سهراب سپهری، شاعر، نویسنده و نقاش اهل ایران

سهراب سپهری در 14 مهر 1307 در شهر کاشان پا به جهان گذاشت.

پدرش اسدالله و مادرش ماه جبین هر دو اهل هنر و ادبیات بودند.

پدر سهراب کارمند اداره پست و تلگراف کاشان بود؛ اما در طراحی، موسیقی و نقاشی هم مهارت خاصی داشت.

از مادر سهراب هم چندین شعر در کتاب «زنان سخنور ایران» آمده است.

سهراب تنها یک برادر به نام منوچهر و سه خواهر به نام‌های همایون دخت، پری دخت و پروانه داشت.

دوره ی ابتدایی را در دبستان خیام کاشان گذراند.

سهراب بهترین شاگرد مدرسه بود و همیشه او را به عنوان یک فرد نمونه معرفی می کردند.

 یکی از سرگرمی های سهراب، گِل بازی در روزهای تابستانی بود. گرفتن حشرات مختلف، نگه داری برخی حیوانات مثل بوقلمون، اردک و مرغ و خروس، دیگر سرگرمی سهراب بود.

 گیاهان، در زندگی کودکانه سهراب جایی مهم و مؤثر داشتند. صبح ها خیلی زود، وقتی که هوا هنوز گرگ و میش بود، از خواب برمی خاست و تا تاریک روشن غروب، به بازی و شیطنت می پرداخت. او همواره پس از انجام دادن تکلیف های مدرسه، نقاشی می کرد.

سهراب دوران متوسطه را در دبیرستان پهلوی و کماکان در کاشان گذراند.

پس از فارغ التحصیلی در خرداد ۱۳۲۲ در دوره ی دوساله ی دانش سرای مقدماتی پسران شرکت کرد و در آذر ماه 1325 به استخدام اداره فرهنگ کاشان (اداره آموزش و پرورش) در آمد و تا شهریور 1327 در این اداره ماند.

در شهریور ۱۳۲۷ در امتحانات ششم ادبی شرکت نمود و دیپلم دوره دبیرستان خود را دریافت کرد.

سپس به تهران آمد و در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت و هم‌زمان به استخدام شرکت نفت در تهران درآمد که پس از ۸ ماه از آنجا استعفا داد.

سهراب سال های تحصیل در دانشکده را با موفقیت پشت سر گذاشت. استعداد سرشار و شور و اشتیاقش برای فراگیری آموزه های تازه، تحسین و توجه استادان دانشکده را برمی انگیخت.

سهراب توانست در بیست و سه سالگی نخستین مجموعه شعرش به نام «مرگ رنگ» را در سال ۱۳۳۰ منتشر کند و دومین مجموعه شعر او با عنوان «زندگی خواب‌ها» در سال ۱۳۳۲ به انتشار رسید.

سهراب سپهری دهه سوم زندگی اش را به کسب تجربه و سفر پرداخت.

او به فرهنگ و آیین شرقی بسیار علاقه داشت.

در این دوره بود که بارها به کشورهای ژاپن ، فرانسه ، ایتالیا، هندوستان ،آمریکا، و بسیاری دیگر از کشورهای شرق و غرب سفر کرد.

سفرهای وی در اصل سیر و سلوک معنوی بود. سفر به کشورهای شرق آسیا و آشناییش با ادیان هند و بودا شعر او را بسیار تحت تاثیر قرار داد.

او مدتی را در ژاپن زندگی کرد و هنر حکاکی روی چوب را هم در آنجا آموخت؛ همچنین از آنجا که به اشعار قدیمی سایر زبان‌ها علاقه زیادی داشت، ترجمه برخی از شعرهای کهن چینی و ژاپنی را نیز در فهرست افتخارات خود دارد.

سهراب در مرداد سال ۱۳۳۶به اروپا رفت  و در مدرسه هنرهای زیبای پاریس مشغول به تحصیل شد و در پیمودن این مسیر، دشواری‌های بسیاری را متحمل شد.

شهرت اصلی سهراب از انتشار شعر بلند او به نام صدای پای آب آغاز می‌شود که در سال ۱۳۴۴ منتشر شد.

و یقینا از درخشان‌ترین شعرهای فارسی قرن معاصر می‌توان به شعر بلند مسافر سهراب سپهری اشاره کرد که در سال ۱۳۴۵ به انتشار رسید.

سهراب سپهری در سال ۱۳۵۵ تمام هشت دفتر و منظومه خود را در کتابی تحت عنوان «هشت کتاب» گرد آورد که یکی از اثرگذارترین مجموعه‌ها در تاریخ شعر نو ایران به شمار می‌رود.

وی دهه چهارم زندگی خود را به سفرهای طولانی اختصاص داد. سهراب در تمام طول زندگی خود در پی فراگیری علوم بیشتر و هنر بود وآن زمان طرفداران بسیاری داشت.

سپهری از جمله شاعران معاصری است که شناخت درست و کافی با شعر و سبک نیما داشت. در عین پیروی از سبک نیما، خود صاحب سبک و خلاق بود. و خلاقیت سهراب در استفاده بدیع از رنگ و کلمه بوده است.

 سهراب سپهری شاعری تصویرگراست و این جنبه از شعر سهراب با طبیعت گرایی او مرتبط است؛ ضمن این که دیدگاه عارفانه دارد و خدا را در طبیعت جستجو می کند.اما آشنایی نداشتن با نمادها و رمز های شعری سهراب سپهری ابهاماتی را برای خوانندگان ایجاد می کند. وی در شعرش نگران انسان و سرنوشت اوست. او همه را به نگریستن دقیق تر در پیرامون خود و به جهانی برتردعوت می کند. همه ی اشیا برای او حیات دارند واین اشیا دارای روح و احساس هستند.

شعر سهراب چون نقاشی او رنگارنگ است، البته که نقاشی یکی دیگر از فعالیت‌های سهراب در طول زندگیش بود و در آن تبحر خاصی داشت.

وی یکی از رکوردداران  قیمت فروش نقاشی مدرن ایرانی است. در سال ۱۳۹۳ دو تابلوی وی با عنوان‌های «تنه درختان» و «انتزاعی» به قیمت ۱٫۸ میلیارد تومان به فروش رسید.

در سال 1358 ناراحتی جسمی سهراب سپهری آغاز و علائم سرطان خون در وی نمایان شد..

در دی ماه همین سال جهت درمان به انگلستان سفر می کند.

 اما متاسفانه بیماری او بسیار پیشرفت کرده بود و از آنجایی که ماندن او در انگلستان راهی از پیش نمی‌برد در اسفندماه به تهران بازگشت.

 و سرانجام اول اردیبهشت 1359 ساعت 6 بعد ازظهر، در بیمارستان پارس تهران جان به جان آفرین تسلیم میکند.

سهراب سپهری هرگز ازدواج نکرد و فردای همان روز با همراهی چندتن از اقوام و دوستانش در روستای مشهد اردهال واقع در اطراف کاشان به خاک سپرده شد.

آرامگاه سهراب سپهری در ابتدا با قطعه آجر فیروزه ای رنگ مشخص بود و سپس سنگ نوشته ای از هنرمند معاصر، رضا مافی، با قسمتی از شعر «واحه ای در لحظه» از کتاب حجم سبز از سهراب سپهری، جایگزین شد.