برخوردهای سلیقه‌ای با حیوانات
زهرا مشتاق
طرح جدید جمع‌آوری سگ‌هایی که شناسنامه و صاحب دارند، قابل درک نیست. در کشوری که هر چند وقت یک‌بار ویدئوهای تکان‌دهنده‌ای از برخوردهای خشونت‌بار با حیوانات از اهلی تا وحشی منتشر می‌شود، وضع چنین مقرراتی شرایط را به مراتب اسفناک‌تر می‌کند. در وضعیتی که مردم با مشکلات عدیده و فرساینده‌ای دست‌به‌گریبان هستند، دریغ‌کردن اندک داشته‌هایی که حق طبیعی و قانونی آنان است، ایجاد نارضایتی عامدانه میان قشر وسیعی از دوستداران حیوانات است. چنین محدودیت‌هایی که در هیچ کجای قوانین رسمی این کشور ذکر و تصویب نشده است، خاستگاهی جز سلایق شخصی و مقررات خلق‌الساعه در میان مدیران ندارد. پرسش این است که در این اوضاع نابسامان از قطع مکرر برق و آب گرفته تا ازدواج‌های اجباری، بی‌پولی، ودیعه‌ها و اجاره‌های سنگین مسکن، کسادی کسب‌وکار، پیک‌های پنجم و احتمالا ششم کووید۱۹ و ورود دلتا‌کرونا، نبود واکسن و سفر به ارمنستان برای واکسینه‌شدن، مستقر‌شدن طالبان در مرزهای افغانستان و در همسایگی ایران و سیستان و بلاتکلیفی مذاکرات پنج به علاوه یک ووو... واقعا هیچ‌چیز دیگری مهم‌‌تر از توقیف سگ‌های بیچاره نبود؟ اصلا سگ‌هایی که اغلب دارای شناسنامه و خانواده هستند، به چه دلیل و چرا باید جمع‌آوری شوند؟ مگر حیوانات در چگونگی خلق خود دخالت یا اجازه‌ای داشته‌اند؟ مثلا یک سوسک خودش خواسته که سوسک خلق شود؟ یا ما که انسان آفریده شده‌ایم، خودمان در اینکه چه موجودی خلق شویم، نقش داشته‌ایم؟ آیا صرف انسان‌بودن می‌تواند مجوزی برای کشتار یا زندانی‌کردن یا ایجاد هرگونه محدودیت دیگر، برای انواع مخلوقات از پرنده تا چرنده و خزنده باشد؟ این‌همه محدودیت از کجا می‌آید؟ چطور به خود اجازه می‌دهید این اندازه حیوانات را دچار رنج سازید؟ در خوبی حیوانات همان بس که هیچ‌کدام از معایب ما اشرف مخلوقاتی‌ها در حیات و منش آنها نیست. اگر شکار می‌کنند تنها به اندازه قوتشان است. جنگ نمی‌کنند. بمب نمی‌سازند. نسل‌کشی نمی‌کنند. جنگ آنها وقتی است که ما انسان‌ها با دادن فلفل تند سگ‌ها و خروس‌ها را به جان هم می‌اندازیم. چون انسان‌های بیمار و بی‌رحمی هستند که عاشق جنگ‌های گلادیاتورگونه هستند. در همین ایران خودمان، به هر باغ‌وحشی که بروید، مشتی حیوانات غمگین، افسرده و دچار جنون می‌بینید که در دست‌های بی‌رحم ما اسیر شده‌اند. در ورودی پارک‌ها نوشته شده ورود حیوانات ممنوع. در مترو نمی‌توانیم حیوانی همراه داشته باشیم. حالا خیابان هم از آنها دریغ می‌شود؟! پس بی‌دلیل نیست که سگ‌های بیچاره را با دست و دهان بسته در بیابان رها کرده‌اید تا بمیرند. به آنها سم تزریق می‌کنید. به آنها شلیک می‌کنید. برای جسد بی‌جانشان جایزه می‌دهید. چطور است یک دفعه همه حیوانات را قلع‌و‌قمع کنید. دست از سر حیوانات برمی‌دارید؟ در‌حالی‌که در کشورهای متمدن یکی از شاخصه‌های توسعه آن کشورها میزان دوستی و چگونگی ارتباط با حیوانات است، خودتان فهم کنید که ایران از این منظر چه جایگاهی دارد؟ به تصاویر تکان‌دهنده کشتن یک بچه پلنگ نگاه کنید. یا آتش‌زدن و کشتن توله خرس‌ها و ده‌ها و ده‌ها مورد تلخ و دردناک دیگر. مقصر کیست. تک‌تک ماهایی که به‌راحتی و بدون هیچ دلیل موجه و منطقی حیوانات را از زندگی انسان‌ها با میل و سلیقه شخصی خود جدا می‌کنیم. شما با چنین تصمیم‌هایی مروجین خشونت در جامعه‌ای هستید که خود رو به افسردگی و افسارگسیختگی است. مهربانی با حیوانات نشان‌دهنده درون سلامت انسان‌هاست و ما با ایجاد این شکاف عامدانه سبب‌ساز بداخلاقی‌های جدی هستیم و زمانی نه‌چندان دور موظف به پاسخ‌گویی خواهیم بود.
طرح جدید جمع‌آوری سگ‌هایی که شناسنامه و صاحب دارند، قابل درک نیست. در کشوری که هر چند وقت یک‌بار ویدئوهای تکان‌دهنده‌ای از برخوردهای خشونت‌بار با حیوانات از اهلی تا وحشی منتشر می‌شود، وضع چنین مقرراتی شرایط را به مراتب اسفناک‌تر می‌کند. در وضعیتی که مردم با مشکلات عدیده و فرساینده‌ای دست‌به‌گریبان هستند، دریغ‌کردن اندک داشته‌هایی که حق طبیعی و قانونی آنان است، ایجاد نارضایتی عامدانه میان قشر وسیعی از دوستداران حیوانات است. چنین محدودیت‌هایی که در هیچ کجای قوانین رسمی این کشور ذکر و تصویب نشده است، خاستگاهی جز سلایق شخصی و مقررات خلق‌الساعه در میان مدیران ندارد. پرسش این است که در این اوضاع نابسامان از قطع مکرر برق و آب گرفته تا ازدواج‌های اجباری، بی‌پولی، ودیعه‌ها و اجاره‌های سنگین مسکن، کسادی کسب‌وکار، پیک‌های پنجم و احتمالا ششم کووید۱۹ و ورود دلتا‌کرونا، نبود واکسن و سفر به ارمنستان برای واکسینه‌شدن، مستقر‌شدن طالبان در مرزهای افغانستان و در همسایگی ایران و سیستان و بلاتکلیفی مذاکرات پنج به علاوه یک ووو... واقعا هیچ‌چیز دیگری مهم‌‌تر از توقیف سگ‌های بیچاره نبود؟ اصلا سگ‌هایی که اغلب دارای شناسنامه و خانواده هستند، به چه دلیل و چرا باید جمع‌آوری شوند؟ مگر حیوانات در چگونگی خلق خود دخالت یا اجازه‌ای داشته‌اند؟ مثلا یک سوسک خودش خواسته که سوسک خلق شود؟ یا ما که انسان آفریده شده‌ایم، خودمان در اینکه چه موجودی خلق شویم، نقش داشته‌ایم؟ آیا صرف انسان‌بودن می‌تواند مجوزی برای کشتار یا زندانی‌کردن یا ایجاد هرگونه محدودیت دیگر، برای انواع مخلوقات از پرنده تا چرنده و خزنده باشد؟ این‌همه محدودیت از کجا می‌آید؟ چطور به خود اجازه می‌دهید این اندازه حیوانات را دچار رنج سازید؟ در خوبی حیوانات همان بس که هیچ‌کدام از معایب ما اشرف مخلوقاتی‌ها در حیات و منش آنها نیست. اگر شکار می‌کنند تنها به اندازه قوتشان است. جنگ نمی‌کنند. بمب نمی‌سازند. نسل‌کشی نمی‌کنند. جنگ آنها وقتی است که ما انسان‌ها با دادن فلفل تند سگ‌ها و خروس‌ها را به جان هم می‌اندازیم. چون انسان‌های بیمار و بی‌رحمی هستند که عاشق جنگ‌های گلادیاتورگونه هستند. در همین ایران خودمان، به هر باغ‌وحشی که بروید، مشتی حیوانات غمگین، افسرده و دچار جنون می‌بینید که در دست‌های بی‌رحم ما اسیر شده‌اند. در ورودی پارک‌ها نوشته شده ورود حیوانات ممنوع. در مترو نمی‌توانیم حیوانی همراه داشته باشیم. حالا خیابان هم از آنها دریغ می‌شود؟! پس بی‌دلیل نیست که سگ‌های بیچاره را با دست و دهان بسته در بیابان رها کرده‌اید تا بمیرند. به آنها سم تزریق می‌کنید. به آنها شلیک می‌کنید. برای جسد بی‌جانشان جایزه می‌دهید. چطور است یک دفعه همه حیوانات را قلع‌و‌قمع کنید. دست از سر حیوانات برمی‌دارید؟ در‌حالی‌که در کشورهای متمدن یکی از شاخصه‌های توسعه آن کشورها میزان دوستی و چگونگی ارتباط با حیوانات است، خودتان فهم کنید که ایران از این منظر چه جایگاهی دارد؟ به تصاویر تکان‌دهنده کشتن یک بچه پلنگ نگاه کنید. یا آتش‌زدن و کشتن توله خرس‌ها و ده‌ها و ده‌ها مورد تلخ و دردناک دیگر. مقصر کیست. تک‌تک ماهایی که به‌راحتی و بدون هیچ دلیل موجه و منطقی حیوانات را از زندگی انسان‌ها با میل و سلیقه شخصی خود جدا می‌کنیم. شما با چنین تصمیم‌هایی مروجین خشونت در جامعه‌ای هستید که خود رو به افسردگی و افسارگسیختگی است. مهربانی با حیوانات نشان‌دهنده درون سلامت انسان‌هاست و ما با ایجاد این شکاف عامدانه سبب‌ساز بداخلاقی‌های جدی هستیم و زمانی نه‌چندان دور موظف به پاسخ‌گویی خواهیم بود.