ترامپ ساده نیست

به گزارش گروه رسانه ای شرق علی مرسلی - در پله‌برقی فرودگاه‌ایستاده‌ام که دیدن نقش کمرنگ شده‌ی محل‌ایستادن روی پله‌برقی که مربوط به چند سال قبل در دوران پاندمی است مرا به اسفند سال ۱۴۰۰ می‌برد که پاندمی کرونا بود و عازم افریقا بودم. فرودگاه امام پرنده پرنمیزد و فرودگاه دوبی هم انگار قبرستانی خاموش بود که تمام فروشگاه‌ها تعطیل بودند و فقط چند پرواز در جریان بود.
در مورد سفر در دوران پاندمی حرف زیاد است و می‌توانم کتابی بنویسم. از تست‌های قلابی تا کشور‌هایی که انگار پاندمی را باور نداشتند تا کشور‌هایی که کرکره‌ی زندگی عادی را پایین کشیده‌بودند. اما الان در آستانه‌ی سال جدید، بعد از ۴ سال می‌خواهم در مورد فراموشی صحبت کنم. در حافظه‌های ما پاندمی حتی از نقش روی پله‌برقی فرودگاه هم کمرنگ‌تر شده‌است. انگار نه انگار که قرار بود پاندمی و مناسباتی که ایجاد کرد، زندگی ما، رویکرد ما به بهداشت، سلامت و حتی فاصله‌ی اجتماعی را عوض کند. باورکردن اینکه بعد از پاندمی هنوز با کسی که علائم سرماخوردگی دارد ممکن است دست بدهیم یا حتی روبوسی کنیم، دشوار بود ولی اتفاق افتاده. انگار ذهن ما دوست دارد سال‌های پاندمی را فراموش کند و تمام مرگ‌ها و فجایعی را که باعث شد از ذهنش محو کند. اما طبیعت با ما سر شوخی ندارد. اگر چه کووید۱۹ را به لطف اجماعی جهانی و واکسن از شر گذراندیم، ولی پاندمی‌های دیگر با تردید کمی در راه هستند. پاندمی آینده هم احتمالاً فراگیری یک ویروس تنفسی ( مثل آنفولانزای پرندگان ) ممکن است باشد. در جهانی که وزیر بهداشت قدرتمندترین کشور جهانش یک ضد واکسن باشد و دیوارکشی و‌جدایی جای نگاهی که همه در مواجهه با پاندمی در یک کشتی هستیم را بگیرد، احتمال غرق شدن جهان در یک پاندمی بعید نیست.
کووید۱۹ نشان داد که هیچ مرزی نمی‌تواند جلوی فجایع جهانی را بگیرد. ایتالیا، ایران، چین، آمریکا به یک اندازه می‌توانند در برابر پاندمی آینده آسیب‌پذیر باشند. اگر کشور‌های ثروتمندتر نخواهند برای توسعه‌ی کشور‌های کمتر توسعه یافته قدمی بردارند یا بدتر از آن با دیوارکشی و تعرفه‌گذاری و قطع کمک‌های بشردوستانه آن‌ها و خود را منزوی کنند، احتمال اینکه پاندمی آینده بسیار فاجعه‌بارتر از کووید ۱۹ باشد، کم نیست.
برای سال جدید شمسی، باید آرزو‌های خوب داشته باشیم. اگر چه نه در شرایط اقتصادی کشور ما و نه شرایط سیاسی جهان،‌امید به آینده ساده نیست، اما حداقل در کشوری زندگی می‌کنیم که نیروی انسانی آموزش‌دیده، آگاه و مجرب در تمام بخش‌ها از جمله در بخش سلامت و درمان، مواجهه با هر شرایط غیرقابل پیش‌بینی را حتی با کاهش قدرت‌خرید مردم و حتی با وجود مدیریت ناکارآمد و سیاست‌های اشتباه چه در مقیاس جهانی و چه ملی فراهم خواهد کرد! جهان ما جهان نسیان است، فراموشی آنچه بودیم، آنچه برما رفته و حتی آنچه می‌توانستیم باشیم و نشدیم.
ما به خودمان،‌امید‌هایمان و قدرت تغییرمان باید بیشتر از آینده‌ی جهان و کشورمان برای روز‌های آینده‌امیدوار باشیم!