روایت بانوی رکابزن از آزار و اذیت‌ها در حین تمرین در جاده
بانوی رکابزن ملی‌پوش ایران گفت: در حین تمرین اصلا امنیت نداریم و ممکن است بارها رانندگان ما را اذیت کنند. ماندانا دهقان در گفت‌وگو با ایسنا درباره اینکه در حین تمرین در جاده از امنیت برخوردار است یا نه، بیان کرد: واقعیت این است که اصلا امنیت نداریم و خیلی اتفاق می‌افتد که در حین تمرین توسط رانندگان مورد آزار و اذیت قرار بگیریم. ممکن است در یک روز دو، سه مرتبه شاهد چنین اتفاقی باشیم. در برخی از شهرها این مسئله بیشتر و در برخی شهرها کمتر است. برخی از رانندگان فکر می‌کنند ما برای تفریح با دوچرخه در جاده هستیم و سعی می‌کنند با خودروی خود ما را اذیت کنند. او ادامه داد: در دور مجموعه آزادی چند روز پیش مشکلی برایم پیش آمد و جرثقیل اداره برق من را اذیت کرد و ماشین را به سمتی که من بودم هدایت کرد و نزدیک بود با من تصادف کند و من هم با پلیس 110 تماس گرفتم. راننده حتی عصبانی و طلبکار شد که اصلا شما اینجا چه کار دارید اما بعدا که پلیس حق را به من داد، معذرت‌خواهی کرد و گفت من را دیده و نمی‌خواسته به من بزند. همسرم در تمام تمرینات به‌عنوان اسکورت همراهم است اما بازهم چنین مشکلاتی دارم. اگر یک دوچرخه‌سوار تنها باشد که
هر روز دارد با جانش بازی می‌کند. دهقان درباره نحوه فرهنگ‌سازی برای احترام‌گذاشتن به دوچرخه‌سواران در جاده‌ها گفت: صداوسیما خیلی می‌تواند مؤثر باشد اما حتی زیرنویس هم انجام نمی‌شود. خیلی از رانندگان به ما اعتراض دارند که در جاده چه کار می‌کنید و به پارک بروید. در تصور آنها نمی‌گنجد که ما صد تا 150 کیلومتر در روز تمرین داریم و در پارک امکان تمرین‌کردن وجود ندارد. در کشورهای دیگر جهان هم رکابزنان در جاده تمرین می‌کنند، حالا برخی کشورها جاده مخصوص دوچرخه دارند؛ مثل امارات. اما برخی کشورها هم جاده مخصوص برای دوچرخه‌سواران ندارند اما تابلوهایی نصب‌شده یا فرهنگ‌سازی شده و خود مردم رعایت می‌کنند. اما در ایران رانندگان معترض هستند که جاده برای آنهاست و ما نباید در جاده تمرین کنیم. او افزود: درباره بستن کمربند ایمنی هم سال‌ها کار شد تا فرهنگ‌سازی انجام گرفت و اکنون همه هنگام رانندگی کمربند ایمنی را می‌بندند؛ بنابراین احترام به دوچرخه‌سواران و رعایت فاصله ایمنی هم باید سال‌ها کار شود و با یک بار گفتن چیزی درست نمی‌شود. در سطح شهر تهران یا برخی شهرهای دیگر تابلوهایی نصب شده اما این کافی نیست و تأثیری که صداوسیما
می‌تواند بگذارد، خیلی بیشتر است؛ چون به‌هر‌حال 60، 70 میلیون مخاطب دارد. لژیونر دوچرخه‌سواری ایران درباره تأمین هزینه‌های خود در شرایط تعطیلی مسابقات و اردوها تأکید کرد: صفر تا صد هزینه‌های من با همسرم است. هزینه تجهیزات هم با توجه به افزایش قیمت دلار خیلی گران شده و اصلا دوچرخه‌سواری خیلی سخت شده است. پولمان دیگر به خرید مکمل هم نمی‌رسد. قیمت تیوپ چینی صد هزار تومان شده است و همه دیگر به فکر کنار‌گذاشتن دوچرخه‌سواری هستند. بحث کرونا هم تمام شود، در لیگ یک میلیون هم قرارداد نداریم. باز مردان شرایط بهتری دارند و انگار ما رایگان رکاب می‌زنیم.
بانوی رکابزن ملی‌پوش ایران گفت: در حین تمرین اصلا امنیت نداریم و ممکن است بارها رانندگان ما را اذیت کنند. ماندانا دهقان در گفت‌وگو با ایسنا درباره اینکه در حین تمرین در جاده از امنیت برخوردار است یا نه، بیان کرد: واقعیت این است که اصلا امنیت نداریم و خیلی اتفاق می‌افتد که در حین تمرین توسط رانندگان مورد آزار و اذیت قرار بگیریم. ممکن است در یک روز دو، سه مرتبه شاهد چنین اتفاقی باشیم. در برخی از شهرها این مسئله بیشتر و در برخی شهرها کمتر است. برخی از رانندگان فکر می‌کنند ما برای تفریح با دوچرخه در جاده هستیم و سعی می‌کنند با خودروی خود ما را اذیت کنند. او ادامه داد: در دور مجموعه آزادی چند روز پیش مشکلی برایم پیش آمد و جرثقیل اداره برق من را اذیت کرد و ماشین را به سمتی که من بودم هدایت کرد و نزدیک بود با من تصادف کند و من هم با پلیس 110 تماس گرفتم. راننده حتی عصبانی و طلبکار شد که اصلا شما اینجا چه کار دارید اما بعدا که پلیس حق را به من داد، معذرت‌خواهی کرد و گفت من را دیده و نمی‌خواسته به من بزند. همسرم در تمام تمرینات به‌عنوان اسکورت همراهم است اما بازهم چنین مشکلاتی دارم. اگر یک دوچرخه‌سوار تنها باشد که
هر روز دارد با جانش بازی می‌کند. دهقان درباره نحوه فرهنگ‌سازی برای احترام‌گذاشتن به دوچرخه‌سواران در جاده‌ها گفت: صداوسیما خیلی می‌تواند مؤثر باشد اما حتی زیرنویس هم انجام نمی‌شود. خیلی از رانندگان به ما اعتراض دارند که در جاده چه کار می‌کنید و به پارک بروید. در تصور آنها نمی‌گنجد که ما صد تا 150 کیلومتر در روز تمرین داریم و در پارک امکان تمرین‌کردن وجود ندارد. در کشورهای دیگر جهان هم رکابزنان در جاده تمرین می‌کنند، حالا برخی کشورها جاده مخصوص دوچرخه دارند؛ مثل امارات. اما برخی کشورها هم جاده مخصوص برای دوچرخه‌سواران ندارند اما تابلوهایی نصب‌شده یا فرهنگ‌سازی شده و خود مردم رعایت می‌کنند. اما در ایران رانندگان معترض هستند که جاده برای آنهاست و ما نباید در جاده تمرین کنیم. او افزود: درباره بستن کمربند ایمنی هم سال‌ها کار شد تا فرهنگ‌سازی انجام گرفت و اکنون همه هنگام رانندگی کمربند ایمنی را می‌بندند؛ بنابراین احترام به دوچرخه‌سواران و رعایت فاصله ایمنی هم باید سال‌ها کار شود و با یک بار گفتن چیزی درست نمی‌شود. در سطح شهر تهران یا برخی شهرهای دیگر تابلوهایی نصب شده اما این کافی نیست و تأثیری که صداوسیما
می‌تواند بگذارد، خیلی بیشتر است؛ چون به‌هر‌حال 60، 70 میلیون مخاطب دارد. لژیونر دوچرخه‌سواری ایران درباره تأمین هزینه‌های خود در شرایط تعطیلی مسابقات و اردوها تأکید کرد: صفر تا صد هزینه‌های من با همسرم است. هزینه تجهیزات هم با توجه به افزایش قیمت دلار خیلی گران شده و اصلا دوچرخه‌سواری خیلی سخت شده است. پولمان دیگر به خرید مکمل هم نمی‌رسد. قیمت تیوپ چینی صد هزار تومان شده است و همه دیگر به فکر کنار‌گذاشتن دوچرخه‌سواری هستند. بحث کرونا هم تمام شود، در لیگ یک میلیون هم قرارداد نداریم. باز مردان شرایط بهتری دارند و انگار ما رایگان رکاب می‌زنیم.