چرا تکواندوی ایران به این حال و روز افتاد؟
افتخارات تکواندو در عرصه جهانی و بازی‌های آسیایی و المپیک باعث شده این ورزش در کنار وزنه‌برداری و کشتی جزء بااهمیت‌ترین رشتههای ورزشی برای ایران باشد. کاروان ورزش کشور که تا پیش از این به لطف کشتی و وزنه‌برداری روی سکوهای المپیک می‌رفت، با اضافه‌شدن تکواندو به فهرست بازی‌های المپیک، این شانس نصیبش شد تا سبد مدالی خود را در این رویداد بزرگ بیشتر و بهتر کند. تکواندوی در‌حالی پس از دو دوره حضور آزمایشی در المپیک، رسما از سال 2000 به جمع رشتههای این بازی‌ها افزوده شد که از آن زمان به بعد، پای ثابت مدال‌آوری‌های کاروان ایران هم شد؛ طوری که حتی اولین مدال تاریخ ورزش زنان در المپیک نیز در این رشته به دست آمد.
بازی‌های المپیک 2020 توکیو اما به محلی برای ازبین‌بردن این عادت همیشگی تبدیل شد. جایی که تیم سه‌نفره ایران با ضعیف‌ترین نمایش ممکن به کار خود در این رقابت‌ها پایان داد. تکواندویی که از المپیک 2000 سیدنی تا 2016 ریو، شش مدال ارزشمند به دست آورده بود، دستش از مدال‌آوری خالی ماند تا بیش‌از‌پیش به سراشیبی برود.
البته که سیر نزولی تکواندوی ایران پیش از اینها شروع شده بود. زمانی که رضا مهماندوست، سرمربی پرافتخار این تیم در آستانه بازی‌های المپپیک 2012 لندن به‌دلیل اختلاف‌نظر با رئیس فدراسیون، کار را رها کرد. با تمام تنش‌هایی که در آن مقطع به وجود آمد اما تیم ملی مردان توسط محمد باقری‌معتمد توانست به یک مدال نقره دست پیدا کند. بعد از آن چالش‌ها اگرچه تیم ملی تکواندو از حاشیه‌ها فاصله گرفت و توانست تیم پرمهره‌ای را برای المپیک 2016 ریو بسازد اما در عمل چیزی خلاف تصور همه رخ داد و تیم مردان ناکام ماند.
فرزان عاشورزاده که به سونامی جهان معروف بود، در همان گام اول مقابل تکواندوکار مراکشی 4-3 باخت و حذف شد. مهدی خدابخشی حریف هندوراسی را 16-1 برد اما دور بعد به میلاد بیگی از آذربایجان 17-5 باخت و او هم از مسابقات کنار رفت. سجاد مردانی سومین تکواندوکار مرد ایران در ریو نیز ابتدا حریفی از تونگا را 16-1 برد و در یک‌چهارم نهایی 4-3 به مبارز بریتانیایی باخت.
تنها مدال‌آور تیم المپیک ریو، کیمیا علیزاده در بخش زنان بود که با کسب نشان برنز حداقل توانست مرهمی بر زخم اهالی این رشته باشد و آبروداری کند. حالا بعد از گذشت پنج سال شرایط تکواندوی ایران به جایی رسیده که دیگر جای هیچ اما و اگری باقی نمانده و به ضرس قاطع باید گفت که این رشته مدال‌آور در مسیر انحطاط قرار گرفته است. میرهاشم حسینی، آرمین هادی‌پور و ناهید کیانی المپین‌هایی بودند که با هدایت فریبرز عسکری و مهرو کمرانی در این میدان هیچ حرفی برای گفتن نداشتند. هادی‌پور در دومین مبارزه خود به مصاف «لوکاس گاژمن» از آرژانتین رفت و با قبول شکست ۲۶ بر ۶ از صعود به مرحله نیمه‌نهایی بازماند.
کیانی در دور نخست با کیمیا علیزاده دیدار کرد و با نتیجه 18-9 شکست خورد.
بهترین عملکرد مربوط به میرهاشم بود که به گروه بازنده‌ها راه یافت اما با شکست برابر لی، نفر اول جهان شانس مدال برنز را از دست داد.
اولین موضوعی که بیشتر کارشناسان تکواندو و متخصصان حوزه ورزشی درباره اتفاقات تلخ چند سال اخیر تکواندوی ایران به آن می‌پردازند، سوءمدیریتی است که گریبان فدراسیون تکواندو را گرفته. مدیریت ساکن و 21ساله که به دست محمد پولادگر سپرده شده است. بهزاد خداداد، قهرمان اسبق تیم ملی تکواندو، دراین‌باره به «شرق» می‌گوید: «به نظر من یک خانه‌تکانی و تغییر اساسی باید از بالا تا پایین فدراسیون تکواندو صورت بگیرد. آقای پولادگر اگر می‌خواهد در این فدراسیون بماند، باید طرز فکر خودش را عوض کند و مهم‌‌تر اینکه افرادی را در این فدراسیون مشغول کند که خاک‌خورده تکواندو باشند. در غیر این صورت باید هرچه‌زودتر از تکواندو خداحافظی کند. ما اگر در المپیک‌های قبلی با مدیریت پولادگر نتیجه گرفتیم، به‌خاطر این بوده که کسانی دیگر در بدنه فدراسیون بودند».
مورد دیگری که اهالی فن در تحلیل ضعف عملکرد تکواندوکاران در توکیو به آن می‌پردازند، دانش ناکافی کادر فنی تیم مردان و زنان است. در این بین فریبرز عسکری، سرمربی تیم ملی مردان، بیشتر از همه مورد همجمه انتقادهاست. او ادامه می‌دهد: «پولادگر به‌عنوان رئیس فدراسیون هر امکاناتی که این دو سرمربی خواسته‌اند برایشان مهیا کرده اما نباید همه تقصیرها را گردن یک نفر انداخت. او که نمی‌تواند بازیکن را تمرین بدهد. متأسفانه عملکرد ضعیف فریبرز عسکری موجب شد همه اهالی این رشته زیر سؤال بروند. چرا ایشان در فاصله پنج‌ماه مانده به المپیک به‌خاطر اختلاف‌نظر شخصی عذر مربی بدن‌ساز را می‌خواهد. سرمربی که نمی‌تواند هم‌زمان درس بدن‌سازی به بچه‌هایش بدهد. همه دیدند که هر دو ورزشکار ما در المپیک در راند دوم از نظر بدنی کم می‌آوردند. بزرگ‌ترین اشتباه این بود که نفرات المپیکی در فاصله حدود یک‌ماه‌و‌نیم تا آغاز المپیک در مسابقات قهرمانی آسیا شرکت کردند و بدنشان تحلیل رفت. همه دنیا با کرونا درگیر بودند و سعی کردند با تمرین‌کردن خودشان را آماده کنند؛ اما تیم ما برعکس دنیا عمل کرد و بازیکن‌های المپیکی‌اش را به قهرمانی آسیا فرستاد».
محمد پولادگر، رئیس فدراسیون تکواندو، این روزها بیشتر از هر زمان دیگری مورد نقد منفی اهالی تکواندو و ورزش قرار گرفته است. او همیشه از سوی مخالفانش به‌عنوان نابودگر تکواندو خطاب می‌شود. پولادگر بعد از نتایج بد تیم ملی در المپیک تکواندو تنها در اظهارنظری از مردم عذرخواهی کرد. در مقابل مسئولان ارشد ورزش کشور نیز فقط به این نکته بسنده کردند که تکواندو نتایج رضایت‌بخشی در المپیک نگرفت. باید منتظر ماند و دید که بعد از پایان بازی‌ها، مسئولان در نشست‌های کارشناسانه خود چه تصمیمی درباره این رشته می‌گیرند؛ چراکه تا المپیک بعدی زمان زیادی نمانده و اگر تکواندو بخواهد همچنان با این شرایط در المپیک 2024 پاریس به میدان برود، برای همیشه باید رفتن روی سکوی بازی‌ها را از فراموش کند.
افتخارات تکواندو در عرصه جهانی و بازی‌های آسیایی و المپیک باعث شده این ورزش در کنار وزنه‌برداری و کشتی جزء بااهمیت‌ترین رشتههای ورزشی برای ایران باشد. کاروان ورزش کشور که تا پیش از این به لطف کشتی و وزنه‌برداری روی سکوهای المپیک می‌رفت، با اضافه‌شدن تکواندو به فهرست بازی‌های المپیک، این شانس نصیبش شد تا سبد مدالی خود را در این رویداد بزرگ بیشتر و بهتر کند. تکواندوی در‌حالی پس از دو دوره حضور آزمایشی در المپیک، رسما از سال 2000 به جمع رشتههای این بازی‌ها افزوده شد که از آن زمان به بعد، پای ثابت مدال‌آوری‌های کاروان ایران هم شد؛ طوری که حتی اولین مدال تاریخ ورزش زنان در المپیک نیز در این رشته به دست آمد.
بازی‌های المپیک 2020 توکیو اما به محلی برای ازبین‌بردن این عادت همیشگی تبدیل شد. جایی که تیم سه‌نفره ایران با ضعیف‌ترین نمایش ممکن به کار خود در این رقابت‌ها پایان داد. تکواندویی که از المپیک 2000 سیدنی تا 2016 ریو، شش مدال ارزشمند به دست آورده بود، دستش از مدال‌آوری خالی ماند تا بیش‌از‌پیش به سراشیبی برود.
البته که سیر نزولی تکواندوی ایران پیش از اینها شروع شده بود. زمانی که رضا مهماندوست، سرمربی پرافتخار این تیم در آستانه بازی‌های المپپیک 2012 لندن به‌دلیل اختلاف‌نظر با رئیس فدراسیون، کار را رها کرد. با تمام تنش‌هایی که در آن مقطع به وجود آمد اما تیم ملی مردان توسط محمد باقری‌معتمد توانست به یک مدال نقره دست پیدا کند. بعد از آن چالش‌ها اگرچه تیم ملی تکواندو از حاشیه‌ها فاصله گرفت و توانست تیم پرمهره‌ای را برای المپیک 2016 ریو بسازد اما در عمل چیزی خلاف تصور همه رخ داد و تیم مردان ناکام ماند.
فرزان عاشورزاده که به سونامی جهان معروف بود، در همان گام اول مقابل تکواندوکار مراکشی 4-3 باخت و حذف شد. مهدی خدابخشی حریف هندوراسی را 16-1 برد اما دور بعد به میلاد بیگی از آذربایجان 17-5 باخت و او هم از مسابقات کنار رفت. سجاد مردانی سومین تکواندوکار مرد ایران در ریو نیز ابتدا حریفی از تونگا را 16-1 برد و در یک‌چهارم نهایی 4-3 به مبارز بریتانیایی باخت.
تنها مدال‌آور تیم المپیک ریو، کیمیا علیزاده در بخش زنان بود که با کسب نشان برنز حداقل توانست مرهمی بر زخم اهالی این رشته باشد و آبروداری کند. حالا بعد از گذشت پنج سال شرایط تکواندوی ایران به جایی رسیده که دیگر جای هیچ اما و اگری باقی نمانده و به ضرس قاطع باید گفت که این رشته مدال‌آور در مسیر انحطاط قرار گرفته است. میرهاشم حسینی، آرمین هادی‌پور و ناهید کیانی المپین‌هایی بودند که با هدایت فریبرز عسکری و مهرو کمرانی در این میدان هیچ حرفی برای گفتن نداشتند. هادی‌پور در دومین مبارزه خود به مصاف «لوکاس گاژمن» از آرژانتین رفت و با قبول شکست ۲۶ بر ۶ از صعود به مرحله نیمه‌نهایی بازماند.
کیانی در دور نخست با کیمیا علیزاده دیدار کرد و با نتیجه 18-9 شکست خورد.
بهترین عملکرد مربوط به میرهاشم بود که به گروه بازنده‌ها راه یافت اما با شکست برابر لی، نفر اول جهان شانس مدال برنز را از دست داد.
اولین موضوعی که بیشتر کارشناسان تکواندو و متخصصان حوزه ورزشی درباره اتفاقات تلخ چند سال اخیر تکواندوی ایران به آن می‌پردازند، سوءمدیریتی است که گریبان فدراسیون تکواندو را گرفته. مدیریت ساکن و 21ساله که به دست محمد پولادگر سپرده شده است. بهزاد خداداد، قهرمان اسبق تیم ملی تکواندو، دراین‌باره به «شرق» می‌گوید: «به نظر من یک خانه‌تکانی و تغییر اساسی باید از بالا تا پایین فدراسیون تکواندو صورت بگیرد. آقای پولادگر اگر می‌خواهد در این فدراسیون بماند، باید طرز فکر خودش را عوض کند و مهم‌‌تر اینکه افرادی را در این فدراسیون مشغول کند که خاک‌خورده تکواندو باشند. در غیر این صورت باید هرچه‌زودتر از تکواندو خداحافظی کند. ما اگر در المپیک‌های قبلی با مدیریت پولادگر نتیجه گرفتیم، به‌خاطر این بوده که کسانی دیگر در بدنه فدراسیون بودند».
مورد دیگری که اهالی فن در تحلیل ضعف عملکرد تکواندوکاران در توکیو به آن می‌پردازند، دانش ناکافی کادر فنی تیم مردان و زنان است. در این بین فریبرز عسکری، سرمربی تیم ملی مردان، بیشتر از همه مورد همجمه انتقادهاست. او ادامه می‌دهد: «پولادگر به‌عنوان رئیس فدراسیون هر امکاناتی که این دو سرمربی خواسته‌اند برایشان مهیا کرده اما نباید همه تقصیرها را گردن یک نفر انداخت. او که نمی‌تواند بازیکن را تمرین بدهد. متأسفانه عملکرد ضعیف فریبرز عسکری موجب شد همه اهالی این رشته زیر سؤال بروند. چرا ایشان در فاصله پنج‌ماه مانده به المپیک به‌خاطر اختلاف‌نظر شخصی عذر مربی بدن‌ساز را می‌خواهد. سرمربی که نمی‌تواند هم‌زمان درس بدن‌سازی به بچه‌هایش بدهد. همه دیدند که هر دو ورزشکار ما در المپیک در راند دوم از نظر بدنی کم می‌آوردند. بزرگ‌ترین اشتباه این بود که نفرات المپیکی در فاصله حدود یک‌ماه‌و‌نیم تا آغاز المپیک در مسابقات قهرمانی آسیا شرکت کردند و بدنشان تحلیل رفت. همه دنیا با کرونا درگیر بودند و سعی کردند با تمرین‌کردن خودشان را آماده کنند؛ اما تیم ما برعکس دنیا عمل کرد و بازیکن‌های المپیکی‌اش را به قهرمانی آسیا فرستاد».
محمد پولادگر، رئیس فدراسیون تکواندو، این روزها بیشتر از هر زمان دیگری مورد نقد منفی اهالی تکواندو و ورزش قرار گرفته است. او همیشه از سوی مخالفانش به‌عنوان نابودگر تکواندو خطاب می‌شود. پولادگر بعد از نتایج بد تیم ملی در المپیک تکواندو تنها در اظهارنظری از مردم عذرخواهی کرد. در مقابل مسئولان ارشد ورزش کشور نیز فقط به این نکته بسنده کردند که تکواندو نتایج رضایت‌بخشی در المپیک نگرفت. باید منتظر ماند و دید که بعد از پایان بازی‌ها، مسئولان در نشست‌های کارشناسانه خود چه تصمیمی درباره این رشته می‌گیرند؛ چراکه تا المپیک بعدی زمان زیادی نمانده و اگر تکواندو بخواهد همچنان با این شرایط در المپیک 2024 پاریس به میدان برود، برای همیشه باید رفتن روی سکوی بازی‌ها را از فراموش کند.