تبریک نگویید
روز خبرنگار، امروز و در واپسین سال قرن، با همیشه متفاوت است؛ نه اینکه سال گذشته و سال‌های پیش از آن، روز خبرنگار زمانی برای شادی و سرور بوده و امسال نه؛ امسال و در مرداد 99، خبرنگاران/ روزنامه‌نگاران ایران با چنان بحرانی دست به گریبان هستند که بعید است در هیچ‌یک از مردادهای قرن با آن روبه‌رو بوده باشند.
پژمان موسوی
روز خبرنگار، امروز و در واپسین سال قرن، با همیشه متفاوت است؛ نه اینکه سال گذشته و سال‌های پیش از آن، روز خبرنگار زمانی برای شادی و سرور بوده و امسال نه؛ امسال و در مرداد 99، خبرنگاران/ روزنامه‌نگاران ایران با چنان بحرانی دست به گریبان هستند که بعید است در هیچ‌یک از مردادهای قرن با آن روبه‌رو بوده باشند. مرثیه‌سرایی نمی‌کنم، آسمان و ریسمان را هم به هم نمی‌بافم، مشکلات خبرنگاران/ روزنامه‌نگاران، در مرداد 99 آن‌قدر زیاد، عجیب و چندلایه است که بعید است در این گزاره که امسال، سخت‌ترین سال برای اصحاب رسانه است، کسی تردیدی به دل راه دهد. کدام سال را به یاد دارید که وضعیت نابسامان نرخ ارز و به تبع آن افزایش سرسام‌آور قیمت کاغذ و سایر فراورده‌های چاپی، این‌چنین حیات روزنامه‌نگاری مکتوب را به خطر انداخته باشد؟ کدام سال را به یاد دارید که اخراج، تعدیل، بازنشستگی زودهنگام و مسائلی از این دست، مسئله اصلی خبرنگاران/ روزنامه‌نگاران ایران باشد؟ کدام سال را به یاد دارید که امنیت شغلی و حرفه‌ای خبرنگاران/ روزنامه‌نگاران، این‌چنین متزلزل و ناپایدار بوده باشد؟ کدام سال را به یاد دارید که محدودیت‌ها، روزنامه‌نگاری مستقل و آزاد ایران را در روزنامه‌ها/ مجله‌های مستقل ایران، این‌چنین به گوشه رینگ فرستاده و عرصه را بر آنان محدود کرده باشد؟ کدام سال را به یاد دارید که مرجعیت رسانه‌های داخلی تا این حد تضعیف شده و در برابر رسانه‌های خارجی این‌چنین رنگ باخته باشد؟ کدام سال را به یاد دارید که نشریات محلی و منطقه‌ای ایران، تا این حد در برابر مشکلات، کمر خم کرده و آسیب‌پذیر شده باشند؟ کدام سال را به یاد دارید که مدیریت دولتی روزنامه‌ها و مجلات، تا این‌حد بی‌تدبیر بوده باشند و خودشان کمر به قتل خود بسته باشند؟ کدام سال را به یاد دارید که مردم، به‌عنوان مخاطب اصلی روزنامه‌ها و مجلات ایران، این‌چنین از سپهر رسانه‌ای مکتوب ایران دور شده باشند؟ و بالاخره اینکه کدام سال را به یاد دارید که در کنار تمام مسائل و مشکلات ریز‌و‌درشت موجود، شیوع ویروسی عجیب و خانمان‌برانداز به نام «کرونا»، فشاری مضاعف را به حیات رسانه‌ای ایران وارد آورده و بسیاری از نشریات مکتوب ایران را به مرز تعطیلی کشانده باشد؟ مخاطب و قربانی اصلی تمام این «کدام سال را به یاد دارید»ها، فعالان حوزه مطبوعات از مدیران مسئول و عوامل فنی به‌طور اعم و خبرنگاران/ روزنامه‌نگاران ایران به‌طور اخص هستند؛ هم‌‌آنانی که در وضعیت امروز، هیچ چشم‌انداز امیدوارکننده‌ای را مقابل خود نمی‌بینند و نمی‌دانند چه فردا و فرداهایی در مقابلشان هست. تغییر شغل و حرفه، تمایل به رسانه‌های خارجی و بی‌انگیزگی، نتیجه فوری و محتوم تداوم چنین وضعیتی است؛ وضعیتی که هنوز هم با وجود تمام مسائل و مشکلات، امکان تغییر و بهترشدن را دارد اما اگر بخواهند! وظیفه ما به‌عنوان خبرنگار/ روزنامه‌نگار، تداوم کار حرفه‌ای، خدمتگزاری حقیقت و آزادی و حفظ امید است، جز این هرچه هست، خارج از اراده ماست و ما در به‌وجود‌آوردن یا ازبین‌بردن آن نقش چندانی نداریم جز مطالبه‌گری. امیدوارم امسال، روز خبرنگار را تبریک نگویند، امیدوارم امسال از این رویکرد کلیشه‌ای دست بردارند و با شعارهای دهان‌پرکن، صفحات روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها را سیاه نکنند؛ امیدوارم یک بار برای همیشه بفهمند و بدانند که خبرنگاران/ روزنامه‌نگاران ایران، چه نقشی در آینده ایران دارند و روزنامه‌نگاری آزاد و مستقل تا چه حد می‌تواند به روند توسعه و روزهای بهتر ایران یاری برساند. امیدوارم و امیدوار...