واقعیت‌های جنگ یا آرامشی فریبنده؟

علیرضا جوادی

توماس روف چهره عکاسی معاصر و مکتب دوسلدورف است که با تعریف مجدد یک اثر هنری و ایجاد مؤلفی دیگر با هدف استفاده از روش‌های مختلف تولید، در بیان بازنمایی واقعیتی از جنگ، آزادی جنسی، تعاریف تحمیل قدرت است، روف مجموعه‌ای از تصاویر جدید را ارائه می‌دهد که تحقیقات خود را همراه با دغدغه‌های سیاسی-اجتماعی از قدرت بازنمایی تا بازنمایی قدرت، نشان می‌دهد.

او در این مسیر اغلب به دهه‌های 50 تا 70 اشاره دارد، در رویارویی با قرن بیستم که در آن تبلیغات رسانه‌ای در مقیاس صنعتی بزرگ گسترش می‌یابد، نبض سازمان جغرافیایی و اجتماعی جهان ما را ادامه می‌دهد. یک سردرگمی کلی که ایده‌ها را به ایدئولوژی‌های رقابتی تبدیل می‌کند و در آخرین سری خود، با بازی در وقفه‌های ذاتی هر نوع نمایش، با تکیه بر نکات فنی خاص چاپ آنالوگ و دیجیتال تصاویر و ایجاد اختلال در شبکه خوانش اثر هنری، آن را نشان می‌دهد.

آثار توماس روف هنرمند آلمانی ساکن دوسلدورف در گالری دیوید زویرنر پاریس شامل10 اثر از مجموعه تابلوی چینی است که به حزب کمونیست و دقیق‌تر به رهبر این حزب مائو در دهه‌های 50، 60 و 70 پرداخته شده است. این رویداد بخشی از نمایش فردی اوست که در مجموعه هنری نور در این-وستفالن در سال2020 برگزار شد. توماس روف با ارائه این آثار بازنمایی قدرت را در روند کاری خود قرار داده است. تناقض آنچه می‌بینیم با اصل رویکرد‌های دولت چین و مائو؛(صنعت، آزادی جنسیتی، جنگ و...).

روف به دلیل رویکرد تجربی خود در ارائه رسانه‌های مختلف و قابلیت‌های تکامل‌یافته فناوری شناخته شد. آثار نمایشگاه تابلوی چینی به دلیل علاقه دیرینه او به ژانر عکاسی تبلیغاتی به وجود آمد. او تصاویری از نسخه فرانسوی مجله‌ای la chine را که به‌صورت گسترده توسط چین چاپ و منتشر شده بود، انتخاب و آنها را اسکن کرد، سپس کپی از آنها گرفت و تغییراتی در لایه‌های مخلتف عکس به وجود آورد و بخشی از تصاویر را به‌صورت پیکسلی درآورد، و در‌نهایت به‌صورت چاپ کروموژنیک به روش دیازک ارائه داد.

چهره مائو تسه تونگ تبدیل به الگوی اصلی شمایل‌نگاری می‌شود. آرامش خاطر مائو، گاهی مشغول نوشتن، گاهی آرام و قابل‌تأمل درباره آینده، از اصل واقعیتی که به نظر می‌رسد زیر پاهای او جریان دارد، جداست. تصویر مائو (پشت میز)؛ با پیکسلی‌شدن و محوشدن بخش زیادی از آن واقعیت سیاست‌های پشت تصاویر را به چالش می‌کشد. مداد و پرده سبزرنگ، مجسمه‌ای که مشابه مشعل المپیک است، احساسی فریبنده از ایدئولوژی نمادین صلح و آرامش در چهره سیاسی چین را نشان می‌دهد.

در آثار دیگر، آسمانی بی‌عیب‌و‌نقص و هواپیماها در رژه‌هایی می‌رقصند، ماشین‌های نظامی و اعضای ارتش به لطف نمادین رقصنده‌ها به رخ کشیده می‌شوند، شکوه گل‌هایی که با جذابیت‌های ضد‌ونقیض ما را در یک آرامش فریبنده نگه می‌دارد. مربع‌هایی از رنگ‌های نزدیک زمینه جایگزین عناصر گذشته می‌شوند و به سلاحی جدید برای نامرئی‌شدن زمان حال تبدیل می‌شوند و جذابیتی برای یک تخیل نوستالژیک ایجاد می‌کنند.