.
روز جمعه (20 اردیبهشت) بیش از صد نفر در افتتاحیه این نمایشگاه که به موازات دوسالانه ونیز برگزار می‌شود، شرکت کردند. موضوع این دوسالانه که بزرگ‌ترین جشنواره هنری جهان محسوب می‌شود، عبارت است از «شاید در زمانه جذابی زندگی کنید» و هدف آن برانگیختن واکنش نسبت به مسائل اجتماعی است و در این میان به بحران پناهندگان اروپا توجه ویژه‌ شده است. از نزدیک به 70 میلیون آواره در سراسر جهان که اکثریت آنان در کشورهای در حال توسعه ساکن شده‌اند و از این میان از سال 2014 میلادی تاکنون دو میلیون نفر در اروپا از پناهندگی برخوردار شده‌اند که با واکنش‌هایی متفاوت هم برخورد کرده‌‌اند؛ از استقبال گرم تا محدودکردن راه عبور از مرزها.
فرانچسکا جوبیلی، برگزارکننده این نمایشگاه، می‌گوید: «مسئله‌ای که این نمایشگاه مطرح می‌کند، این است که اگر فرصتی در اختیار پناه‌جویان و مهاجرانی قرار ندهیم که به جهان اول وارد می‌شوند، شاید ما «راتکو» قرن 21 را از دست بدهیم».
مارک راتکو در سال 1913 از کشوری که اکنون لتونی نام دارد، به ایالات متحده مهاجرت کرد تا از آزار و پیگرد بگریزد. او پس از آن به یکی از هنرمندان برجسته قرن بیستم تبدیل شد. جزیره کوچک لامپدوسا، بین سیسیل و تونس، از مرکز مهم پذیرش پناه‌جویان بوده و اکنون نمادی برای بحران پناهندگان است.
هنرمندان در حال ظهور که کارشان نمایش داده می‌شود، به شیوه‌های متفاوت به جایگاه خود در مقام پناهنده واکنش نشان داده‌اند. مجید آدین از ایران که در لندن زندگی می‌کند، ویدئویی کارتونی از خانواده‌ای را که به سفری خطرناک در بر و بحر دست زده‌اند، به نمایش گذاشته است. محمد کیتا که از ساحل‌عاج فرار کرده، عکس صحنه‌هایی از خیابانی را که خانه جدید او در ایتالیا است نمایش داده. رشا دیب، هنرمند سوری که در حال حاضر در جنوب آلمان زندگی می‌کند، جنگ داخلی در کشور زادگاهش را به جای تجربه‌اش به عنوان پناه‌جو انگیزه‌ای برای تراشیدن مجسمه‌های انتزاعی قرار داده است. او می‌گوید: «جنگ مشکل بزرگ من است و بنابراین جنگ پیام بزرگ من است، نه پناهندگان. اگر مردم پناهنده می‌شوند، به دلیل جنگ است. اگر جنگی وجود نداشته باشد، پناهنده‌ای وجود ندارد. من هم مجبور نمی‌شدم کشورم را ترک کنم چرا؟ می‌توانستم زندگی خوبی داشته باشم، همه چیز برای من خوب بود. چرا؟».
اقامت یک‌ماهه دیب، آدین، کیتا و بنار سردار صدیق، یک عکاس از منطقه کردستان عراق در این نمایشگاه در دوسالانه ونیز از سوی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد تأمین می‌‌شود. پنجمین هنرمندی که اثرش نمایش داده می‌شود، حسن یار، تصویرگر از سومالی است که در اردوگاهی در کنیا زندگی می‌کند ولی نتوانست مدارک سفر را فراهم کند.
به گفته جوبیلی، «راتکو» در لامپدوسا تنها نمایشگاهی است که به طور خاص بر مسائل پناهندگان تمرکز دارد اما تنها نمایشگاهی نیست که به این موضوع اشاره دارد. در آرسنال، فضای نمایشگاهی اصلی شهر، قایقی که در ماه آوریل 2015 در مدیترانه غرق شد و حدود 800 پناهنده و مهاجر در آن کشته شدند، نمایش داده می‌شود. دولت ایتالیا این کشتی را در اختیار هنرمند سوئیسی-ایسلندی کریستوف بوچل و همکارانش قرار داده و آنها نیز آن را به عنوان نمادی برای زمانه ما به بی‌ینال آورده‌اند. این اثر که «قایق ما» نام دارد و البته جسدی در آن نیست، آرامگاه آن افراد است که اکنون به یادبودی هنری تبدیل شده است. هنردوستان در روز جمعه در اطراف کشتی غرق‌شده در آفتاب گرد هم آمدند. بعضی از آنها ظاهرا به وحشت آنچه اتفاق افتاده است، توجه چندانی نداشتند.
کارلوتا سامی، سخنگوی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد، درباره این نمایشگاه می‌گوید: «من جان به‌در بردگان این قایق را دیدم. فقط 24 نفر بودند همه جوان و همه پسر با چشم‌های خیره. این ماجرا هنگام سپیده‌دم در آوریل 2015 در بندر کاتانیا اتفاق افتاد. من بعدا وقتی این قایق هیولایی را دیدم که با 800 جسد از آب بیرون آمد. لحظه غم‌انگیزی بود که همیشه در ذهن من باقی خواهد ماند».
*منبع: سایت کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد

 

اخبار مرتبط سایر رسانه ها