صعود به بام تهران

محمدحسین آجورلو: بیشتر مردمی که تا به حال دیده‌ام، وقتی نام «توچال» را می‌شنوند، تصور می‌کنند درباره همان جایی حرف می‌زنیم که چند رستوران و فضای بازی و تفریح دارد و در نهایت هم به ایستگاه اول تله‌کابین ختم می‌شود. بیایید یک بار برای همیشه این موضوع را روشن کنیم؛ آن مکان مورد نظرِ خیلی از مردم، درواقع پارکینگ و ابتدای مسیر تله‌کابین توچال است و در محله ولنجک تهران قرار دارد. آنجا توچال نیست. توچال بلندترین قله شهر تهران با ارتفاع 3996 متر است و دست بر قضا، اصلی‌ترین و معمول‌ترین مسیر صعودش هم نه از ولنجک، بلکه از محله دربند است.
قله توچال نیز مانند دیگر کوه‌ها چند مسیر برای صعود دارد که من اینجا مثل همیشه درباره مسیر اصلی حرف می‌زنم. مسیری که از میدان دربند شروع می‌شود و پس از گذر از پناهگاه شیرپلا و جان‌پناه امیری یا همان سیاه‌سنگ، به قله توچال می‌رسد. طول این مسیر حدود 9 تا 10 کیلومتر است و یک کوهنورد با آمادگی متوسط به حدود هشت ساعت زمان برای صعود از این مسیر احتیاج دارد. اگر آمادگی کافی ندارید، صعود به قله توچال برای شما کمی زود است.
صعود از این مسیر را باید از میدان سربند و از کنار مجسمه معروف کوهنورد آغاز کنید. پس از حدود سه کیلومتر، به کافه رجب می‌رسید و بعد از آن با یک مسیرِ تا حدی چالشی روبه‌رو می‌شوید. منطقه‌ای که حدود دو کیلومتر از راه را شامل می‌شود اما به دلیل شیب زیاد، مجبورید به‌اصطلاح «دست به سنگ» شوید. البته در این قسمت از مسیر طناب، سیم بکسل، نرده و پله نصب شده که کار ساده‌تر شود اما همچنان عبور از این قسمت انرژی زیادی از شما خواهد گرفت. پس از مسیر سخت، به پناهگاه کوهستانی شیرپلا می‌رسید که جای خوبی برای خوردن صبحانه است. بهتر است از صبحانه سنگین و به خصوص املت پرهیز کنید زیرا همچنان پنج کیلومتر دیگر در پیش است. مسیری به نسبت طولانی و با شیب مداوم که با توجه به انرژی تحلیل‌رفته در قسمت دست به سنگ، سخت‌تر هم به نظر می‌رسد. اما در نهایت وقتی به قله می‌رسید، ارزش این همه سختی را دارد. اینجا بلندترین نقطه شهر تهران است و اگر خوش‌شانس باشید و به هوای تمیز برخورد کنید، نمای زیبایی از کوه‌های اطراف تا قله دماوند خواهید دید.
برای اینکه سختی صعود به قله توچال روشن شود، خوب است به این نکته توجه کنید که از میدان سربند تا قله توچال، به حدود 2200 تا 2300 ارتفاع‌گرفتن نیاز دارد. این عدد را با صعود به قله دماوند مقایسه کنید. در مسیر جنوبی دماوند که آسان‌ترین راه رسیدن به این قله است، کوهنوردان معمولا کار خود را از ارتفاع 3000 متری شروع می‌کنند و پس از 2600 متر ارتفاع‌گرفتن، به قله می‌رسند. البته این مقایسه، معیار دقیقی برای سختی مسیر نیست ولی تا حدی نشان می‌دهد که توچال چه قله سرسختی است.
راه دیگر صعود به قله توچال همان مسیر ولنجک است که برای گذر از آن باید در راستای خط تله‌کابین حرکت کنید. من نه این مسیر را رفته‌ام و نه به شما توصیه می‌کنم که از آن عبور کنید. مسیری طولانی که در آن به زحمت می‌توانید یک درخت پیدا کنید. از همان دربند به توچال بروید و با چالش‌های جذابش روبه‌رو شوید. یکی از نکات مثبت قله توچال این است که برای فرود، به‌راحتی می‌توانید از تله‌کابین استفاده کنید. ایستگاه هفتم تله‌کابین توچال فاصله زیادی تا قله ندارد و می‌توانید مسیر فرود را برای خود راحت کنید. البته مشکل اینجاست که در بیشتر مواقع باید در صفی طولانی بایستید. این صف طولانی احتمالا در زمستان آزاردهنده‌تر می‌شود زیرا اسکی‌بازان و کسانی که از امکانات پیست اسکی استفاده می‌کنند نیازی نیست که در صف بایستند و به‌راحتی از کنار شما عبور می‌کنند و سوار تله‌کابین می‌شوند.
هنگام صعود به توچال دو نکته مهم را فراموش نکنید؛ یکی اینکه این منطقه به بادهایش شهرت دارد و در بیشتر روزهای سال باد به نسبت تندی در این قله می‌وزد. نکته دوم اینکه وقتی از حدود ارتفاع 3500 متری می‌گذرید، به‌تدریج میزان اکسیژن کمتر می‌شود و افراد زیادی در چنین ارتفاعاتی با مشکلاتی مثل سردرد یا حالت تهوع روبه‌رو می‌شوند. هفته آینده درباره این مشکلِ رایج می‌نویسم.

محمدحسین آجورلو: بیشتر مردمی که تا به حال دیده‌ام، وقتی نام «توچال» را می‌شنوند، تصور می‌کنند درباره همان جایی حرف می‌زنیم که چند رستوران و فضای بازی و تفریح دارد و در نهایت هم به ایستگاه اول تله‌کابین ختم می‌شود. بیایید یک بار برای همیشه این موضوع را روشن کنیم؛ آن مکان مورد نظرِ خیلی از مردم، درواقع پارکینگ و ابتدای مسیر تله‌کابین توچال است و در محله ولنجک تهران قرار دارد. آنجا توچال نیست. توچال بلندترین قله شهر تهران با ارتفاع 3996 متر است و دست بر قضا، اصلی‌ترین و معمول‌ترین مسیر صعودش هم نه از ولنجک، بلکه از محله دربند است.
قله توچال نیز مانند دیگر کوه‌ها چند مسیر برای صعود دارد که من اینجا مثل همیشه درباره مسیر اصلی حرف می‌زنم. مسیری که از میدان دربند شروع می‌شود و پس از گذر از پناهگاه شیرپلا و جان‌پناه امیری یا همان سیاه‌سنگ، به قله توچال می‌رسد. طول این مسیر حدود 9 تا 10 کیلومتر است و یک کوهنورد با آمادگی متوسط به حدود هشت ساعت زمان برای صعود از این مسیر احتیاج دارد. اگر آمادگی کافی ندارید، صعود به قله توچال برای شما کمی زود است.
صعود از این مسیر را باید از میدان سربند و از کنار مجسمه معروف کوهنورد آغاز کنید. پس از حدود سه کیلومتر، به کافه رجب می‌رسید و بعد از آن با یک مسیرِ تا حدی چالشی روبه‌رو می‌شوید. منطقه‌ای که حدود دو کیلومتر از راه را شامل می‌شود اما به دلیل شیب زیاد، مجبورید به‌اصطلاح «دست به سنگ» شوید. البته در این قسمت از مسیر طناب، سیم بکسل، نرده و پله نصب شده که کار ساده‌تر شود اما همچنان عبور از این قسمت انرژی زیادی از شما خواهد گرفت. پس از مسیر سخت، به پناهگاه کوهستانی شیرپلا می‌رسید که جای خوبی برای خوردن صبحانه است. بهتر است از صبحانه سنگین و به خصوص املت پرهیز کنید زیرا همچنان پنج کیلومتر دیگر در پیش است. مسیری به نسبت طولانی و با شیب مداوم که با توجه به انرژی تحلیل‌رفته در قسمت دست به سنگ، سخت‌تر هم به نظر می‌رسد. اما در نهایت وقتی به قله می‌رسید، ارزش این همه سختی را دارد. اینجا بلندترین نقطه شهر تهران است و اگر خوش‌شانس باشید و به هوای تمیز برخورد کنید، نمای زیبایی از کوه‌های اطراف تا قله دماوند خواهید دید.
برای اینکه سختی صعود به قله توچال روشن شود، خوب است به این نکته توجه کنید که از میدان سربند تا قله توچال، به حدود 2200 تا 2300 ارتفاع‌گرفتن نیاز دارد. این عدد را با صعود به قله دماوند مقایسه کنید. در مسیر جنوبی دماوند که آسان‌ترین راه رسیدن به این قله است، کوهنوردان معمولا کار خود را از ارتفاع 3000 متری شروع می‌کنند و پس از 2600 متر ارتفاع‌گرفتن، به قله می‌رسند. البته این مقایسه، معیار دقیقی برای سختی مسیر نیست ولی تا حدی نشان می‌دهد که توچال چه قله سرسختی است.
راه دیگر صعود به قله توچال همان مسیر ولنجک است که برای گذر از آن باید در راستای خط تله‌کابین حرکت کنید. من نه این مسیر را رفته‌ام و نه به شما توصیه می‌کنم که از آن عبور کنید. مسیری طولانی که در آن به زحمت می‌توانید یک درخت پیدا کنید. از همان دربند به توچال بروید و با چالش‌های جذابش روبه‌رو شوید. یکی از نکات مثبت قله توچال این است که برای فرود، به‌راحتی می‌توانید از تله‌کابین استفاده کنید. ایستگاه هفتم تله‌کابین توچال فاصله زیادی تا قله ندارد و می‌توانید مسیر فرود را برای خود راحت کنید. البته مشکل اینجاست که در بیشتر مواقع باید در صفی طولانی بایستید. این صف طولانی احتمالا در زمستان آزاردهنده‌تر می‌شود زیرا اسکی‌بازان و کسانی که از امکانات پیست اسکی استفاده می‌کنند نیازی نیست که در صف بایستند و به‌راحتی از کنار شما عبور می‌کنند و سوار تله‌کابین می‌شوند.
هنگام صعود به توچال دو نکته مهم را فراموش نکنید؛ یکی اینکه این منطقه به بادهایش شهرت دارد و در بیشتر روزهای سال باد به نسبت تندی در این قله می‌وزد. نکته دوم اینکه وقتی از حدود ارتفاع 3500 متری می‌گذرید، به‌تدریج میزان اکسیژن کمتر می‌شود و افراد زیادی در چنین ارتفاعاتی با مشکلاتی مثل سردرد یا حالت تهوع روبه‌رو می‌شوند. هفته آینده درباره این مشکلِ رایج می‌نویسم.