در تکنیک بی‌نظیر در محتوا پایان‌ناپذیر

جمال رحمتی در یادداشتی در روزنامه شرق نوشت: کامبیز درمبخش با اینکه متولد شیراز بود‌ اما اصالت خانوادگی، او را به تبریز متصل می‌کرد. درمبخش نام فامیلی‌ای بود که بعدها در شناسنامه آمده بود. خانواده پدری او از خانواده‌های سرشناس تبریز بودند. اینها چیزهایی است که کامبیز درمبخش برایم گفته بود. پدر او در نوجوانی کامبیز را نزد جعفر تجارتچی گذاشت و کامبیز هم به‌سرعت نبوغ خود را در این رشته نشان داد. کامبیز از همان سنین درآمد ماهانه داشت و اسم و رسمی به هم زده بود. کارهای اولیه او بیشتر فکاهه بود؛ چراکه مجلاتی مثل توفیق، این را از او طلب می‌کردند. فکاهه‌های درمبخش هم مثل هر فکاهه دیگری تاریخ‌مصرف داشت. به مرور گرایش او به‌گونه‌ای از کارتون که سویه‌های آرتیستیک داشت، بیشتر و بیشتر شد. مجموعه‌هایی که درمبخش با محوریت مینیاتور خلق کرده است، حاصل این گرایش‌هاست. کامبیز درمبخش در جوانی و قبل از انقلاب به همراه دوست صمیمی‌اش به آلمان مهاجرت کرد و از همان روزهای اول دریافت که کارهایش مورد اقبال قرار می‌گیرد و شروع به همکاری با نشریات آلمان و در ادامه با نشریات معتبر دیگر در سطح جهانی کرد. درمبخش به‌واسطه جنبه‌های آرتیستیک آثارش به‌راحتی توانست دوشادوش هنرمندان طراز‌اول جهان حرکت کند. او طراح نشریه نبل اشپالتل بود و با سایر نشریات معتبر نیز کار می‌کرد. کامبیز معتبرترین جوایز کارتون جهان را هم کسب کرد و در بیشتر جشنواره‌های معتبر جهان داوری کرده بود. درمبخش پس از سوءتفاهم‌هایی که مانع بازگشت او به ایران شد، بعد از طی فرایند پیچیده‌ای که برایم تعریف کرده و بخشی از آن را هم ضبط کرده‌ایم، به ایران بازگشت و با حقوق اندکی در گل‌آقا و درست در اتاقی که عمران صلاحی کار می‌کرد، مشغول به کار شد. بعد‌ها فعالیت مستقل خود را پی گرفت و فعالیت نمایشگاهی خود را آغاز کرد. آثار درمبخش، چه در فرم و چه در محتوا، منحصر‌به‌فرد بود. درمبخش در تکنیک بی‌همتا و در محتوا پایان‌ناپذیر بود. به قول خودش دفترچه‌های فراوانی داشت پر از سوژه که برای‌ اجرای‌ آنها سال‌ها زمان نیاز داشت. او یک هنرمند و انسان درجه‌یک بود. به باور من، درمبخش شجریان هنرهای تجسمی بود. مشی مهربانانه او با جهان پیرامونش از او یک چهره دوست‌داشتنی ساخته بود. از طرفی فعالیت زیاد او در زمینه کارتون و ایده‌های تمام‌نشدنی‌اش زبانزد همه کارتونیست‌ها بود. بدون شک هنر ایران یکی از ستون‌های مهم خود را از دست داد.