منزوی کردن یا فراری دادن منابع انسانی کشور

کمال الدین پیرموذن* : کشور ایران برای رشد اقتصادی و برنامه ریزی خود برای اولین بار در سال 1327 یعنی نزدیک به هشتاد سال پیشی و به یقین اولین کشور آسیایی اقدام به برنامه ریزی اقتصادی کرد. اما به دلایل مختلف کماکان از عقب ماندگی و فشار اقتصادی در تنگنا هستند و ترقی کشور نیز علی رغم برخورداری ایران زمین از امکانات به اندازه یک قاره به هیچ صورت رضایت بخش نیست. اکنون در سطح قاره کهن آسیا کشورهای ژاپن، چین، کره، تایوان، قطر، عربستان، امارت و... علی رغم اینکه خیلی بعد از کشور ایران برنامه های توسعه خویش را شروع کرده و حتی از امکانات بالقوه و ثروت کمتر از ایران دارا هستند اما با بهره‌گیری از روش‌های علمی و از  تمامی ظرفیت های مجرب و کارشناسی و تکنولوژی روز مسیر طولانی توسعه را ظرف 20،30 و حداکثر40 سال طی کرده اند و جزو کشورهای پیشرفته بشمار می‌روند لیکن کشور ایران کماکان جز ممالک توسعه نیافته است.  

امروز کشور ایران به جهت برخی کارآمدی‌های داخلی و بواسطه تحریم ظالمانه بین المللی با برخورداری از تورم کمرشکن و بی ارزش شدن پول ملی و منزوی گشتن میهن مان، از عدم ارتقای سطح کیفیت زندگی ایرانیان برخوردار بوده چهره کریه فقر و گرانی در بسیاری از نقاط کشور دیده می شود و نداری و بیکاری اقشار جوان و سایر اقشار جامعه اکثریت هموطنان را سخت در مصائب قرار داده است.علی رغم اینکه ارزش سرمایه انسانی هم به حدی است که اخیرا بانک جهانی سرمایه انسانی را از عوامل ثروت ملل شناخته است برخی جریان‌ها با تنگ نظری و مشکل سازی بطور فزاینده و بی سابقه ای نخبگان و سرمایه های نفیس انسانی ایران زمین را فراری داده و می دهند. دنیا بویژه اقتصاد دانان و کارشناسان مسایل توسعه اتفاق نظر دارند که عامل اصلی پیشرفت اقتصادی و اجتماعی توسعه و پرورش منابع انسانی و استفاده بهینه از شایستگان فرهیخته عالم در حکمرانی خوب جوامع بشری است اما کماکان در ایران برخی از مجریان و قانون گذاران بی‌توجه به دانش مدیریت رفتاری را مرتکب می‌شوند که از دایره دانش بشری فاصله دارد. هر قومی که نگران آینده اش است خصوصا در علم و فناوری باید به ساز و کارهای مرجعیت علمی توجه کند و توسعه پایدار و عقلایی هم توسعه ای است که نیاز های نسل کنونی را برآورده سازد بدون آنکه نیازهای نسل‌های آینده را مورد تهدید قرار دهد.نبود ضابطه‌ای مشخص و محکم جهت انتخاب مدیران بیش از هر چیز نشان از این واقعیت موجود دارد که هنوز نظام مدیریتی متناسب با توسعه طراحی و ایجاد نشده است. کم نیستند مدیران و نمایندگان مجلس که پس از کنار رفتن از سمت های خود ناقد نظام مدیریت در کشورمان شده اند و ابراز کرده اند که کار آنان با این سیستم مدیریت حذف و هدر دادن منابع انسانی و فراری دادن آنها و اعطای مدیریت بر مبنای پاداش های انتخاباتی و رفتارهای جناحی درست شدنی نیست. همین دفع نیروها و چکیده های با کفایت نظام و به انزوا کشاندن فرزندان خط امام و انقلاب حاکی از وجود تنگ نظری ها  است که فرزندان پاک حق طلب شایسته انقلاب و مخلصان راه امام و اسلام ناب را منزوی می کند. چنانچه جامعه در اندیشه منابع انسانی خود نباشد هیچ تضمینی برای پیشرفت وجود نداردو جامعه‌ای به توسعه پایدار می رسد که از تمام ظرفیت انسانی خود عادلانه استفاده کند و از همکاری های سرنوشت ساز شهروندان خود بهره مند باشد.با توجه به اینکه در دنیا امروز جایی برای مدیریت های آمرانه، خود محوری و خودمداری باقی نمانده هیچ تردید بخود راه ندهید که به اکثر دستورات رییس جمهور و سایر مدیران و مجریان واقعی نمی نهند. مدیریت گروهی و مشارکتی و واگذاری اختیارات جای مدیریت غیر مشارکتی را گرفته است و دنیا پذیرفته که جامعه ای به توسعه می رسد که از تمام ظرفیت انسانی خود با برخورداری از حقوق شهروندی استفاده کند لذا ضرورت دارد دولت و رییس جمهور کشور خویشتن را از دام تنگ نظران آزاد کند و توجه شایسته به عموم ظرفیت انسانی کشور کرده و کارآمدی نظام را فراهم آورد.توسعه و عمران مناطق کشور جز با مشارکت فکری و علمی گسترده تمامی صاحب نظران علاقه مند به مرز و بوم و استفاده عادلانه از تمامی ظرفیت های نیروی انسانی استعداد ها و مغزها و منابع دیگر تحقق نخواهد یافت.

*نماینده مردم اردبیل، نیر، نمین و سرعین در مجلس نهم