|

محمد‌جعفر مرادی، رکورددار دوی ماراتن ایران

کسی در کمیته المپیک من و رشته‌ام را نمی‌شناسد!

محمد‌جعفر مرادی، رکورددار دوی ماراتن ایران، بعد از مدت‌ها دوری از مسابقات، مجبور شد در رقابت‌های صحرانوردی چابهار بدود. کرونا و محدودیت‌هایش، شرایطی را رقم زده که او ترجیح داد خودش را در کنار دوندگان این رشته محک بزند. مرادی در حالی یک سال گذشته را سخت تمرین کرده که هدفش حضور در بازی‌های المپیک توکیو است. البته اگر امکانات یک دونده حرفه‌ای برایش مهیا شود. او می‌گوید برای اینکه بتواند ورودی المپیک 2020 را بگیرد، باید حداقل سه، چهار ماهی در کنیا تمرین کند. در غیر‌این‌صورت محال است با تمرین‌کردن در داخل المپیکی شود. در ادامه گفت‌وگوی «شرق» را با تنها دونده المپیکی ماراتن کشور می‌خوانید.
‌ از رقابت‌های صحرانوردی چابهار بگویید. چه شد که در این مسابقات شرکت کردید؟

من چهار، پنج سالی بود که در مسابقات صحرانوردی شرکت نمی‌کردم. متأسفانه با آمدن کرونا همه‌چیز به هم خورد و شرایط تغییر کرد. در این مدتی که کرونا بوده، هیچ مسابقه‌ای برگزار نشده. من هم برای اینکه خودم را محک بزنم، تصمیم گرفتم در این رقابت‌ها شرکت کنم. به هر حال نزدیک 10 ماه بود که فقط تمرین کرده بودم و بدنم زیر فشار نبود. در کل فکر می‌کنم مسابقه خوبی برگزار شد. از رکوردی هم که زدم، راضی هستم و توانستم نفر اول شوم.
‌جایزه‌ای که میزبان مسابقات به نفرات برتر داد، خیلی سر‌و‌صدا به پا کرد. از این‌همه چیز، چرا به شما روبالشی هدیه دادند؟
راستش من هنوز هم نمی‌دانم چرا به به ما روبالشی سوزن‌دوزی‌شده هدیه دادند. قبل از مسابقه گفته بودند به نفرات اول تا سوم به ترتیب، سه، دو و یک میلیون هدیه نقدی می‌دهند؛ اما وسط مسابقه گفتند جایزه‌ای در کار نیست. بعد که ما نسبت به برخورد میزبان اعتراض کردیم، رئیس فدراسیون دوومیدانی خودش برای نفرات اول تا سوم، پنج، سه و دو میلیون تومان هدیه واریز کرد.
‌با این شرایطی که کروناست و مسابقه برگزار نمی‌شود، برنامه شما برای المپیک توکیو چیست؟
مسابقات کسب سهمیه المپیک در ماراتن قرار بود از آذر برگزار شود؛ اما متأسفانه به خاطر تغییر جهش کرونا تا به الان هیچ رقابتی برگزار نشده است. بعید می‌دانم با این وضعیتی که وجود دارد، مسابقات ماراتن مثل گذشته با حضور 30، 40 هزار دونده برگزار شود. فکر می‌کنم تنها مسابقاتی را برای دونده‌های نخبه برگزار کنند تا سهمیه‌ها از طریق رنکینگ مشخص شود. در کل 80 نفر از طریق رنکینگ سهمیه می‌گیرند که تا به الان 30 نفر سهمیه‌شان را قطعی کرده‌اند. نفرات باقی‌مانده باید در مسابقات با هم رقابت کنند تا بر حسب رکوردهایی که دارند، جایگاه‌شان در رده‌بندی مشخص شود.
‌وضعیت رکوردی شما چطور است؟
من که کار سختی برای گرفتن سهمیه دارم. رکورد ورودی دوی ماراتن نسبت به بازی‌های المپیک قبلی (2016 ریودوژانیرو) هفت دقیقه پایین‌تر آمده و این کار را مشکل می‌کند. رکورد ورودی الان دقیقا معادل رکورد دونده‌ای است که در المپیک 2016 مدال برنز گرفته است. هر کسی که برای المپیک توکیو ورودی بگیرد، شانس مدال هم دارد. با این تمرین‌هایی که من در ایران می‌کنم، بعید است که بتوانم سهمیه را بگیرم. با تمرین‌کردن در داخل نمی‌شود کاری از پیش برد. من باید حداقل سه، چهار ماهی در کنیا، کنار دوندگان پرقدرت کنیایی این کشور اردو بزنم و تمرین کنم تا بتوانم رکوردم را ارتقا بدهم. من در ایران هیچ رقیبی ندارم. رکورد فعلی من دو‌ساعت‌و 17‌دقیقه‌و 40 ثانیه است. در‌حالی‌که باید برای ورودی المپیک آن را به دو‌ساعت‌و 11‌دقیقه‌و 30 ثانیه برسانم.
‌حالا چه زمانی به اردوی کنیا می‌روید؟
اردوی کنیا پول می‌خواهد و من هم دنبال اسپانسر هستم. در این چند وقت اخیر در صفحه اینستاگرامم این موضوع را اطلاع‌رسانی کردم تا شاید یک نفر پیدا شود حامی مالی‌ام شود. البته چند نفری تماس گرفته‌اند؛ اما در حد حرف است و قطعی نیست.
‌چرا اسپانسر؟ شما تنها چهره مطرح ماراتن ایران هستید. فدراسیون دوومیدانی چرا کاری برایتان نمی‌کند؟
این سؤال را از خودشان بپرسید. متأسفانه مسئولان فدراسیون دوومیدانی اصلا اهمیتی به رشته ماراتن نمی‌دهند. من سال گذشته در رقابت‌های قهرمانی آسیا برای اولین بار در تاریخ دوومیدانی ایران عنوان ششم را به دست آوردم. این بهترین نتیجه ماراتن ایران است. در المپیک قبل هم من به‌عنوان اولین نفر سهمیه المپیک را گرفتم. برای همین وقتی این رفتارها را می‌بینم، اصلا به فدراسیون نرفتم که برنامه‌هایم را ارائه بدهم. چهار سال قبلی با ریاست ضعیف مجید کیهانی، ناامید شدیم و توجهی به ما نکردند. الان هم مثل همان موقع دیده نمی‌شویم.
‌خب این‌طور که نمی‌شود. شما دست‌کم باید به فدراسیون بروید و به آنها بگویید که برنامه‌تان چیست؟
نمی‌روم؛ چون می‌دانم بی‌فایده است. الان حسن تفتیان، رکورددار دوی صد متر ایران است و ورودی المپیک را هم آورده؛ اما به او گفته‌اند که تنها نصف هزینه‌هایش را می‌دهند. مابقی‌اش را باید خودش از طریق اسپانسر تأمین کند.
‌اما حسن تفتیان در این چند سال اخیر اصلا عملکرد قابل دفاعی نداشته است.
به هر حال یک المپین هست یا نه. هرچه باشد، سهمیه را گرفته است.
‌ضمن اینکه هزینه‌های تفتیان در فرانسه خیلی سنگین است!
بله خب. هزینه‌های اردوی او در فرانسه زیاد است. من با پنج تا شش هزار دلار می‌توانم سه ماه در کنیا اردو بزنم؛ اما این رقم تنها حقوق یک ماه مربی حسن است.
‌چرا به کمیته ملی المپیک نمی‌روید تا این مشکل را با آنها در میان بگذارید؟
کسی در کمیته من را نمی‌شناسد. رئیس کمیته اگر من را از نزدیک ببیند هم من را نمی‌شناسد و متأسفانه این از ضعف آنهاست.
‌کمیته به‌هر‌حال مرکز نظارت بر تیم‌های ملی را دارد و این‌طور نیست که دیگر شما را نشناسند!
ما در ایران زندگی می‌کنیم. آنها اصلا نمی‌دانند ماراتن چند کیلومتر است. اگر از آنها بپرسی رشته ما چیست، فکر می‌کنند پیاده‌روی می‌رویم و فقط بدنمان را تکان می‌دهیم. در‌حالی‌که ماراتن سمبل المپیک است.
‌در نهایت اگر به اردوی کنیا بروید، سهمیه را می‌گیرید؟
من تمام تلاشم را می‌کنم؛ اما باید حمایت شوم. رنکینگ من الان 250 است. اگر بتوانم در دو‌ساعت‌و 14 دقیقه بدوم، در جمع 80 نفر اول قرار می‌گیرم و سهمیه را می‌گیرم. من در المپیک قبلی بدون مربی و امکانات حرفه‌ای سهمیه گرفتم.
حدود 20 کیلومتر با نفرات اول رفتم؛ اما به دلیل تغذیه اشتباهی که در مسابقات داشتم، بدنم دچار افت قند شد. اگر مثل بقیه دونده‌ها مربی تغذیه و امکانات حرفه‌ای داشتم، این‌طور نمی‌شد. من اگر در المپیک ریو رکورد خودم را که دو‌ساعت‌و 17 دقیقه است، تکرار می‌کردم، جزء 20 نفر اول مسابقات قرار می‌گرفتم. برای این المپیک هم مربی ندارم و خودم تمرین می‌کنم. مربی‌ای که من می‌خواهم، ماهانه سه تا پنج هزار دلار حقوق می‌خواهد که نه خودم می‌توانم آن را بدهم، نه فدراسیون می‌دهد.

محمد‌جعفر مرادی، رکورددار دوی ماراتن ایران، بعد از مدت‌ها دوری از مسابقات، مجبور شد در رقابت‌های صحرانوردی چابهار بدود. کرونا و محدودیت‌هایش، شرایطی را رقم زده که او ترجیح داد خودش را در کنار دوندگان این رشته محک بزند. مرادی در حالی یک سال گذشته را سخت تمرین کرده که هدفش حضور در بازی‌های المپیک توکیو است. البته اگر امکانات یک دونده حرفه‌ای برایش مهیا شود. او می‌گوید برای اینکه بتواند ورودی المپیک 2020 را بگیرد، باید حداقل سه، چهار ماهی در کنیا تمرین کند. در غیر‌این‌صورت محال است با تمرین‌کردن در داخل المپیکی شود. در ادامه گفت‌وگوی «شرق» را با تنها دونده المپیکی ماراتن کشور می‌خوانید.
‌ از رقابت‌های صحرانوردی چابهار بگویید. چه شد که در این مسابقات شرکت کردید؟

من چهار، پنج سالی بود که در مسابقات صحرانوردی شرکت نمی‌کردم. متأسفانه با آمدن کرونا همه‌چیز به هم خورد و شرایط تغییر کرد. در این مدتی که کرونا بوده، هیچ مسابقه‌ای برگزار نشده. من هم برای اینکه خودم را محک بزنم، تصمیم گرفتم در این رقابت‌ها شرکت کنم. به هر حال نزدیک 10 ماه بود که فقط تمرین کرده بودم و بدنم زیر فشار نبود. در کل فکر می‌کنم مسابقه خوبی برگزار شد. از رکوردی هم که زدم، راضی هستم و توانستم نفر اول شوم.
‌جایزه‌ای که میزبان مسابقات به نفرات برتر داد، خیلی سر‌و‌صدا به پا کرد. از این‌همه چیز، چرا به شما روبالشی هدیه دادند؟
راستش من هنوز هم نمی‌دانم چرا به به ما روبالشی سوزن‌دوزی‌شده هدیه دادند. قبل از مسابقه گفته بودند به نفرات اول تا سوم به ترتیب، سه، دو و یک میلیون هدیه نقدی می‌دهند؛ اما وسط مسابقه گفتند جایزه‌ای در کار نیست. بعد که ما نسبت به برخورد میزبان اعتراض کردیم، رئیس فدراسیون دوومیدانی خودش برای نفرات اول تا سوم، پنج، سه و دو میلیون تومان هدیه واریز کرد.
‌با این شرایطی که کروناست و مسابقه برگزار نمی‌شود، برنامه شما برای المپیک توکیو چیست؟
مسابقات کسب سهمیه المپیک در ماراتن قرار بود از آذر برگزار شود؛ اما متأسفانه به خاطر تغییر جهش کرونا تا به الان هیچ رقابتی برگزار نشده است. بعید می‌دانم با این وضعیتی که وجود دارد، مسابقات ماراتن مثل گذشته با حضور 30، 40 هزار دونده برگزار شود. فکر می‌کنم تنها مسابقاتی را برای دونده‌های نخبه برگزار کنند تا سهمیه‌ها از طریق رنکینگ مشخص شود. در کل 80 نفر از طریق رنکینگ سهمیه می‌گیرند که تا به الان 30 نفر سهمیه‌شان را قطعی کرده‌اند. نفرات باقی‌مانده باید در مسابقات با هم رقابت کنند تا بر حسب رکوردهایی که دارند، جایگاه‌شان در رده‌بندی مشخص شود.
‌وضعیت رکوردی شما چطور است؟
من که کار سختی برای گرفتن سهمیه دارم. رکورد ورودی دوی ماراتن نسبت به بازی‌های المپیک قبلی (2016 ریودوژانیرو) هفت دقیقه پایین‌تر آمده و این کار را مشکل می‌کند. رکورد ورودی الان دقیقا معادل رکورد دونده‌ای است که در المپیک 2016 مدال برنز گرفته است. هر کسی که برای المپیک توکیو ورودی بگیرد، شانس مدال هم دارد. با این تمرین‌هایی که من در ایران می‌کنم، بعید است که بتوانم سهمیه را بگیرم. با تمرین‌کردن در داخل نمی‌شود کاری از پیش برد. من باید حداقل سه، چهار ماهی در کنیا، کنار دوندگان پرقدرت کنیایی این کشور اردو بزنم و تمرین کنم تا بتوانم رکوردم را ارتقا بدهم. من در ایران هیچ رقیبی ندارم. رکورد فعلی من دو‌ساعت‌و 17‌دقیقه‌و 40 ثانیه است. در‌حالی‌که باید برای ورودی المپیک آن را به دو‌ساعت‌و 11‌دقیقه‌و 30 ثانیه برسانم.
‌حالا چه زمانی به اردوی کنیا می‌روید؟
اردوی کنیا پول می‌خواهد و من هم دنبال اسپانسر هستم. در این چند وقت اخیر در صفحه اینستاگرامم این موضوع را اطلاع‌رسانی کردم تا شاید یک نفر پیدا شود حامی مالی‌ام شود. البته چند نفری تماس گرفته‌اند؛ اما در حد حرف است و قطعی نیست.
‌چرا اسپانسر؟ شما تنها چهره مطرح ماراتن ایران هستید. فدراسیون دوومیدانی چرا کاری برایتان نمی‌کند؟
این سؤال را از خودشان بپرسید. متأسفانه مسئولان فدراسیون دوومیدانی اصلا اهمیتی به رشته ماراتن نمی‌دهند. من سال گذشته در رقابت‌های قهرمانی آسیا برای اولین بار در تاریخ دوومیدانی ایران عنوان ششم را به دست آوردم. این بهترین نتیجه ماراتن ایران است. در المپیک قبل هم من به‌عنوان اولین نفر سهمیه المپیک را گرفتم. برای همین وقتی این رفتارها را می‌بینم، اصلا به فدراسیون نرفتم که برنامه‌هایم را ارائه بدهم. چهار سال قبلی با ریاست ضعیف مجید کیهانی، ناامید شدیم و توجهی به ما نکردند. الان هم مثل همان موقع دیده نمی‌شویم.
‌خب این‌طور که نمی‌شود. شما دست‌کم باید به فدراسیون بروید و به آنها بگویید که برنامه‌تان چیست؟
نمی‌روم؛ چون می‌دانم بی‌فایده است. الان حسن تفتیان، رکورددار دوی صد متر ایران است و ورودی المپیک را هم آورده؛ اما به او گفته‌اند که تنها نصف هزینه‌هایش را می‌دهند. مابقی‌اش را باید خودش از طریق اسپانسر تأمین کند.
‌اما حسن تفتیان در این چند سال اخیر اصلا عملکرد قابل دفاعی نداشته است.
به هر حال یک المپین هست یا نه. هرچه باشد، سهمیه را گرفته است.
‌ضمن اینکه هزینه‌های تفتیان در فرانسه خیلی سنگین است!
بله خب. هزینه‌های اردوی او در فرانسه زیاد است. من با پنج تا شش هزار دلار می‌توانم سه ماه در کنیا اردو بزنم؛ اما این رقم تنها حقوق یک ماه مربی حسن است.
‌چرا به کمیته ملی المپیک نمی‌روید تا این مشکل را با آنها در میان بگذارید؟
کسی در کمیته من را نمی‌شناسد. رئیس کمیته اگر من را از نزدیک ببیند هم من را نمی‌شناسد و متأسفانه این از ضعف آنهاست.
‌کمیته به‌هر‌حال مرکز نظارت بر تیم‌های ملی را دارد و این‌طور نیست که دیگر شما را نشناسند!
ما در ایران زندگی می‌کنیم. آنها اصلا نمی‌دانند ماراتن چند کیلومتر است. اگر از آنها بپرسی رشته ما چیست، فکر می‌کنند پیاده‌روی می‌رویم و فقط بدنمان را تکان می‌دهیم. در‌حالی‌که ماراتن سمبل المپیک است.
‌در نهایت اگر به اردوی کنیا بروید، سهمیه را می‌گیرید؟
من تمام تلاشم را می‌کنم؛ اما باید حمایت شوم. رنکینگ من الان 250 است. اگر بتوانم در دو‌ساعت‌و 14 دقیقه بدوم، در جمع 80 نفر اول قرار می‌گیرم و سهمیه را می‌گیرم. من در المپیک قبلی بدون مربی و امکانات حرفه‌ای سهمیه گرفتم.
حدود 20 کیلومتر با نفرات اول رفتم؛ اما به دلیل تغذیه اشتباهی که در مسابقات داشتم، بدنم دچار افت قند شد. اگر مثل بقیه دونده‌ها مربی تغذیه و امکانات حرفه‌ای داشتم، این‌طور نمی‌شد. من اگر در المپیک ریو رکورد خودم را که دو‌ساعت‌و 17 دقیقه است، تکرار می‌کردم، جزء 20 نفر اول مسابقات قرار می‌گرفتم. برای این المپیک هم مربی ندارم و خودم تمرین می‌کنم. مربی‌ای که من می‌خواهم، ماهانه سه تا پنج هزار دلار حقوق می‌خواهد که نه خودم می‌توانم آن را بدهم، نه فدراسیون می‌دهد.

 

اخبار مرتبط سایر رسانه ها