برشهای تاریخی از حضور ایران در المپیک
حضور ایران در المپیک با اتفاقات تلخ و شیرینی گره خورده که گهگاه حتی از کسب مدال هم مهمتر بودهاند. ایران از قدرتهای ورزش جهان محسوب نمیشود و مدال گرفتن یا نگرفتن در المپیک علاوه بر اینکه سرنوشت یک ورزشکار را عوض کند سالهای سال در خاطره علاقهمندان به ورزش ثبت خواهد شد. چند برش از حضور ایران در المپیکها در این مطلب آورده شده است؛
در انتظار رشته پنجم
ایران در تاریخ حضور خود در المپیکها که به صورت غیررسمی از المپیک 1900 و به طور رسمی از المپیک 1948 لندن شروع شده در 23 رشته ورزشی در این بازیها حاضر بوده، مدالآوری اما تنها به چهار رشته اختصاص داشته است. وزنهبرداری از همان المپیک لندن مدالگرفتن را شروع کرد، مدالهای کشتی هم از المپیک 1952 هلسینکی از راه رسید و تا امروز 90 درصد مدالهای ایران در المپیکها در این دو رشته به دست آمده است. هادی ساعی در المپیک 2000 سیدنی، تکواندو را به سومین رشته مدالآور ایران تبدیل کرد، روندی که تا امروز ادامه پیدا کرده است. احسان حدادی در المپیک 2012 لندن دست به کاری تاریخی زد و با کسب مدال نقره پرتاب دیسک، دوومیدانی را به فهرست رشتههای مدالآور ایران اضافه کرد. تیراندازی، شمشیربازی، جودو و بوکس در چند المپیک گذشته به چندقدمی سکوی المپیک نزدیک شدند اما به هدفشان نرسیدند. المپیک 2020 توکیو میتواند جایی باشد که ایران با پنجمین رشته مدالآورش آشنا میشود. کاراته شانس اول به شمار میرود. تیراندازی و شمشیربازی هم در رده بعدی قرار دارند.
کمرنگ در ورزشهای تیمی
تمام موفقیت ایران در تاریخ المپیک در رشتههای انفرادی به دست آمده است. رشتههای تیمی علاوه بر اینکه مدالی کسب نکردند در کسب سهمیه هم کمکار بودند. بسکتبال 1948 و 2008، فوتبال 1964، 1972 و 1976، والیبال 2016 تنها حضورهای ورزشهای تیمی ایران در المپیک محسوب میشود. ایران در المپیک 2020 با دو تیم حاضر است؛ والیبال و بسکتبال. این برای اولین بار در تاریخ است که دو ورزش گروهی از ایران در یک المپیک شرکت میکند. بسکتبال ایران در 9 بازی خود در تاریخ المپیک صاحب یک برد و هشت باخت شده است. فوتبال ایران در 1964 دو باخت و یک تساوی داشت، در المپیک 1972 مونیخ اما به یک برد تاریخی دست یافت. ایران پس از دو باخت مقابل مجارستان و دانمارک در دیدار سوم با تکگل مجید حلوایی برزیل را شکست داد. نتایج فوتبال در 1976 بهتر هم شد، ایران پس از باخت به لهستان و برد مقابل کوبا به دور بعدی صعود کرد و آنجا به شوروی باخت و حذف شد. والیبال ایران در اولین حضورش در المپیک در 2016 موفق شد از گروه خود بالا بیاید. ایران به آرژانتین، روسیه و لهستان باخت، مصر و کوبا را برد و پای در مرحله یکچهارم نهایی گذاشت که آنجا مقابل ایتالیا شکست خورد. با این
حساب تمام بردهای ایران در ورزشهای گروهی در تاریخ المپیک به پنج پیروزی خلاصه میشود. والیبال قطعا میتواند این رکورد را بهبود بخشد، بسکتبال هم به کسب یکی، دو پیروزی امید بسته است.
پرچمی که هرگز به تختی نرسید
پرچمداری در المپیک یک افتخار بزرگ برای هر ورزشکار محسوب میشود. انتخاب پرچمدار به چند عامل بستگی دارد. نخست اینکه آن ورزشکار در زمان افتتاحیه در محل بازیها حاضر باشد. همین موضوع باعث شده تا در چهار دوره اخیر از کشتیگیران، وزنهبرداران و تکواندوکاران به عنوان پرچمدار استفاده نشود، چراکه معمولا این رقابتها در هفته دوم المپیک برگزار میشود. لیدا فریمان پرچمدار ایران در المپیک 1996 آتلانتا دلیل نتیجه ضعیفش را حضور در رژه افتتاحیه و خستگی عنوان کرد، به همین دلیل تلاش میشود از ورزشکارانی که در صبح روز اول المپیک مسابقه دارند در رژه استفاده نشود. از این عوامل مهمتر، ویژگیهای خود ورزشکار است. انتخاب پرچمدار زن در چند دوره اخیر یک تصمیم متداول برای نشاندادن جایگاه زنان در ایران بوده است. در المپیک 2016 ریودوژانیرو، پرچم به زهرا نعمتی سپرده شد؛ یکی از تاریخسازان المپیک. ورزشکاری که با وجود معلولیت موفق شده بود سهمیه المپیک را کسب کند. به هر حال انتخاب پرچمدار معمولا حرف و حدیثهایی هم به همراه داشته است. سه مرتبه در ادوار اخیر پرچم به زنان ورزشکار سپرده شده است، 1996: لیدا فریمان، 2008: هما حسینی و
2016: زهرا نعمتی. جالب اینکه غلامرضا تختی که در چهار دوره المپیک حاضر بوده و سالها پرافتخارترین ایرانی المپیک محسوب میشده است هرگز پرچمدار نشد. گفته میشود در المپیک 1960 رم، خود او برای احترام به پیشکسوت، پرچم را به محمود نامجو سپرد تا نامجو به تنها فردی تبدیل شود که دو بار پرچمدار کاروان میشود. (او در المپیک 1956 هم پرچمدار بود). درباره پرچمدارنشدن تختی در آخرین المپیکش، (المپیک 1964 توکیو) هم حاشیههای زیادی مطرح شد. تختی آن زمان دارنده سه مدال المپیک بود و در اوج محبوبیت قرار داشت. به دلیل مشکلاتی که نظام با تختی داشت پرچم از او گرفته شد و هیچ کشتیگیری هم حاضر نشد پرچمدار شود و این عنوان به رئیس فدراسیون شنا رسید! یکی از انتخابهای عجیب هم در المپیک 1988 سئول رقم خورد. در شرایطی که در کاروان ایران چند کشتیگیر نامدار حضور داشتند، پرچم را به حسن زاهدی از تکواندو سپردند. تکواندو به صورت نمایشی در المپیک حاضر بود. این حواشی باعث شد تا در سالهای اخیر با وسواس بیشتری پرچمدار انتخاب شود.
ایران و دو تحریم
کشورهای متعددی در تاریخ المپیک بنا بر دلایل سیاسی در یک یا چند دور بازیها شرکت نکردند. ایران هم دارای چنین سابقهای است و در دو المپیک 1980 و 1984 با دلایلي شرکت نکرد. المپیک 1980 مسکو در پی حمله شوروی به افغانستان، با تحریم فراگیر کشورهای اسلامی و بلوک غرب همراه شد، درنهایت تنها 80 کشور در آن دوره بازیها شرکت کردند. ایران هم یکی از تحریمکنندگان بود. مسئولان ورزش ایران ابتدا با تحریم موافق نبودند. ایران قرار بود در رشتههای فوتبال، کشتی، وزنهبرداری، بوکس و شنا در المپیک حاضر باشد و اردوی تیمها هم برگزار میشد. در نهایت با دستور دولت اعزام کاروان ایران از دستور کار خارج شد. چهار سال بعد این موضوع تکرار شد، ایران در میان جنگ تحمیلی با عراق المپیک 1984 لسآنجلس را تحریم کرد. چند کشور بلوک شرق هم به تلافی اتفاقات چهار سال پیش در بازیها حاضر نشدند. این دو تحریم باعث شد تا کشتیگیرانی مانند برادران محبی، علیرضا سلیمانی، رضا سوختهسرایی و مجید ترکان شانس کسب مدال را از دست بدهند. وزنهبرداري ایران هم کاملا افت کرده بود و پس از خداحافظی محمد نصیری، قهرمان سطح بالایی وجود نداشت.
گاف تاریخی
ناآشنابودن مسئولان کاروان ایران با مقررات بازیها، گهگاه گافهایی تاریخی در رقابتهای بینالمللی رقم زده است. یکی از عجیبترین اتفاقات در المپیک 1992 بارسلون رقم خورد. علیاصغر کاظمی، بوکسور سنگینوزن تیم ملی ایران برای رقابت با حریف پاکستانیاش بدون دستکش وارد رینگ شد. داوران از این موضوع تعجب کردند. داستان از این قرار بود که دستکش کاظمی نزد مربیاش بود و مربی نتوانسته بود بهموقع به سالن برسد. کاظمی با خواهش و تمنا از داوران میخواست که چند دقیقه صبر کنند. این اتفاق به سوژه شبکههای تلویزیونی تبدیل شد. در آن المپیک یک گاف دیگر هم رقم خورد. رضا سیمخواه، شانس کسب مدال ایران در کشتی فرنگی، پس از کسب نتایج خوب در روز اول به دلیل اضافهوزن از جدول مسابقات حذف شد. مربیان و مسئولان ایرانی نمیدانستند برای روز دوم هم وزنکشی میشود و به همین راحتی یک شانس مدال پرید. جالب اینکه مدیر تیم فرنگی ایران این موضوع را توطئه دانست!
شکستهای تلخ
بزرگان زیادی بودند که نتوانستند در المپیک به آنچه انتظارش را داشتند برسند. محمود نامجو در حسرت طلا ماند، ابراهیم جوادی و چند بزرگ کشتی ایران هم از اینکه دستاورد المپیکیشان همسنگ قهرمانیشان در جهان نبود، حسرت خوردند. چند وزنهبردار ایرانی قبل از انقلاب تنها به دلیل وزن بیشتر به مدال نرسیدند. پس از انقلاب هم تلخیها و شیرینیها ادامه پیدا کرد. یکی از شبهای تلخ، رقابت عباس جدیدی با کورت آنگل آمریکایی در المپیک 1996 آتلانتا بود. ایران 28 سال بود رنگ طلای المپیک را ندیده بود. همه منتظر شکستهشدن طلسم توسط عباس جدیدی بودند. نتیجه این کشتی نفسگیر در نهایت با رأی داوران به سود آنگل اعلام شد و جدیدی به طلای وزن 100 کیلوگرم نرسید. جدیدی خودش را برنده میدانست و منتظر بود رأی داوران به سود او باشد و یک احساس حقکشی برای ایرانیها ایجاد شد. المپیک سیدنی هم بدشانسی بزرگ کوروش باقری بود که تنها به دلیل انتخاب اشتباه وزنه مدال را از دست داد. المپیک 2004 نوبت به علیرضا حیدری رسید که به آنچه در سر داشت، نرسد. حیدری پس از عبور از سد مهم «الدار کورتانیدزه» در آستانه طلاییشدن قرار داشت. در نیمهنهایی اما با قضاوت
بحثبرانگیز داور شکست خورد و در نهایت به برنز بسنده کرد. حذف سعید عبدولی در المپیک لندن هم به یک جنجال بزرگ تبدیل شد. قضاوت ایهار برل، داور بلاروسی باعث عصبانیت شدید عبدولی و ایرانیها شد و حملات شدید به داور صورت گرفت. مسئولان اتحادیه جهانی کشتی البته این قضاوت را درست دانستند. مشابه این اتفاق در المپیک 2016 در رقابتهای وزنهبرداری فوقسنگین رخ داد. بهداد سلیمی برای تکرار طلای المپیک لندن رقابتی نزدیک با راشا تالاخادزه گرجستانی داشت. سلیمی در یکضرب با ثبت رکوردی جدید با 216 کیلوگرم پیش افتاد. اتفاقات تلخ در دوضرب رخ داد، جایی که داوران دو بار وزنههای سلیمی را نپذیرفتند. سلیمی با وجود رکوردشکنی در یکضرب از جدول خارج شد. اعتراض شدید ایرانیها به قضاوت تیم داوری باعث مداخله پلیس برزیل شد. یک شب تلخ برای ورزش ایران و اتفاقاتی که مانع کسب مدال توسط سلیمی شد. ایرانیها «جلود» عراقی را عامل این اتفاق میدانستند. فدراسیون جهانی وزنهبرداری در نهایت تصمیم داوران را درست قلمداد کرد و ایرانیها مجبور به عذرخواهی شدند.
آشنایی با رکوردداران
تاریخ حضور ایران در المپیک با چند نام ماندگار برجسته میشود؛ سلماسی، تختی، نصیری، نامجو، حبیبی، محمدیان، خادم، رضازاده، ساعی و... رکوردداران ایران در تاریخ المپیک مرور میشود؛
اولین شرکتکننده: فریدون ملکم، 1990
اولین مدال: جعفر سلماسی، وزنهبرداری، المپیک 1948، برنز
اولین طلا: امامعلی حبیبی و غلامرضا تختی، المپیک 1952
اولین ورزشکار با دو مدال: غلامرضا تختی و محمود نامجو
اولین ورزشکار با سه مدال: غلامرضا تختی
ورزشکاران با سه مدال: غلامرضا تختی، کشتی (یک طلا و دو نقره)، محمد نصیری (یک طلا، یک نقره، یک برنز)، هادی ساعی (دو طلا و یک برنز)
ورزشکاران با دو طلا: حسین رضازاده و هادی ساعی
ورزشکاران با دو مدال: حسین رضازاده/ وزنهبرداری (دو طلا)، کیانوش رستمی/ وزنهبرداری (یک طلا و یک نقره)، کمیل قاسمی/ کشتی (یک طلا و یک نقره)، رسول خادم/ کشتی (یک طلا و یک برنز)، قاسم رضایی/ کشتی (یک طلا و یک برنز)، عسکری محمدیان/ کشتی (دو نقره)، محمود نامجو/ وزنهبرداری (یک نقره و یک برنز) و امیررضا خادم/ کشتی (دو برنز)
بیشترین حضور: غلامرضا تختی و محمد نصیری، چهار دوره
حضور ایران در المپیک با اتفاقات تلخ و شیرینی گره خورده که گهگاه حتی از کسب مدال هم مهمتر بودهاند. ایران از قدرتهای ورزش جهان محسوب نمیشود و مدال گرفتن یا نگرفتن در المپیک علاوه بر اینکه سرنوشت یک ورزشکار را عوض کند سالهای سال در خاطره علاقهمندان به ورزش ثبت خواهد شد. چند برش از حضور ایران در المپیکها در این مطلب آورده شده است؛
در انتظار رشته پنجم
ایران در تاریخ حضور خود در المپیکها که به صورت غیررسمی از المپیک 1900 و به طور رسمی از المپیک 1948 لندن شروع شده در 23 رشته ورزشی در این بازیها حاضر بوده، مدالآوری اما تنها به چهار رشته اختصاص داشته است. وزنهبرداری از همان المپیک لندن مدالگرفتن را شروع کرد، مدالهای کشتی هم از المپیک 1952 هلسینکی از راه رسید و تا امروز 90 درصد مدالهای ایران در المپیکها در این دو رشته به دست آمده است. هادی ساعی در المپیک 2000 سیدنی، تکواندو را به سومین رشته مدالآور ایران تبدیل کرد، روندی که تا امروز ادامه پیدا کرده است. احسان حدادی در المپیک 2012 لندن دست به کاری تاریخی زد و با کسب مدال نقره پرتاب دیسک، دوومیدانی را به فهرست رشتههای مدالآور ایران اضافه کرد. تیراندازی، شمشیربازی، جودو و بوکس در چند المپیک گذشته به چندقدمی سکوی المپیک نزدیک شدند اما به هدفشان نرسیدند. المپیک 2020 توکیو میتواند جایی باشد که ایران با پنجمین رشته مدالآورش آشنا میشود. کاراته شانس اول به شمار میرود. تیراندازی و شمشیربازی هم در رده بعدی قرار دارند.
کمرنگ در ورزشهای تیمی
تمام موفقیت ایران در تاریخ المپیک در رشتههای انفرادی به دست آمده است. رشتههای تیمی علاوه بر اینکه مدالی کسب نکردند در کسب سهمیه هم کمکار بودند. بسکتبال 1948 و 2008، فوتبال 1964، 1972 و 1976، والیبال 2016 تنها حضورهای ورزشهای تیمی ایران در المپیک محسوب میشود. ایران در المپیک 2020 با دو تیم حاضر است؛ والیبال و بسکتبال. این برای اولین بار در تاریخ است که دو ورزش گروهی از ایران در یک المپیک شرکت میکند. بسکتبال ایران در 9 بازی خود در تاریخ المپیک صاحب یک برد و هشت باخت شده است. فوتبال ایران در 1964 دو باخت و یک تساوی داشت، در المپیک 1972 مونیخ اما به یک برد تاریخی دست یافت. ایران پس از دو باخت مقابل مجارستان و دانمارک در دیدار سوم با تکگل مجید حلوایی برزیل را شکست داد. نتایج فوتبال در 1976 بهتر هم شد، ایران پس از باخت به لهستان و برد مقابل کوبا به دور بعدی صعود کرد و آنجا به شوروی باخت و حذف شد. والیبال ایران در اولین حضورش در المپیک در 2016 موفق شد از گروه خود بالا بیاید. ایران به آرژانتین، روسیه و لهستان باخت، مصر و کوبا را برد و پای در مرحله یکچهارم نهایی گذاشت که آنجا مقابل ایتالیا شکست خورد. با این
حساب تمام بردهای ایران در ورزشهای گروهی در تاریخ المپیک به پنج پیروزی خلاصه میشود. والیبال قطعا میتواند این رکورد را بهبود بخشد، بسکتبال هم به کسب یکی، دو پیروزی امید بسته است.
پرچمی که هرگز به تختی نرسید
پرچمداری در المپیک یک افتخار بزرگ برای هر ورزشکار محسوب میشود. انتخاب پرچمدار به چند عامل بستگی دارد. نخست اینکه آن ورزشکار در زمان افتتاحیه در محل بازیها حاضر باشد. همین موضوع باعث شده تا در چهار دوره اخیر از کشتیگیران، وزنهبرداران و تکواندوکاران به عنوان پرچمدار استفاده نشود، چراکه معمولا این رقابتها در هفته دوم المپیک برگزار میشود. لیدا فریمان پرچمدار ایران در المپیک 1996 آتلانتا دلیل نتیجه ضعیفش را حضور در رژه افتتاحیه و خستگی عنوان کرد، به همین دلیل تلاش میشود از ورزشکارانی که در صبح روز اول المپیک مسابقه دارند در رژه استفاده نشود. از این عوامل مهمتر، ویژگیهای خود ورزشکار است. انتخاب پرچمدار زن در چند دوره اخیر یک تصمیم متداول برای نشاندادن جایگاه زنان در ایران بوده است. در المپیک 2016 ریودوژانیرو، پرچم به زهرا نعمتی سپرده شد؛ یکی از تاریخسازان المپیک. ورزشکاری که با وجود معلولیت موفق شده بود سهمیه المپیک را کسب کند. به هر حال انتخاب پرچمدار معمولا حرف و حدیثهایی هم به همراه داشته است. سه مرتبه در ادوار اخیر پرچم به زنان ورزشکار سپرده شده است، 1996: لیدا فریمان، 2008: هما حسینی و
2016: زهرا نعمتی. جالب اینکه غلامرضا تختی که در چهار دوره المپیک حاضر بوده و سالها پرافتخارترین ایرانی المپیک محسوب میشده است هرگز پرچمدار نشد. گفته میشود در المپیک 1960 رم، خود او برای احترام به پیشکسوت، پرچم را به محمود نامجو سپرد تا نامجو به تنها فردی تبدیل شود که دو بار پرچمدار کاروان میشود. (او در المپیک 1956 هم پرچمدار بود). درباره پرچمدارنشدن تختی در آخرین المپیکش، (المپیک 1964 توکیو) هم حاشیههای زیادی مطرح شد. تختی آن زمان دارنده سه مدال المپیک بود و در اوج محبوبیت قرار داشت. به دلیل مشکلاتی که نظام با تختی داشت پرچم از او گرفته شد و هیچ کشتیگیری هم حاضر نشد پرچمدار شود و این عنوان به رئیس فدراسیون شنا رسید! یکی از انتخابهای عجیب هم در المپیک 1988 سئول رقم خورد. در شرایطی که در کاروان ایران چند کشتیگیر نامدار حضور داشتند، پرچم را به حسن زاهدی از تکواندو سپردند. تکواندو به صورت نمایشی در المپیک حاضر بود. این حواشی باعث شد تا در سالهای اخیر با وسواس بیشتری پرچمدار انتخاب شود.
ایران و دو تحریم
کشورهای متعددی در تاریخ المپیک بنا بر دلایل سیاسی در یک یا چند دور بازیها شرکت نکردند. ایران هم دارای چنین سابقهای است و در دو المپیک 1980 و 1984 با دلایلي شرکت نکرد. المپیک 1980 مسکو در پی حمله شوروی به افغانستان، با تحریم فراگیر کشورهای اسلامی و بلوک غرب همراه شد، درنهایت تنها 80 کشور در آن دوره بازیها شرکت کردند. ایران هم یکی از تحریمکنندگان بود. مسئولان ورزش ایران ابتدا با تحریم موافق نبودند. ایران قرار بود در رشتههای فوتبال، کشتی، وزنهبرداری، بوکس و شنا در المپیک حاضر باشد و اردوی تیمها هم برگزار میشد. در نهایت با دستور دولت اعزام کاروان ایران از دستور کار خارج شد. چهار سال بعد این موضوع تکرار شد، ایران در میان جنگ تحمیلی با عراق المپیک 1984 لسآنجلس را تحریم کرد. چند کشور بلوک شرق هم به تلافی اتفاقات چهار سال پیش در بازیها حاضر نشدند. این دو تحریم باعث شد تا کشتیگیرانی مانند برادران محبی، علیرضا سلیمانی، رضا سوختهسرایی و مجید ترکان شانس کسب مدال را از دست بدهند. وزنهبرداري ایران هم کاملا افت کرده بود و پس از خداحافظی محمد نصیری، قهرمان سطح بالایی وجود نداشت.
گاف تاریخی
ناآشنابودن مسئولان کاروان ایران با مقررات بازیها، گهگاه گافهایی تاریخی در رقابتهای بینالمللی رقم زده است. یکی از عجیبترین اتفاقات در المپیک 1992 بارسلون رقم خورد. علیاصغر کاظمی، بوکسور سنگینوزن تیم ملی ایران برای رقابت با حریف پاکستانیاش بدون دستکش وارد رینگ شد. داوران از این موضوع تعجب کردند. داستان از این قرار بود که دستکش کاظمی نزد مربیاش بود و مربی نتوانسته بود بهموقع به سالن برسد. کاظمی با خواهش و تمنا از داوران میخواست که چند دقیقه صبر کنند. این اتفاق به سوژه شبکههای تلویزیونی تبدیل شد. در آن المپیک یک گاف دیگر هم رقم خورد. رضا سیمخواه، شانس کسب مدال ایران در کشتی فرنگی، پس از کسب نتایج خوب در روز اول به دلیل اضافهوزن از جدول مسابقات حذف شد. مربیان و مسئولان ایرانی نمیدانستند برای روز دوم هم وزنکشی میشود و به همین راحتی یک شانس مدال پرید. جالب اینکه مدیر تیم فرنگی ایران این موضوع را توطئه دانست!
شکستهای تلخ
بزرگان زیادی بودند که نتوانستند در المپیک به آنچه انتظارش را داشتند برسند. محمود نامجو در حسرت طلا ماند، ابراهیم جوادی و چند بزرگ کشتی ایران هم از اینکه دستاورد المپیکیشان همسنگ قهرمانیشان در جهان نبود، حسرت خوردند. چند وزنهبردار ایرانی قبل از انقلاب تنها به دلیل وزن بیشتر به مدال نرسیدند. پس از انقلاب هم تلخیها و شیرینیها ادامه پیدا کرد. یکی از شبهای تلخ، رقابت عباس جدیدی با کورت آنگل آمریکایی در المپیک 1996 آتلانتا بود. ایران 28 سال بود رنگ طلای المپیک را ندیده بود. همه منتظر شکستهشدن طلسم توسط عباس جدیدی بودند. نتیجه این کشتی نفسگیر در نهایت با رأی داوران به سود آنگل اعلام شد و جدیدی به طلای وزن 100 کیلوگرم نرسید. جدیدی خودش را برنده میدانست و منتظر بود رأی داوران به سود او باشد و یک احساس حقکشی برای ایرانیها ایجاد شد. المپیک سیدنی هم بدشانسی بزرگ کوروش باقری بود که تنها به دلیل انتخاب اشتباه وزنه مدال را از دست داد. المپیک 2004 نوبت به علیرضا حیدری رسید که به آنچه در سر داشت، نرسد. حیدری پس از عبور از سد مهم «الدار کورتانیدزه» در آستانه طلاییشدن قرار داشت. در نیمهنهایی اما با قضاوت
بحثبرانگیز داور شکست خورد و در نهایت به برنز بسنده کرد. حذف سعید عبدولی در المپیک لندن هم به یک جنجال بزرگ تبدیل شد. قضاوت ایهار برل، داور بلاروسی باعث عصبانیت شدید عبدولی و ایرانیها شد و حملات شدید به داور صورت گرفت. مسئولان اتحادیه جهانی کشتی البته این قضاوت را درست دانستند. مشابه این اتفاق در المپیک 2016 در رقابتهای وزنهبرداری فوقسنگین رخ داد. بهداد سلیمی برای تکرار طلای المپیک لندن رقابتی نزدیک با راشا تالاخادزه گرجستانی داشت. سلیمی در یکضرب با ثبت رکوردی جدید با 216 کیلوگرم پیش افتاد. اتفاقات تلخ در دوضرب رخ داد، جایی که داوران دو بار وزنههای سلیمی را نپذیرفتند. سلیمی با وجود رکوردشکنی در یکضرب از جدول خارج شد. اعتراض شدید ایرانیها به قضاوت تیم داوری باعث مداخله پلیس برزیل شد. یک شب تلخ برای ورزش ایران و اتفاقاتی که مانع کسب مدال توسط سلیمی شد. ایرانیها «جلود» عراقی را عامل این اتفاق میدانستند. فدراسیون جهانی وزنهبرداری در نهایت تصمیم داوران را درست قلمداد کرد و ایرانیها مجبور به عذرخواهی شدند.
آشنایی با رکوردداران
تاریخ حضور ایران در المپیک با چند نام ماندگار برجسته میشود؛ سلماسی، تختی، نصیری، نامجو، حبیبی، محمدیان، خادم، رضازاده، ساعی و... رکوردداران ایران در تاریخ المپیک مرور میشود؛
اولین شرکتکننده: فریدون ملکم، 1990
اولین مدال: جعفر سلماسی، وزنهبرداری، المپیک 1948، برنز
اولین طلا: امامعلی حبیبی و غلامرضا تختی، المپیک 1952
اولین ورزشکار با دو مدال: غلامرضا تختی و محمود نامجو
اولین ورزشکار با سه مدال: غلامرضا تختی
ورزشکاران با سه مدال: غلامرضا تختی، کشتی (یک طلا و دو نقره)، محمد نصیری (یک طلا، یک نقره، یک برنز)، هادی ساعی (دو طلا و یک برنز)
ورزشکاران با دو طلا: حسین رضازاده و هادی ساعی
ورزشکاران با دو مدال: حسین رضازاده/ وزنهبرداری (دو طلا)، کیانوش رستمی/ وزنهبرداری (یک طلا و یک نقره)، کمیل قاسمی/ کشتی (یک طلا و یک نقره)، رسول خادم/ کشتی (یک طلا و یک برنز)، قاسم رضایی/ کشتی (یک طلا و یک برنز)، عسکری محمدیان/ کشتی (دو نقره)، محمود نامجو/ وزنهبرداری (یک نقره و یک برنز) و امیررضا خادم/ کشتی (دو برنز)
بیشترین حضور: غلامرضا تختی و محمد نصیری، چهار دوره