زیر درختان زیتون

حماسه گنگستری اسکورسیزی

مویرا مک‌دونالد، ترجمه تارا استادآقا: فرانک شیرن (رابرت دنیرو) مردی است که خانه‌ها را با خون نقاشی می‌کند؛ اما نه به معنای واقعی کلمه، بلکه نقاش خانه‌ها یک عبارت کوچه‌خیابانی مافیایی است. شیرن شخصی است که قتل‌ها را انجام می‌دهد و هیچ ردپایی از خود برجا نمی‌گذارد، آلت‌های قتاله را در رودخانه تاریک نیمه‌شب می‌اندازد، دست‌هایش را می‌شوید و به زندگی ادامه می‌دهد. جیمی هوفا (آل‌پاچینو) رئیس و دوست متحد شیرن، به او لقب نقاش‌باشی داده است. رفته‌رفته کارهای بیشتری آغاز می‌شود و شیرن کاملا درگیر می‌شود؛ آن‌قدر درگیر که دیگر فرصت فکرکردن به اینکه چه بلایی دارد بر سر روحش می‌آید را ندارد. «ایرلندی» یک حماسه سه‌ساعت‌ونیمه از مارتین اسکورسیزی بزرگ است که استادانه داستان شیرن را روایت می‌کند؛ از فرصت‌های رویارویی او وقتی که کهنه‌سرباز جوانی در جنگ جهانی دوم است با مافیای بزرگ پنسیلوانیا دان راسل (جو پسی) تا تنهایی سال‌های پایانی عمرش و دهه‌ای که در خانه سالمندان رو به زوال و در حال فراموشی است. اما ماجراها به ترتیب زمانی روایت نمی‌شوند، درعوض ماجراهای متفاوت و پیچیده زندگی شیرن در کنار هم، ساختاری منسجم مانند طنابی محکم می‌سازند که از آن می‌شود برای حلق‌آویزکردن استفاده کرد. «ایرلندی»، مطمئنا فیلمی طولانی است، اما هرگز نمی‌توان به اسکورسیزی، دنیرو، پاچینو و پسی ذره‌ای خرده گرفت. همه آنها هفتادواندی‌ساله‌اند و هرکدام تمام تجربیات دوران زندگی حرفه‌ای‌شان را به سهولت در این فیلم به کار می‌بندند. ژانر فیلم «ایرلندی»، برای اسکورسیزی ژانری آشناست؛ کارگردانی که فیلم‌های بی‌شماری درباره کشف جرم‌های سازمان‌یافته ساخته است. هیچ‌کس بهتر از او نمی‌تواند دسته‌ای سوارکار را با صداهای خشن و چشمانی ملامت‌گر به ما نشان دهد. بیننده آنها را در دالان‌های تاریک و پیاده‌روها دنبال می‌کند، با آنها در رستوران‌های غبارگرفته و کم‌نور ایتالیایی یا اتاق‌های نشیمن معمولی همراه می‌شود و به تماشای پاکت‌های پر از پولی می‌نشیند که روی میزهای کهنه و قدیمی توسط دستانی با حلقه طلا سر می‌خورند. گنگستر پشت گنگستر است که با شیرن و هوفا هم‌داستان می‌شوند، با برگه‌هایی که سرنوشت افراد در آن است. به‌جز یک استثنا (مردی محبوب که به مرگ طبیعی درگذشت)، همه گنگسترها پایانی خشونت‌آمیز دارند. این فیلم بسیار سرگرم‌کننده است و ارزش هزینه‌های پرداخت‌شده را دارد. خشونت در «ایرلندی»، هم ما را می‌ترساند و هم به‌سرعت به ما منتقل می‌شود و این موضوع تنها با تکیه بر شخصیت شیرن انجام نمی‌گیرد، بنابراین روایت به یک شیوه محدود نمی‌شود. در یکی از صحنه‌های ابتدایی فیلم، جایی که شیرن بی‌رحمانه صاحب مغازه‌ای که دختر کوچک شیرن، پگی را مورد بی‌احترامی و خشونت قرار داده، مورد ضرب‌وشتم قرار می‌دهد، هولناکی ماجرا با حضور پگی تشدید می‌شود. دوران بزرگ‌سالی پگی توسط آنا کوپن در فیلم، تنها شخصیتی که دیالوگ چندانی ندارد، بازی می‌شود. بیننده در طول این فیلم سه‌ساعت‌ونیمه منتظر لحظات بیشتری است که او کمی بیشتر صحبت کند، اما او حس بی‌نظیری از سقوط و ازدست‌رفتگی را به نمایش می‌گذارد. شیرن شخصیتی خوداندیش نیست، اما سکوت‌های دخترش همواره او را به تفکر وامی‌دارد. اکران «ایرلندی» از 29 نوامبر آغاز می‌شود و می‌توانید آن را در سینما و شبکه نتفلیکس ببینید. این یک فیلم مفرح مکتب فیلم‌سازی قدیمی است که مانند آن زیاد ساخته نمی‌شود و شما به خود می‌گویید که چند فیلم دیگر از اسکورسیزی و ستارگانش باقی مانده است که باید ساخته شود. سکانس پایانی «ایرلندی»، چیزی شبیه به یک مرثیه است؛ مردی که در تنهایی و سکوتی درونی به گذشته‌اش می‌نگرد و به داستان‌هایی که با خود به گور خواهد برد می‌اندیشد. «معمولا تنها سه نفر می‌توانند یک راز را سربسته نگه دارند و آن وقتی است که دو نفر از آنها مرده باشند».

منبع:روزنامه Sattle Times Art Critic،

بهمن جلالی در گالری راه ابریشم

گروه هنر: نمایشگاه عکس «‌بهمن جلالی»‌ جمعه چهارم بهمن‌ماه در گالری «راه ابریشم»‌ برپا می‌شود. این نمایشگاه تا 27 بهمن‌ماه ادامه خواهد داشت. ساعات بازدید چهار تا هشت عصر و گالری در روزهای دوشنبه‌ و تعطیلات رسمی تعطیل است. بهمن جلالی (1323-1388) ابتدا در رشته اقتصاد و علوم سیاسی در دانشگاه ملی تهران تحصیل کرد و بعد در مدرسه عکاسی جان ویکرز آموزش عکاسی دید و عضو انجمن سلطنتی عکاسی در لندن شد. از سال 1351 به عنوان عکاس کارش را در مجله تماشا آغاز کرد و سپس در کنار آن به آموزش عکاسی در دانشگاه‌های مختلف پرداخت. او به‌عنوان عکاس مستند به سراسر ایران سفر کرد؛ حرفه‌ای که در عکاسی از جبهه جنگ ایران- عراق به اوج خود رسید و منجر به چاپ چندین کتاب شد. او با همکاری همسرش، رعنا جوادی، از بنیان‌گذاران اولین موزه عکاسی ایران عکس‌خانه شهر و مجله عکاسی عکس‌نامه بود. عکس‌های او در کلکسیون موزه‌های بسیاری نگهداری می‌شود. کار حرفه‌ای طولانی‌ با مروری بر آثارش در بنیاد آنتونی تاپییس در سال 1386 ارج‌گذاری شد. بنیاد نیدرزاکسن در شهر هانور، جایزه بین‌المللی عکاسی اسپکتروم 2011 را به بهمن جلالی اعطا کرد. نمایشگاه حاضر مصادف است با زادروز بهمن جلالی و برگزیده‌ای از نمایشگاه‌های او در گالری راه ابریشم از ۱۳۸۰تا ۱۳۸۸‌.

حماسه گنگستری اسکورسیزی

مویرا مک‌دونالد، ترجمه تارا استادآقا: فرانک شیرن (رابرت دنیرو) مردی است که خانه‌ها را با خون نقاشی می‌کند؛ اما نه به معنای واقعی کلمه، بلکه نقاش خانه‌ها یک عبارت کوچه‌خیابانی مافیایی است. شیرن شخصی است که قتل‌ها را انجام می‌دهد و هیچ ردپایی از خود برجا نمی‌گذارد، آلت‌های قتاله را در رودخانه تاریک نیمه‌شب می‌اندازد، دست‌هایش را می‌شوید و به زندگی ادامه می‌دهد. جیمی هوفا (آل‌پاچینو) رئیس و دوست متحد شیرن، به او لقب نقاش‌باشی داده است. رفته‌رفته کارهای بیشتری آغاز می‌شود و شیرن کاملا درگیر می‌شود؛ آن‌قدر درگیر که دیگر فرصت فکرکردن به اینکه چه بلایی دارد بر سر روحش می‌آید را ندارد. «ایرلندی» یک حماسه سه‌ساعت‌ونیمه از مارتین اسکورسیزی بزرگ است که استادانه داستان شیرن را روایت می‌کند؛ از فرصت‌های رویارویی او وقتی که کهنه‌سرباز جوانی در جنگ جهانی دوم است با مافیای بزرگ پنسیلوانیا دان راسل (جو پسی) تا تنهایی سال‌های پایانی عمرش و دهه‌ای که در خانه سالمندان رو به زوال و در حال فراموشی است. اما ماجراها به ترتیب زمانی روایت نمی‌شوند، درعوض ماجراهای متفاوت و پیچیده زندگی شیرن در کنار هم، ساختاری منسجم مانند طنابی محکم می‌سازند که از آن می‌شود برای حلق‌آویزکردن استفاده کرد. «ایرلندی»، مطمئنا فیلمی طولانی است، اما هرگز نمی‌توان به اسکورسیزی، دنیرو، پاچینو و پسی ذره‌ای خرده گرفت. همه آنها هفتادواندی‌ساله‌اند و هرکدام تمام تجربیات دوران زندگی حرفه‌ای‌شان را به سهولت در این فیلم به کار می‌بندند. ژانر فیلم «ایرلندی»، برای اسکورسیزی ژانری آشناست؛ کارگردانی که فیلم‌های بی‌شماری درباره کشف جرم‌های سازمان‌یافته ساخته است. هیچ‌کس بهتر از او نمی‌تواند دسته‌ای سوارکار را با صداهای خشن و چشمانی ملامت‌گر به ما نشان دهد. بیننده آنها را در دالان‌های تاریک و پیاده‌روها دنبال می‌کند، با آنها در رستوران‌های غبارگرفته و کم‌نور ایتالیایی یا اتاق‌های نشیمن معمولی همراه می‌شود و به تماشای پاکت‌های پر از پولی می‌نشیند که روی میزهای کهنه و قدیمی توسط دستانی با حلقه طلا سر می‌خورند. گنگستر پشت گنگستر است که با شیرن و هوفا هم‌داستان می‌شوند، با برگه‌هایی که سرنوشت افراد در آن است. به‌جز یک استثنا (مردی محبوب که به مرگ طبیعی درگذشت)، همه گنگسترها پایانی خشونت‌آمیز دارند. این فیلم بسیار سرگرم‌کننده است و ارزش هزینه‌های پرداخت‌شده را دارد. خشونت در «ایرلندی»، هم ما را می‌ترساند و هم به‌سرعت به ما منتقل می‌شود و این موضوع تنها با تکیه بر شخصیت شیرن انجام نمی‌گیرد، بنابراین روایت به یک شیوه محدود نمی‌شود. در یکی از صحنه‌های ابتدایی فیلم، جایی که شیرن بی‌رحمانه صاحب مغازه‌ای که دختر کوچک شیرن، پگی را مورد بی‌احترامی و خشونت قرار داده، مورد ضرب‌وشتم قرار می‌دهد، هولناکی ماجرا با حضور پگی تشدید می‌شود. دوران بزرگ‌سالی پگی توسط آنا کوپن در فیلم، تنها شخصیتی که دیالوگ چندانی ندارد، بازی می‌شود. بیننده در طول این فیلم سه‌ساعت‌ونیمه منتظر لحظات بیشتری است که او کمی بیشتر صحبت کند، اما او حس بی‌نظیری از سقوط و ازدست‌رفتگی را به نمایش می‌گذارد. شیرن شخصیتی خوداندیش نیست، اما سکوت‌های دخترش همواره او را به تفکر وامی‌دارد. اکران «ایرلندی» از 29 نوامبر آغاز می‌شود و می‌توانید آن را در سینما و شبکه نتفلیکس ببینید. این یک فیلم مفرح مکتب فیلم‌سازی قدیمی است که مانند آن زیاد ساخته نمی‌شود و شما به خود می‌گویید که چند فیلم دیگر از اسکورسیزی و ستارگانش باقی مانده است که باید ساخته شود. سکانس پایانی «ایرلندی»، چیزی شبیه به یک مرثیه است؛ مردی که در تنهایی و سکوتی درونی به گذشته‌اش می‌نگرد و به داستان‌هایی که با خود به گور خواهد برد می‌اندیشد. «معمولا تنها سه نفر می‌توانند یک راز را سربسته نگه دارند و آن وقتی است که دو نفر از آنها مرده باشند».

منبع:روزنامه Sattle Times Art Critic،

بهمن جلالی در گالری راه ابریشم

گروه هنر: نمایشگاه عکس «‌بهمن جلالی»‌ جمعه چهارم بهمن‌ماه در گالری «راه ابریشم»‌ برپا می‌شود. این نمایشگاه تا 27 بهمن‌ماه ادامه خواهد داشت. ساعات بازدید چهار تا هشت عصر و گالری در روزهای دوشنبه‌ و تعطیلات رسمی تعطیل است. بهمن جلالی (1323-1388) ابتدا در رشته اقتصاد و علوم سیاسی در دانشگاه ملی تهران تحصیل کرد و بعد در مدرسه عکاسی جان ویکرز آموزش عکاسی دید و عضو انجمن سلطنتی عکاسی در لندن شد. از سال 1351 به عنوان عکاس کارش را در مجله تماشا آغاز کرد و سپس در کنار آن به آموزش عکاسی در دانشگاه‌های مختلف پرداخت. او به‌عنوان عکاس مستند به سراسر ایران سفر کرد؛ حرفه‌ای که در عکاسی از جبهه جنگ ایران- عراق به اوج خود رسید و منجر به چاپ چندین کتاب شد. او با همکاری همسرش، رعنا جوادی، از بنیان‌گذاران اولین موزه عکاسی ایران عکس‌خانه شهر و مجله عکاسی عکس‌نامه بود. عکس‌های او در کلکسیون موزه‌های بسیاری نگهداری می‌شود. کار حرفه‌ای طولانی‌ با مروری بر آثارش در بنیاد آنتونی تاپییس در سال 1386 ارج‌گذاری شد. بنیاد نیدرزاکسن در شهر هانور، جایزه بین‌المللی عکاسی اسپکتروم 2011 را به بهمن جلالی اعطا کرد. نمایشگاه حاضر مصادف است با زادروز بهمن جلالی و برگزیده‌ای از نمایشگاه‌های او در گالری راه ابریشم از ۱۳۸۰تا ۱۳۸۸‌.