جنگ سگها یک سرگرمی وحشیانه
سپهر سلیمی
استفاده و بهره‌کشی انسان از حیوانات به شکل‌های مختلف، سابقه‌ای بسیار طولانی دارد. انسان در طول تاریخ همواره از گوشت، پوست و نیروی کار حیوانات در جهت تأمین رفاه خود بهره گرفته است. در این بین افرادی صرفا برای تفریح و سرگرمی از وجود حیوانات بهره‌کشی می‌کنند. یکی از این موارد، «جنگ سگها» است که در تمام دنیا طرفدارانی دارد.
جنگ‌انداختن حیوانات مختلف نظیر خروس، گراز، شتر، سگ و مانند آن به قصد و نیت تفریح نمونه بارزی از جنایت علیه حیوانات است. از جنگ بین سگها به‌عنوان شایع‌ترین و شاید خون‌بارترین این جنگ‌ها می‌توان نام برد. ریشه تاریخی جنگ سگها به کشورهای چین و رم باستان برمی‌گردد. نگاره‌های تاریخی به برپایی جنگ‌هایی بین سگها و گلادیاتورها یا بین سگها و سایر موجودات نظیر خرس و گراز برای سرگرمی اشاره می‌کند.
از زمان اهلی‌کردن حیوانات، حضور سگها نیز در کنار انسان گسترش یافت و پس از آن در شکار، جنگ یا برای سرگرمی از حضور این حیوانات بهره‌کشی شد.
با مهاجرت دسته‌جمعی انسان‌ها و هدیه‌دادن سگها، این فرهنگ بین سایر کشورها گسترش یافت تا جایی که امروزه در سراسر جهان و ازجمله ایران شاهد حضور این فرهنگ ناپسند هستیم. امروزه با وجود اینکه در اغلب کشورها جنگ سگها ممنوع است، اما این مسابقات همچنان برگزار میشود.
سگ به‌عنوان موجودی که به‌طور مستقیم و ناخواسته در این عمل وحشیانه قرار می‌گیرد، بیشترین آسیب را می‌بیند. از نژادهای برتر و برنده در مسابقات، توله‌کشی میشود. در همان توله‌گی گوش‌ها و دم بریده میشود تا هنگام جنگ، حریف نشانی از ترس را که به واسطه حرکات گوش‌ها و دم در سگها نمایان میشود، در آنها شناسایی نکند و حتی احتمال گازگرفته‌شدن این مناطق از سوی سگ حریف پایین بیاید.
سگ‌هایی که برای جنگ سگها مورد استفاده قرار می‌گیرند، مجبورند زنجیرها و وزنه‌‌های سنگینی را برای افزایش قدرت عضلات دست‌ها دور گردن خود تحمل کنند. مجبورند مدتی طولانی در‌حالی‌که به میله‌هایی دوار وصل هستند، راه بروند تا عضلات پایشان تقویت شود. برای آماده‌شدن برای مسابقات صاحبان به خودشان اجازه می‌دهند سگ‌های ضعیف یا طعمه‌های زنده دیگر را جلوی سگ خود بیندازند تا آرواره‌ها را تقویت کنند. استفاده از داروهایی برای تقویت عضلات بخش دیگری از این آزار است. در‌نهایت هنگام مسابقه سگ یا می‌برد یا در همان میدان مسابقه توسط همنوع خود پاره‌پاره میشود یا اگر زنده از مسابقه بیرون بیاید، به خاطر شرمی که برای صاحب خود به بار آورده، کشته میشود یا با بدنی زخمی و استخوان‌های شکسته به حال خود رها میشود؛ چون سگ‌های شکست‌خورده معمولا مداوا نمی‌شوند.
افرادی که سگها را به جنگ می‌اندازند، اغلب برای توجیه کار خود می‌گویند جنگ سگها یک سنت قدیمی است که نباید از بین برود یا اینکه این ذات جنگنده خود سگ‌هاست که تمایل به جنگیدن دارند و آنها مراقب بهداشت و سلامت سگها هستند.
حیوان‌آزاری و شرط‌بندی ازجمله مواردی است که برخورد مجریان قانون با برگزارکنندگان جنگ سگها را آسان می‌کند.
استفاده و بهره‌کشی انسان از حیوانات به شکل‌های مختلف، سابقه‌ای بسیار طولانی دارد. انسان در طول تاریخ همواره از گوشت، پوست و نیروی کار حیوانات در جهت تأمین رفاه خود بهره گرفته است. در این بین افرادی صرفا برای تفریح و سرگرمی از وجود حیوانات بهره‌کشی می‌کنند. یکی از این موارد، «جنگ سگها» است که در تمام دنیا طرفدارانی دارد.
جنگ‌انداختن حیوانات مختلف نظیر خروس، گراز، شتر، سگ و مانند آن به قصد و نیت تفریح نمونه بارزی از جنایت علیه حیوانات است. از جنگ بین سگها به‌عنوان شایع‌ترین و شاید خون‌بارترین این جنگ‌ها می‌توان نام برد. ریشه تاریخی جنگ سگها به کشورهای چین و رم باستان برمی‌گردد. نگاره‌های تاریخی به برپایی جنگ‌هایی بین سگها و گلادیاتورها یا بین سگها و سایر موجودات نظیر خرس و گراز برای سرگرمی اشاره می‌کند.
از زمان اهلی‌کردن حیوانات، حضور سگها نیز در کنار انسان گسترش یافت و پس از آن در شکار، جنگ یا برای سرگرمی از حضور این حیوانات بهره‌کشی شد.
با مهاجرت دسته‌جمعی انسان‌ها و هدیه‌دادن سگها، این فرهنگ بین سایر کشورها گسترش یافت تا جایی که امروزه در سراسر جهان و ازجمله ایران شاهد حضور این فرهنگ ناپسند هستیم. امروزه با وجود اینکه در اغلب کشورها جنگ سگها ممنوع است، اما این مسابقات همچنان برگزار میشود.
سگ به‌عنوان موجودی که به‌طور مستقیم و ناخواسته در این عمل وحشیانه قرار می‌گیرد، بیشترین آسیب را می‌بیند. از نژادهای برتر و برنده در مسابقات، توله‌کشی میشود. در همان توله‌گی گوش‌ها و دم بریده میشود تا هنگام جنگ، حریف نشانی از ترس را که به واسطه حرکات گوش‌ها و دم در سگها نمایان میشود، در آنها شناسایی نکند و حتی احتمال گازگرفته‌شدن این مناطق از سوی سگ حریف پایین بیاید.
سگ‌هایی که برای جنگ سگها مورد استفاده قرار می‌گیرند، مجبورند زنجیرها و وزنه‌‌های سنگینی را برای افزایش قدرت عضلات دست‌ها دور گردن خود تحمل کنند. مجبورند مدتی طولانی در‌حالی‌که به میله‌هایی دوار وصل هستند، راه بروند تا عضلات پایشان تقویت شود. برای آماده‌شدن برای مسابقات صاحبان به خودشان اجازه می‌دهند سگ‌های ضعیف یا طعمه‌های زنده دیگر را جلوی سگ خود بیندازند تا آرواره‌ها را تقویت کنند. استفاده از داروهایی برای تقویت عضلات بخش دیگری از این آزار است. در‌نهایت هنگام مسابقه سگ یا می‌برد یا در همان میدان مسابقه توسط همنوع خود پاره‌پاره میشود یا اگر زنده از مسابقه بیرون بیاید، به خاطر شرمی که برای صاحب خود به بار آورده، کشته میشود یا با بدنی زخمی و استخوان‌های شکسته به حال خود رها میشود؛ چون سگ‌های شکست‌خورده معمولا مداوا نمی‌شوند.
افرادی که سگها را به جنگ می‌اندازند، اغلب برای توجیه کار خود می‌گویند جنگ سگها یک سنت قدیمی است که نباید از بین برود یا اینکه این ذات جنگنده خود سگ‌هاست که تمایل به جنگیدن دارند و آنها مراقب بهداشت و سلامت سگها هستند.
حیوان‌آزاری و شرط‌بندی ازجمله مواردی است که برخورد مجریان قانون با برگزارکنندگان جنگ سگها را آسان می‌کند.