عید تسلیم و ایمان
علیرضا نیاکان : عید قربان را جشن می‌گیریم تا تجلی ایمان راستین را در دل و اذهان مسلمانان زنده نگه داریم که در آن درس‌ها و عبرت‌های فراوان تربیتی و اخلاقی نهفته است. رفتاری که شاید در ظاهر در عقل و مرام برخی دنیادوستان و مادی‌گرایان خوش نیاید؛ اما روح حاکم بر این روز بزرگ سراسر حکمت، تسلیم و ایمان به فرمان خداوند مهربان است. حکایت ابراهیم و اسماعیل نه‌تنها یک حقیقت راستین، بلکه یک کتاب از آموزه‌های ایمان است و تربیت که الگوی والایی پیش‌روی انسان‌ها قرار می‌دهد. این مقال بر آن است تا به برخی از عبرت‌های تربیتی این واقعه مهم تاریخی اشاره‌ای کند.
رهایی از وابستگی و پیوستن به دلبستگی: در آموزه‌های دینی، عشق و علاقه به خانواده یک فضیلت است؛ ولی این علاقه نباید غفلت از یاد معبود جهان را در پی داشته باشد. علاقه‌مندی انسان به فرزندان مسئله‌ای فطری و موهبت خداوند است که از آن به مهرورزی یاد می‌کنند، ولی زیبایی این علاقه تا جایی است که بندگان خالص خدا را از دلبستگی به معبود حقیقی غافل نکند. در جریان امر حضرت ابراهیم(ع) به برقراری توازن میان مهر، عاطفه و علاقه پدری و انجام فرمان خطیر الهی به زیبایی هرچه تمام‌تر مشهود است.
بایسته‌های علاقه به فرزندان: علاقه به فرزندان چنانچه به‌درستی تنظیم شود، والدین را از فرمان خداوند باز‌نمی‌دارد. زمانی که حضرت ابراهیم(ع) با امر الهی روبه‌رو شد، آن را با فرزند خود مطرح کرد و با توجه به تربیت دینی شایسته فرزند او نیز با آن موافقت کرد و آماده اجرای دستور الهی شد. این مسئله در گام‌های دیگری از زندگی این پدر و پسر موحد نیز مشهود است؛ تا جایی که در گرمای طاقت‌فرسای حجاز به کمک یکدیگر بنای مقدس خانه کعبه را بنا نهادند و این وظیفه الهی را با شوق فراوان به اتمام رساندند.
خدامحوری پیشنهادی برای زندگی بهتر: خدامحوری سبب عبور از دشواری‌ها و بهره‌مند‌شدن از موقعیت‌ها است. زمانی که پدر از معنویت سرشار باشد، اثرگذاری او بر شخصیت فرزند بسیار مؤثر است. زمانی که عشق و علاقه به خداوند در جایگاه نخست قرار گیرد، انس و الفت با دیگران نیز به نقطه اوج می‌رسد.
فرزندان: خداوند فرزندان را وسیله آزمایش بندگان معرفی می‌کند. این مسئله از دو جنبه قابل بررسی است:
1- کوتاهی در حق فرزندان و سهل‌انگاری در تربیت و تأمین نیازهای مادی و معنوی عمل‌نکردن به وظیفه شرعی و پدری است که به دنبال آن مردود‌شدن در آزمون الهی را به دنبال خواهد داشت.
2- فرزندسالاری ناشایستی که می‌تواند انسان را از مسیر توحید خارج و او را از انجام اوامر الهی باز‌دارد. هر دو جنبه این آزمون دقت در فرزند‌پروری و تقویت ایمان را هم‌زمان با قبول این وظیفه مهم به والدین یادآور می‌شود.
خود‌مهارگری: یکی از بزرگ‌ترین و شاخص‌ترین جنبه‌های شخصیتی حضرت ابراهیم خلیل‌الله پایداری در برابر وسوسه‌های شیطان رجیم و خواسته‌های عاطفی خویش بود. از نخستین زمان ابلاغ دستور خداوند تا آن‌گاه که به قصد قربانی بر حنجره فرزند خویش (حضرت اسماعیل) خنجری برّان کشیده شد، همه لحظاتی سخت و آزمونی بسیار دشوار و بزرگ بود که خاستگاه اولیه موفقیت در آن چیرگی بر وسوسه‌ها و امیال شیطانی بود. وجود ایمان، باور و اعتقاد به دستورهای خداوند با وجود چالش بین امر الهی و عشق و عاطفه به فرزند شاهکاری ماندگار در رفتارشناسی پیامبر خداست که نام ابراهیم(ع) و اسماعیل و یاد این روز و فداکاری آنها در اطاعت از امر الهی و مبارزه با شیطان نفس را برای همیشه در تاریخ بشریت زنده و ماندگار نگه داشته است.
علیرضا نیاکان : عید قربان را جشن می‌گیریم تا تجلی ایمان راستین را در دل و اذهان مسلمانان زنده نگه داریم که در آن درس‌ها و عبرت‌های فراوان تربیتی و اخلاقی نهفته است. رفتاری که شاید در ظاهر در عقل و مرام برخی دنیادوستان و مادی‌گرایان خوش نیاید؛ اما روح حاکم بر این روز بزرگ سراسر حکمت، تسلیم و ایمان به فرمان خداوند مهربان است. حکایت ابراهیم و اسماعیل نه‌تنها یک حقیقت راستین، بلکه یک کتاب از آموزه‌های ایمان است و تربیت که الگوی والایی پیش‌روی انسان‌ها قرار می‌دهد. این مقال بر آن است تا به برخی از عبرت‌های تربیتی این واقعه مهم تاریخی اشاره‌ای کند.
رهایی از وابستگی و پیوستن به دلبستگی: در آموزه‌های دینی، عشق و علاقه به خانواده یک فضیلت است؛ ولی این علاقه نباید غفلت از یاد معبود جهان را در پی داشته باشد. علاقه‌مندی انسان به فرزندان مسئله‌ای فطری و موهبت خداوند است که از آن به مهرورزی یاد می‌کنند، ولی زیبایی این علاقه تا جایی است که بندگان خالص خدا را از دلبستگی به معبود حقیقی غافل نکند. در جریان امر حضرت ابراهیم(ع) به برقراری توازن میان مهر، عاطفه و علاقه پدری و انجام فرمان خطیر الهی به زیبایی هرچه تمام‌تر مشهود است.
بایسته‌های علاقه به فرزندان: علاقه به فرزندان چنانچه به‌درستی تنظیم شود، والدین را از فرمان خداوند باز‌نمی‌دارد. زمانی که حضرت ابراهیم(ع) با امر الهی روبه‌رو شد، آن را با فرزند خود مطرح کرد و با توجه به تربیت دینی شایسته فرزند او نیز با آن موافقت کرد و آماده اجرای دستور الهی شد. این مسئله در گام‌های دیگری از زندگی این پدر و پسر موحد نیز مشهود است؛ تا جایی که در گرمای طاقت‌فرسای حجاز به کمک یکدیگر بنای مقدس خانه کعبه را بنا نهادند و این وظیفه الهی را با شوق فراوان به اتمام رساندند.
خدامحوری پیشنهادی برای زندگی بهتر: خدامحوری سبب عبور از دشواری‌ها و بهره‌مند‌شدن از موقعیت‌ها است. زمانی که پدر از معنویت سرشار باشد، اثرگذاری او بر شخصیت فرزند بسیار مؤثر است. زمانی که عشق و علاقه به خداوند در جایگاه نخست قرار گیرد، انس و الفت با دیگران نیز به نقطه اوج می‌رسد.
فرزندان: خداوند فرزندان را وسیله آزمایش بندگان معرفی می‌کند. این مسئله از دو جنبه قابل بررسی است:
1- کوتاهی در حق فرزندان و سهل‌انگاری در تربیت و تأمین نیازهای مادی و معنوی عمل‌نکردن به وظیفه شرعی و پدری است که به دنبال آن مردود‌شدن در آزمون الهی را به دنبال خواهد داشت.
2- فرزندسالاری ناشایستی که می‌تواند انسان را از مسیر توحید خارج و او را از انجام اوامر الهی باز‌دارد. هر دو جنبه این آزمون دقت در فرزند‌پروری و تقویت ایمان را هم‌زمان با قبول این وظیفه مهم به والدین یادآور می‌شود.
خود‌مهارگری: یکی از بزرگ‌ترین و شاخص‌ترین جنبه‌های شخصیتی حضرت ابراهیم خلیل‌الله پایداری در برابر وسوسه‌های شیطان رجیم و خواسته‌های عاطفی خویش بود. از نخستین زمان ابلاغ دستور خداوند تا آن‌گاه که به قصد قربانی بر حنجره فرزند خویش (حضرت اسماعیل) خنجری برّان کشیده شد، همه لحظاتی سخت و آزمونی بسیار دشوار و بزرگ بود که خاستگاه اولیه موفقیت در آن چیرگی بر وسوسه‌ها و امیال شیطانی بود. وجود ایمان، باور و اعتقاد به دستورهای خداوند با وجود چالش بین امر الهی و عشق و عاطفه به فرزند شاهکاری ماندگار در رفتارشناسی پیامبر خداست که نام ابراهیم(ع) و اسماعیل و یاد این روز و فداکاری آنها در اطاعت از امر الهی و مبارزه با شیطان نفس را برای همیشه در تاریخ بشریت زنده و ماندگار نگه داشته است.