دانیال؛ پادشاه سیستان و بلوچستان
نام «دانیال شه‌بخش» این روزها خیلی در ورزش کشور سر زبان‌هاست؛ ورزشکاری از دیار محروم سیستانوبلوچستان که اولین مدال جهانی تاریخ بوکس ایران را به دست آورده است.
به گزارش روزنامه شرق، نام «دانیال شه‌بخش» این روزها خیلی در ورزش کشور سر زبان‌هاست؛ ورزشکاری از دیار محروم سیستانوبلوچستان که اولین مدال جهانی تاریخ بوکس ایران را به دست آورده است. چهره پرفروغ این روزهای تیم ملی بوکس مردان در رقابت‌های قهرمانی جهان صربستان تا مرحله نیمه‌نهایی پیش رفت و در حالی که به فینالیست‌شدن هم امیدوار بود، در عین بدشانسی به مدال برنز اکتفا کرد. مصدومیتی که او از ناحیه پیشانی و ابرو با آن مواجه شده بود، به‌‌قدری وخیم بود که تیم پزشکی مسابقات اجازه رفتن روی رینگ را به او نداد؛ بنابراین دانیال بدون اینکه در مرحله نیمه‌نهایی مقابل حریف ازبک حاضر شود، سوم جهان شد. اولین ورزشکار المپیکی استان سیستانوبلوچستان بعد از بازگشت از صربستان، گفت‌وگوی کوتاهی با «شرق» داشت که در ادامه آن را از نظر می‌گذرانید.
آقای شه‌بخش بهتر است خودتان شروع کنید. کاری که شما در صربستان کردید، خیلی بزرگ بود. فکرش را می‌کردید که اولین مدال‌آور جهانی بوکس ایران بشوید؟
من چون تازه از بازی‌های المپیک توکیو برگشته بودم، انگیزه بسیار بالایی برای حضور در مسابقات جهانی داشتم. به هر حال رفتن به المپیک آرزوی هر ورزشکاری است. در مورد من که این احساس مضاعف‌تر هم بود؛ چرا‌که اولین ورزشکار المپیکی استان محروم سیستانوبلوچستان بودم. برای المپیک برنامه‌های زیادی داشتم. آن‌قدر روحیه‌ام خوب بود که حتی فکر می‌کردم می‌توانم در اولین تجربه حضورم در این بازی‌ها، مدال هم بگیرم؛ ولی خب مصدومیت نگذاشت. همه دیدند که پیشانی و ابرویم چطور شکاف برداشت. با‌این‌حال از آن روز به بعد تمام فکر و ذکرم این شد که این نتیجه تلخ را در رقابت‌های قهرمانی جهان جبران کنم. فکر می‌کنم همین باور قلبی محکم به من کمک کرد که بتوانم در صربستان روی سکو بروم و اولین مدال جهانی تاریخ 80ساله بوکس ایران را بگیرم.
شاید اگر با مصدومیت مواجه نمی‌شدید، مدال خوش‌رنگ‌تری در انتظارتان بود.
بله، شاید. متأسفانه اینجا هم مثل المپیک توکیو دوباره از ناحیه پیشانی آسیب بدی دیدم و طبق قانون اجازه رفتن روی رینگ را به دست نیاوردم؛ چرا‌که مصدومیتم به عصب نزدیک بود و برایم خطرساز می‌شد. واقعا مسابقات از سطح بالایی برخوردار بود و همه بهترین‌ها آمده بودند. بوکسور فرانسوی که در المپیک 2016 ریو نایب‌قهرمان شده بود، اینجا قهرمان شد. به‌هر‌حال، آسیب‌دیدگی جزئی از ورزش حرفهای است و باید بپذیریم که این تلخی را دارد. با همه اینها، از نتیجه‌ای که گرفتم راضی هستم.
شما با این افتخاری که به دست آوردید، بیشتر از اینکه ورزش ایران را خوشحال کرده باشید، باعث خوشحالی مردم استان سیستانوبلوچستان شدید. در‌این‌باره توضیح می‌دهید؟
بله، واقعا همین‌طور است. خوشحالی خودم هم بیشتر از همه برای مردم استانم است. به‌هر‌حال، سیستان و بلوچستان استان بسیار محرومی است که مردم توانایی مالی بالایی در آن ندارند. کسب‌و‌کار در آن نیست. مردم برای اینکه خرج روزمره خودشان را دربیاورند، با مشکل مواجه هستند، چه برسد به اینکه بخواهند دنبال ورزش حرفهای باشند. بچه‌ها برای درس‌خواندن و مدرسه‌رفتن حداقل‌ترین امکانات را ندارند. امیدوارم با این مدالی که من گرفتم، نگاه به مردم این استان عوض شود و مسئولان امکانات بیشتری در اختیار آنها قرار دهند. همه جای این مملکت استعداد دارد، اما مهم این است که به آنها توجه شود. خود من نیز جزء همین قشر بودم و از دل نداری و فقر به تیم ملی بوکس رسیدم. پدرم یک مسافرکش است. پشتکارم و تلاش‌های مربی سازنده‌ام در استان من را به اینجا رساند. تا پیش از این نیز کسی من را نمی‌شناخت که عضو تیم ملی بودم. حالا که مدال گرفتم من را می‌شناسند.
از الان به بعد چه هدفی دارید؟
هدف اصلی‌ام که گرفتن مدال المپیک است. ان‌شاءالله تا المپیک 2024 پاریس بتوانم خودم را به مرحله‌ای برسانم که اولین مدال‌آور تاریخ بوکس ایران در این بازی‌ها هم باشم. اما با این شرایط نمی‌شود. بوکس واقعا رشته مظلومی است. با وجود اینکه جزء رشته‌های المپیکی است، اما بودجه‌اش خیلی ناچیز است. بعد از گرفتن اولین مدال جهانی این رشته باید نگاه مسئولان به آن تغییر کند. ما نیاز به برگزاری اردوها و تورنمنت‌های خارج از کشور داریم. اینکه فقط بخواهیم در داخل با هم مسابقه بدهیم و تمرین کنیم، دیگر جواب نمی‌دهد. ما هیچ چیز از حریفان خارجی‌مان کم نداریم. مشکل ما فقط کمبود مبارزه است. هدف دیگری هم که دارم، حضور در مسابقات بوکس حرفهای دنیاست؛ این توانایی را در خودم می‌بینم که روزی وارد این رینگ شوم.
در حاشیه این مسابقات شایعه‌هایی مبنی بر این مطرح شد که کشورهای خارجی به شما پیشنهاد دادند که ملیتتان را تغییر بدهید و از ایران بروید. آیا درست است؟
بله، درست است، شایعه نبود. از بعد از المپیک و در حاشیه همین مسابقات چند کشور به من پیشنهاد دادند که ملی‌پوش آنها شوم، اما من قبول نکردم. درست است که من تازه ابتدای راه ورزش قهرمانی هستم، اما روی کشورم تعصب دارم؛ به‌خصوص روی مردم استانم. افتخاری که من به دست آوردم، متعلق به این مردم است و از این به بعد هم می‌خواهم برای آنها مبارزه کنم تا دلشان شاد شود.
در آخر چه صحبتی دارید؟
دوست دارم بگویم برای کسب اولین مدال جهانی بوکس ایران زحمت زیادی کشیده شده است و افراد زیادی در گرفتن آن سهیم هستند؛ از مربی سازنده من (محمود نهتانی) در سیستان و بلوچستان که از 12، 13سالگی بالای سرم بود و الفبای این رشته را به من یاد داد تا علیرضا استکی، سرمربی تیم ملی بوکس و سایر مربیان و رئیس فدراسیون بوکس. مطمئن باشید آینده روشنی در انتظار تیم ملی بوکس مردان ایران است. ترکیب این تیم، نفرات جوانی هستند که حرفهای زیادی برای گفتن دارند. اولین رویداد مهم پیش‌روی ما بازی‌های آسیایی 2022 است. ان‌شاءالله آنجا بتوانیم این ادعا را ثابت کنیم. در همین مسابقات جهانی اگر ناداوری نبود، میثم قشلاقی هم می‌توانست روی سکو برود. او مغلوب کم‌کسی نشد و حریفش راهی فینال شد. متأسفانه همیشه قضاوت‌های ناعادلانه در بوکس دنیا وجود دارد و دست ما هم از همه جا کوتاه است.
