اکران رکسانا و پرسشهای فراوان درباره ممیزی

به گزارش شبکه شرق ؛ دیشب فیلم رکسانا ساخته پرویز شهبازی برای اهالی رسانه اکران شد. آنان که حاضر بودند دیدند که تمام صندلی‌ها و سالن چه اندازه شلوغ بود و اشتیاق فراوانی برای دیدن یک فیلم خوب به چشم می‌خورد. 

هر سکانسی که می‌گذشت و هرچقدر فیلم پیشتر می‌رفت پرسش بیشتری به وجود می‌آمد که دلیل توقیف و عدم اکران این فیلم چیست. فیلمی که ابتدا، صحبت از ۱۵ دقیقه سانسور بود و مدتی است سخن از حذف سکانس پایانی آن است.

حتی اکنون ایرنا رسانه دولت نیز این پرسش را مطرح کرده و پرسیده است که چرا این بلا سر «رکسانا» و کارگردانش آمده است.چرا این فیلم شهبازی که تا این اندازه با امیدآفرینی همراه است، باید مشمول این میزان تنگنا برای اکران عمومی قرار بگیرد؟ چرا فیلم باید به چنین سرنوشتی در اکران عمومی دچار شود؟

اکران جشنواره‌ای «رکسانا» نشان داد که فیلم از نظر وجوه بصری و فحوای مضمونی، چیزی خارج‌تر از آن‌چه طی این سال‌ها در سینما و شبکه نمایش خانگی مطرح می‌شود، ندارد و به‌همین دلیل اکنون این سوال، محلی از اعراب پیدا می‌کند که 

رکسانا فیلمی که یکی از آثار پرچالش این سال‌های سینمای ایران بود و مخاطبان بسیاری دوست دارند تا به‌واسطه اخباری که طی سالیان اخیر از این فیلم منتشر شده، به تماشای این اثر بنشینن

«رکسانا» به‌مانند سایر آثار شهبازی، یک فیلم ضدجریان است که امضای پررنگ سازنده را به خود می‌بیند و صدالبته که در تراز کارگردان صاحب‌سبک خود است. این‌بار اما «امید»، جریان بیشتری در این فیلم داشته و خبری از آن اتفاق‌های شوکه‌کننده و فضای ایزوله برای قهرمان داستان نیست.

تمام تصاویری که ما در این فیلم  می‌بینیم و تمام پیامی که از این فیلم بیرون می‌آید، قبح مساله‌ای را نمی‌شکند و نقض‌غرض نمی‌شود

قدرمسلم آن‌که چالش اصلی فیلم طی سال‌های اخیر، همین ۲ مورد مطرح‌شده است. مواردی که عجیب است چرا باید تا به امروز لاینحل بماند. چرا که تصاویر بصری اثر و فحوای مضمون سراسر فیلم، چیزی فراتر از آن‌چه در این سال‌ها در سینما و تولیدات شبکه نمایش خانگی مطرح می‌شود، نیست. یعنی فیلم چیزی خارج از کادر ندارد که بخواهد به‌موجب آن به چنین عاقبتی دچار شود. تمام تصاویری که ما در این فیلم می‌بینیم و تمام پیامی که از این فیلم بیرون می‌آید، قبح مساله‌ای را نمی‌شکند و نقض‌غرض نمی‌شود.

مگر آن‌که دو طرف مساله یعنی مدیریت سینمایی کشور و سازندگان، بر سر مدیریت این چالش‌ها، دچار اختلاف شده و مقابل یک‌دیگر صف‌کشی کرده باشند. حتی اگر فضا به این سمت رفته باشد نیز این انتقاد وارد است که چرا با پادرمیانی و خردجمعی، زمینه برای نمایش عمومی این فیلم فراهم نشده است؟

بنابراین لازم است ، نگاه ویژه‌ای نیز به مقولات ممیزی شود تا آثار خوب و قابل‌احترامی مانند «رکسانا» که فیلم سلامت و روشن‌ضمیری در سینمای اجتماعی کشور است، این‌چنین قربانی مطامع احتمالا شخصی نشده و هزینه آن بر عهده نظام فرهنگی کشور و مدیریت سینمایی آن نیفتد.