الهام حسینی: بی‌توجهی از خودم بود که مینیسکم پاره شد
شرق: الهام حسینی این روزها دوره نقاهت پس از عمل جراحی را پشت سر می‌گذارد. تنها بانوی مدال‌آور وزنه‌برداری ایران، بعد از عمل حساسی که روی مینیسک زانویش انجام داده، حداقل تا یک ماه از تمرینات دور است و بعد از آن می‌تواند دوباره وزنه‌زدن را از سر بگیرد. اردوی تیم ملی وزنه‌برداری زنان در حالی بعد از ماه‌ها تعطیلی تشکیل شد که دقیقا با آسیب‌دیدگی ناگهانی این وزنه‌بردار لرستانی مصادف شد. الهام حالا غایب بزرگ این اردو است و چاره‌ای ندارد جز اینکه این روزهای سخت را بگذراند. البته اقامت حسینی در کمپ تیم‌های ملی وزنه‌برداری، باعث تقویت روحیه او شده تا بهتر بتواند از این مسیر دشوار عبور کند. دارنده مدال برنز رقابت‌های بین‌المللی جام نعیم سلیمان‌اوغلو درباره اوضاع‌و‌احوال خود به «شرق» می‌گوید: «خوشبختانه عمل موفقیت‌آمیزی را پشت سر گذاشتم و پایم را دکتر سهراب کیهانی که از جراحان حاذق آسیب‌های ورزشی هستند، جراحی کردند. در‌حال‌حاضر شش روز است که زانویم عمل شده و مشغول انجام فیزیوتراپی هستم. البته از دیروز تمرینات بالا‌تنه‌ام را به صورت سبک انجام می‌دهم. اگر کلا تمرین را کنار بگذارم، بدنم افت می‌کند. باید تمام تلاشم را
بکنم که قدرت بدنی‌ام را حفظ کنم. تمام هدف من این است که بتوانم خودم را به رقابت‌های قهرمانی آسیا که فروردین سال آینده برگزار می‌شود، برسانم. آن‌طور‌که دکتر کیهانی گفته، بعد از چهار تا شش هفته می‌توانم دوباره روی تخته بیایم و وزنه‌زدن را شروع کنم».
چهره مطرح تیم ملی وزنه‌برداری بانوان با این آسیب‌دیدگی باعث غافلگیری خیلی‌ها شد. او معتقد است اگر خودش قدری بیشتر حواسش به سلامتش بود، الان با این اتفاق مواجه نمی‌شد: «دقیقا یک‌ماه‌و‌نیم پیش بود که متوجه دردی از قسمت بغل ساق پایم شدم. در ابتدا سعی کردم با یخ‌درمانی درد آن را تسکین دهم، اما بهتر نشدم. بعد پیش یک دکتر ارتوپد در شهر خودمان رفتم که گفتند چیزی نیست و می‌توانی با چند جلسه فیزیوتراپی دوباره تمریناتت را شروع کنی. چند جلسه فیزیوتراپی هم رفتم، اما بهتر نشدم. نزدیک شروع اردوی تیم ملی بود که مشکل پایم را به مسئولان فدراسیون وزنه‌برداری و کادر فنی تیم ملی اطلاع دادم و آنها گفتند سریعا به تهران بیا تا درمانت را در اینجا انجام بدهیم. متأسفانه کوتاهی از طرف خودم بود که باعث شد مصدومیتم حاد شود. من وقتی در تهران ام‌آر‌آی دادم، پارگی مینیسک زانویم کاملا مشخص بود. دکتر کیهانی هم گفت اگر بخواهی خودت را به مسابقات برسانی، باید فورا جراحی کنی. از مسئولان فدراسیون و کمیته پزشکی نهایت تشکر را دارم که این‌قدر سریع پیگیر کار درمانم شدند و جراحی پایم را به دکتر کیهانی سپردند».
وزنه‌بردار دسته 71 کیلوگرم در حالی بعد از ماه‌ها تعطیلی اردوها به‌خاطر کرونا، انتظار حضور در تمرینات تیم ملی را می‌کشید که با این اتفاق شانس شرکت در مرحله نخست اردو را از دست داد. مسئولان فدراسیون وزنه‌برداری در اقدامی حرفه‌ای شرایطی برای حسینی ترتیب دادند تا دوران نقاهت را در تهران در کنار هم‌تیمی‌های خودش سپری کند: «متأسفانه به خاطر کرونا و محدودیت‌های رفت‌و‌آمد بین‌شهری، مسئولان فدراسیون شرایطی را برایم مهیا کردند که در کمپ تیم‌های ملی قرنطینه باشم و دوران نقاهتم را کنار هم‌‌تیمی‌هایم در خوابگاه بگذرانم. خوشبختانه در مجموعه ورزشی آزادی یک مرکز درمانی برای انجام فیزیوتراپی هم وجود دارد که هر روز به آنجا مراجعه می‌کنم و برنامه‌های فیزیوتراپی‌ام را انجام می‌دهم». وزنه‌برداری زنان ایران، دو سال است که رسما در رویدادهای آسیایی و جهانی شرکت می‌کند، اما با توجه به نوپا‌بودن آن، هنوز نتوانسته جایگاه درخور توجهی در رده‌بندی جهانی داشته باشد. با توجه به این موضوع، باید گفت این زنان شانس کمی برای حضور در بازی‌های المپیک 2020 توکیو دارند. آنها یا باید از طریق وایلد‌کارت (سهمیه مستقیم) به المپیک توکیو راه پیدا کنند
که کارشناسان این موضوع را بعید می‌دانند یا اینکه از طریق رقابت‌های قاره آسیا نهایت تلاش خود را برای المپیکی‌شدن کنند که این راه نیز مسیری بس دشوار خواهد بود: «ما برای کسب سهمیه المپیک شانس داریم، اما کار خیلی سخت است؛ به‌خصوص الان که من مصدوم شده‌ام و نمی‌توانم هیچ پیش‌‌بینی‌ای از آینده داشته باشم. ما دو فرصت داریم؛ یا باید از طریق سیستم رنکینگ سهمیه را بگیریم، یعنی جزء هشت نفر اول وزن خودمان باشم یا اینکه از طریق رقابت‌های قاره‌ای سهمیه بگیریم که امیدمان به این مسیر است. با توجه به اینکه وزنه‌برداری زنان تازه کارش را شروع کرده، فعلا نتوانستیم رتبه خوبی در رده‌بندی جهانی داشته باشیم. خود من فکر می‌کنم در‌حال‌حاضر رده‌ام 46 دسته 76 کیلوگرم باشم؛ بنابراین همه امیدمان به مسابقات قاره‌ای است. در این رقابت‌ها به هر دسته یک سهمیه داده می‌شود و آن‌هم نفر اول هر دسته است. از آنجا که بهترین قهرمانان جهان در وزنه‌برداری بانوان در آسیاست و بیشتر نفرات از طریق رنکینگ سهمیه المپیک را گرفته‌اند، این احتمال وجود دارد که سهمیه را از قاره بگیرم. در دسته من نفرات اول تا سوم جزء هشت نفر اول رده‌بندی جهانی هستند و سهمیه را
گرفته‌اند. با توجه به این موضوع، اگر این نفرات در مسابقات قاره‌ای هم شرکت کنند و باز هم روی سکو بروند، سهمیه آسیا به نفرات بعد از آنها تعلق می‌گیرد. در این صورت، اگر بتوانم بعد از این نفرات رده چهارم مسابقات آسیا را کسب کنم، سهمیه به من داده می‌شود. اختلاف رکوردی من با سه نفر اول این دسته که آسیایی بوده و در رنکینگ هم اول هستند، خیلی بالاست؛ بنابراین من باید با نفرات دیگر رقابت کنم. هم خودم و هم کادر فنی رکوردهای آسیا را در این دسته بررسی کردیم و برنامه‌مان این است که خودمان را به آن نزدیک کنیم. من فعلا در تمرینات و در شرایط کرونا همان رکوردهای قبلی خودم را زدم. متأسفانه این آسیب‌دیدگی غافلگیرم کرده و الان فقط به این فکر می‌کنم که بتوانم هرچه زودتر به تمرینات برگردم».
شرق: الهام حسینی این روزها دوره نقاهت پس از عمل جراحی را پشت سر می‌گذارد. تنها بانوی مدال‌آور وزنه‌برداری ایران، بعد از عمل حساسی که روی مینیسک زانویش انجام داده، حداقل تا یک ماه از تمرینات دور است و بعد از آن می‌تواند دوباره وزنه‌زدن را از سر بگیرد. اردوی تیم ملی وزنه‌برداری زنان در حالی بعد از ماه‌ها تعطیلی تشکیل شد که دقیقا با آسیب‌دیدگی ناگهانی این وزنه‌بردار لرستانی مصادف شد. الهام حالا غایب بزرگ این اردو است و چاره‌ای ندارد جز اینکه این روزهای سخت را بگذراند. البته اقامت حسینی در کمپ تیم‌های ملی وزنه‌برداری، باعث تقویت روحیه او شده تا بهتر بتواند از این مسیر دشوار عبور کند. دارنده مدال برنز رقابت‌های بین‌المللی جام نعیم سلیمان‌اوغلو درباره اوضاع‌و‌احوال خود به «شرق» می‌گوید: «خوشبختانه عمل موفقیت‌آمیزی را پشت سر گذاشتم و پایم را دکتر سهراب کیهانی که از جراحان حاذق آسیب‌های ورزشی هستند، جراحی کردند. در‌حال‌حاضر شش روز است که زانویم عمل شده و مشغول انجام فیزیوتراپی هستم. البته از دیروز تمرینات بالا‌تنه‌ام را به صورت سبک انجام می‌دهم. اگر کلا تمرین را کنار بگذارم، بدنم افت می‌کند. باید تمام تلاشم را
بکنم که قدرت بدنی‌ام را حفظ کنم. تمام هدف من این است که بتوانم خودم را به رقابت‌های قهرمانی آسیا که فروردین سال آینده برگزار می‌شود، برسانم. آن‌طور‌که دکتر کیهانی گفته، بعد از چهار تا شش هفته می‌توانم دوباره روی تخته بیایم و وزنه‌زدن را شروع کنم».
چهره مطرح تیم ملی وزنه‌برداری بانوان با این آسیب‌دیدگی باعث غافلگیری خیلی‌ها شد. او معتقد است اگر خودش قدری بیشتر حواسش به سلامتش بود، الان با این اتفاق مواجه نمی‌شد: «دقیقا یک‌ماه‌و‌نیم پیش بود که متوجه دردی از قسمت بغل ساق پایم شدم. در ابتدا سعی کردم با یخ‌درمانی درد آن را تسکین دهم، اما بهتر نشدم. بعد پیش یک دکتر ارتوپد در شهر خودمان رفتم که گفتند چیزی نیست و می‌توانی با چند جلسه فیزیوتراپی دوباره تمریناتت را شروع کنی. چند جلسه فیزیوتراپی هم رفتم، اما بهتر نشدم. نزدیک شروع اردوی تیم ملی بود که مشکل پایم را به مسئولان فدراسیون وزنه‌برداری و کادر فنی تیم ملی اطلاع دادم و آنها گفتند سریعا به تهران بیا تا درمانت را در اینجا انجام بدهیم. متأسفانه کوتاهی از طرف خودم بود که باعث شد مصدومیتم حاد شود. من وقتی در تهران ام‌آر‌آی دادم، پارگی مینیسک زانویم کاملا مشخص بود. دکتر کیهانی هم گفت اگر بخواهی خودت را به مسابقات برسانی، باید فورا جراحی کنی. از مسئولان فدراسیون و کمیته پزشکی نهایت تشکر را دارم که این‌قدر سریع پیگیر کار درمانم شدند و جراحی پایم را به دکتر کیهانی سپردند».
وزنه‌بردار دسته 71 کیلوگرم در حالی بعد از ماه‌ها تعطیلی اردوها به‌خاطر کرونا، انتظار حضور در تمرینات تیم ملی را می‌کشید که با این اتفاق شانس شرکت در مرحله نخست اردو را از دست داد. مسئولان فدراسیون وزنه‌برداری در اقدامی حرفه‌ای شرایطی برای حسینی ترتیب دادند تا دوران نقاهت را در تهران در کنار هم‌تیمی‌های خودش سپری کند: «متأسفانه به خاطر کرونا و محدودیت‌های رفت‌و‌آمد بین‌شهری، مسئولان فدراسیون شرایطی را برایم مهیا کردند که در کمپ تیم‌های ملی قرنطینه باشم و دوران نقاهتم را کنار هم‌‌تیمی‌هایم در خوابگاه بگذرانم. خوشبختانه در مجموعه ورزشی آزادی یک مرکز درمانی برای انجام فیزیوتراپی هم وجود دارد که هر روز به آنجا مراجعه می‌کنم و برنامه‌های فیزیوتراپی‌ام را انجام می‌دهم». وزنه‌برداری زنان ایران، دو سال است که رسما در رویدادهای آسیایی و جهانی شرکت می‌کند، اما با توجه به نوپا‌بودن آن، هنوز نتوانسته جایگاه درخور توجهی در رده‌بندی جهانی داشته باشد. با توجه به این موضوع، باید گفت این زنان شانس کمی برای حضور در بازی‌های المپیک 2020 توکیو دارند. آنها یا باید از طریق وایلد‌کارت (سهمیه مستقیم) به المپیک توکیو راه پیدا کنند
که کارشناسان این موضوع را بعید می‌دانند یا اینکه از طریق رقابت‌های قاره آسیا نهایت تلاش خود را برای المپیکی‌شدن کنند که این راه نیز مسیری بس دشوار خواهد بود: «ما برای کسب سهمیه المپیک شانس داریم، اما کار خیلی سخت است؛ به‌خصوص الان که من مصدوم شده‌ام و نمی‌توانم هیچ پیش‌‌بینی‌ای از آینده داشته باشم. ما دو فرصت داریم؛ یا باید از طریق سیستم رنکینگ سهمیه را بگیریم، یعنی جزء هشت نفر اول وزن خودمان باشم یا اینکه از طریق رقابت‌های قاره‌ای سهمیه بگیریم که امیدمان به این مسیر است. با توجه به اینکه وزنه‌برداری زنان تازه کارش را شروع کرده، فعلا نتوانستیم رتبه خوبی در رده‌بندی جهانی داشته باشیم. خود من فکر می‌کنم در‌حال‌حاضر رده‌ام 46 دسته 76 کیلوگرم باشم؛ بنابراین همه امیدمان به مسابقات قاره‌ای است. در این رقابت‌ها به هر دسته یک سهمیه داده می‌شود و آن‌هم نفر اول هر دسته است. از آنجا که بهترین قهرمانان جهان در وزنه‌برداری بانوان در آسیاست و بیشتر نفرات از طریق رنکینگ سهمیه المپیک را گرفته‌اند، این احتمال وجود دارد که سهمیه را از قاره بگیرم. در دسته من نفرات اول تا سوم جزء هشت نفر اول رده‌بندی جهانی هستند و سهمیه را
گرفته‌اند. با توجه به این موضوع، اگر این نفرات در مسابقات قاره‌ای هم شرکت کنند و باز هم روی سکو بروند، سهمیه آسیا به نفرات بعد از آنها تعلق می‌گیرد. در این صورت، اگر بتوانم بعد از این نفرات رده چهارم مسابقات آسیا را کسب کنم، سهمیه به من داده می‌شود. اختلاف رکوردی من با سه نفر اول این دسته که آسیایی بوده و در رنکینگ هم اول هستند، خیلی بالاست؛ بنابراین من باید با نفرات دیگر رقابت کنم. هم خودم و هم کادر فنی رکوردهای آسیا را در این دسته بررسی کردیم و برنامه‌مان این است که خودمان را به آن نزدیک کنیم. من فعلا در تمرینات و در شرایط کرونا همان رکوردهای قبلی خودم را زدم. متأسفانه این آسیب‌دیدگی غافلگیرم کرده و الان فقط به این فکر می‌کنم که بتوانم هرچه زودتر به تمرینات برگردم».