|

آیا کاراته 2020 روی ریل تکواندوی 2016 حرکت می‌کند

حسین رامادان: تیم ملی کاراته کشورمان در رقابت‌های مختلف لیگ جهانی و قاره‌ای در حال افتخار‌آفرینی است؛ عملکردی مطلوب که توجه و احترام بسیاری از مسئولان و کارشناسان را به خود بر‌انگیخته است تا بر روی کاراته، حساب ویژه‌ای در توکیو باز کنند. اما آنچه باید در‌این‌بین بیشتر به آن توجه کرد، این است که مبادا کاراته 2020 تکواندوی 2016 شود. اگر نگاهی به نتایج تیم ملی تکواندوی مردان کشورمان تا قبل از بازی‌های المپیک 2016 بیندازیم، به نتایج مطلوب هوگوپوشان کشورمان در رقابت‌های متعدد می‌رسیم؛ از دومین قهرمانی جهان در روسیه گرفته تا مدال‌آوری در رقابت‌های گرندپری. رقابت‌هایی که در پی نتایج خوب هوگوپوشان کشورمان القاب فریبنده «سونامی» و «ویرانگر» به خورد تکواندو‌کاران کشورمان دادند تا باد موفقیت‌های متعدد، آنها را بزرگ‌تر از آن چیزی نشان دهد که بودند و صد البته غافل‌تر کند. این‌گونه بود که سه نماینده کشورمان فرزان عاشورزاده، مهدی خدابخشی و سجاد مردانی با اقتدار تمام از طریق رنکینگ بالای خود جواز حضور در بازی‌های 2016 ریو را کسب کردند تا بار روانی زیادی بر دوش‌های خسته و باد‌کرده هوگوپوشان برای کسب مدال در سرزمین قهوه سنگینی کند و در‌حالی‌که همه از مسئولان گرفته تا مردم و حتی کارشناسان منتقد برای تکواندوی مردان کشورمان در المپیک دو مدال آن‌هم دست‌کم یکی از جنس طلا کنار گذاشته بودند، در عمل دیدیم آنچه را که نباید می‌دیدیم. در پایان هر چقدر هم مسئولان فدراسیون تلاش کردند تا شهد شیرین مدال‌آوری کیمیا علیزاده را در قهوه تلخ ناکامی تکواندوی مردان بریزند، باز هم نتایج تکواندو به کام‌مان شیرین نشد که نشد. گویی حالا تاریخ دوباره در حال تکرارشدن است؛ چرا‌که می‌گویند «آنهایی که از تاریخ درس نمی‌آموزند، تاریخ دوباره برایشان تکرار خواهد شد». آری، حکایت این روزهای کاراته ما است، تیمی که با مدیریت شهرام هروی کمتر از یک سال مانده به المپیک در اکثر رقابت‌های برون‌مرزی خود با دستانی پر باز‌می‌گردد تا باز هم نگران این باشیم که مبادا سناریوی تکواندو در المپیک ریو، این‌بار برای مسئولان و مردم در کاراته تکرار شود. مطلب درخور‌ توجه آن است که مسئولان ورزش ژاپن که در صحبت‌های خود صراحتا اعلام کرده‌اند به دنبال 30 مدال طلا در بازی‌های المپیک 2020 هستند (در‌حالی‌که ژاپن در المپیک ریو در مجموع 41 مدال گرفت که 12‌تای آن طلا بود) بسیار صریح و علنی اعلام کردند برای دستیابی به این هدف حساب ویژه‌ای بر روی کاراته باز کرده‌اند که به‌این‌ترتیب در خوشبینانه‌ترین حالت باید گفت میزبان دست‌کم از مجموع هشت شانس خود در کاراته به دنبال چهار نشان طلاست؛ پس می‌ماند چهار طلای دیگر برای کاراته‌کاران چهار قاره دیگر. نه اینکه بگوییم کاراته‌کاران ایران شایستگی کسب مدال طلا نخواهند داشت؛ بلکه باید گفت آیا با توجه به سیاست پنهان تقسیم مدال‌ها در کاراته از سوی میزبان، آیا چشم‌بادامی‌ها خواهند گذاشت یک طلا نصیب «سن‌سی‌های» ایران شود؟ آیا کاراته‌کاران چهار قاره دیگر برخواهند تابید؟ آیا موفقیت‌های کاراته در رقابت‌های انتخابی بر دوش کاراته‌کاران برای مدال‌آوری در توکیو سنگینی نخواهد کرد؟ آیا سن‌سی‌های ایران با وجود شایستگی بر سکوی نخست خواهند ایستاد؟ یا اینکه میزبان برای جلب نظر مساعد کاراته‌کاران قاره‌های دیگر هم شده، چهار طلای باقی‌مانده را بین چهار قاره باقی‌مانده تقسیم خواهد کرد؟

حسین رامادان: تیم ملی کاراته کشورمان در رقابت‌های مختلف لیگ جهانی و قاره‌ای در حال افتخار‌آفرینی است؛ عملکردی مطلوب که توجه و احترام بسیاری از مسئولان و کارشناسان را به خود بر‌انگیخته است تا بر روی کاراته، حساب ویژه‌ای در توکیو باز کنند. اما آنچه باید در‌این‌بین بیشتر به آن توجه کرد، این است که مبادا کاراته 2020 تکواندوی 2016 شود. اگر نگاهی به نتایج تیم ملی تکواندوی مردان کشورمان تا قبل از بازی‌های المپیک 2016 بیندازیم، به نتایج مطلوب هوگوپوشان کشورمان در رقابت‌های متعدد می‌رسیم؛ از دومین قهرمانی جهان در روسیه گرفته تا مدال‌آوری در رقابت‌های گرندپری. رقابت‌هایی که در پی نتایج خوب هوگوپوشان کشورمان القاب فریبنده «سونامی» و «ویرانگر» به خورد تکواندو‌کاران کشورمان دادند تا باد موفقیت‌های متعدد، آنها را بزرگ‌تر از آن چیزی نشان دهد که بودند و صد البته غافل‌تر کند. این‌گونه بود که سه نماینده کشورمان فرزان عاشورزاده، مهدی خدابخشی و سجاد مردانی با اقتدار تمام از طریق رنکینگ بالای خود جواز حضور در بازی‌های 2016 ریو را کسب کردند تا بار روانی زیادی بر دوش‌های خسته و باد‌کرده هوگوپوشان برای کسب مدال در سرزمین قهوه سنگینی کند و در‌حالی‌که همه از مسئولان گرفته تا مردم و حتی کارشناسان منتقد برای تکواندوی مردان کشورمان در المپیک دو مدال آن‌هم دست‌کم یکی از جنس طلا کنار گذاشته بودند، در عمل دیدیم آنچه را که نباید می‌دیدیم. در پایان هر چقدر هم مسئولان فدراسیون تلاش کردند تا شهد شیرین مدال‌آوری کیمیا علیزاده را در قهوه تلخ ناکامی تکواندوی مردان بریزند، باز هم نتایج تکواندو به کام‌مان شیرین نشد که نشد. گویی حالا تاریخ دوباره در حال تکرارشدن است؛ چرا‌که می‌گویند «آنهایی که از تاریخ درس نمی‌آموزند، تاریخ دوباره برایشان تکرار خواهد شد». آری، حکایت این روزهای کاراته ما است، تیمی که با مدیریت شهرام هروی کمتر از یک سال مانده به المپیک در اکثر رقابت‌های برون‌مرزی خود با دستانی پر باز‌می‌گردد تا باز هم نگران این باشیم که مبادا سناریوی تکواندو در المپیک ریو، این‌بار برای مسئولان و مردم در کاراته تکرار شود. مطلب درخور‌ توجه آن است که مسئولان ورزش ژاپن که در صحبت‌های خود صراحتا اعلام کرده‌اند به دنبال 30 مدال طلا در بازی‌های المپیک 2020 هستند (در‌حالی‌که ژاپن در المپیک ریو در مجموع 41 مدال گرفت که 12‌تای آن طلا بود) بسیار صریح و علنی اعلام کردند برای دستیابی به این هدف حساب ویژه‌ای بر روی کاراته باز کرده‌اند که به‌این‌ترتیب در خوشبینانه‌ترین حالت باید گفت میزبان دست‌کم از مجموع هشت شانس خود در کاراته به دنبال چهار نشان طلاست؛ پس می‌ماند چهار طلای دیگر برای کاراته‌کاران چهار قاره دیگر. نه اینکه بگوییم کاراته‌کاران ایران شایستگی کسب مدال طلا نخواهند داشت؛ بلکه باید گفت آیا با توجه به سیاست پنهان تقسیم مدال‌ها در کاراته از سوی میزبان، آیا چشم‌بادامی‌ها خواهند گذاشت یک طلا نصیب «سن‌سی‌های» ایران شود؟ آیا کاراته‌کاران چهار قاره دیگر برخواهند تابید؟ آیا موفقیت‌های کاراته در رقابت‌های انتخابی بر دوش کاراته‌کاران برای مدال‌آوری در توکیو سنگینی نخواهد کرد؟ آیا سن‌سی‌های ایران با وجود شایستگی بر سکوی نخست خواهند ایستاد؟ یا اینکه میزبان برای جلب نظر مساعد کاراته‌کاران قاره‌های دیگر هم شده، چهار طلای باقی‌مانده را بین چهار قاره باقی‌مانده تقسیم خواهد کرد؟

 

اخبار مرتبط سایر رسانه ها