بیم و امید تکواندو با میرهاشم و آرمین

افتخارات تکواندو در عرصه جهانی، بازی‌های آسیایی و المپیک باعث شده که این ورزش در کنار وزنه‌برداری و کشتی جزء بااهمیت‌ترین رشته‌های ورزشی در ایران باشد. کاروان ورزش کشور که تا پیش از این به لطف کشتی و وزنه‌برداری روی سکوهای المپیک می‌رفت با اضافه‌شدن تکواندو به فهرست بازی‌های المپیک این شانس نصیبش شد تا با استفاده از پتانسیل خوب تکواندوکاران سبد مدالی خود را در این رویداد بزرگ بیشتر و بهتر کند. تکواندو در حالی از المپیک 2000 سیدنی به جمع رشته‌های حاضر در این بازی‌ها اضافه شده که از آن زمان تاکنون همیشه پای ثابت مدال‌آوری کاروان ورزش ایران در المپیک‌ها بوده است. تیم ملی تکواندو برای حضور در بازی‌های المپیک 2020 توکیو دو سهمیه در بخش مردان به دست آورده و امیدوار است بتواند همچون ادوار گذشته، سهمی از مدال‌آوران کاروان داشته باشد.
میرهاشم حسینی یکی از دو تکواندوکاري است که جواز حضور در بازی‌های المپیک توکیو را به دست آورده است. او برای رسیدن به این سهمیه ارزشمند، راه پر‌فرازونشیبی را پشت ‌سر گذاشت و حالا با طلای المپیک می‌خواهد پازل موفقیت‌هایش را تکمیل کند. میرهاشم بی‌شک یکی از بهترین نفرات تیم ملی تکواندوی مردان بوده که در چند سال اخیر با مدال‌آوری‌هایش همه نگاه‌ها را متوجه خود کرده است. او که سهم قابل‌توجهی از عناوین آسیایی و جهانی را به خود اختصاص داده، الان دیگر فقط فکر و ذکرش رفتن روی سکوی بازی‌های المپیک است.
نایب‌قهرمان تکواندوی جهان با اینکه در روزهای کرونایی خیلی سخت تمرین می‌کند، اما همچنان باانگیزه است و امیدوار. تکواندوکار وزن منهاي 68 کیلوگرم می‌گوید: «من به‌تعویق‌افتادن المپیک را به فال نیک می‌گیرم. نمی‌خواهم به این فکر کنم که برگزارنشدن المپیک به نفعم می‌شود یا به ضررم. این‌طور به قضیه نگاه می‌کنم که کرونا باعث شد تا یک مدت خوب استراحت کنیم و دوباره تمریناتمان را شروع کنیم. در این مدت که کرونا بوده، واقعا سخت تمرین کردم اما ناامید نشدم. حریف تمرینی من یک آدمک است، اما من همه این سختی‌ها را به جان خریدم تا مدال المپیک را بگیرم. مردم ایران مطمئن باشند که من و آرمین هاد‌ی‌پور صددرصد در المپیک توکیو مدال می‌گیریم. من تقریبا در تمامی مسابقاتی که در سال ۹۸ برگزار شد، به غیر از مسابقات فینال گرندپری که متأسفانه نتوانستم به مدال برسم، دست پر برگشتم. فکر می‌کنم سخت‌ترین و البته تلخ‌ترین مسابقه ورزشی‌ام همین رقابت‌ها بود. مسابقات جهانی را به‌خاطر نداشتن ویزا از دست داده بودم و باید امتیاز ازدست‌رفته را جبران می‌کردم. این موضوع باعث شد تا به لحاظ روانی فشار زیادی را متحمل شوم. با تمام این سختی‌ها خدا را شکر می‌کنم که به هدفم رسیدم و سهمیه المپیک را گرفتم».
آرمین هادی‌پور، دومین تکواندوکار المپیکی ایران است که هوگوی تیم ملی تکواندو را در بازی‌های المپیک توکیو بر تن می‌کند. او در شش‌سالی که از حضورش در ترکیب تیم ملی بزرگسالان می‌گذرد، به هر هدفی که داشته، رسیده است. هادی‌پور تمامی مدال‌های خوش‌رنگ میادین جهانی و قاره‌ای را کسب کرده و فقط مدال المپیک، بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا را در کلکسیون افتخاراتش کم دارد. تکواندوکار وزن منهاي 54 کیلوگرم درخصوص اوضاع و احوال این روزهایش توضیح می‌دهد: «من و سایر تکواندوکاران دو، سه سال طاقت‌فرسا را به لحاظ رژیم غذایی، آسیب‌دیدگی، مبارزات فشرده، تمرینات سخت و کاهش وزن سپری کردیم. زجر زیادی کشیدیم تا توانستیم به این موفقیت برسیم. من در این چندسالی که در ترکیب تیم ملی بزرگسالان بودم، از هیچ تلاشی دریغ نکردم. در هر میدانی هم که شرکت کردم، مدا‌ل‌آور بودم. الان فقط به فکر رسیدن به بازی‌های المپیک و گرفتن مدال آن هستم. امیدوارم بتوانم این روز را ببینم».
او به تعویق المپیک اشاره می‌کند: «این تعویق یک‌سال‌و‌نیمه هم به ضررمان بود هم به نفعمان. ما در آن برهه که سهمیه المپیک را گرفتیم، آسیب‌دیده بودیم. این وقفه باعث شد به مصدومیت‌هایمان برسیم و دوره نقاهتمان را با خیال راحت پشت سر بگذاریم. ضرر این داستان هم این بوده که از سال گذشته تا الان که سهمیه را گرفته‌ایم و حضور دو نفرمان در المپیک قطعی شد، یک سال می‌شود که در هیچ مسابقه دیگری شرکت نکرده‌ایم. من الان چهار گوشه شیاپ‌چانگ را یادم رفته است. این اتفاق برای یک ورزشکار حرفه‌ای خیلی بد است. متأسفانه کشور ما جدای از کرونا به لحاظ اقتصادی هم خیلی درگیر است و شرایط خوبی ندارد. همه اینها دست به دست هم داده تا شرایط آن‌طور که می‌خواهیم نباشد. کشورهای دیگر هم در حال حاضر با کرونا دست به گریبان هستند اما همه دارند با هم اردوهای مشترک برگزار می‌کنند. انگلیسی‌ها ماهی یک بار در جایی کمپ می‌زنند. برزیلی‌ها به صربستان رفته بودند و برای آن نفراتشان که سهمیه المپیک توکیو را گرفته‌اند، در آنجا کمپ مشترک برگزار کردند؛ ولی ما هیچ جا نمی‌توانیم برویم. اگر به لحاظ اقتصادی هم مشکلمان را حل کنیم، مرزها
بسته است».

افتخارات تکواندو در عرصه جهانی، بازی‌های آسیایی و المپیک باعث شده که این ورزش در کنار وزنه‌برداری و کشتی جزء بااهمیت‌ترین رشته‌های ورزشی در ایران باشد. کاروان ورزش کشور که تا پیش از این به لطف کشتی و وزنه‌برداری روی سکوهای المپیک می‌رفت با اضافه‌شدن تکواندو به فهرست بازی‌های المپیک این شانس نصیبش شد تا با استفاده از پتانسیل خوب تکواندوکاران سبد مدالی خود را در این رویداد بزرگ بیشتر و بهتر کند. تکواندو در حالی از المپیک 2000 سیدنی به جمع رشته‌های حاضر در این بازی‌ها اضافه شده که از آن زمان تاکنون همیشه پای ثابت مدال‌آوری کاروان ورزش ایران در المپیک‌ها بوده است. تیم ملی تکواندو برای حضور در بازی‌های المپیک 2020 توکیو دو سهمیه در بخش مردان به دست آورده و امیدوار است بتواند همچون ادوار گذشته، سهمی از مدال‌آوران کاروان داشته باشد.
میرهاشم حسینی یکی از دو تکواندوکاري است که جواز حضور در بازی‌های المپیک توکیو را به دست آورده است. او برای رسیدن به این سهمیه ارزشمند، راه پر‌فرازونشیبی را پشت ‌سر گذاشت و حالا با طلای المپیک می‌خواهد پازل موفقیت‌هایش را تکمیل کند. میرهاشم بی‌شک یکی از بهترین نفرات تیم ملی تکواندوی مردان بوده که در چند سال اخیر با مدال‌آوری‌هایش همه نگاه‌ها را متوجه خود کرده است. او که سهم قابل‌توجهی از عناوین آسیایی و جهانی را به خود اختصاص داده، الان دیگر فقط فکر و ذکرش رفتن روی سکوی بازی‌های المپیک است.
نایب‌قهرمان تکواندوی جهان با اینکه در روزهای کرونایی خیلی سخت تمرین می‌کند، اما همچنان باانگیزه است و امیدوار. تکواندوکار وزن منهاي 68 کیلوگرم می‌گوید: «من به‌تعویق‌افتادن المپیک را به فال نیک می‌گیرم. نمی‌خواهم به این فکر کنم که برگزارنشدن المپیک به نفعم می‌شود یا به ضررم. این‌طور به قضیه نگاه می‌کنم که کرونا باعث شد تا یک مدت خوب استراحت کنیم و دوباره تمریناتمان را شروع کنیم. در این مدت که کرونا بوده، واقعا سخت تمرین کردم اما ناامید نشدم. حریف تمرینی من یک آدمک است، اما من همه این سختی‌ها را به جان خریدم تا مدال المپیک را بگیرم. مردم ایران مطمئن باشند که من و آرمین هاد‌ی‌پور صددرصد در المپیک توکیو مدال می‌گیریم. من تقریبا در تمامی مسابقاتی که در سال ۹۸ برگزار شد، به غیر از مسابقات فینال گرندپری که متأسفانه نتوانستم به مدال برسم، دست پر برگشتم. فکر می‌کنم سخت‌ترین و البته تلخ‌ترین مسابقه ورزشی‌ام همین رقابت‌ها بود. مسابقات جهانی را به‌خاطر نداشتن ویزا از دست داده بودم و باید امتیاز ازدست‌رفته را جبران می‌کردم. این موضوع باعث شد تا به لحاظ روانی فشار زیادی را متحمل شوم. با تمام این سختی‌ها خدا را شکر می‌کنم که به هدفم رسیدم و سهمیه المپیک را گرفتم».
آرمین هادی‌پور، دومین تکواندوکار المپیکی ایران است که هوگوی تیم ملی تکواندو را در بازی‌های المپیک توکیو بر تن می‌کند. او در شش‌سالی که از حضورش در ترکیب تیم ملی بزرگسالان می‌گذرد، به هر هدفی که داشته، رسیده است. هادی‌پور تمامی مدال‌های خوش‌رنگ میادین جهانی و قاره‌ای را کسب کرده و فقط مدال المپیک، بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا را در کلکسیون افتخاراتش کم دارد. تکواندوکار وزن منهاي 54 کیلوگرم درخصوص اوضاع و احوال این روزهایش توضیح می‌دهد: «من و سایر تکواندوکاران دو، سه سال طاقت‌فرسا را به لحاظ رژیم غذایی، آسیب‌دیدگی، مبارزات فشرده، تمرینات سخت و کاهش وزن سپری کردیم. زجر زیادی کشیدیم تا توانستیم به این موفقیت برسیم. من در این چندسالی که در ترکیب تیم ملی بزرگسالان بودم، از هیچ تلاشی دریغ نکردم. در هر میدانی هم که شرکت کردم، مدا‌ل‌آور بودم. الان فقط به فکر رسیدن به بازی‌های المپیک و گرفتن مدال آن هستم. امیدوارم بتوانم این روز را ببینم».
او به تعویق المپیک اشاره می‌کند: «این تعویق یک‌سال‌و‌نیمه هم به ضررمان بود هم به نفعمان. ما در آن برهه که سهمیه المپیک را گرفتیم، آسیب‌دیده بودیم. این وقفه باعث شد به مصدومیت‌هایمان برسیم و دوره نقاهتمان را با خیال راحت پشت سر بگذاریم. ضرر این داستان هم این بوده که از سال گذشته تا الان که سهمیه را گرفته‌ایم و حضور دو نفرمان در المپیک قطعی شد، یک سال می‌شود که در هیچ مسابقه دیگری شرکت نکرده‌ایم. من الان چهار گوشه شیاپ‌چانگ را یادم رفته است. این اتفاق برای یک ورزشکار حرفه‌ای خیلی بد است. متأسفانه کشور ما جدای از کرونا به لحاظ اقتصادی هم خیلی درگیر است و شرایط خوبی ندارد. همه اینها دست به دست هم داده تا شرایط آن‌طور که می‌خواهیم نباشد. کشورهای دیگر هم در حال حاضر با کرونا دست به گریبان هستند اما همه دارند با هم اردوهای مشترک برگزار می‌کنند. انگلیسی‌ها ماهی یک بار در جایی کمپ می‌زنند. برزیلی‌ها به صربستان رفته بودند و برای آن نفراتشان که سهمیه المپیک توکیو را گرفته‌اند، در آنجا کمپ مشترک برگزار کردند؛ ولی ما هیچ جا نمی‌توانیم برویم. اگر به لحاظ اقتصادی هم مشکلمان را حل کنیم، مرزها
بسته است».