|

عملکرد احسان را باید از دوومیدانی جدا کرد

‌دوومیدانی به‌عنوان اصلی‌ترین رشته المپیک، سه دوره‌ای بود که جای خود را در کاروان اعزامی ایران باز کرده بود اما در المپیک پیش‌رو، شرایطی برای این رشته رقم خورده که می‌توان برگشت این رشته را به المپیک 2000 دید؛ جایی که حمید سجادی و حسین شایان به‌عنوان نمایندگان ایران پیست ورزشگاه اصلی سیدنی را زیر پا گذاشتند. دوومیدانی در بیشتر دوره‌هایی که کاروان ایران راهی المپیک شده، نمایندگانی در جمع ورزشکاران اعزامی داشته اما از زمانی که حضور در المپیک سهمیه‌ای و سخت‌گیری‌ها بیشتر شد، دوره‌به‌دوره بر تعداد دوومیدانی‌کارانی که از ایران به المپیک رفتند، اضافه شد تا جایی که از المپیک پکن نمایندگان ایران یک جایگاه ویژه را در جمع کاروان برای خود کنار گذاشتند. در پکن کاروان ایران شش دوومیدانی‌کار داشت که اگرچه جز سجادی مرادی - که در 800 متر نهم شد- بقیه نتیجه امیدوارکننده‌ای نگرفتند اما همین حضور، انگیزه‌ای برای بقیه دوومیدانی‌کاران شد تا شانس خود را برای رسیدن به حدنصاب‌های تعیین‌شده از سوی اتحادیه جهانی برسانند. انگیزه‌ای که چهار سال بعد نتیجه داد و در جمع موفق‌ترین کاروان ایران در طول تاریخ حضور در ادوار المپیک، 10 دوومیدانی‌کار قرار گرفتند که اتفاقا اولین مدال ایران در این رشته هم در همین لندن به دست آمد.
برای ریو هم از نظر کسب سهمیه همین عدد تکرار شد و دوومیدانی با 10 ورزشکار، یکی از شلوغ‌ترین رشته‌های کاروان را تشکیل داد و این ذهنیت را القا کرد که باید از این به بعد همین انتظار را داشت؛ اینکه تیم دوومیدانی ایران، حداقل از نظر تعداد سهمیه‌ها که یکی از معیارهای رشد ورزشکاران در این رشته رکوردی به حساب می‌آید، جایگاه قابل قبولی پیدا کرده است. اما برخلاف انتظاری که می‌رفت، دوومیدانی با وجود تعویق یک‌ساله المپیک، تا امروز دو سهمیه در پرتاب دیسک و 100 متر کسب کرده که یکی از سهمیه‌ها متعلق به احسان حدادی است. کسی که حضورش در المپیک پیش‌رو بسیار بدیهی بوده؛ او که از پکن تا امروز پای ثابت کاروان ایران است و با شرایطی که داشت و البته فرصت تمرین در آمریکا و اروپا زیر نظر مک ویلکینز، مشخص بود که رکورد ورودی المپیک برای او بسیار ساده و در دسترس است. در کنار احسان حدادی، سهمیه دیگر را «تفتیان»ی به دست آورده که چهار سال اخیر، مثل احسان بیشترین توجه به او شده و بیشترین اردوهای برون‌مرزی را در دوومیدانی داشته و این فرصت در اختیارش گذاشته شده که با مربی خارجی کار کند. شاید هنوز برای قضاوت نهایی در مورد تعداد مسافران دوومیدانی در المپیک زود باشد اما روندی که دوومیدانی در چهار، پنج سال گذشته طی کرده، باید این رشته را به جایی می‌رساند که حتی نتوان تعداد سهمیه‌های ایران در المپیک را به‌اندازه انگشتان یک دست پیش‌بینی کرد. شاید در بهترین حالت ورزشکار جوانی مثل پیرجهان، انگیزه داشته باشد تا در 400 متر با مانع کنار بزرگان دنیا بدود و به هر دری بزند تا سهمیه این رویداد را بگیرد اما بسیار بعید است بیشتر از یک یا دو سهمیه دیگر به تعداد مسافران دوومیدانی در توکیو اضافه شود که البته این یکی، دو سهمیه را هم با نگاه خوش‌بینانه می‌توان برای این رشته کنار گذاشت چراکه حساب و کتاب دوومیدانی روشن است. وقتی در این رشته همه حرف‌ها را رکوردها می‌زنند، دیگر خیلی مجالی برای خیال‌پردازی نمی‌ماند و نمی‌توان با اما و اگر دل‌ خوش کرد به چیزی که از واقعیت امروز دوومیدانی بسیار دور است. حتی خوش‌بین‌ترین افراد از جمع اهالی این رشته هم امروز نمی‌توانند دلیلی بیاورند و با استناد به آن بگویند که دوومیدانی از نظر تعداد کسب سهمیه می‌تواند به نصف تعداد حضور در لندن و ریو برسد. از نظر امیدواری به مدال‌آوری فاصله‌ای که دوومیدانی ایران با کشورهای صاحب‌نام داشته و دارد، باعث شده تا همین کسب سهمیه در دو، سه دوره قبلی المپیک، یک موفقیت به حساب بیاید و مدالی که احسان در لندن گرفت، باعث نشده تا این امید جان بگیرد که ورزشکاران این رشته می‌توانند به این زودی‌ها مدال دیگری را تکرار کنند. اما خود احسان معتقد است که او در 35سالگی شانس دارد اما حتی امروز درباره وضعیت رکوردی احسان هم نمی‌توان خیلی محکم حرف زد. احسان از سه دوره‌ای که به المپیک رفته، در دو دوره شکست سنگینی خورده و در یک دوره، کاری کرده کارستان. پرافتخارترین ورزشکار دوومیدانی ایران در دو، سه سال اخیر پرنوسان ظاهر شده و نتایجی مثل هفتمی در قهرمانی جهان باعث می‌شود تا رکوردهایی که در شروع فصل سال قبل در آمریکا و چند تورنمنت به دست آورد، خیلی به چشم نیایند و از حالا خیلی امیدوار به عملکرد او در المپیک توکیو نگاه نکرد؛ اگرچه با توجه به روحیات خاص احسان، نمی‌توان او را از جمع شانس‌های کاروان ایران خط زد. حتی اگر احسان بتواند در المپیک توکیو هم اتفاق ویژه‌ای را رقم بزند؛ باز این نتیجه دلیل نمی‌شود که سقوط دوومیدانی در چند سال اخیر را ندید چراکه همه می‌دانند عملکرد احسان را باید از دوومیدانی جدا کرد زيرا او همواره مورد حمایت ویژه مسئولان کمیته ملی المپیک و ورزش کشور بوده و خارج از فدراسیون مسیرش را طی کرده است. کسب دو یا حداکثر سه سهمیه برای المپیک توکیو، به تنهایی نشان می‌دهد که دوومیدانی چه روندی را طی کرده و چطور در چند سال اخیر فرصت توجه به ورزشکاران بااستعداد و جوان را از دست داده است.

‌دوومیدانی به‌عنوان اصلی‌ترین رشته المپیک، سه دوره‌ای بود که جای خود را در کاروان اعزامی ایران باز کرده بود اما در المپیک پیش‌رو، شرایطی برای این رشته رقم خورده که می‌توان برگشت این رشته را به المپیک 2000 دید؛ جایی که حمید سجادی و حسین شایان به‌عنوان نمایندگان ایران پیست ورزشگاه اصلی سیدنی را زیر پا گذاشتند. دوومیدانی در بیشتر دوره‌هایی که کاروان ایران راهی المپیک شده، نمایندگانی در جمع ورزشکاران اعزامی داشته اما از زمانی که حضور در المپیک سهمیه‌ای و سخت‌گیری‌ها بیشتر شد، دوره‌به‌دوره بر تعداد دوومیدانی‌کارانی که از ایران به المپیک رفتند، اضافه شد تا جایی که از المپیک پکن نمایندگان ایران یک جایگاه ویژه را در جمع کاروان برای خود کنار گذاشتند. در پکن کاروان ایران شش دوومیدانی‌کار داشت که اگرچه جز سجادی مرادی - که در 800 متر نهم شد- بقیه نتیجه امیدوارکننده‌ای نگرفتند اما همین حضور، انگیزه‌ای برای بقیه دوومیدانی‌کاران شد تا شانس خود را برای رسیدن به حدنصاب‌های تعیین‌شده از سوی اتحادیه جهانی برسانند. انگیزه‌ای که چهار سال بعد نتیجه داد و در جمع موفق‌ترین کاروان ایران در طول تاریخ حضور در ادوار المپیک، 10 دوومیدانی‌کار قرار گرفتند که اتفاقا اولین مدال ایران در این رشته هم در همین لندن به دست آمد.
برای ریو هم از نظر کسب سهمیه همین عدد تکرار شد و دوومیدانی با 10 ورزشکار، یکی از شلوغ‌ترین رشته‌های کاروان را تشکیل داد و این ذهنیت را القا کرد که باید از این به بعد همین انتظار را داشت؛ اینکه تیم دوومیدانی ایران، حداقل از نظر تعداد سهمیه‌ها که یکی از معیارهای رشد ورزشکاران در این رشته رکوردی به حساب می‌آید، جایگاه قابل قبولی پیدا کرده است. اما برخلاف انتظاری که می‌رفت، دوومیدانی با وجود تعویق یک‌ساله المپیک، تا امروز دو سهمیه در پرتاب دیسک و 100 متر کسب کرده که یکی از سهمیه‌ها متعلق به احسان حدادی است. کسی که حضورش در المپیک پیش‌رو بسیار بدیهی بوده؛ او که از پکن تا امروز پای ثابت کاروان ایران است و با شرایطی که داشت و البته فرصت تمرین در آمریکا و اروپا زیر نظر مک ویلکینز، مشخص بود که رکورد ورودی المپیک برای او بسیار ساده و در دسترس است. در کنار احسان حدادی، سهمیه دیگر را «تفتیان»ی به دست آورده که چهار سال اخیر، مثل احسان بیشترین توجه به او شده و بیشترین اردوهای برون‌مرزی را در دوومیدانی داشته و این فرصت در اختیارش گذاشته شده که با مربی خارجی کار کند. شاید هنوز برای قضاوت نهایی در مورد تعداد مسافران دوومیدانی در المپیک زود باشد اما روندی که دوومیدانی در چهار، پنج سال گذشته طی کرده، باید این رشته را به جایی می‌رساند که حتی نتوان تعداد سهمیه‌های ایران در المپیک را به‌اندازه انگشتان یک دست پیش‌بینی کرد. شاید در بهترین حالت ورزشکار جوانی مثل پیرجهان، انگیزه داشته باشد تا در 400 متر با مانع کنار بزرگان دنیا بدود و به هر دری بزند تا سهمیه این رویداد را بگیرد اما بسیار بعید است بیشتر از یک یا دو سهمیه دیگر به تعداد مسافران دوومیدانی در توکیو اضافه شود که البته این یکی، دو سهمیه را هم با نگاه خوش‌بینانه می‌توان برای این رشته کنار گذاشت چراکه حساب و کتاب دوومیدانی روشن است. وقتی در این رشته همه حرف‌ها را رکوردها می‌زنند، دیگر خیلی مجالی برای خیال‌پردازی نمی‌ماند و نمی‌توان با اما و اگر دل‌ خوش کرد به چیزی که از واقعیت امروز دوومیدانی بسیار دور است. حتی خوش‌بین‌ترین افراد از جمع اهالی این رشته هم امروز نمی‌توانند دلیلی بیاورند و با استناد به آن بگویند که دوومیدانی از نظر تعداد کسب سهمیه می‌تواند به نصف تعداد حضور در لندن و ریو برسد. از نظر امیدواری به مدال‌آوری فاصله‌ای که دوومیدانی ایران با کشورهای صاحب‌نام داشته و دارد، باعث شده تا همین کسب سهمیه در دو، سه دوره قبلی المپیک، یک موفقیت به حساب بیاید و مدالی که احسان در لندن گرفت، باعث نشده تا این امید جان بگیرد که ورزشکاران این رشته می‌توانند به این زودی‌ها مدال دیگری را تکرار کنند. اما خود احسان معتقد است که او در 35سالگی شانس دارد اما حتی امروز درباره وضعیت رکوردی احسان هم نمی‌توان خیلی محکم حرف زد. احسان از سه دوره‌ای که به المپیک رفته، در دو دوره شکست سنگینی خورده و در یک دوره، کاری کرده کارستان. پرافتخارترین ورزشکار دوومیدانی ایران در دو، سه سال اخیر پرنوسان ظاهر شده و نتایجی مثل هفتمی در قهرمانی جهان باعث می‌شود تا رکوردهایی که در شروع فصل سال قبل در آمریکا و چند تورنمنت به دست آورد، خیلی به چشم نیایند و از حالا خیلی امیدوار به عملکرد او در المپیک توکیو نگاه نکرد؛ اگرچه با توجه به روحیات خاص احسان، نمی‌توان او را از جمع شانس‌های کاروان ایران خط زد. حتی اگر احسان بتواند در المپیک توکیو هم اتفاق ویژه‌ای را رقم بزند؛ باز این نتیجه دلیل نمی‌شود که سقوط دوومیدانی در چند سال اخیر را ندید چراکه همه می‌دانند عملکرد احسان را باید از دوومیدانی جدا کرد زيرا او همواره مورد حمایت ویژه مسئولان کمیته ملی المپیک و ورزش کشور بوده و خارج از فدراسیون مسیرش را طی کرده است. کسب دو یا حداکثر سه سهمیه برای المپیک توکیو، به تنهایی نشان می‌دهد که دوومیدانی چه روندی را طی کرده و چطور در چند سال اخیر فرصت توجه به ورزشکاران بااستعداد و جوان را از دست داده است.

 

اخبار مرتبط سایر رسانه ها