|

سوگواران چشم‌انتظار

حسین مهرآوران

1 - از آن روز تلخ که ملتی را سوگوار کرد و داغی سخت بر دل‌هایمان نشاند، روزهای زیادی نگذشته است و کمتر حادثه‌ای را در میان دهه‌های اخیر می‌توان برشمرد که این‌گونه ایرانی را یکپارچه با همه تنوع دیدگاه‌های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی داغدار و سوگوار خود کرده باشد؛ داغدار 176 رؤیای ناتمام. داغدار شهروندانی بی‌گناه که قربانی فضای تشدید تنش‌ها شدند. در خبرها تمهیدات دولت کانادا درباره نحوه حمایت و پشتیبانی از خانواده‌های آسیب‌دیده در جریان سانحه پرواز تهران- کی‌یف را خوانده‌ایم؛ تأسیس وب‌سایت، پشتیبانی حقوقی، حمایت مالی و مجموع اقداماتی که به‌تفصیل در رسانه‌ها انتشار یافته است. اما در ایران همراهی و همدلی مسئولان در تشییع و خاک‌سپاری قربانیان حادثه، گرچه گامی مثبت است اما کافی نیست. در حقیقت خانواده‌های داغدار و همه ایرانیان اکنون چشم‌انتظار بررسی دقیق علل وقوع سانحه و ارائه گزارشی روشن و جامع به افکار عمومی‌اند؛ صرف‌نظر از آنکه یاری‌گرفتن از سایر کشورها در بازخوانی جعبه سیاه و مشارکت کشورهای درگیر در سانحه، به جامعیت روند بررسی فزونی بخشیده و خطای آغازین در اعلام دیرهنگام دلیل سقوط هواپیما و بی‌اعتمادی منتج از آن را با اتخاذ تصمیم‌های درست بعدی دست‌کم تا حدودی جبران می‌کند. از این گذشته، آسیب‌های روحی و نیاز به حمایت روانی خانواده‌های داغدار مسئله‌ای نیست که بتوان آن را نادیده گرفت و اقداماتی هم اگر از سوی دولت در حمایت از خانواده‌ها صورت گرفته، حداقل به‌درستی انعکاس عمومی نیافته است. داستان پرواز ناتمام تهران-کی‌یف درخور توجه جدی مسئولان از دلایل سبب‌شناختی مهاجرت، ترکیب مهاجرتی تا ترتیب هماهنگی رده‌های متفاوت عملیاتی و نحوه واکنش پدافند هوایی، ناهماهنگی‌های صورت‌گرفته در رده‌های متفاوت در روزهای نخستین پس از وقوع سانحه در بیان دلایل وقوع حادثه، است.
2- فرشته کوچک بی‌گناهمان، ری‌را*! دخترک نمی‌داند داستان پروازت را؛ چیزی نگفته‌ایم و مراقب بوده‌ایم تا متوجه نشود. چند باری که تصویرت را اینجا و آنجا دیده است، پرسشگری کرده و آخر بار با خوشحالی چند روز بعد از آن حادثه تلخ برایم گفته «بابا، عکس ری‌را را تلویزیون نشون داد. تازه رسیدند کانادا، خوشحال بود و مامانش را بغل کرده بود». به نقاشی‌ات و دست‌های زیبای کوچک کوتاه‌شده از دنیای رنگارنگ‌مان با بغضی تلخ می‌نگرم. اما شاید با داستان پروازت جهانی زیباتر را به تصویر کشیده‌ای. دست‌های کوچکت را به تماشا نشسته‌ام و به «ری‌را»های دیگر این سرزمین می‌اندیشم و مسئولیتی که ما در قبال فرداهای آنها داریم و خواهیم داشت.
*ری را اسماعیلیون فرزند حامد اسماعیلیون، نویسنده، به همراه مادرش پریسا اقبالیان از شمار جان‌باختگان سانحه سقوط پرواز 752 هستند.

1 - از آن روز تلخ که ملتی را سوگوار کرد و داغی سخت بر دل‌هایمان نشاند، روزهای زیادی نگذشته است و کمتر حادثه‌ای را در میان دهه‌های اخیر می‌توان برشمرد که این‌گونه ایرانی را یکپارچه با همه تنوع دیدگاه‌های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی داغدار و سوگوار خود کرده باشد؛ داغدار 176 رؤیای ناتمام. داغدار شهروندانی بی‌گناه که قربانی فضای تشدید تنش‌ها شدند. در خبرها تمهیدات دولت کانادا درباره نحوه حمایت و پشتیبانی از خانواده‌های آسیب‌دیده در جریان سانحه پرواز تهران- کی‌یف را خوانده‌ایم؛ تأسیس وب‌سایت، پشتیبانی حقوقی، حمایت مالی و مجموع اقداماتی که به‌تفصیل در رسانه‌ها انتشار یافته است. اما در ایران همراهی و همدلی مسئولان در تشییع و خاک‌سپاری قربانیان حادثه، گرچه گامی مثبت است اما کافی نیست. در حقیقت خانواده‌های داغدار و همه ایرانیان اکنون چشم‌انتظار بررسی دقیق علل وقوع سانحه و ارائه گزارشی روشن و جامع به افکار عمومی‌اند؛ صرف‌نظر از آنکه یاری‌گرفتن از سایر کشورها در بازخوانی جعبه سیاه و مشارکت کشورهای درگیر در سانحه، به جامعیت روند بررسی فزونی بخشیده و خطای آغازین در اعلام دیرهنگام دلیل سقوط هواپیما و بی‌اعتمادی منتج از آن را با اتخاذ تصمیم‌های درست بعدی دست‌کم تا حدودی جبران می‌کند. از این گذشته، آسیب‌های روحی و نیاز به حمایت روانی خانواده‌های داغدار مسئله‌ای نیست که بتوان آن را نادیده گرفت و اقداماتی هم اگر از سوی دولت در حمایت از خانواده‌ها صورت گرفته، حداقل به‌درستی انعکاس عمومی نیافته است. داستان پرواز ناتمام تهران-کی‌یف درخور توجه جدی مسئولان از دلایل سبب‌شناختی مهاجرت، ترکیب مهاجرتی تا ترتیب هماهنگی رده‌های متفاوت عملیاتی و نحوه واکنش پدافند هوایی، ناهماهنگی‌های صورت‌گرفته در رده‌های متفاوت در روزهای نخستین پس از وقوع سانحه در بیان دلایل وقوع حادثه، است.
2- فرشته کوچک بی‌گناهمان، ری‌را*! دخترک نمی‌داند داستان پروازت را؛ چیزی نگفته‌ایم و مراقب بوده‌ایم تا متوجه نشود. چند باری که تصویرت را اینجا و آنجا دیده است، پرسشگری کرده و آخر بار با خوشحالی چند روز بعد از آن حادثه تلخ برایم گفته «بابا، عکس ری‌را را تلویزیون نشون داد. تازه رسیدند کانادا، خوشحال بود و مامانش را بغل کرده بود». به نقاشی‌ات و دست‌های زیبای کوچک کوتاه‌شده از دنیای رنگارنگ‌مان با بغضی تلخ می‌نگرم. اما شاید با داستان پروازت جهانی زیباتر را به تصویر کشیده‌ای. دست‌های کوچکت را به تماشا نشسته‌ام و به «ری‌را»های دیگر این سرزمین می‌اندیشم و مسئولیتی که ما در قبال فرداهای آنها داریم و خواهیم داشت.
*ری را اسماعیلیون فرزند حامد اسماعیلیون، نویسنده، به همراه مادرش پریسا اقبالیان از شمار جان‌باختگان سانحه سقوط پرواز 752 هستند.

 

اخبار مرتبط سایر رسانه ها