پنجرهای رو به قرنطینه
روت مدجبر، عکاس ایرلندی، در نشریه تایم عکسهایش را با عنوان «عشق در خانه» منتشر کرده؛ عکسهایی که در این مدت قرنطینه از مردم در قاب پنجرههایشان گرفته است. این عکاس ساکن دوبلین، از ماه مارس گذشته تاکنون که شرایط قرنطینه بسیاری را در خانه محبوس کرده، پروژه خود را آغاز کرده است.
او هر شب، درست پس از غروب آفتاب، با همسایگان خود در دوبلین ایرلند گفتوگو و یک پرتره از آنها را در قاب پنجره ثبت میکند. در این عکسها نگاهی گذرا به زندگی مردم در طول این بیماری همهگیر جهانی شده است. این عکاس توضیح میدهد: «در ابتدا فقط از دوستان و خانوادهام عکاسی میکردم، چون راهی برای ارتباط با آنها در این شرایط قرنطینگی داشتم. من تنها زندگی میکنم، بنابراین با آغاز محدودیتها به سادگی تمام تعاملات خود را از دست داده بودم و حالا دانستن اینکه هر شب میتوانم بروم و دوستانم را ببینم، سبب شد تا هدفی داشته باشم». او حالا دوستان جدیدی پیدا کرده است و میگوید: «پروژه عکاسی به صورت آنلاین را ادامه داده و راه جدیدی را برای ارتباط با داوطلبان پیدا کردهام، تنها شرط آن است كه داوطلبان در فاصله پنجكیلومتری از خانهام زندگی كنند؛ محدودیتی كه دولت ایرلند تعیین كرده است». مدجبر میگوید: «من هر شب یک خیابان را انتخاب و سعی میکنم تا حد امکان از داوطلبان عکاسی کنم.
معمولا قبل از اینکه نور کاملا محو شود، حدودا چهار عکس میگیرم، اما اگر زیاد در حال گپ و گفتوگو شوم، حداقل از دو خانواده عکاسی میکنم. استقبال از این (عشق در خانه) زیاد بود». مدجبر میگوید در این مجموعه، روشنکردن صحنه یا موارد مشابه وجود ندارد. من فقط از آنها میخواهم که چراغها را روشن کنند، به پشت پنجره بیایند تا عکس بگیرم. این احتمالا سادهترین پروژهای است که من تاکنون داشتهام». او گفت: «من فکر میکنم مردم دوست دارند بدانند که در این انزوا تنها نیستند و واقعا سعی میکنند افرادی را که شبیه به خودشان هستند پیدا کنند. این یک پنجره و نظر متفاوت به این بیماری همهگیر است: پنجرهای که دید انسان را بیشتر میکند و بهجای نشاندادن تصویر و سیطره ویروس بر ما، نشان میدهد که ما فرصتهای بیشتری برای پیوند با خانواده و دوستان و گذراندن زمان در کنار هم داریم». خانوادههایی که در این قابها قرار گرفتند هرکدام از منظری خواستهاند تا در یاد بمانند و تصویرشان باقی باشد. لورا دویت گفته که همیشه دوست داشتم در خانههای افراد بنشینم، خصوصا در زمان کریسمس هنگام روشنشدن شومینه. حالا میخواستم با دیگرانی که در خانه گیر
کردهاند، این گرما را به اشتراک بگذارم».
روت مدجبر، عکاس ایرلندی، در نشریه تایم عکسهایش را با عنوان «عشق در خانه» منتشر کرده؛ عکسهایی که در این مدت قرنطینه از مردم در قاب پنجرههایشان گرفته است. این عکاس ساکن دوبلین، از ماه مارس گذشته تاکنون که شرایط قرنطینه بسیاری را در خانه محبوس کرده، پروژه خود را آغاز کرده است.
او هر شب، درست پس از غروب آفتاب، با همسایگان خود در دوبلین ایرلند گفتوگو و یک پرتره از آنها را در قاب پنجره ثبت میکند. در این عکسها نگاهی گذرا به زندگی مردم در طول این بیماری همهگیر جهانی شده است. این عکاس توضیح میدهد: «در ابتدا فقط از دوستان و خانوادهام عکاسی میکردم، چون راهی برای ارتباط با آنها در این شرایط قرنطینگی داشتم. من تنها زندگی میکنم، بنابراین با آغاز محدودیتها به سادگی تمام تعاملات خود را از دست داده بودم و حالا دانستن اینکه هر شب میتوانم بروم و دوستانم را ببینم، سبب شد تا هدفی داشته باشم». او حالا دوستان جدیدی پیدا کرده است و میگوید: «پروژه عکاسی به صورت آنلاین را ادامه داده و راه جدیدی را برای ارتباط با داوطلبان پیدا کردهام، تنها شرط آن است كه داوطلبان در فاصله پنجكیلومتری از خانهام زندگی كنند؛ محدودیتی كه دولت ایرلند تعیین كرده است». مدجبر میگوید: «من هر شب یک خیابان را انتخاب و سعی میکنم تا حد امکان از داوطلبان عکاسی کنم.
معمولا قبل از اینکه نور کاملا محو شود، حدودا چهار عکس میگیرم، اما اگر زیاد در حال گپ و گفتوگو شوم، حداقل از دو خانواده عکاسی میکنم. استقبال از این (عشق در خانه) زیاد بود». مدجبر میگوید در این مجموعه، روشنکردن صحنه یا موارد مشابه وجود ندارد. من فقط از آنها میخواهم که چراغها را روشن کنند، به پشت پنجره بیایند تا عکس بگیرم. این احتمالا سادهترین پروژهای است که من تاکنون داشتهام». او گفت: «من فکر میکنم مردم دوست دارند بدانند که در این انزوا تنها نیستند و واقعا سعی میکنند افرادی را که شبیه به خودشان هستند پیدا کنند. این یک پنجره و نظر متفاوت به این بیماری همهگیر است: پنجرهای که دید انسان را بیشتر میکند و بهجای نشاندادن تصویر و سیطره ویروس بر ما، نشان میدهد که ما فرصتهای بیشتری برای پیوند با خانواده و دوستان و گذراندن زمان در کنار هم داریم». خانوادههایی که در این قابها قرار گرفتند هرکدام از منظری خواستهاند تا در یاد بمانند و تصویرشان باقی باشد. لورا دویت گفته که همیشه دوست داشتم در خانههای افراد بنشینم، خصوصا در زمان کریسمس هنگام روشنشدن شومینه. حالا میخواستم با دیگرانی که در خانه گیر
کردهاند، این گرما را به اشتراک بگذارم».