معجزه در یک ثانیه

تکواندو؛ رشته‌ای که از المپیک 2000 سیدنی رسما به بازی‌های المپیک تابستانی اضافه شد. این تغییر بزرگ علاوه بر اینکه باعث شد تا یک رشته ورزشی دیگر به معدود رشته‌های مدال‌آور ایران افزوده شود، زمینه معرفی پرافتخارترین ایرانی در تاریخ المپیک را هم پدید آورد؛ هادی ساعی. بازی‌های آسیایی 1988 سئول، بستری شد برای ورود تکواندو به المپیک. کره جنوبی، مهد این رشته رزمی، میزبان آن دوره بازی‌ها بود و تکواندو را هم به صورت نمایشی در برنامه بازی‌ها قرار داد. این موضوع در المپیک بعدی هم تکرار شد و در نهایت در المپیک 2000 سیدنی تکواندو یکی از رشته‌های ورزشی بازی‌ها محسوب شد که مدال‌هایش هم در جدول توزیع مدال‌ها محاسبه می‌شد. محدودیت‌هایی هم البته برای این رشته تازه‌وارد در نظر گرفته شده بود، اوزان کمتر، نسبت به رقابت‌های جهانی و سهمیه محدود برای هر کشور. در هر صورت المپیکی‌شدن تکواندو اتفاق بسیار خوبی برای ورزش ایران به شمار می‌رفت. ایران یکی از قدرت‌های این رشته محسوب می‌شد. تکواندوکاران ایرانی در دو دوره هم که به صورت نمایشی در بازی‌ها شرکت کرده بودند، به چند مدال رسیده بودند. برنز فیصل دانش در المپیک 1988 سئول، نقره فریبرز عسگری و برنز رضا مهماندوست در المپیک 1992 بارسلون مدال‌هایی بود که تکواندوکاران ایرانی کسب کرده بودند اما در جدول مدال‌ها حساب نشده بود.

پایان دوگانه کشتی-وزنه‌برداری
داستان المپیک 2000 سیدنی اما با رقابت‌های نمایشی قبلی فرق داشت. هر کشور حداکثر دو سهمیه داشت، ترکیب‌شدن اوزان هم باعث شده بود که مدال‌آوردن در سیدنی چندان هم آسان نباشد. مجید افلاکی و هادی ساعی دو نماینده ایران در المپیک 2000 بودند. این دو قهرمان این فرصت را داشتند تا نام خود را به عنوان اولین مدال‌آور المپیکی ایران در تکواندو ثبت کنند. در کاروان ایران مانند همیشه همه نگاه‌ها متوجه کشتی آزاد و وزنه‌برداری دوباره جان‌گرفته بود، با این حال روی تکواندو هم حساب می‌شد. علیرضا حیدری، شاهین نصیری‌نیا و علیرضا دبیر شانس‌های اول کسب طلا ارزیابی می‌شدند. در تیم دونفره تکواندوی ایران، هادی ساعی 24ساله، سال قبل برای اولین بار قهرمان جهان شده بود و پس از عبور از مسیر سخت کسب سهمیه خود را به استرالیا رسانده بود. مجید افلاکی، دیگر نماینده ایران، در همان دور اول به حریفی از مکزیک باخت و حذف شد. ساعی اما با غلبه بر حریفانی از تایوان و آرژانتین خود را به نیمه‌نهایی رساند. او در نیمه‌نهایی اما در یک نبرد نزدیک مغلوب «سین جون‌ سیک» از کره‌جنوبی شد. ساعی همچنان اعتقاد دارد در آن بازی با ناداوری شکست خورده است. این تکواندوکار اهل شهرری در ادامه با پیروزی مقابل حریفانی از استرالیا و اتریش به مدال برنز وزن منهای 68 کیلوگرم رسید. کسب اولین مدال ایران در تاریخ رشته‌ای به غیر از وزنه‌برداری و کشتی نام هادی ساعی را در ورزش ایران جاودانه کرد. ایران در سیدنی با سه طلای حسین توکلی، حسین رضازاده، عليرضا دبیر و تک‌برنز هادی ساعی به کار خود پایان داد. درست است که مدال هادی به خوش‌رنگی مدال سه ستاره دیگر نبود اما او موفق به کسب یک مدال تاریخی شده بود. هرچند او از رنگ مدالش چندان راضی نبود، همین مدال اما در ادامه روزهای روشن‌تری برایش رقم زد.

پیروزی در نبردي باورنکردنی
ایران چهار سال بعد باز هم با دو تکواندوکار در المپیک شرکت کرد. ساعی این بار، یوسف کرمی جوان را کنار خود می‌دید. هادی ساعی این بار با کارنامه‌ای متفاوت در بازی‌ها شرکت می‌کرد. او دیگر یک مدال‌دار المپیک محسوب می‌شد، هرچند در فاصله این دو المپیک در کسب مدال طلای جهانی ناکام مانده بود، با این وجود خیلی‌ها روی مدال‌گرفتن او در المپیک 2004 آتن حساب باز کرده بودند. دو تکواندوکار ایرانی در کنار حسین رضازاده و قهرمانان کشتی آزاد با هزار امید و آرزو راهی خاستگاه المپیک شدند. ساعی در آتن به آنچه آرزویش را در سر داشت رسید؛ مدال طلای المپیک. حالا دیگر ایران در تکواندو هم طلای المپیک داشت. این طلا البته به سادگی هم به دست نیامد و یکی از عجیب‌ترین مبارزات تاریخ در مسیر طلایی‌شدن ساعی در وزن منهای 68 کیلوگرم مردان رقم خورد. ساعی ابتدا به راحتی و با ضرباتی تحسین‌برانگیز حریفی از ایتالیا را از پا درآورد، سپس مقابل حریف برزیلی به برتری رسید. در نیمه‌نهایی حریفی از کره جنوبی در انتظارش بود. قهرمان ایرانی نمی‌خواست دوباره در این مرحله ناکام شود. با اینکه مبارزه با برتری ساعی همراه بود در واپسین ثانیه حریف کره‌ای به دلیل اخطارگرفتن ساعی پیش افتاد. تنها یک ثانیه از زمان مسابقه باقی مانده بود و هادی ساعی به شکل ناباورانه‌ای فینال را از دست داده بود، در شرایطی که کادر فنی کره‌ای فینالیست‌شدن ورزشکارش را جشن می‌گرفت، هادی ساعی در آن یک ثانیه کاری کرد که برای همیشه در ذهن علاقه‌مندان به ورزش ثبت شده است. او با یک حمله برق‌آسا حریف را وادار به فرار از «شیاپ‌چانگ» کرد و داور مجاب به اخطاردادن به «سونگ میونگ سئوب» شد. کره‌ای‌ها همه مبهوت ماندند چه اتفاقی افتاده است. در آن زمان خبری از بازبینی ویدئویی هم نبود و داور حکم به پیروزی نماینده ایران داد. ایرانی‌ها در عرض یک ثانیه مردند و زنده شدند. اکنون پس از سال‌ها هنوز هم به درستی مشخص نشده ساعی آن مسابقه را با چه نتیجه‌ای شکست داد و آخرین امتیاز او در چند ثانیه به پایان بازی ثبت شد. آنچه در صفحه تلویزیون به ثبت رسید، این بود که او فقط یک ثانیه زمان داشت و در نهایت به دلیل اخطار کمتر برنده شد. هادی قدر این معجزه را دانست و در فینال حریف تایوانی را برد و قهرمان شد. یک طلا و یک برنز؛ او حالا یکی از نامداران ورزش ایران در تاریخ المپیک بود. این اما پایان این داستان حماسی نبود.

بالاتر از تختی و رضازاده
هادی ساعی برای مدال سوم نقشه کشیده بود، افتخاری که قبل از او فقط دو ایرانی موفق به انجام آن شده بودند، آن هم در رشته‌های سنتی کشتی و وزنه‌برداری وحتی حسین رضازاده نامدار هم به آن نرسیده بود. ساعی برای المپیک 2008 پکن، 32ساله بود که برای ورزش تکواندو سن بالایی محسوب می‌شود. برخی منتقدان نسبت به اعزام او به المپیک اعتراض داشتند. قهرمان المپیک آتن، تغییر وزن داده بود و حالا به جای منهای 68 کیلوگرم در وزن منهای 80 حاضر بود. دیدار انتخابی هادی ساعی با یوسف کرمی هم دیدار بسیار پر حرف و حدیثی درآمد. هادی در فاصله دو المپیک، یک بار دیگر هم طعم قهرمانی جهان را در سال 2005 چشیده بود، در بازی‌های آسیایی 2006 اما دستش به طلا نرسید. همین موضوع به منتقدانش بهانه خوبی داده بود. در بین دو المپیک آتن و پکن یک اتفاق مهم دیگر هم برای این المپین رخ داد. ساعی در سال 1385 با حضور در فهرست ائتلاف اصلاح‌طلبان وارد شورای شهر تهران شد. همین اتفاق برای او حاشیه‌هایی ایجاد کرد؛ از نشان داده‌نشدن تصویرش در تلویزیون تا انتقادهای سیاسی. حواشی رقابت انتخابی با کرمی هم انتقادات را بیشتر کرد. قرار بود پنج مسابقه بین ساعی، قهرمان المپیک آتن و کرمی، دارنده مدال برنز المپیک، برگزار شود اما پس از برگزاری تنها دو مسابقه و برتری هرکدام در یک مبارزه، کادر فنی تیم ملی ساعی را انتخاب کرد. به هر ترتیب هادی ساعی در شرایطی متفاوت پای به پکن گذاشت. او که از مسائل پیش‌آمده دلخور بود، می‌دانست آتن آخرین المپیکش است. در المپیکی که ناکامی پس از ناکامی برای ایران رقم می‌خورد، هادی ساعی تنها طلاي ایران را کسب کرد. تا قبل از شروع رقابت‌های تکواندو که در آخرین روزهای المپیک بود، ایران در یکی از بدترین المپیک‌های تاریخش شکست‌های زیادی متحمل شده بود. ناکامی ناباورانه قهرمانانی همچون حمید سوریان، آرش میراسماعیلی، رضا یزدانی، فردین معصومی، احسان حدادی و... تنها دستاورد ایران، تک‌برنز مراد محمدی بود. ساعی اما کاری کرد کارستان. حریفانی از نپال، چین و جمهوری آذربایجان را شکست داد و فینالیست شد. او حالا در کنار غلامرضا تختی و محمد نصیری تنها سه‌مداله‌های تاریخ ورزش ایران بودند. این رزمی‌کار اگر می‌خواست خود را بالاتر از همه پرافتخارها قرار دهد و به پرافتخارترین ورزشکار ایران در تاریخ المپیک تبدیل شود باید در فینال حریف ایتالیایی را شکست می‌داد، کار اما مقابل این حریف قدبلند گره خورد. ساعی در ابتدا 4-یک از «ساریمنتو» عقب افتاد. او اما نمی‌خواست حسرت این دقایق را تا آخر عمر همراه خود داشته باشد. مبارز ایرانی از سال‌ها تجربه خود بهره برد، تغییر تاکتیک داد و ورق را برگرداند، در نهایت مسابقه با برتری 6 بر 4 قهرمان پرآوازه ایران به پایان رسید. طلای پکن هم به کارنامه مرد طلایی اضافه شد. او حالا با دو طلا و یک برنز المپیک خود را از همه بزرگان بالاتر می‌دید؛ بالاتر از غلامرضا تختی (یک طلا، یک نقره و یک برنز)، محمد نصیری (یک طلا و دو برنز) و حسین رضازاده (دو طلا). پرافتخارترین ایرانی در تاریخ المپیک‌ها چند ماه پس از این افتخارآفرینی از دنیای ورزش حرفه‌ای خداحافظی کرد. هادی ساعی در ۱۴ آبان ۱۳۸۷ خداحافظی خود را از دنیای قهرمانی اعلام کرد و چهار روز بعد پس از انجام یک مسابقه نمادین با امید غلامزاده در خانه تکواندو چهار گوشه‌ شیاپ‌چانگ را بوسید و به کار خود پایان داد، پایانی بسیار خوش. در کارنامه این ورزشکار نامدار ایرانی دو طلا و یک برنز المپیک، دو طلا، یک نقره و یک برنز قهرمانی جهان، یک طلا و یک برنز بازی‌های آسیایی و یک طلا و یک نقره قهرمانی آسیا دیده می‌شود. آنچه ساعی را به یک نام جاویدان در ورزش ایران تبدیل کرد مدال‌های المپیکی‌اش است، او تنها ایرانی است که موفق شده در تکواندوي المپیک طلا بگیرد. در تاریخ المپیک ایران صاحب شش مدال در تکواندو شده که نیمی از آنها بر گردن ساعی آویخته شده است. بعید است روزی بیايد و عنوان پرافتخارترین ایرانی در تکواندوی المپیک در اختیار فرد دیگری باشد، البته باید دید عنوان پرافتخارترین ایرانی تاریخ المپیک چند سال در دستان ساعی باقی می‌ماند. کیانوش رستمی، قهرمان وزنه‌برداری المپیک ریودوژانیرو، اگر موفق به راهیابی به المپیک توکیو شود و در آن بازی‌ها به طلا برسد می‌تواند این عنوان را از دست ساعی خارج کند. در مجموع این احتمال وجود دارد كه عنوان ارزشمند پرافتخارترین المپین هم سال‌ها و سال‌ها در ویترین افتخارات قهرمان اهل شهرری خودنمایی کند.

قهرمان چندبعدی
هادی ساعی در این سال‌ها نشان داده فقط به تکواندو فکر نمی‌کند. او به سراغ ورزش‌های دیگری همچون سوارکاری و تنیس هم رفت. در عرصه‌های غیرورزشی هم حضور داشت. از دو دوره حضور در شورای شهر گرفته تا بازی در چند فیلم. حضورش در کنار تکواندو هم گاه و بیگاه با حاشیه‌هایی همراه بوده است. دوره‌ای منتقد رئیس فدراسیون بوده و از تکواندو فاصله گرفته و دوره‌ای در مسند مدیرفنی تیم ملی نشسته که با انتقادهای زیادی روبه‌رو شده است. در مقطعی با فروش مدال‌هایش برای زلزله‌زدگان بم مورد تمجید قرار گرفته و در بازه‌ای به دلیل حضور ورزشی‌ها در شورای شهر مورد سؤال قرار گرفته است. به هر حال آنچه این ورزشکار را که نامش بر چند خیابان و میدان در کشور گذاشته شده، ماندگار کرده است، تاریخ‌سازی‌اش در مهم‌ترین رویداد ورزشی جهان است.

تکواندو؛ رشته‌ای که از المپیک 2000 سیدنی رسما به بازی‌های المپیک تابستانی اضافه شد. این تغییر بزرگ علاوه بر اینکه باعث شد تا یک رشته ورزشی دیگر به معدود رشته‌های مدال‌آور ایران افزوده شود، زمینه معرفی پرافتخارترین ایرانی در تاریخ المپیک را هم پدید آورد؛ هادی ساعی. بازی‌های آسیایی 1988 سئول، بستری شد برای ورود تکواندو به المپیک. کره جنوبی، مهد این رشته رزمی، میزبان آن دوره بازی‌ها بود و تکواندو را هم به صورت نمایشی در برنامه بازی‌ها قرار داد. این موضوع در المپیک بعدی هم تکرار شد و در نهایت در المپیک 2000 سیدنی تکواندو یکی از رشته‌های ورزشی بازی‌ها محسوب شد که مدال‌هایش هم در جدول توزیع مدال‌ها محاسبه می‌شد. محدودیت‌هایی هم البته برای این رشته تازه‌وارد در نظر گرفته شده بود، اوزان کمتر، نسبت به رقابت‌های جهانی و سهمیه محدود برای هر کشور. در هر صورت المپیکی‌شدن تکواندو اتفاق بسیار خوبی برای ورزش ایران به شمار می‌رفت. ایران یکی از قدرت‌های این رشته محسوب می‌شد. تکواندوکاران ایرانی در دو دوره هم که به صورت نمایشی در بازی‌ها شرکت کرده بودند، به چند مدال رسیده بودند. برنز فیصل دانش در المپیک 1988 سئول، نقره فریبرز عسگری و برنز رضا مهماندوست در المپیک 1992 بارسلون مدال‌هایی بود که تکواندوکاران ایرانی کسب کرده بودند اما در جدول مدال‌ها حساب نشده بود.

پایان دوگانه کشتی-وزنه‌برداری
داستان المپیک 2000 سیدنی اما با رقابت‌های نمایشی قبلی فرق داشت. هر کشور حداکثر دو سهمیه داشت، ترکیب‌شدن اوزان هم باعث شده بود که مدال‌آوردن در سیدنی چندان هم آسان نباشد. مجید افلاکی و هادی ساعی دو نماینده ایران در المپیک 2000 بودند. این دو قهرمان این فرصت را داشتند تا نام خود را به عنوان اولین مدال‌آور المپیکی ایران در تکواندو ثبت کنند. در کاروان ایران مانند همیشه همه نگاه‌ها متوجه کشتی آزاد و وزنه‌برداری دوباره جان‌گرفته بود، با این حال روی تکواندو هم حساب می‌شد. علیرضا حیدری، شاهین نصیری‌نیا و علیرضا دبیر شانس‌های اول کسب طلا ارزیابی می‌شدند. در تیم دونفره تکواندوی ایران، هادی ساعی 24ساله، سال قبل برای اولین بار قهرمان جهان شده بود و پس از عبور از مسیر سخت کسب سهمیه خود را به استرالیا رسانده بود. مجید افلاکی، دیگر نماینده ایران، در همان دور اول به حریفی از مکزیک باخت و حذف شد. ساعی اما با غلبه بر حریفانی از تایوان و آرژانتین خود را به نیمه‌نهایی رساند. او در نیمه‌نهایی اما در یک نبرد نزدیک مغلوب «سین جون‌ سیک» از کره‌جنوبی شد. ساعی همچنان اعتقاد دارد در آن بازی با ناداوری شکست خورده است. این تکواندوکار اهل شهرری در ادامه با پیروزی مقابل حریفانی از استرالیا و اتریش به مدال برنز وزن منهای 68 کیلوگرم رسید. کسب اولین مدال ایران در تاریخ رشته‌ای به غیر از وزنه‌برداری و کشتی نام هادی ساعی را در ورزش ایران جاودانه کرد. ایران در سیدنی با سه طلای حسین توکلی، حسین رضازاده، عليرضا دبیر و تک‌برنز هادی ساعی به کار خود پایان داد. درست است که مدال هادی به خوش‌رنگی مدال سه ستاره دیگر نبود اما او موفق به کسب یک مدال تاریخی شده بود. هرچند او از رنگ مدالش چندان راضی نبود، همین مدال اما در ادامه روزهای روشن‌تری برایش رقم زد.

پیروزی در نبردي باورنکردنی
ایران چهار سال بعد باز هم با دو تکواندوکار در المپیک شرکت کرد. ساعی این بار، یوسف کرمی جوان را کنار خود می‌دید. هادی ساعی این بار با کارنامه‌ای متفاوت در بازی‌ها شرکت می‌کرد. او دیگر یک مدال‌دار المپیک محسوب می‌شد، هرچند در فاصله این دو المپیک در کسب مدال طلای جهانی ناکام مانده بود، با این وجود خیلی‌ها روی مدال‌گرفتن او در المپیک 2004 آتن حساب باز کرده بودند. دو تکواندوکار ایرانی در کنار حسین رضازاده و قهرمانان کشتی آزاد با هزار امید و آرزو راهی خاستگاه المپیک شدند. ساعی در آتن به آنچه آرزویش را در سر داشت رسید؛ مدال طلای المپیک. حالا دیگر ایران در تکواندو هم طلای المپیک داشت. این طلا البته به سادگی هم به دست نیامد و یکی از عجیب‌ترین مبارزات تاریخ در مسیر طلایی‌شدن ساعی در وزن منهای 68 کیلوگرم مردان رقم خورد. ساعی ابتدا به راحتی و با ضرباتی تحسین‌برانگیز حریفی از ایتالیا را از پا درآورد، سپس مقابل حریف برزیلی به برتری رسید. در نیمه‌نهایی حریفی از کره جنوبی در انتظارش بود. قهرمان ایرانی نمی‌خواست دوباره در این مرحله ناکام شود. با اینکه مبارزه با برتری ساعی همراه بود در واپسین ثانیه حریف کره‌ای به دلیل اخطارگرفتن ساعی پیش افتاد. تنها یک ثانیه از زمان مسابقه باقی مانده بود و هادی ساعی به شکل ناباورانه‌ای فینال را از دست داده بود، در شرایطی که کادر فنی کره‌ای فینالیست‌شدن ورزشکارش را جشن می‌گرفت، هادی ساعی در آن یک ثانیه کاری کرد که برای همیشه در ذهن علاقه‌مندان به ورزش ثبت شده است. او با یک حمله برق‌آسا حریف را وادار به فرار از «شیاپ‌چانگ» کرد و داور مجاب به اخطاردادن به «سونگ میونگ سئوب» شد. کره‌ای‌ها همه مبهوت ماندند چه اتفاقی افتاده است. در آن زمان خبری از بازبینی ویدئویی هم نبود و داور حکم به پیروزی نماینده ایران داد. ایرانی‌ها در عرض یک ثانیه مردند و زنده شدند. اکنون پس از سال‌ها هنوز هم به درستی مشخص نشده ساعی آن مسابقه را با چه نتیجه‌ای شکست داد و آخرین امتیاز او در چند ثانیه به پایان بازی ثبت شد. آنچه در صفحه تلویزیون به ثبت رسید، این بود که او فقط یک ثانیه زمان داشت و در نهایت به دلیل اخطار کمتر برنده شد. هادی قدر این معجزه را دانست و در فینال حریف تایوانی را برد و قهرمان شد. یک طلا و یک برنز؛ او حالا یکی از نامداران ورزش ایران در تاریخ المپیک بود. این اما پایان این داستان حماسی نبود.

بالاتر از تختی و رضازاده
هادی ساعی برای مدال سوم نقشه کشیده بود، افتخاری که قبل از او فقط دو ایرانی موفق به انجام آن شده بودند، آن هم در رشته‌های سنتی کشتی و وزنه‌برداری وحتی حسین رضازاده نامدار هم به آن نرسیده بود. ساعی برای المپیک 2008 پکن، 32ساله بود که برای ورزش تکواندو سن بالایی محسوب می‌شود. برخی منتقدان نسبت به اعزام او به المپیک اعتراض داشتند. قهرمان المپیک آتن، تغییر وزن داده بود و حالا به جای منهای 68 کیلوگرم در وزن منهای 80 حاضر بود. دیدار انتخابی هادی ساعی با یوسف کرمی هم دیدار بسیار پر حرف و حدیثی درآمد. هادی در فاصله دو المپیک، یک بار دیگر هم طعم قهرمانی جهان را در سال 2005 چشیده بود، در بازی‌های آسیایی 2006 اما دستش به طلا نرسید. همین موضوع به منتقدانش بهانه خوبی داده بود. در بین دو المپیک آتن و پکن یک اتفاق مهم دیگر هم برای این المپین رخ داد. ساعی در سال 1385 با حضور در فهرست ائتلاف اصلاح‌طلبان وارد شورای شهر تهران شد. همین اتفاق برای او حاشیه‌هایی ایجاد کرد؛ از نشان داده‌نشدن تصویرش در تلویزیون تا انتقادهای سیاسی. حواشی رقابت انتخابی با کرمی هم انتقادات را بیشتر کرد. قرار بود پنج مسابقه بین ساعی، قهرمان المپیک آتن و کرمی، دارنده مدال برنز المپیک، برگزار شود اما پس از برگزاری تنها دو مسابقه و برتری هرکدام در یک مبارزه، کادر فنی تیم ملی ساعی را انتخاب کرد. به هر ترتیب هادی ساعی در شرایطی متفاوت پای به پکن گذاشت. او که از مسائل پیش‌آمده دلخور بود، می‌دانست آتن آخرین المپیکش است. در المپیکی که ناکامی پس از ناکامی برای ایران رقم می‌خورد، هادی ساعی تنها طلاي ایران را کسب کرد. تا قبل از شروع رقابت‌های تکواندو که در آخرین روزهای المپیک بود، ایران در یکی از بدترین المپیک‌های تاریخش شکست‌های زیادی متحمل شده بود. ناکامی ناباورانه قهرمانانی همچون حمید سوریان، آرش میراسماعیلی، رضا یزدانی، فردین معصومی، احسان حدادی و... تنها دستاورد ایران، تک‌برنز مراد محمدی بود. ساعی اما کاری کرد کارستان. حریفانی از نپال، چین و جمهوری آذربایجان را شکست داد و فینالیست شد. او حالا در کنار غلامرضا تختی و محمد نصیری تنها سه‌مداله‌های تاریخ ورزش ایران بودند. این رزمی‌کار اگر می‌خواست خود را بالاتر از همه پرافتخارها قرار دهد و به پرافتخارترین ورزشکار ایران در تاریخ المپیک تبدیل شود باید در فینال حریف ایتالیایی را شکست می‌داد، کار اما مقابل این حریف قدبلند گره خورد. ساعی در ابتدا 4-یک از «ساریمنتو» عقب افتاد. او اما نمی‌خواست حسرت این دقایق را تا آخر عمر همراه خود داشته باشد. مبارز ایرانی از سال‌ها تجربه خود بهره برد، تغییر تاکتیک داد و ورق را برگرداند، در نهایت مسابقه با برتری 6 بر 4 قهرمان پرآوازه ایران به پایان رسید. طلای پکن هم به کارنامه مرد طلایی اضافه شد. او حالا با دو طلا و یک برنز المپیک خود را از همه بزرگان بالاتر می‌دید؛ بالاتر از غلامرضا تختی (یک طلا، یک نقره و یک برنز)، محمد نصیری (یک طلا و دو برنز) و حسین رضازاده (دو طلا). پرافتخارترین ایرانی در تاریخ المپیک‌ها چند ماه پس از این افتخارآفرینی از دنیای ورزش حرفه‌ای خداحافظی کرد. هادی ساعی در ۱۴ آبان ۱۳۸۷ خداحافظی خود را از دنیای قهرمانی اعلام کرد و چهار روز بعد پس از انجام یک مسابقه نمادین با امید غلامزاده در خانه تکواندو چهار گوشه‌ شیاپ‌چانگ را بوسید و به کار خود پایان داد، پایانی بسیار خوش. در کارنامه این ورزشکار نامدار ایرانی دو طلا و یک برنز المپیک، دو طلا، یک نقره و یک برنز قهرمانی جهان، یک طلا و یک برنز بازی‌های آسیایی و یک طلا و یک نقره قهرمانی آسیا دیده می‌شود. آنچه ساعی را به یک نام جاویدان در ورزش ایران تبدیل کرد مدال‌های المپیکی‌اش است، او تنها ایرانی است که موفق شده در تکواندوي المپیک طلا بگیرد. در تاریخ المپیک ایران صاحب شش مدال در تکواندو شده که نیمی از آنها بر گردن ساعی آویخته شده است. بعید است روزی بیايد و عنوان پرافتخارترین ایرانی در تکواندوی المپیک در اختیار فرد دیگری باشد، البته باید دید عنوان پرافتخارترین ایرانی تاریخ المپیک چند سال در دستان ساعی باقی می‌ماند. کیانوش رستمی، قهرمان وزنه‌برداری المپیک ریودوژانیرو، اگر موفق به راهیابی به المپیک توکیو شود و در آن بازی‌ها به طلا برسد می‌تواند این عنوان را از دست ساعی خارج کند. در مجموع این احتمال وجود دارد كه عنوان ارزشمند پرافتخارترین المپین هم سال‌ها و سال‌ها در ویترین افتخارات قهرمان اهل شهرری خودنمایی کند.

قهرمان چندبعدی
هادی ساعی در این سال‌ها نشان داده فقط به تکواندو فکر نمی‌کند. او به سراغ ورزش‌های دیگری همچون سوارکاری و تنیس هم رفت. در عرصه‌های غیرورزشی هم حضور داشت. از دو دوره حضور در شورای شهر گرفته تا بازی در چند فیلم. حضورش در کنار تکواندو هم گاه و بیگاه با حاشیه‌هایی همراه بوده است. دوره‌ای منتقد رئیس فدراسیون بوده و از تکواندو فاصله گرفته و دوره‌ای در مسند مدیرفنی تیم ملی نشسته که با انتقادهای زیادی روبه‌رو شده است. در مقطعی با فروش مدال‌هایش برای زلزله‌زدگان بم مورد تمجید قرار گرفته و در بازه‌ای به دلیل حضور ورزشی‌ها در شورای شهر مورد سؤال قرار گرفته است. به هر حال آنچه این ورزشکار را که نامش بر چند خیابان و میدان در کشور گذاشته شده، ماندگار کرده است، تاریخ‌سازی‌اش در مهم‌ترین رویداد ورزشی جهان است.