|

بوکسورهای ایرانی در چالش تاریخ‌سازی در المپیک

تیم ملی بوکس از سال ۱۹۴۸، نخستین دوره‌ای که ورزش ایران حضور خود را در دوره بازی‌های المپیک آغاز کرد، جز سه دوره همیشه در این بازی‌ها شرکت داشته است. بوکسورهای کشورمان تاکنون 13 دوره در بزرگ‌ترین رویداد ورزشی جهان شرکت کرده‌اند اما هنوز موفق به کسب هیچ مدالی نشده‌اند. بهترین نتیجه بوکس ایران در المپیک به بازی‌های 2008 پکن و 2012 لندن برمی‌گردد. مرتضی سپهوند و احسان روزبهانی به ترتیب نماینده‌های ایران در این بازی‌ها بودند که هر دو عنوان پنجمی را از آن خود کردند. این تیم اکنون در آستانه چهاردهمین حضور خود در بازی‌های المپیک است و این دو سهمیه را برای المپیک 2020 توکیو به دست آورده است. بوکسورهای ایرانی البته این شانس را دارند که با برگزاری ادامه رقابت‌های انتخابی بر تعداد سهمیه‌های خود اضافه کنند. رقابت‌هایی که در سطح جهانی برگزار می‌شود و بی‌شک میدان سختی خواهد بود. شاهین موسوی، یکی از چهره‌های مطرح این‌روزهای تیم ملی بوکس است که سهمیه وزن 75 کیلوگرم را با قرارگرفتن بین پنج نفر اول این وزن در رقابت‌های انتخابی قاره آسیا کسب کرده است. دارنده مدال برنز آسیا در این خصوص می‌گوید: «خدا را شکر همه‌چیز خوب پیش رفت و آن‌طور که فکرش را می‌کردم، شد. من انگیزه بالایی برای رسیدن به المپیک داشتم و همین انگیزه کمکم کرد که سهمیه را بگیرم. البته خیلی دلم می‌خواست با رفتن روی سکو این سهمیه را بگیرم، اما نشد. متأسفانه من به اشتباهات و نقطه‌ضعف‌های خودم باختم و کارم در این رقابت‌ها به مرحله شانس مجدد کشیده شد. اگر قدری حواسم را جمع کرده بودم، این‌طور نمی‌شد. سطح مسابقات واقعا بالا بود و با مبارزه‌های سختی نفر پنجم شدم».
فارغ از اینکه بازی‌های المپیک 2020 توکیو به‌خاطر ویروس کرونا در موعد مقرر خود برگزار می‌شود یا نه، اما شاهین موسوی خیلی به حضورش در این بازی‌ها امیدوار است: «من همیشه از بچگی خوش‌بین بودم و امیدوار. به این امید به المپیک می‌روم که بتوانم مدال بگیرم. همه ورزشکاران آرزویشان این است که مدال بگیرند. خواسته‌ام از مسئولان ورزش کشور این است که در فاصله باقی‌مانده تا المپیک بیشتر به ما رسیدگی کنند. دلمان می‌خواهد به ما بوکسورها هم مثل سایر ورزشکاران نگاه کنند. اگر یک ‌بار باختیم، کنارمان نگذارند. اردوهای تدارکاتی با تیم‌های خارجی برایمان ترتیب بدهند. به بوکس هم پخش تلویزیونی بدهند تا اسپانسرها سمت آن بیایند. به‌خدا این رشته پر از استعداد است، فقط نیاز به حمایت و تغییر نگاه مسئولان دارد. حقوقی که ما از فدراسیون می‌گیریم آن‌قدر ناچیز است که فقط کفاف رفت‌وآمدهایمان را می‌دهد. نمی‌توانیم یک مکمل هم با آن بخریم».
دانیال شه‌بخش از بوکسورهای نوظهور ورزش ایران است که خیلی برای مردم شناخته‌شده نیست. او ورزشکاری است از دیار محروم سیستان‌وبلوچستان که یکی، دو سالی است به عضویت تیم ملی بزرگسالان درآمده است. افتخاراتش زیاد نیست و به دو مدال طلا و برنز در تورنمنت‌های بین‌المللی خلاصه می‌شود اما در همین مدت کوتاه که ملی‌پوش بوده، توانسته یکی از چهره‌های مطرح تیم ملی بوکس باشد. او جوان آینده‌داری است که در ابتدای مسیر ورزش قهرمانی مجوز حضور در بازی‌های المپیک توکیو را به دست آورده است؛ مجوزی که کمتر کسی پیش از این آن کسب را می‌کرد. علاوه بر اینها شه‌بخش لقب اولین ورزشکار المپیکی سیستان‌وبلوچستان را هم به خود اختصاص داده که در جای خود درخورتوجه است. شه‌بخش در مورد المپیک توکیو می‌گوید: «من همان‌طور که در مسابقات انتخابی المپیک آسیا توانستم سهمیه را بگیرم، در المپیک هم می‌توانم تاریخ‌ساز شوم. من در این رقابت‌ها چهار مبارزه انجام دادم؛ ابتدا چین‌تایپه را شکست دادم، سپس از سد قهرمان قاره اقیانوسیه گذشتم و در مسابقه سوم با حریف قزاقستان شکست خوردم. من به خودم ایمان داشتم و با برتری در جدول شانس مجدد برابر حریف هنگ‌کنگ سهمیه المپیک را به دست آوردم. من ۲۱ساله‌ام و انگیزه بسیار بالایی دارم. قطعا این انگیزه به من کمک خواهد کرد که در یک سال باقی‌مانده تا المپیک روز به روز بهتر شوم. امیدوارم المپیک سر وقت خودش برگزار شود. من تمام عمرم را گذاشتم که چنین روزی را ببینم و در این بازی‌ها بدرخشم، اما اگر المپیک برگزار هم نشود، اصلا جا نمی‌زنم و عقب نمی‌کشم. ممکن است چندروزی ناراحت و افسرده شوم اما باز به کارم ادامه می‌دهم. من فعلا اول راه هستم و می‌توانم المپیک ۲۰۲۴ را ببینم. ضمن اینکه می‌توانم به مدال‌آوری در مسابقات جهانی و بازی‌های آسیایی فکر کنم. بوکس یکی از رشته‌هایی است که ایرانی‌ها تابه‌حال نتوانسته‌اند در بازی‌های المپیک و رقابت‌های جهانی در آن مدال کسب کنند. به نظر من دلیل اصلی‌اش هم این است که ما در فدراسیون جهانی و آسیایی این رشته نفوذ نداریم و صاحب کرسی نیستيم. همه اینها باعث می‌شود که ما همه جا بازنده باشیم. ما در همین رقابت‌های انتخابی المپیک آسیا حداقل می‌توانستیم سه سهمیه به دست بیاوریم اما قضاوت‌های ناعادلانه به ضرر برخی از ملی‌پوشان رقم خورد».

تیم ملی بوکس از سال ۱۹۴۸، نخستین دوره‌ای که ورزش ایران حضور خود را در دوره بازی‌های المپیک آغاز کرد، جز سه دوره همیشه در این بازی‌ها شرکت داشته است. بوکسورهای کشورمان تاکنون 13 دوره در بزرگ‌ترین رویداد ورزشی جهان شرکت کرده‌اند اما هنوز موفق به کسب هیچ مدالی نشده‌اند. بهترین نتیجه بوکس ایران در المپیک به بازی‌های 2008 پکن و 2012 لندن برمی‌گردد. مرتضی سپهوند و احسان روزبهانی به ترتیب نماینده‌های ایران در این بازی‌ها بودند که هر دو عنوان پنجمی را از آن خود کردند. این تیم اکنون در آستانه چهاردهمین حضور خود در بازی‌های المپیک است و این دو سهمیه را برای المپیک 2020 توکیو به دست آورده است. بوکسورهای ایرانی البته این شانس را دارند که با برگزاری ادامه رقابت‌های انتخابی بر تعداد سهمیه‌های خود اضافه کنند. رقابت‌هایی که در سطح جهانی برگزار می‌شود و بی‌شک میدان سختی خواهد بود. شاهین موسوی، یکی از چهره‌های مطرح این‌روزهای تیم ملی بوکس است که سهمیه وزن 75 کیلوگرم را با قرارگرفتن بین پنج نفر اول این وزن در رقابت‌های انتخابی قاره آسیا کسب کرده است. دارنده مدال برنز آسیا در این خصوص می‌گوید: «خدا را شکر همه‌چیز خوب پیش رفت و آن‌طور که فکرش را می‌کردم، شد. من انگیزه بالایی برای رسیدن به المپیک داشتم و همین انگیزه کمکم کرد که سهمیه را بگیرم. البته خیلی دلم می‌خواست با رفتن روی سکو این سهمیه را بگیرم، اما نشد. متأسفانه من به اشتباهات و نقطه‌ضعف‌های خودم باختم و کارم در این رقابت‌ها به مرحله شانس مجدد کشیده شد. اگر قدری حواسم را جمع کرده بودم، این‌طور نمی‌شد. سطح مسابقات واقعا بالا بود و با مبارزه‌های سختی نفر پنجم شدم».
فارغ از اینکه بازی‌های المپیک 2020 توکیو به‌خاطر ویروس کرونا در موعد مقرر خود برگزار می‌شود یا نه، اما شاهین موسوی خیلی به حضورش در این بازی‌ها امیدوار است: «من همیشه از بچگی خوش‌بین بودم و امیدوار. به این امید به المپیک می‌روم که بتوانم مدال بگیرم. همه ورزشکاران آرزویشان این است که مدال بگیرند. خواسته‌ام از مسئولان ورزش کشور این است که در فاصله باقی‌مانده تا المپیک بیشتر به ما رسیدگی کنند. دلمان می‌خواهد به ما بوکسورها هم مثل سایر ورزشکاران نگاه کنند. اگر یک ‌بار باختیم، کنارمان نگذارند. اردوهای تدارکاتی با تیم‌های خارجی برایمان ترتیب بدهند. به بوکس هم پخش تلویزیونی بدهند تا اسپانسرها سمت آن بیایند. به‌خدا این رشته پر از استعداد است، فقط نیاز به حمایت و تغییر نگاه مسئولان دارد. حقوقی که ما از فدراسیون می‌گیریم آن‌قدر ناچیز است که فقط کفاف رفت‌وآمدهایمان را می‌دهد. نمی‌توانیم یک مکمل هم با آن بخریم».
دانیال شه‌بخش از بوکسورهای نوظهور ورزش ایران است که خیلی برای مردم شناخته‌شده نیست. او ورزشکاری است از دیار محروم سیستان‌وبلوچستان که یکی، دو سالی است به عضویت تیم ملی بزرگسالان درآمده است. افتخاراتش زیاد نیست و به دو مدال طلا و برنز در تورنمنت‌های بین‌المللی خلاصه می‌شود اما در همین مدت کوتاه که ملی‌پوش بوده، توانسته یکی از چهره‌های مطرح تیم ملی بوکس باشد. او جوان آینده‌داری است که در ابتدای مسیر ورزش قهرمانی مجوز حضور در بازی‌های المپیک توکیو را به دست آورده است؛ مجوزی که کمتر کسی پیش از این آن کسب را می‌کرد. علاوه بر اینها شه‌بخش لقب اولین ورزشکار المپیکی سیستان‌وبلوچستان را هم به خود اختصاص داده که در جای خود درخورتوجه است. شه‌بخش در مورد المپیک توکیو می‌گوید: «من همان‌طور که در مسابقات انتخابی المپیک آسیا توانستم سهمیه را بگیرم، در المپیک هم می‌توانم تاریخ‌ساز شوم. من در این رقابت‌ها چهار مبارزه انجام دادم؛ ابتدا چین‌تایپه را شکست دادم، سپس از سد قهرمان قاره اقیانوسیه گذشتم و در مسابقه سوم با حریف قزاقستان شکست خوردم. من به خودم ایمان داشتم و با برتری در جدول شانس مجدد برابر حریف هنگ‌کنگ سهمیه المپیک را به دست آوردم. من ۲۱ساله‌ام و انگیزه بسیار بالایی دارم. قطعا این انگیزه به من کمک خواهد کرد که در یک سال باقی‌مانده تا المپیک روز به روز بهتر شوم. امیدوارم المپیک سر وقت خودش برگزار شود. من تمام عمرم را گذاشتم که چنین روزی را ببینم و در این بازی‌ها بدرخشم، اما اگر المپیک برگزار هم نشود، اصلا جا نمی‌زنم و عقب نمی‌کشم. ممکن است چندروزی ناراحت و افسرده شوم اما باز به کارم ادامه می‌دهم. من فعلا اول راه هستم و می‌توانم المپیک ۲۰۲۴ را ببینم. ضمن اینکه می‌توانم به مدال‌آوری در مسابقات جهانی و بازی‌های آسیایی فکر کنم. بوکس یکی از رشته‌هایی است که ایرانی‌ها تابه‌حال نتوانسته‌اند در بازی‌های المپیک و رقابت‌های جهانی در آن مدال کسب کنند. به نظر من دلیل اصلی‌اش هم این است که ما در فدراسیون جهانی و آسیایی این رشته نفوذ نداریم و صاحب کرسی نیستيم. همه اینها باعث می‌شود که ما همه جا بازنده باشیم. ما در همین رقابت‌های انتخابی المپیک آسیا حداقل می‌توانستیم سه سهمیه به دست بیاوریم اما قضاوت‌های ناعادلانه به ضرر برخی از ملی‌پوشان رقم خورد».

 

اخبار مرتبط سایر رسانه ها