کیمیاگری در آزادی

به گزارش روزنامه شرق، صعود تیم ملی ایران به جام جهانی 2022 قطر آن‌قدر راحت و ساده در مرحله نهایی انتخابی جام جهانی به دست آمد که گویی هیجان همیشگی را نداشت و تبدیل به «عادت» شد. اگرچه این بار از مدت‌ها قبل و در واقع بعد از رفتن ویلموتس و آمدن اسکوچیچ، مشخص شده بود که ایران «پوست‌اندازی» کرده و از مرحله «استرس» به مرحله «اقتدار» رسیده، ولی نباید فراموش کرد که این تیم درخشان با مارک ویلموتس بلژیکی، سرمربی «نجیبِ» مهدی تاج، رئیس سابق فدراسیون فوتبال، در آستانه حذف از مرحله اول انتخابی قرار گرفته بود. با وجود این‌، کسب پیروزی‌های متوالی با دراگان اسکوچیچ کروات، صعود به‌عنوان صدرنشین به مرحله نهایی انتخابی جام جهانی و در نهایت تداوم صدرنشینی در گروه اول منطقه آسیا، ایران را در فاصله سه هفته مانده به پایان همین مرحله از بازی‌های انتخابی، در روز متفاوت «آزادی» که با حضور تماشاگران زن رنگ دیگری به خود گرفته بود، به جام جهانی فرستاد. آن‌قدر از مدت‌ها قبل در رسانه‌ها ذکر شده که این صعود، «سریع‌ترین» صعود تاریخ ایران به جام جهانی است که شاید تکرار‌کردنش در عین لذت‌بخش‌بودن مایه آزردگی مخاطب شود. ایران آخرین بار با کارلوس کی‌روش پرتغالی ‌در فاصله دو هفته مانده به پایان رقابت‌های انتخابی به جام جهانی 2018 روسیه رسید و تصور می‌شد کسی بهتر از کی‌روش در این زمینه عمل نکند. با وجود این، دراگان اسکوچیچ این آمار را به سه هفته زودتر ارتقا داد تا حالا این رکورد در دستان خودش باشد. البته این مورد تنها نکته‌ای نیست که تیم ملی در مسیر رسیدن به جام جهانی رقم زده است؛ چون همین الان یک افتخار مهم دیگر هم نصیب ایران شده و آن‌‌ اینکه این تیم برای سومین بار متوالی رسیدن به جام جهانی را جشن می‌گیرد. در مجموع، جام جهانی 2022 ششمین جامی است که قرار است بازیکنان ایرانی در آن حضور داشته باشند و حالا آن‌قدر این تیم ستاره‌باران شده که توقعات از ماه‌ها پیش زیادتر شده و راحت و بی‌پرواتر درباره صعود به دور دوم بازی‌های جام جهانی صحبت می‌شود؛ امری که اگر رقم بخورد، برای اولین بار در تاریخ خواهد بود.‌البته با فرمانی که دراگان اسکوچیچ در پیش گرفته، بعید هم نیست چنین موضوع مهمی در نهایت عملی شود. دراگان که با نشستن روی نیمکت تیم ملی بسیاری را غافلگیر کرد و بسیاری را نیز بر آن داشت تا از این انتخاب به‌عنوان یک «فاجعه» نام ببرند، آن‌قدر رکورد خوب از خودش به جا گذاشته که به‌سختی بتوان موضوعی برای انتقاد از او پیدا کرد. این مربی کروات رکورد بیشترین تعداد پیروزی متوالی در تیم ملی را به جا گذاشته و همین حالا با 93 درصد پیروزی، بهترین آمار را در بین مربیانی دارد که دست‌کم برای پنج بازی روی نیمکت تیم ملی نشسته‌اند. شاید دراگان همچنان در ذهنش این موضوع حک شده باشد که بازیکنان ایرانی «تاکتیک‌پذیر» نیستند، ولی بدون تردید او این روزها یکی از خوشحال‌ترین مربیان آسیایی است که می‌تواند با یکی از بهترین نسل‌های فوتبال ایران کار کند. دراگان تا چند ماه پیش با مهدی طارمی، ستاره ایرانی باشگاه پورتو، بر سر تاکتیک‌پذیر‌بودن یا تاکتیک‌پذیر‌‌نبودن بازیکنان ایرانی بگومگوی «مجازی» داشت و دست آخر روی اسم این مهاجم بوشهری برای اردوی قبلی تیم ملی خط قرمز کشید، ولی به درستی به این نکته پی برد که اگر قرار باشد ایران صعود بی‌دردسری به جام جهانی قطر داشته باشد، به طارمی نیاز دارد تا از راه برسد و «کار را در‌بیاورد». هنوز زمان زیادی از آن برنامه تلویزیونی نمی‌گذرد که دراگان بدون دعوت روی صحنه ظاهر شد و در حالی که گفت‌وگوی اسکایپی مهدی طارمی پخش می‌شد، به او خبر داد دوباره به تیم ملی دعوت شده و به دلیل آنکه اولین نفری است که این خبر را می‌شنود، خودش هم باید کار را برای تیم ملی در دیدار با عراق در‌بیاورد.

طارمی با خوشحالی برای بازی دوباره با پیراهن تیم ملی از «فرنگ» برگشت، ولی در برف ترکیه گیر کرد. یکی، دو روز سرما را به جان خرید، پنج ساعت با وسیله شخصی از شهری گمنام در ترکیه خودش را به یکی از معدود پروازهایی که به سمت ایران در حال حرکت بود رساند و در نهایت سه بامداد روزِ بازی به تهران رسید. او بدون اینکه خواب کافی داشته باشد، بدون اینکه در تمرین تیم ملی حتی برای یک بار پیش از بازی با عراق حضور داشته باشد، مستقیما در فهرست 11‌نفره اصلی قرار گرفت و به تنهایی روی ذکاوتی که در خط حمله داشت، پاس بی‌نقص علی جهان را تبدیل به گل سه‌امتیازی ایران کرد تا به قولش به اسکوچیچ وفادار بماند و تیم ملی را مستقیم، در سریع‌ترین حالت ممکن به جام جهانی برساند. شاید این مهارت عجیب که بدون خواب و تمرین کافی، بازیکنی رهاشده از برف، ناجی تیم ملی شود، ماحصل فوتبال و زندگی حرفه‌ای مهدی طارمی در «فرنگ» باشد؛ اما هرچه بود، شماره 9 تیم ملی نامش را بیش از هر زمان دیگری در تاریخ صعود ایران به جام جهانی سر زبان انداخت. او در دیدار برابر عراق از دو موقعیتی که نصیبش شد، یک گل سه‌امتیازی شیرین ساخت تا برای بیست‌‌و‌هفتمین بار با پیراهن تیم ملی موفق به گل‌زنی شده باشد. نکته مهم‌تر برای او، ورودش به فهرست بازیکنان خاصی است که توانسته‌اند با گل‌هایشان ایران را مسافر جام جهانی کنند. درست است که ایران در ادوار گذشته با گل بازیکنان مختلفی به جام جهانی رفته، ولی این برای اولین بار است که یک بازیکن دو بار با گل‌زنی‌ خود تیم ملی را مسافر جام جهانی می‌کند. طارمی چهار سال پیش در دیدار با ازبکستان یکی از دو گل تیم ملی را به ثمر رساند و این بار هم با گل‌زنی برابر عراق، موجبات برپا‌شدن جشن صعود را فراهم کرد.

شاید ذکر همین مورد آخر نقش بی‌بدیل مهاجم باشگاه پورتو در تیم ملی ایران را درخشان‌تر جلوه دهد، ولی اتفاق اصلی به نظر می‌رسد هنوز مانده و رخ نداده است؛ طارمی در جام جهانی روسیه فرصت داشت تا با گل‌زنی برابر پرتغال، ایران را برای اولین بار به دور دوم جام جهانی برساند، ولی او که آن روزها تجربه امروز را نداشت، آن فرصت بی‌نظیر را از دست داد. به جایش اما او کسب تجربه کرده و حالا بیش از هر زمان دیگری در کنار چند ستاره دیگر تیم ملی، قدر فرصت بازی‌کردن در جام جهانی را می‌داند. چه با تاکتیک چه با تکنیک ناب، به نظر می‌رسد هم‌قطاران مهدی طارمی در جام جهانی پیش‌رو، اگر کابوس قرعه آزارشان ندهد، حرف‌های بیشتری برای گفتن خواهند داشت.