در سودای تزریق عدالت به جامعه

‌چند روز پیش در ترافیک همیشگی این روزها راننده ماشین کناری که یک پراید قدیمی رنگ و رو رفته بود، با موبایل در حال صحبت با فردی در آن سوی خط بود و با بغض و غم سنگین و اشک‌های جاری از گوشه چشمانش می‌گفت: «بچمه. بچه من باید شیمی‌درمانی بشه. 11 میلیون ریختم فقط ‌‌پنج میلیون دیگه مونده. این دفعه رو انجام بدید پنج تومن رو با پول جلسه بعد پرداخت می‌کنم...». همین جملات کوتاه کافی بود تا قلب هر انسانی را به درد بیاورد.

یکی از حقوق مسلم مردم در برابر دولت‌ها بهره‌مندی از نظام جامع و کامل سلامت و البته رایگان، حداقل در موقع استفاده و نیاز است. البته رایگان به معنای اینکه نظام مالیاتی شهروندان پیش‌تر هزینه درمان را به دولت پرداخته و بر این اساس دولت مکلف است تمام خدمات درمانی را به صورت رایگان در اختیار شهروندان خود قرار دهد و قطعا اولویت با قشر آسیب‌پذیر جامعه و برای بیماری‌های پرهزینه‌ای مانند سرطان است. و این مسئله وقتی اهمیت مضاعف پیدا می‌کند که بخش عمده‌ای از علل این‌گونه بیماری‌ها به عملکرد دولت‌ها در حوزه مدیریت سلامت شهروندان و ایجاد محیط زیست سالم مربوط است.

سال‌هاست که سونامی سرطان به‌واسطه علل مختلفی از جمله آلودگی هوا، تغذیه‌های نامناسب، پارازیت‌ها، مازوت‌سوزی‌ها، بنزین‌های بی‌کیفیت، استرس‌ها و عصبانیت‌های بیش از حد معمول مردم، فشار روانی ناشی از مشکلات اقتصادی و... در کشور ما جولان می‌دهد که همگی ناشی از سوءمدیریت و تصمیم‌گیری‌های غلط نظام مدیریت اجرائی است.

از سوی دیگر کمبود و نبود برخی از داروهای خاص، گرانی داروهای موجود، عدم حمایت کامل بیمه‌ها از اقلام دارویی، واردات داروهای بی‌کیفیت، مافیای گسترده دارو، همدستی احتمالی برخی پزشکان با داروخانه‌ها برای فروش داروهای منقضی‌شده و در معرض انقضا و... از جمله مشکلاتی است که موضوع بیماری را به یک معضل سخت برای بسیاری از خانواده‌ها تبدیل کرده است.

در اینجاست که انگشت اتهام عمدتا به سوی دولتمردان است. بدیهی است که وجود نظام سلامت کارآمد که سلامت شهروندان را تأمین کند، بخشی از عدالت اجتماعی پایدار است و پیش‌شرط آن علاوه بر مدیریت منابع انسانی و تولید دانش و تأمین زیرساخت‌ها، ایجاد نظام مالی شفاف و اصلاح نظام مالیاتی کشور مبتنی بر تأمین هزینه خدمت‌رسانی به مردم است تا شهروندان در مواقع نیاز دغدغه تأمین هزینه‌های درمان را نداشته باشند.

جان هر انسان ارزشمندترین دارایی هر جامعه است و نباید هیچ پدری مستأصل در تأمین هزینه درمان فرزندش باشد.