پیکر زنده ‌یاد ژاله علو با اندوه تشییع شد

مراسم وداع با پیکر زنده‌یاد ژاله علو، صدا‌پیشه، بازیگر و مدیر دوبلاژ باسابقه ایران، در تالار وحدت برگزار شد. شنیدن صدای دلنشین بانو علو از بلندگوهای منتهی به خیابان‌های اطراف تالار وحدت این بار حس‌و‌حال غریبی داشت. صدایی که در حافظه تصویری هر‌یک از ما جایگاه ویژه‌ای دارد. طنین تلاوت قرآن، چهره‌های غمگینی که برای تشییع پیکر بانو علو دور هم جمع شده بودند و حضور دوستان و همکاران نزدیکش که علو را بیش از هر چیز مادر و معلمی مهربان توصیف می‌کردند، غم فقدان او را چند برابر می‌کرد.

شهین نجف‌زاده، صداپیشه و بازیگر، ازجمله سخنرانان حاضر در مراسم بود. او در صحبت‌های کوتاهی گفت: «همه از رفتن بانوی نور، شعر و شور اقتدار و افتخار غمگین هستیم. نوری که در وجود ایشان روشن شد و همه از نور وجود او سرمست بودیم. دریغ که اسطوره‌ای را از دست دادیم. رادیو به‌ویژه رادیو نمایش خانه اول او بود و حتی همین اواخر که کار سینما و دوبله انجام نمی‌داد، گاهی به میدان ارگ می‌آمدند. استودیو شماره هشت مملو از خاطرات ایشان است. هنرمندان پیش‌کسوت زنده را دریابیم و تلاش کنیم هنر را از ابتذال دور نگه داریم».

مسعود فروتن هم در سخنان کوتاهی گفت: «سال‌ها پیش در شهرستان زندگی می‌کردیم و تنها وسیله سرگرمی‌مان رادیو بود و شب‌ها پای آن بودیم و در تیتراژ نمایش‌ها همیشه می‌گفت با شرکت ژاله علو و برای من سؤال بود. او کیست که بعد فهمیدم دوبلور، بازیگر و گوینده است. چند سال بعد به تهران آمدم و وارد کار در صداوسیما شدم و او را از نزدیک دیدم. در راهروهای رادیو می‌ایستادم که به ایشان سلام‌ کنم و افتخارمان بود که جواب‌مان را بدهد. او رادیو را دوست ‌داشت و آن را خانه خود می‌دانست و لیاقت داشتیم سال‌ها با او هم‌کلام شویم. ژاله هنوز هست، چون صدایش هست و حضورش هنوز احساس می‌شود».

ابوالحسن تهامی‌نژاد، دوبلور پیش‌کسوت، نیز در ادامه گفت: «او را ابتدا شوکت نام گذاشتند، چون می‌دانستند چه بزرگی به جهان پای گذاشته است. خداوند بسیار بر او مهر می‌ورزید که ۹۷ سال با‌ عزت به او عطا کرد. صدای ویژه‌ای داشت که در میان هزار صدا متمایز و زیبا بود. ژاله علو جای ستارگان بزرگ سینمای جهان صحبت می‌کرد. زمانی که تازه‌ وارد کار گویندگی شدم، تصور نمی‌کردم ایشان که هنرمندی حرفه‌ای بود، با یک تازه‌کار همکاری کنند ولی مایه افتخارم هست که این همکاری شکل گرفت و ادامه پیدا کرد».

بهزاد فراهانی نیز در این مراسم حضور داشت و تأکید کرد که شاگرد دهه 40 بانو علو بوده و از او بسیار آموخته است. فراهانی ادامه داد: «سخنرانی بلد نیستم، چون فکر می‌کنم نیازی نیست و کسانی که با او کار کرده‌اند، می‌دانند چه عزیزی از دست داده‌ایم. شیوه آموزشی ایشان به گونه‌ای بود که از ذهن بیرون نمی‌رفت. ایشان تحلیل و اندیشه را به ما آموزش داد. واژه را تحلیل می‌کرد و گاه روی حروف آن‌چنان تأکید می‌کرد که درک دیگری منتقل می‌کرد. سر تمرین‌های نمایش‌های او عشق به کار مطرح بود».

بهزاد فراهانی خطاب به وزیر ارشاد و معاونت هنری گفت: «توصیه می‌کنم حرمت این بانو را با نصب مجسمه ایشان در مقابل استودیوی هشت به ما نشان بدهید. برای حفظ بزرگی باید عاشق مردم باشیم‌. اگر کشور ما بودجه ساخت تندیس خانم علو را ندارد، ما بچه‌های قدیمی رادیو حاضریم مخارج ساخت آن را بر‌عهده بگیریم. درود بر ژاله علو که معلم ما بود و درود بر ما که افتخاری بهتر از این نداریم».

فاطمه مهاجرانی، سخنگوی دولت، نیز در سخنان کوتاهی گفت: «من خانم علو را روی صحنه تئاتر و از دریچه تلویزیون دیده‌ام. من هم از کارهایش مهربانی، نظم، دقت و شفقت را برداشت کردم و جز این نبود. مصداق شعر مولانا بود که «مرگ اگر مرد است، گو نزد من آی/ تا در آغوشش بگیرم تنگ تنگ». او با اشاره به صحبت‌های بهزاد فراهانی گفت: «فرمایش استاد فراهانی به دیده ما، حتما انجام خواهد شد». او افزود: «هنرمندی که همه ذوق و قریحه خداوندی خود را در شعر، سینما و گویندگی به کار برد و در همه این امور موفق باشد، چنین هنرمندی از مرگ ترسی ندارد؛ زیرا نقشی از مهر را بر جان‌ها نهاده که هرگز میرا نیست. علو او از جان بی‌حسدی است که داشته و مهری که با مردم داشته است».

ایرج راد نیز در صحبت‌های کوتاهی گفت: «او انسان بزرگ و والایی بود که امروز جایگاه ارزشمندی را در تاریخ هنر ایران رقم زده است. فقط هنرمند‌بودن مهم نیست و در پس آن انسان‌بودن اهمیت دارد و ژاله علو یک انسان به تمام معنا بود و امروز در مقابل آنچه با عشق برای مردم انجام داد، تعظیم می‌کنیم».

در پایان مراسم پیکر زنده‌یاد ژاله علو به سمت قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) بدرقه شد.