حسین توفیق، روزنامه نگار، طنزپرداز و بنیان گذار مجله‌ی طنز توفیق
حسین توفیق فرزند نجف قلی میرزا، متولد ۱۴ مهرماه 1258 است.
حسین توفیق فرزند نجف قلی میرزا، متولد ۱۴ مهرماه 1258 است.
او اطلاعات و معلومات کافی چندانی در کودکی و جوانی کسب نکرده بود اما ذوق سرودن شعر در نهادش وجود داشت.
در جوانی به نوحه خواندن و نوحه ساختن علاقه داشت و مدتی هم در این رشته کار کرده بود
حسین توفیق تقریبا به مدت چهارسال، اواخر ۱۲۹۶ تا اواسط 1300 با آثار قلمی خود، روزنامه فکاهی گل زرد و همچنین سایر نامه های هفتگی آن زمان را تحت الشعاع خود قرار داده بود.
حسین توفیق در نوشته هایش به مسئله ازدواج اهمیت بسیار می داد و اغلب جوانان را به زن گرفتن تشویق می کرد و علاقه بسیاری نیز به همسرش ربابه درگاهی داشت.
موضوع ازدواج را در بیشتر اشعارش نیز گوشزد کرده؛ از قبیل: «خوشا کسی که در این روزگار زن دارد»، «هرکس که زن نداره، پیرهن به تن نداره!»
لهجه شیرین و سبک دلپسندی که او در سرودن اشعار فکاهی داشت، قلوب بسیاری را مجذوب ساخت و بالاخره استقبال شایان و تشویقات بی پایان مردم، او را وادار کرد که به سردبیری روزنامه «گل زرد» خاتمه داده و خود شخصا به تاسیس روزنامه ادبی و اجتماعی اقدام کند
سپس او در سال ۱۳۰۱ موفق به اخذ امتیاز روزنامه توفیق شد.
عبارت و من الله التوفیق و علیه التکلان از خدا توفیق می جوییم و به او توکل می کنیم توسط او بدل به شعارو سرلوحه این روزنامه شد.
حسین توفیق روزبه روز در ترویج روزنامه اش می کوشید و همه هفته در روزهای دوشنبه منتشرش کرده و سعی می کرد که آن را با مزایای بیشتری مورد استفاده عموم قرار دهد و می گفت: «مقصود ما از نشر این نامه ملی فقط توسعه علم و ادب و تشویق صنایع مستظرفه و بیدار کردن توده ملت نجیب ایران است!… چون حرف حق تلخ است لذا ما حقایق را در کلمات شیرین و بیان نمکین ادا خواهیم کرد.
حسین توفیق ، با قلبی پاک و ایمانی محکم، نخستین شماره روزنامه خود را در چهارصفحه در اردیبهشت ۱۳۰۲ منتشر کرد و از همان ابتدای کار، به زبان مردم شعر گفت و درددلش را با طبقات پایین آغاز کرد.
روش او یعنی انتقاد از دستگاه دولتی و هیئت حاکمه به زبان فکاهی، مطلوب طبع مردم و توده زحمتکش ایرانی افتاد و چون دردهای خود را از زبان توفیق می شنیدند و می خواندند، به دنبالش به راه افتادند و با خریدن و خواندن و تشویق و ترغیب، از تعطیلی روزنامه ای که هیچ درآمدی غیر از فروش نسخه های هفتگی خود نداشت این چنین جلوگیری کردند
روزنامه کوچک توفیق ، کم کم نضجی گرفت و با افزودن صفحات، سیر تکاملی را شروع و جای خود را در ردیف روزنامه های مهم آن روزها باز کرد
رمز موفقیت حسین توفیق در دوره نخست، مردم داری و روزنامه نگاری برای مردم بود؛ چه اگر جز این بود مانند آن هایی که آمدند و رفتند چند صباحی بیشتر نمی پایید و محکوم به زوال بود، اما توفیق و مرامش تا جایی که نفس داشت در برابر سانسور و توقیف ایستادگی کرد.
در اواسط سال پنجم، به داشتن امتیاز کاریکاتوری روزنامه توفیق نیز نائل آمد و از آن به بعد تا چندی روزنامه را با کاریکاتورهای تمام صفحه زینت می داد.
پس از مدتی (از دوره یازدهم) روزنامه خود را از صورت فکاهی خارج کرد و آن را وسیله ترویج ادبیات قرار داد.
در مدت شش سال که روزنامه او ادبی بود، همیشه در نشر اشعار سودمند و افکار برجسته شعرای معاصر می کوشید و اکثر اوقات آثار استادان سخن را مورد استقبال قرار می داد.
اما در ابتدای فروردین ۱۳۱۷ از در دلجویی با توفیق کنار آمدند تا حسین توفیق دوباره روزنامه را به صورت فکاهی و ۸صفحه ای درآورد و بر آن شد که نکات اخلاقی را با زبان شیرین تری گوشزد عامه کند.
در همین سال بود که او از ابوالقاسم حالت و محمدعلی افراشته دعوت کرد تا به روزنامه بپیوندند.
درست در چنین حال و روزی بود که توفیق توانست مردم عادی را بار دیگر بیش از پیش بخنداند و با کنایه های نیش دار، مامورین فاسد دولتی و دشمنان ملت را عصبانی کند.
حسین توفیق ، در سال ۱۳۱۸ بابت بی احتیاطی و شرکت در مهمانی سفارت شوروی، مورد غضب و کینه حکومت قرار گرفت و به زندان مختاری افتاد.
او پس از هجده سال که با عشق و علاقه زیاد عمرش را در خدمت به مطبوعات گذرانده و خصوصا در دوسه سال آخر انتشار توفیق دوره اول (تا سال ۱۳۱۸) نشر را به طرز هفتگی انجام می داد تا برای عموم مردم جذاب تر باشد، عاقبت در دوشنبه ۲۹ بهمن ۱۳۱۸ در تهران بابت کسالت سینه پهلو که از زندان عارضش شده بود، دار فانی را وداع گفت.
حسین توفیق از پیشکسوتان و باسابقه ترین روزنامه نگاران عرصه فکاهی و طنزآن روزگار است.
یادش گرامی.