مدتی است باوری من را خوش‌دل و امیدوار کرده است که اندیشه توسعه در سرزمین‌مان جوانه زده است. با آنکه همه روندها و رکوردها، نگران‌کننده و پرمخاطره می‌نماید، اما همین حس فراگیر بازندگی در رقابت جهانی و بی‌آینده‌بودن به همان اندازه که ممکن است رخوت‌انگیز و امیدشکن باشد، می‌تواند نهیب و تلنگری برانگیزاننده و پیشران برای یافتن روزنه و گریزگاهی از این درماندگی شود. این توسعه‌خواهی هم رهایی‌بخش از کمند درماندگی و هم انسجام‌بخش و وحدت‌آفرین برای یکپارچگی ایران است. به زبان کوتاه، ما ایرانیان روزنه‌هایی پر‌سو و چشم‌نواز برای گشودن راهی به سوی توسعه ملی یافته‌ایم و به همان اندازه که توسعه در ذهن و زبان‌مان برجسته می‌شود، ملیت و وطن‌خواهی قدرتمندتر و اندیشیده‌تر می‌شود. صد‌البته که درخت تنومند و پربار توسعه در 80 سال گذشته در هر جایی روییده و بارور شده، ریشه در ملیت داشته است.
ارسال نظر